Η αγέλη των ταύρων

Η φάση ξεκίνησε περίπου 20 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του 5ου αγώνα. Οι Νιου Γιορκ Νικς βρίσκονταν στα σχοινιά, αλλά κρατούσαν την τύχη τους στα χέρια τους και έπαιζαν σε οικείο, φλογισμένο από προσμονή, περιβάλλον.

Το αρχικό 2-0 είχε γίνει βεβαίως 2-2 και οι Μπουλς κρατούσαν ισχνό προβάδισμα με 95-94, λίγο πριν το τέλος του 5^ου ανατολικού τελικού. Εφ’ όσον οι Νικς έφευγαν νικητές από το «Γκάρντεν», θα βρίσκονταν ένα βήμα από την αποκαθήλωση των δις πρωταθλητών.

Οι ομάδες είχαν έτοιμες βαλίτσες για το Σικάγο για το αναπόφευκτο 6^ο παιχνίδι, αλλά το 7^ο, το “if necessary”, θα γινόταν στη Νέα Υόρκη, με φαβορί προφανώς τους γπεδούχους.

Το μόνο που απέμενε για να μπει το νερό στο αυλάκι του Μανχάταν, στον ποταμό Χάντσον δηλαδή, ήταν μία τελευταία νίκη επί της άμυνας των «Ταύρων». Οι οποίοι περίμεναν στα μετόπισθεν, με τα κέρατα ακονισμένα...

Αυτό που ακολούθησε ήταν μνημειώδες. Χωρίς υπερβολή, η συγκεκριμένη φάση άλλαξε τη ροή της ιστορίας.

Ας ρίξουμε όμως μία ματιά στον καμβά πάνω στον οποίο ζωγραφίστηκε ο πίνακας. Οι Σικάγο Μπουλς των δύο 3-peat (1991-93, 1996-98) φορούσαν κορώνα στο κεφάλι τους όχι την επίθεση, αλλά την άμυνα.

Οι 40άρες και οι 50άρες του Μάικλ Τζόρνταν ρίχνουν στάχτη στα μάτια όσων θυμούνται με νοσταλγία πτήσεις και βροντές, αλλά το σκοράρισμα της ομάδας σπανίως ξεπερνούσε τους 90-95 πόντους.

Τω καιρώ εκείνω παιζόταν και καλό μπάσκετ όπως το αντιλαμβάνονταν τα 90΄s, αλλά σε πρώτη ζήτηση βρισκόταν το ανελέητο ξύλο, καθώς το ευλογούσαν και οι κανονισμοί της εποχής.

Οι Μπουλς έγιναν κυρίαρχοι του παιχνιδιού μόλις απέκτησαν ανοσία αγέλης στους τραμπουκισμούς των Ντιτρόιτ Πίστονς και μεταμορφώθηκαν οι ίδιοι σε αγέλη πεινασμένων λύκων.

Σου κάρφωναν τη μπάλα στη μούρη, αλλά κατά βάθος δεν είχες μούρη, διότι πρώτα σου είχαν πάρει το κεφάλι.

Τα έξι παιχνίδια με τους σκληροτράχηλους Νικς στη θρυλική σειρά του 1993 ολοκληρώθηκαν με σκορ 90-98, 91-96, 103-83, 105-95, 97-94, 96-88.

Στους τελικούς του 1992, το γκαζιάρικο Πόρτλαντ έβαλε στους Μπουλς 89, 97, 84, 93, 106 και 93. Στα ραντεβού του τίτλου του 1996, οι υπερηχητικοί Σόνικς των Πέιτον-Κεμπ έμειναν πέντε φορές κάτω από τους 90 πόντους.

Στους 12 τελικούς της διετίας 1997-98, η Τζαζ των Στόκτον-Μαλόουν έπαιξε φάλτσα επαρχιακού σκυλάδικου και έφτασε τους 90 πόντους μόνο σε ένα ματς, ενώ κάποια βραδιά κόλλησε στους 54.

Ολογράφως, πενηντατέσσερις. Με 21/70 σουτ και 26 λάθη.

Μόνο οι Σανς του 1993 τα κατάφεραν κάπως καλύτερα απέναντι στη διαβολεμένη άμυνα των Μπουλς.

Αλλά η σειρά τους δεν είχε έρθει ακόμη, όταν οι Νικς του Πατ Ράιλι ξεκίνησαν τη φάση που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία τους. Στο απέναντι χαράκωμα είχαν ξαμολυθεί τα αρπακτικά.

Ο Τζον Σταρκς ελευθερώθηκε στη γωνία ή τουλάχιστον έτσι νόμισε. Ο Τζόρνταν εμφανίστηκε από το πουθενά και δεν τον άφησε να σουτάρει. Το τσαλιμάκι του Σταρκς με σβέλτο βήμα προς το πλάι αποδείχθηκε χαμένο στοίχημα, αφού ο αντίπαλός του δεν τον άφηνε να ανασάνει.

Η μπάλα πέρασε στον Πάτρικ Γιούιν, ο οποίος ξεκίνησε προς τα μέσα με ντρίμπλα, τράκαρε με τον Στέισι Κινγκ και ξεφορτώθηκε την καυτή πατάτα τη στιγμή που έπεφτε στο παρκέ.

Ωστόσο, η πάσα του ψηλού ήταν πάρε-βάλε. Υπό κανονικές συνθήκες. Όταν οι υπερασπιστές του καλαθιού είναι κανονικόι άνθρωποι και όχι οι ημίθεοι της άμυνας.

Ο Τσαρλς Σμιθ πήρε, αλλά δεν έβαλε ποτέ.

Ο πάουερ φόργουορντ των Νικς σηκώθηκε για το νικητήριο λέι-απ από θέση φουνταριστού, αλλά ο ισοϋψής Χόρας Γκραντ όρθωσε ανάστημα και έκρυψε το καλάθι.

Ο Σμιθ είχε δεύτερη ευκαιρία, αλλά αυτή τη φορά δεν πρόφτασε ούτε να πηδήξει, αφού ο Τζόρνταν κατέφτασε με χίλια από τη γωνία και έδιωξε τη μπάλα από τα χέρια του αντιπάλου του.

Ο Σμιθ νόμιζε -ο αφελής- ότι ο επιμένων νικά και σηκώθηκε για τρίτη φορά, αποφασισμένος για τη ρεβάνς. Αλλά ο Σκότι Πίπεν άπλωσε τα δικά του πλοκάμια και μπλόκαρε το λέι-απ από πίσω.

Ο Σμιθ άρπαξε και πάλι τη μπάλα, μέσα σε κλοιό τεσσάρων ταύρων που ρουθούνιζαν βαριά σαν αφηνιασμένοι. Ήταν ξανά ο Πίπεν αυτός που τον σταμάτησε, με τη συνδρομή του Κινγκ.

Μηδέν στα τέσσερα, σαν να είχε σκεπάσει κάποιος το καλάθι με καπάκι και τον ουρανό με κουβέρτα!

Όταν ολοκληρώθηκε το τελετουργικό, η στρογγυλή θεά βρισκόταν στα χέρια του Γκραντ, μαζί με το ροζ φύλλο της 3^ης νίκης. Στο γήπεδο ακούγονταν μόνο οι άγριες επινίκιες κραυγές των Μπουλς.

Ο Μπι Τζέι Άρμστρονγκ, ο μοναδικός με κόκκινη φανέλα που δεν συμμετείχε σε αυτό το απίθανο χορευτικό, έτρεξε στην άλλη άκρη του γπέδου και αξιοποιησε τη μακρινή πάσα του Τζόρνταν για το τελικό 97-94.

Οι Μπουλς αποτελείωσαν τους Νικς δύο μέρες αργότερα, ένα 2-0 που έγινε 2-4, και έγιναν παντοτινή χίμαιρα για την παρέα του Γιούιν.

Κατόρθωσαν να φτάσουν στους τελικούς την επόμενη χρονιά (όταν απέκλεισαν το Σικάγο πριν υποκλιθούν στον Χακίμ Ολάζουον), αλλά τότε ο Τζόρνταν έπαιζε μπέιζμπολ.

Το ’95, ο ίδιος εμφανίστηκε σκουριασμένος και αποκλείστηκε από το Ορλάντο. Την πλάτη των Νικς, ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας της ιστορίας δεν την αντίκρυσε ποτέ.

Όπως μπορείτε να δείτε εδώ, το θρυλικό ξεγύμνωμα του Τσαρλς Σμιθ από την άμυνα των Μπουλς κράτησε ακριβώς 5 μαρτυρικά δευτερόλεπτα, μέσα σε στριγγλιές.

Στον ίδιο, θα φάνηκε αιώνας, ένα βασανιστήριο χωρίς τέλος. Στα τέσσερα λέι-απ που επιχείρησε, από απόσταση επαφής, δεν βρήκε ούτε τη στεφάνη.

Ο Τσαρλς Σμιθ ήταν ένας ικανός σκόρερ, λίγο μαλθακός ομολογουμένως, που άπλωνε τα χέρια και κάρφωνε. Το ύψος του δεν ήταν 1μ90 ή 1μ95 για να πεις ότι έμπλεξε με τους γίγαντες, αλλά 2μ09.

Είχε σπουδάσει στο Πίτσμπουργκ και επελέγη στο νούμερο 3 του ντραφτ όπως ο Τζόρνταν. Σταμάτησε το μπάσκετ στα 32 του, νικημένος από σοβαρούς τραυματισμούς.

Εφτασε μέχρι τη Βόρεια Κορέα για να συναντηθεί με τον Κιμ Γιονγκ-Ουν σε ρόλο αυτόκλητου διπλωμάτη όπως ο Ρόντμαν, αλλά το ψυχικό τραύμα του 1993 δεν το ξεπέρασε ποτέ.

Ο Σμιθ διετέλεσε και πρόεδρος των συνταξιούχων του ΝΒΑ. Μάλλον έπρεπε να προσφέρουν και στον ίδιο μία τιμητική σύνταξη βετεράνου πολέμου.

Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό πολλών όταν ακούνε «Σικάγο Μπουλς» είναι το νικητήριο τρίποντο του Τζόρνταν στη Γιούτα ή τα τρίποντα τίτλου των Πάξσον και Κερ ή το θρυλικό σουτ στο Κλίβελαντ ή κάποιο άλλο κομμάτι από το χρυσό παζλ του ανυπέρβλητου μύθου.

Στο δικό μου dna έχει εγκολπωθεί παντοτινά, και αναπόδραστα, η σεκάνς με τις τέσσερις απανωτές άμυνες στον δύσμοιρο Τσαρλς Σμιθ. Την ξαναείδα στο The Last Dance και στις παρειές μου κύλησαν δάκρυα νοσταλγίας.

Όταν πάτησα τα πόδια μου στο καθαγιασμένο παρκέ του «Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν» για τους τελικούς του 1994, υπήρχε ήδη διάχυτη η αίσθηση ότι το τρένο των Νικς είχε φύγει δίχως επιστροφή.

Ο μηχανοδηγός φορούσε μία κόκκινη φανέλα με το νούμερο 23 και κάπνιζε πούρο υπερμεγέθες, ίσαμε το μεγαλείο του. Αλλά δεν ήταν ο μόνος που έριχνε κάρβουνο στη μηχανή.