Για μια φλούδα καρπούζι!

Ο καθείς και τα όπλα του, λέει ο ποιητής (Ελύτης)…

Επίσης ο καθείς με τα κολλήματα και τις υποχονδρίες του, λέω εγώ…

Παράξενο αυτό το Πάσχα, το δίχως άλλο: χωρίς την περιφορά του Επιταφίου, χωρίς τα βαρελότα και τις στρακαστρούκες την ώρα που ακούγεται το «Χριστός Ανέστη», χωρίς την τσίκνα από τον οβελία, χωρίς τις ουρές στα διόδια, χωρίς το ένα, χωρίς το άλλο από αυτά που είχαμε συνηθίσει και αποτελούν τη ρουτίνα μας…

Αλλά, με παρόντα τον Μάικλ Τζόρνταν, είναι κι αυτός μια κάποια λύσις, όπως λέει άλλος ποιητής (Καβάφης)…

Αρχής γενομένης από σήμερα λοιπόν κι όσο τραβήξει η προβολή του ντοκιμαντέρ «The Last Dance», ολάκερη η μπασκετική πιάτσα χορεύει μαζί του…

Ολάκερη, μηδενός εξαιρουμένου καθόσον ο λεγάμενος ξεπέρασε κάθε στερεότυπο…

Ξεπέρασε επίσης την εποχή του, το περιβάλλον του, τις καταβολές του…

Ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του: το εννοώ αυτό διότι δεν κατάφερε και λίγα κάποιος που είχε κοπεί από την ομάδα του γυμνασίου του στα πρωτόλεια του!

Ξεπέρασε και τα δικά μου κολλήματα με τους προγόνους του, στους οποίους όμνυα εξ απαλών ονύχων και ενώπιον τους έκλινα ευλαβικά το γόνυ: το ξανάγραψα τις προάλλες ότι μεγάλωσα με τα finger rolls του Τζούλιους Ερβινγκ και τα coast to coast του Μάτζικ Τζόνσον και δεν ανήκω στη συνομοταξία εκείνων που έκοβαν φλέβες με τον συνομήλικο μου από το Μπρούκλιν …

Αλλά, διάβολε, όσο κολλημένος κι αν είσαι με τα στερεότυπα σου, απ’ όσες υποχονδρίες κι αν κυριεύεσαι, στο τέλος της ημέρας, οφείλεις να παραδεχθείς αυτό που είπε κάποτε ο Λάρι Μπερντ…

«Ο Τζόρνταν ήταν ο Θεός που αποφάσισε να κατέβει στη γη μεταμφιεσμένος σε παίκτη του μπάσκετ»!

Σήμερα λοιπόν, ανήμερα το Πάσχα και ανυπομονώντας κι εγώ να δω τον «τελευταίο χορό» αποφάσισα να φτιάξω μια πίστα για να σύρει τα ζάλα του ο Τζόρνταν!

Μάζεψα ό,τι κειμήλια έχω για την πάρτη του και τα άπλωσα σαν τον τραχανά πάνω σε ένα τραπέζι του σαλονιού μου, με θέα προς την τηλεόραση: μια φωλιά αφιερωμένη στην πάρτη του για να υπάρχει το απαραίτητο υπόβαθρο…

Πλάκα πλάκα διαπιστώνω ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω μαζέψει ένα σωρό από δαύτα: βιβλία, φωτογραφίες, αφίσες, κορνίζες, ακόμα και μια… μπάμπουσκα στην κοιλιά της οποίας κρύβονται οι συμπαίκτες του και βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον…

Μεγάλος το δίχως άλλο ο Τζόρνταν. Μεγάλος σε όσα έπραξε εντός παιδιάς, μεγάλος και σε εκείνα που είπε και όλα μαζί τα άφησε ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές…

Μια από αυτές τις κουβέντες του νομίζω ότι εμπεριέχει και συμπυκνώνει όσο καμιά άλλη την πεμπτουσία όχι απλώς του μπάσκετ και του αθλητισμού, αλλά της ζωής…

Ποια ατάκα εννοώ; Μα φυσικά τη γνωστή και με εξαιρετέα…

«I can accept failure, everyone fails at something. But I can’t accept not trying»: όπερ μεθερμηνευόμενον, «μπορώ να δεχθώ την αποτυχία, ο καθένας αποτυγχάνει σε κάτι. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ το να μην προσπαθώ».

Τάδε έφη Τζόρνταν. Το είπε και το εννοούσε. Το εννοούσε και του έδωσε σάρκα και οστά, άλλοτε προσγειωμένος κι άλλοτε πετώντας!

Ναι πετούσε ο άτιμος, αλλά και επ’ αυτού είχε μια φιλοσοφία: «Οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν. Μερικοί πετούν πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, αυτό είναι όλο!

Το βράδυ της 28^ης Μαρτίου του 1990, οι Μπουλς νίκησαν τους Καβαλίερς με 117-113 στην παράταση και

μέσα στα αποδυτήρια, ο Στέισι Κινγκ πέταξε μια από τις μνημειωδέστερες ατάκες στα χρονικά του ΝΒΑ…

«Νιώθω πανευτυχής απόψε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό το βράδυ που εγώ κι ο Μάικλ βάλαμε 70 πόντους»…

Είχε δίκιο ο αριστερόχειρας πάουερ φόργουορντ από την Οκλαχόμα: εβδομήντα πόντους είχαν βάλει μαζί, 69 ο Τζόρνταν κι έναν ο απατός του!

Η ιστορία βεβαίως άρχισε να γράφεται νωρίτερα, αλλά λίγο έλειψε να μείνει μονάχα στον πρόλογο της!

Τι εννοώ; Ιδού…

Την άνοιξη του 1982 ο Μάικλ Τζέφρι Τζόρνταν ήταν ένας 19χρονος ο οποίος φαινόταν από μικρός ότι θα… μεγαλώσει! Ο προικισμένος απόφοιτος του γυμνασίου Λέινι είχε προλάβει, με το καλημέρα του στο NCAA, όχι μόνο να στεφθεί πρωταθλητής αλλά και να είναι αυτός τον οποίο άγγιξε με το μαγικό ραβδάκι της η καλή νεράιδα για να πετύχει το νικητήριο καλάθι στον τελικό του Final 4 του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος, στη Νέα Ορλεάνη.

Στις 29 Μαρτίου του 1982, 31 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού ανάμεσα στη Βόρεια Καρολίνα και το Τζορτζτάουν (σκορ 61-62), ο Ντιν Σμιθ άλλαξε ξαφνικά σχέδια στο τάιμ άουτ. Η λογική και ο νόμος των πιθανοτήτων επέβαλαν να σχεδιασθεί ένα επιθετικό play, με το οποίο η μπάλα θα κατέληγε χαμηλά, στον Τζέιμς Ουόρθι ή στον Σαμ Πέρκινς.

Την τελευταία στιγμή ο προπονητής άλλαξε γνώμη, λες και δέχθηκε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Τράβηξε από το χέρι τον Βενιαμίν της ομάδας και του έδωσε την τελευταία εντολή: «Μάικλ, πάρε την μπάλα και κάνε εσύ το σουτ». Ο Τζόρνταν δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Αποτύπωσε την εντολή στο μυαλό του, πήρε την μπάλα και στα 17 δευτερόλεπτα έκανε το τζάμπ σουτ από τα πέντε μέτρα. Η μπάλα πήγε… συστημένη στο καλάθι και οι Tar Heels στον Παράδεισο. Για έναν ρούκι, αυτό το πρώτο «clutch shot» δεν ήταν απλώς η απόλυτη δικαίωση, αλλά και η απόδειξη ότι ο πιτσιρικάς με τα πεταχτά αυτιά και τη γλώσσα έξω μπήκε στο star system του αθλητισμού φουριόζος και ευλογημένος από τον Θεό τον ίδιο.

Εκτός από τον Θεό όμως, τον είχε βάλει στο μάτι και ο… διάβολος! Περίπου στις αρχές Απριλίου, την ώρα που όλη η Βόρεια Καρολίνα ρουφούσε και απολάμβανε ακόμη το νέκταρ της επιτυχίας, ο ευαγγελιστής του Ντάλας Μπιλ Γκλας άρχιζε την ετήσια περιοδεία του στις φυλακές, στο πλαίσιο του κρατικού προγράμματος προνοίας. Εκτός των άλλων, ο Γκλας χρειαζόταν και έναν μπασκετμπολίστα ως ατραξιόν για το πρόγραμμά του και όταν επισκέφθηκε τον Ντιν Σμιθ στο Τσάπελ Χιλ τού ζήτησε κάποιον από την αφρόκρεμα. Ο αρχηγός και επίδοξος σταρ του ΝΒΑ Τζέιμς Γουόρθι ήταν η ιδανική λύση, αλλά αυτός είχε το μυαλό του στο ντραφτ και στην μεγάλη καριέρα που ανοιγόταν μπροστά του. Ο Σαμ Πέρκινς και ο Τίμι Μπλακ δεν ήταν διαθέσιμοι. Ακόμη και ο Ματ Ντόχερτι είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις…

Ο Ντιν Σμιθ έξυσε για μερικά δευτερόλεπτα το κεφάλι του. Ξαφνικά κοίταξε τον Γκλας με τον ίδιο ενθουσιασμό που διέπνεε τον Αρχιμήδη την ώρα που αναφωνούσε «εύρηκα, εύρηκα» και τον πρόσταξε: «Πάρε τον Μάικλ Τζόρνταν».

Ο ευαγγελιστής ήταν έτοιμος να απαντήσει «thanks, but no thanks» αλλά δεν είχε άλλη επιλογή και άλλωστε «από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα»! Κάποιος Τζόρνταν ήταν σαφώς καλύτερος από το τίποτε και στο κάτω κάτω ο Μάικλ είχε φροντίσει να προικίσει τη φήμη του με κάμποσες σπουδαίες εμφανίσεις και ακόμη περισσότερες υποσχέσεις, χώρια το νικητήριο καλάθι του τελικού στην πορεία της Βόρειας Καρολίνας προς τον τίτλο.

Οι φυλακισμένοι τον είχαν ακουστά και με το που εμφανίσθηκε στο ειδικά διαμορφωμένο ανοικτό γήπεδο του Ράλεϊ τον υποδέχτηκαν με ένα θερμό χειροκρότημα, που ανακούφισε τον Γκλας. Το πρόγραμμά του μπορεί να μην είχε το καλύτερο περιτύλιγμα, αλλά ­δεν θα κατέληγε κιόλας σε φιάσκο…

Ως εκείνη τη στιγμή, όσο δηλαδή ο Τζόρνταν «ζωγράφιζε» το χωματένιο γήπεδο, όλα πήγαιναν καλά. Καλύτερα από ό,τι φανταζόταν ο Γκλας όταν ο Ντιν Σμιθ του πέταξε το όνομα «Τζόρνταν». Το πρόγραμμα όμως περιελάμβανε και άλλες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις πέρα από τον αθλητισμό. Στο παρελθόν ο Γκλας, επιθυμώντας να δώσει μία ξεχωριστή και σαφώς ελκυστική χροιά στο εκπαιδευτικό και ιεραποστολικό πρόγραμμά του, είχε επιστρατεύσει μεγάλα ονόματα του μπέιζμπολ και του κατς, όπως ο Φρανκ Τανάνα και ο Τζιμ Σάντμπεργκ.

Αυτή τη φορά όμως διάλεξε έναν γιγαντόσωμο τύπο από το Τενεσί, που φαίνεται πως είχε βαρεθεί να περνάει τη ζωή του στα αποστακτήρια του ουίσκι και αποφάσισε να βγάζει το ψωμί του, δηλώνοντας «δάσκαλος πολεμικών τεχνών» και κάνοντας επιδείξεις προς τέρψιν του φιλοθεάμονος ή ­ ακόμη καλύτερα ­ του πολεμοχαρούς κοινού.

Λεγόταν Μάικ Κρέιν, φορούσε μία άσπρη στολή με τη μαύρη ζώνη στη μέση και, προτού μπει στο κυρίως θέμα, άρχισε να κόβει τον αέρα με μια ατσάλινη λεπίδα. Αν ο Κρέιν δεν ήταν από το Τενεσί, αλλά… Ελληνας, θα περνιόταν για διάδοχος του μυθικού (και πολυτραγουδισμένου) Κουταλιανού!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν λίγα λεπτά, ο Κρέιν είχε κάνει την απαραίτητη προθέρμανση και έφθασε η στιγμή της κορύφωσης. Το σόου του σαμουράι, εκτός από τη δική του τέχνη και ένα σπαθί, απαιτούσε και έναν εθελοντή. Στο σημείο αυτό οι μαρτυρίες είναι συγκεχυμένες καθώς ο μεν Γκλας καταθέτει ότι ο Τζόρνταν, που κάθισε να δει το σόου, δέχθηκε με προθυμία να παίξει τον ρόλο του «πειραματόζωου», ο δε Κρέιν θυμάται ότι έψαχνε με το φανάρι του Διογένη να βρει κάποιον διατεθειμένο να ξαπλώσει πάνω στην τάβλα και να δεχθεί να βάλει στο στομάχι του ένα καρπούζι, που έμοιαζε με νάρκη!

Ο Κρέιν θα έσκιζε τον αέρα για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα θα κατέβαζε το σπαθί με όλη του τη δύναμη για να διαλύσει το καρπούζι…

Ο Κρέιν επιμένει ότι σήκωσε τον Τζόρνταν με το ζόρι. Με το ζόρι; Καλύτερα με την κοροϊδία. «Εντάξει, φίλοι μου, δεν πειράζει. Μπορεί ο Μάικλ να κουμαντάρει καλά την μπάλα, αλλά μέσα του δεν έχει ούτε ένα γραμμάριο θάρρους. Κάποιος άλλος ίσως;».

Τότε ο Τζόρνταν ταρακουνήθηκε. Έπιασε το γάντι (της πρόκλησης) που του πέταξε ο Κρέιν και περισσότερο από παρόρμηση και λιγότερο από ενδελεχή σκέψη σηκώθηκε και ξάπλωσε στον πάγκο. Προτού, καλά καλά, σκεφθεί τι πήγε να κάνει, ο Κρέιν άφησε στο στομάχι του το καρπούζι και όταν ο Μάικλ είδε την ατσάλινη λεπίδα να αιωρείται ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από το κορμί του έκανε να φύγει.

Ήταν αργά όμως!

Ο Κρέιν τον κράτησε ξαπλωμένο και τον συμβούλευσε να κλείσει τα μάτια του για να μην τον πάρουν τα… σκάγια, οι χυμοί και τα κουκούτσια δηλαδή, από το καρπούζι. Περιττή η σύστασή του όμως. Τα μάτια του Μάικλ ήταν ήδη τόσο κλειστά που δεν άνοιγαν ούτε με τανάλια…
Από εκεί και πέρα όλα έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα. Τόσο γρήγορα όσο γρήγορα έμελλε να πετάει πάνω από το παρκέ αργότερα ο Τζόρνταν. Το καρπούζι κόπηκε αλλά δεν θρυμματίστηκε και οι φυλακισμένοι πλησίασαν ακόμη περισσότερο προς τον ξαπλωμένο Τζόρνταν για να δουν την αντίδρασή του. Προτού προλάβουν να κοιτάξουν προσεκτικά, ο Κρέιν ξανακατέβασε το σπαθί του με θυμό. Το δεύτερο κτύπημα ήταν το τελειωτικό. Το καρπούζι διαλύθηκε, οι χυμοί και οι σπόροι του πετάχτηκαν σαν να έσκασε χειροβομβίδα και ο Κρέιν, ακούγοντας τις επευφημίες του κοινού, κατάλαβε ότι είχε κάνει τη δουλειά του!

Κατά βάθος, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αναλογίστηκε, μάλλον φοβήθηκε, ότι το παρατράβηξε. Είχε βάλει περισσότερη δύναμη από όση έπρεπε και έσπευσε να καθαρίσει με το χέρι του ό,τι είχε απομείνει από τον… βομβαρδισμό! Ξαφνικά τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Το σπαθί είχε σκίσει την μπλούζα του Τζόρνταν που θύμωσε όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο επειδή δεν ήθελε να κυκλοφορεί σαν… λέτσος!

Ο Γκλας τον πήρε γρήγορα από το χέρι, τον έβαλε στο αυτοκίνητο και μόνο χάρη στην επιμονή του ο Μάικλ καταδέχτηκε να σηκώσει την μπλούζα του και τότε τα μάτια του γούρλωσαν από την έκπληξη. Πάνω από τον αφαλό του είχε ανοίξει μία πληγή που αιμορραγούσε! Ζεστός όπως ήταν, ο Τζόρνταν δεν το κατάλαβε αμέσως αν και η διακομιδή του στο τμήμα των επειγόντων περιστατικών του κοντινού νοσοκομείου και τα τρία ράμματα που του έκανε ο γιατρός τον προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Και ο φόβος έδωσε τη θέση του στον θυμό…

Στα χρόνια που πέρασαν ουδείς από τους πρωταγωνιστές ή τους αυτόπτες μάρτυρες εκείνης της αποτρόπαιας σκηνής την έχει βγάλει από το μυαλό του. Ακόμη και οι θεατές, κάποιοι από τους οποίους ήταν φυλακισμένοι για φόνο, έπαθαν σοκ όχι τόσο επειδή παρακολούθησαν μια «πρόβα θανάτου», που μπορεί και να τους ήταν οικεία… Περισσότερο σοκαρίστηκαν όταν στο πρόσωπο του θύματος αναγνώρισαν, έπειτα από λίγα χρόνια, τον μεγαλύτερο αθλητή του πλανήτη!

Ο Μάικλ Τζόρνταν δεν ξέχασε ποτέ αυτή την ιστορία, άλλωστε του τη θυμίζουν τα σημάδια από τα ράμματα στην κοιλιά του. Οι συμπαίκτες του στο Νορθ Καρολάινα πίστευαν ότι τους κορόιδευε, ότι ήταν μία φάρσα για να τους κάνει τον σπουδαίο αλλά έμειναν με ανοικτό το στόμα όταν ο Μάικλ σήκωσε την μπλούζα του και τους φανέρωσε το… τεκμήριο. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι από εκείνο το παράξενο πρωινό ο MJ άλλαξε στάση ζωής, για την ακρίβεια έγινε πιο «πνευματικός».

Αναλογίστηκε ότι τελικά στάθηκε πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία του, απέχοντας μόνο μισή… φλούδα καρπουζιού από το να χάσει τη ζωή του. Ή να μην ξαναπαίξει μπάσκετ. Ή, έστω, να γίνει ο μισός παίκτης απ’ όσο έγινε.

Ο Μπιλ Γκλας συνέχισε να διοργανώνει τουρνουά τα Σαββατοκύριακα για τους φυλακισμένους, αλλά μετά το επεισόδιο του Ράλεϊ δεν ξαναπήρε ποτέ μαζί του τον Κρέιν.

Ο Μάικ Κρέιν διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Ένωσης Χριστιανών Αθλητών και υπολογίζει ότι σε όλη του την καριέρα έχει κάνει το σόου του σαμουράι 1.750 φορές. Από αυτές μόνο στις 16 τραυμάτισε τα θύματά του. «Αν το εξετάσεις από στατιστικής πλευράς δεν είναι και πολλοί. Κάνω λάθος μία φορά στις εκατό ενώ ακόμη και ο Τζόρνταν με το ζόρι ξεπέρασε σε όλη την καριέρα του 50% στα σουτ. Και ξέρω ότι πάνω από 70 φορές έχασε το τελευταίο σουτ της νίκης. Απλώς η δική μου αστοχία κοστίζει πολύ περισσότερο» συπέρανε ο Κρέιν, γελώντας με ένα είδος σαρκασμού που ταιριάζει σε τύπους συνηθισμένους να υποδύονται τον δολοφόνο!

Στην πραγματικότητα, ο Τζόρνταν έχασε 26 φορές το τελευταίο σουτ. Κανείς όμως δεν θυμάται έστω και ένα από αυτά. Αντιθέτως, ουδείς έχει ξεχάσει τα 23 «buzzer beater» της καριέρας του. Επίτηδες πρέπει να έβαλε 23, για να ταιριάζει και αυτό το ρεκόρ με το νούμερο της φανέλας του…