Κάποιος να του δίνει τη μπάλα

Το όνομα του αδικοχαμένου Kόμπι Μπράιαντ ανακοινώθηκε πρώτο πρώτο, όπως αναμενόταν, στην «Κλάση του 2020» για το Hall Of Fame της πορτοκαλί θεάς.

Κάποιος αδυσώπητος Μολώχ πήρε τον κοσμαγάπητο σταρ στα σύννεφα, αλλά η μνήμη του θα ζει για πάντα, με σημείο αναφοράς την κίτρινη φανέλα που θα υποδέχεται τους επισκέπτες στο μουσείο του Σπρίνγκφιλντ.

«Η φετινή φουρνιά των Hall Of Famers είναι ίσως η καλύτερη όλων των εποχών», γράφουν οι Αμερικανοί αναλυτές.

Πεντάδα που ξεκινάει με Κόμπι Μπράιαντ, Τιμ Ντάνκαν, Κέβιν Γκαρνέτ και έχει τον Ρούντι Τομζάνοβιτς στον πάγκο δεν φοβάται κανέναν. Ακόμα και αν περιλαμβάνεται σε αυτήν ένα κορίτσι, η Ταμίκα Κάτσινγκς!

Και πέμπτος, ποιος; Χρειαζόμαστε έναν γκαρντ. Χμμμ…

Επειδή Dream Team χωρίς Ευρωπαίο δεν γίνεται και επειδή τελευταία φούντωσαν τα δημοψηφίσματα για «τον καλύτερο παίκτη που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ» και …επειδή μπορώ τέλος πάντων, επιστρέφω στην «Κλάση του 2017» και ανεβάζω αριστίνδην στην σκηνή τον δικό μας άνθρωπο.

Τον Νίκο Γκάλη, σε ρόλο πόιντ-γκαρντ, για να μοιράζει 25 ασίστ σε κάθε παιχνίδι. Όχι ότι θα τον άφηνε ποτέ ο Κόμπι να αγγίξει τη μπάλα…

Αν υπάρχει μία μπασκετική ταξιδιωτική απόφαση για την οποία μετάνιωσα τα τελευταία χρόνια, αυτή ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης στην «επίσημη αγαπημένη» τον Σεπτέμβριο του 2017, την ίδια ώρα που ο Γκάλης πρόβαρε την πορτοκαλί κοστουμιά του Hall Of Fame, στη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Βεβαίως πήγα στο «Σινάν Ερντέμ» με μπλούζα που έγραφε πάνω «The Gangster» και είχε στάμπα την προσωπογραφία του Γκάλη. Όχι με παπιγιόν, αλλά με κίτρινη φανέλα και με την αφάνα που στόλιζε το κρανίο του όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα.

Όπως ήταν επόμενο, η Εθνική κατατρόπωσε εκείνη τη μέρα τους Λιθουανούς και προκρίθηκε στους 8 του Εurobasket, ενώ μέχρι τότε παρέπαιε και αγκομαχούσε σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά.

«Με Γκάλη στο γήπεδο δεν χάνουμε ποτέ», έγραψα μετά.

Το βράδυ πανηγυρίσαμε με κεμπάπ και ρακές στο Μπέιογλου και κάναμε σχέδια για τον προημιτελικό με τους Ρώσους, αλλά η άλλη μισή μου καρδιά βρισκόταν στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού.

Στο πρόσφατο δημοψήφισμα του Gazzetta, ψήφισα την ένταξη του Νίκου Γκάλη στο Hall Of Fame (το κανονικό και όχι αυτό της FIBA) ως το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Πώς είναι δυνατόν να το έχασα για χατίρι του Μίσσα, του Μπουρούση, του Μάντζαρη και του Παππά; Θα μου πείτε, έρωτας είναι αυτός. Στον έρωτα δεν χωράει λογική…

Αν μη τι άλλο, τους έχω περπατήσει τους διαδρόμους του Hall Of Fame και αυτό με παρηγορεί. Αυτό συνέβη πολλά χρόνια πριν περάσει τη μεγάλη πόρτα του ο Γκάλης, σε εκδρομή με λεωφορείο Greyhound από τη Βοστώνη.

Ζούσαμε το σωτήριον έτος 1991 και μάλιστα θυμάμαι ότι το πρώτο έκθεμα που υποδεχόταν τον επισκέπτη ήταν η μπάλα με την οποία ο μετέπειτα «δικός μας» Σκοτ Σκάιλς πέτυχε το ρεκόρ των 30 ασίστ, σε ένα ματς Ορλάντο-Ντένβερ μερικούς μήνες νωρίτερα.

Ο Νίκος Γκάλης ήταν τότε στα ντουζένια του, αφού είχε μόλις οδηγήσει τον Άρη στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε εκείνους τους τελικούς με τους ήρωες και τους αντιήρωες.

Τότε δεν υπήρχε η παραμικρή ελληνική πινελιά στο Hall Of Fame, με μοναδική εξαίρεση μία μικροσκοπική γαλανόλευκη σημαιούλα στον τοίχο με τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» του πορτοκαλί χάρτη.

Δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η ένταξη παικτών και προπονητών εκτός Αμερικής στο πάνθεον του αθλήματος. Στο ΝΒΑ, οι Ευρωπαίοι ήταν ελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς είχε γίνει μπαλάκι ανάμεσα στο Πόρτλαντ και Νιου Τζέρσεϊ, ο Βλάντε Ντίβατς έκανε τα πρώτα του διστακτικά βήματα στο Λος Αντζελες, ο Αρβιντας Σαμπόνις πάσχιζε να σταθεί στα πήλινα πόδια του, ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις ήταν ένας καλούτσικος παγκίτης στο Γκόλντεν Στέιτ, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς γυάλιζε τον πάγκο των Σέλτικς, ενώ ο Ντίνο Ράτζα σκεφτόταν αν άξιζε να αφήσει τη Ρώμη για τη Βοστώνη.

Και το ελληνικό μπάσκετ γιόρταζε την επιστροφή του Νίκου Γκάλη στην Εθνική ομάδα, καθ’οδόν προς το στραπάτσο της Ρώμης!

Το Μουντομπάσκετ της Αργεντινής μας ανέδειξε 6ους στον Κόσμο και μάλιστα χωρίς τον Νικ, αλλά ο ενθουσιασμός από τα κατορθώματα του 1987 και του 1989 είχε αρχίσει να ξεφτίζει.

Και ο μεγάλος Αρης, άλλωστε, έστρωνε τρύπιο χαλί για να υποδεχθεί την εποχή της παρακμής.

Φεύγοντας από το Hall Of Fame, δοκίμασα την τύχη μου στο γηπεδάκι που είχαν στήσει οι Αμερικάνοι για να ξεμουδιάζει το κοινό. Θυμάμαι, σαν να ήταν χθες, κοσμοϊστορικό γαρ το γεγονός, ότι έβαλα απνευστί 7/8 τρίποντα.

Επτά στα οχτώ! Λες και ήμουν ο Σούμποτιτς!

Υπό κανονικές συνθήκες, χρειάζεται να δοκιμάσω καμιά εκατοστή σουτ για να βάλω επτά τρίποντα. «Καμιά διακοσαριά», θα ισχυριστούν όσοι παρακολούθησαν την εκτυφλωτική καριέρα μου στο πρωτάθλημα Τύπου.

Αλλά στο κτίριο όπου γεννήθηκε το μπάσκετ, φυσούν διαφορετιοί άνεμοι. Η χρυσόσκονη των αστέρων που έγραψαν την ιστορία του αθλήματος πασπαλίζει τα χέρια των κοινών θνητών και τα καθιστά θαυματουργά.

Οφείλω σε αυτό το σημείο να ομολογήσω, ότι αυτό το κείμενο το έγραψα μόνο και μόνο για να ανεβάσω τις φωτογραφίες που βλέπετε πιο κάτω. To γέλιο μακραίνει τη ζωή και διώχνει τις σκοτούρες του εγκλεισμού...

O Kόμπι Μπράιαντ ήταν παιδί 13 ετών το 1991 και ακολουθούσε τον πατέρα του, τον «Τζέλιμπιν» όπως τον φώναζαν όλοι, στα γήπεδα της εξωτικής Ιταλίας.

Μέσα στο πούλμαν οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες χαζολογούσαν βαριεστημένοι, αλλά ο ψηλόλιγνος έφηβος παρακολουθούσε βιντεοκασέτες της Pontel με αγώνες του Ντόκτορ Τζέι.

Zούσε, ήδη, Στον Κόσμο Του. Στον δικό του πλανήτη. Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε στο βιβλίο, τώρα που έχετε χρόνο για διάβασμα.

O Ρικ Πιτίνο πέρασε στο πάνθεον του μπάσκετ πολλά χρόνια αργότερα, το 2013. Αμφιβάλλω αν τότε ήξερε κατά πού πέφτει η Ελλάδα και τι εξωτικό φρούτο είναι ο Παναθηναϊκός.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ήταν παρά μία λάμψη στα μάτια των φτωχών γονιών του, το 1991. Υπολογίζω ότι η δική του σειρά για ένταξη στο Ηall Of Fame θα έρθει γύρω στο έτος 2034.

Κορονοϊού επιτρέποντος, τότε θα είμαι σίγουρα παρών. Και ας έχει Μουντομπάσκετ.