Νοβίτσκι: Ο «δικός μου» Ντιρκ ήταν πέρα από κάθε προσδοκία

Είναι από τις φόρες, που πατάς το play και σχεδόν αμέσως αισθάνεσαι ότι είσαι ευάλωτος! Αλλά καθώς οι εικόνες από τις κορυφαίες του στιγμές, διαδέχονταν η μία την άλλη και έχοντας συνομιλήσει αρκετές φορές μαζί του και ζήσει από κοντά κορυφαίες διακρίσεις του με την Εθνική Γερμανίας, δεν σας κρύβω ότι μέσα από τα δάκρυα, ένιωσα τον εαυτό μου να διαπερνάται από ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ευφορίας κι ευγνωμοσύνης!

Ευφορίας γιατί το κορυφαίο προϊόν που έβγαλε ποτέ το γερμανικό μπάσκετ άξιζε και με το παραπάνω όλον αυτόν τον χείμαρρο αγάπης, αναγνώρισης και σεβασμού που ξεχύθηκε τα ξημερώματα στην "American Airlines Arena" κι ευγνωμοσύνης για την τύχη και την ευλογία που είχα να βιώσω εκ του σύνεγγυς την χρυσή εποχή του και να θαυμάσω αρκετές φορές και από κοντά την σπάνια μπασκετική αξία.

Κάπως έτσι ένιωσα, παρακολουθώντας το πρωί στον υπολογιστή μου το 50λεπτο video της συγκλονιστικής τελετής που ετοίμασαν οι Μάβερικς με τίτλο "41 Forever". Οι πιο μυημένοι, ίσως να θυμούνται ότι ο οργανισμός του Ντάλας είχε οργανώσει μία εκπληκτική βραδιά πριν από περίπου 3 χρόνια (στις 19/04/2019), όταν ο κορυφαίος παίκτες που φόρεσε τα χρώματά τους, ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ.

Σχεδόν 32 μήνες αργότερα, όμως και με την ευκαιρία της απόσυρσης της φανέλας του, ο ιδιοκτήτης της ομάδας, επεφύλαξε μία ακόμη μεγάλη έκπληξη στον Ντιρκ Νοβίτσκι, αποκαλύπτοντας μία μίνι έκδοση του αγάλματος που μόλις φιλοτεχνηθεί, θα κοσμεί μία για πάντα μία από τις εξωτερικές πλευρές του γηπέδου (το παρκέ του οποίου φέρει το όνομα αλλά και την σιλουέτα του).

«Όχι μόνο αυτού του γηπέδου, αλλά και όποιου άλλου χτιστεί για να το αντικαταστήσει. Όχι γιατί έφερες το μοναδικό πρωτάθλημα στην πόλη μας, αλλά επειδή είσαι αυτός που είσαι, έκανες τόσο πράγματα για την κοινότητα και θέλουμε πάντα να σου αναγνωρίζουμε το μεγαλείο που εκπέμπεις!», ήταν τα λόγια του Μαρκ Κιούμπαν, που φορούσε ένα t-shirt με φωτογραφία από την rookie σεζόν του τιμώμενου προσώπου.

Το εντυπωσιακό με τον Νοβίτσκι είναι ακριβώς αυτό που είπε το μεγάλο «αφεντικό» του οργανισμού. Ότι όσο απίστευτος παίκτης ήταν μέσα στο παρκέ, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο εκπληκτικός ήταν ο χαρακτήρας του και η νοοτροπία του μετά το τέλος των αγώνων.

Χαμογελαστός και cool, ανθρώπινος και χωρίς το παραμικρό ίχνος από συμπεριφορά "σταρούμπας", με απόλυτο σεβασμό στην βιομηχανία των ΜΜΕ, η ψυχή της παρέας και του οικογενειακού κλίματος, πλακατζής στα όρια του κωμικού και «τυφλή» αφοσίωση στην Εθνική ομάδα της χώρας του.

Όλα αυτά βέβαια, μου πήραν χρόνια για να τα συνειδητοποιήσω και τα έκανα κτήμα μου στην διάρκεια των τελευταίων 8,5 ετών (2013-2022), οπότε και τον συνάντησα αρκετές φορές στις - ελέω Γιάννη Αντετοκούνμπο - πολυάριθμες αποστολές του Gazzetta στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ.

Η πρώτη μου φορά με τον Ντιρκ, όμως, χρονολογείται 22 χρόνια πίσω. Στο μακρινό 1999 και συγκεκριμένα στην γαλλική πόλη Ντιζόν, η οποία φιλοξένησε τον όμιλο της Εθνικής ομάδας στο Eurobasket της Γαλλίας. Ο 20χρονος τότε φέρελπις Γερμανός sevefooter, είχε μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ (μ.ο. 8,2π. & 3,4ρ.). Το ταλέντο του, όμως, αποδείχτηκε πολλαπλάσιο της απειρίας του και τον βοήθησε να φορτώσει το καλάθι μας 21 πόντους στην απρόσμενη ήττα της Ελλάδας (59-58) στην πρεμιέρα.

Ήταν η διοργάνωση στην οποία ουσιαστικά συστήθηκε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και σε μία από τις νυχτερινές επισκέψεις μας στο ξενοδοχείο των ομάδων, τον θυμάμαι περιστοιχισμένο από τους συμπαίκτες του σε μία γωνιά του lobby, να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει...

Η επόμενη ήταν δύο χρόνια αργότερα (2001), σε ένα ακόμη Eurobasket, στο πλαίσιο του οποίου φόρεσε και πάλι το μανδύα του «δήμιου» της Εθνικής μας ομάδας. Με εκπληκτική απόδοση του Σιγάλα (23π.), η «γαλανόλευκη» προηγήθηκε με σχεδόν +25 στο πρώτο μέρος, ο ήδη ψημένος στην Αμερική, Νοβίτσκι (25π. & 15ρ.) , όμως, γύρισε μόνος του το ματς και μας έστειλε (80-75) για δεύτερο συνεχόμενο τουρνουά πρόωρα στο σπίτι μας.

Έναν χρόνο αργότερα έμελλε να οδηγήσει την «νασιοναλμανσαφτ» στο χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα επί αμερικανικού εδάφους (Ιντιανάπολις 2002), ενώ κανείς απ' όλους όσοι βρέθηκαν στην "Beogradska Arena" του Βελιγραδίου στον τελικό του 2005, δεν μπορεί να ξεχάσει την ανατριχίλα λίγο πριν από το τέλος του θριαμβευτικού για την Ελλάδα τελικού!

Ήταν όταν ο Μπάουερμαν απέσυρε τον Νοβίτσκι (στο μαρκάρισμα του οποίου είχε αποδώσει πολύ καλά ο Τσαρτσαρής), και όλο το γήπεδο σηκώθηκε για ένα σπάνιο standing ovation στον αδιαμφισβήτητο MVP του τουρνουά.

Τον «μεγάλο Γερμανό» τον συνάντησα και στην Ιαπωνία έναν χρόνο αργότερα (εκεί έβγαλα μαζί του την πρώτη φωτογραφία) και στο Eurobasket του 2007 στην Ισπανία, αλλά παίζοντας μπάσκετ σχεδόν 11 μήνες τον χρόνο, δεν πολυέβγαινε από το δωμάτιό του, ούτε ήταν πολύ ομιλητικός προς τον Τύπο.

Ήμουν τυχερός, όμως, που τον Δεκέμβριο του 2014 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Ντάλας για να καλύψω τον αγώνα των Μάβερικς με τους Μπακς. Κρυφός μου πόθος ήταν να του αποσπάσω μία μικρή δήλωση για την ανάδειξή του ως κορυφαίου Ευρωπαίου NBAer όλων των εποχών από το τότε γκάλοπ της «μπασκετοκουβέντας του Gazzetta.

Οι γηπεδούχοι είχαν νικήσει με 125-102, ο Γιάννης (στην 2η χρονιά του) είχε βάλει 18 πόντους, αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν στον Ντιρκ, για τον οποίο είχα πρήξει την υπεύθυνη επικοινωνίας της ομάδας. Όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια και ο Νοβίτσκι βγήκε από το μπάνιο με την πετσέτα, όλοι οι ρεπόρτερ έπεσαν πάνω του. Αρχικά σκέφτηκα δεν έχω καμία τύχη. Τότε, όμως, η εξυπηρετικότατη PR των Μάβερικς, όμως, με πλησίασε και μου είπε επί λέξει: «Μόλις τελειώσουν οι Αμερικανοί, μην διστάσεις, όρμα του!»

Το διάπλατο χαμόγελο με το οποίο με υποδέχθηκε χωρίς καν να έχει ντυθεί (κι ενώ είχε ήδη μιλήσει για σχεδόν 7-8 λεπτά) ήταν αφοπλιστικό, ενώ ο τρόπος με τον οποίο απάντησε στις ερωτήσεις και η συστολή που εξέπεμψε όταν του μετέφερα το άτυπο βραβείο, με έκανε να χάσω για λίγα λεπτά την μιλιά μου. Μετά το τέλος της συνέντευξης βέβαια...

Το ίδιο συνέβη και τον Μάρτιο του 2019, λίγους μήνες πριν ανακοινώσει την αποχώρηση από την ενεργό δράση. Βρισκόμουν στα ίδια αποδυτήρια με βασικό στόχο να μιλήσω με τον Λούκα Ντόντσιτς, όταν τον είδα δίπλα μου κοστουμαρισμένο να κάνει και δηλώσεις στους ρεπόρτερ της ομάδας.

Όταν τελείωσε, τον πλησίασα ευγενικά, αλλά πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου, ένας υπάλληλος της ομάδας με ενημέρωσε ότι θα μιλήσει μόνο σε έναν Γερμανό συνάδελφο και στην συνέχεια θα φύγει.

Δεν το πήρα κατάκαρδα και αφότου τελείωσα την συνέντευξη με τον Σλοβένο ετοιμαζόμουν να φύγω, όταν ξαφνικά ένα γιγάντιο χέρι με χτύπησε στην πλάτη. «Έλα φίλε, μπορούμε να τα πούμε τώρα. Έχω κανονίσει να βγω για φαγητό με τον Κλέμπερ, αλλά θα αργήσει λίγο να ντυθεί, οπότε λίγα λεπτά στην διάθεσή μας. Θέλεις να το κάνουμε τώρα;», ήταν τα λόγια του που άφησαν εμένα και τον Τσίγκα... παγωτό.

Αυτός ήταν ο «δικός μου» Ντιρκ Νοβίτσκι....