Σαν μουσική για τα μάτια

Έχω αναπτύξει κάποιου είδους αλλεργία για το μπάσκετ του 21ου αιώνα, ιδίως αυτό που παίζεται στο ΝΒΑ, αλλά και το ευρωπαϊκό. Το «Πειστήριο Α», όπως λένε και στα δικαστήρια, είναι η εμμονή με το παιχνίδι απομόνωσης, νεοελληνιστί iso.

Όταν κρίσιμοι αγώνες φτάνουν στα τελευταία λεπτά (πόσο μάλλον δευτερόλεπτα) και βλέπω επιθέσεις που εκδηλώνονται με ένας εναντίον πολλών, χωρίς να αλλάξει χέρια η μπάλα, συχνά με κάκιστες προϋποθέσεις, μου ‘ρχεται να πάω στην κουζίνα και να βγάλω τα μάτια μου με πιρούνι.

Είναι σαν να γράφεις το πειρούνι με «ι», επειδή έτσι είναι πιο απλό. Ή τον Σπρίνγκστην.

Για το μπάσκετ όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ο γεροπαράξενος, η τέλεια επίθεση της τελευταίας στιγμής ήταν αυτό του Ολυμπιακού στο φινάλε του τελικού της Κωνσταντινούπολης.

Τότε που ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης στο ατομικό παιχνίδι τράβηξε πάνω του την αντίπαλη άμυνα, μοίρασε ασίστ απόλυτης ακρίβειας και δρομολόγησε την κατάκτηση ενός τίτλου...

Ο σημερινός πόιντ-γκαρντ, όμως, πρώτα σουτάρει, έπειτα σκέφτεται και στο τέλος πασάρει. Λες και είναι όλοι Στεφ Κάρι ή ξέρω γω Μάικ Τζέιμς.

Κάπως έτσι, σταμάτησα να βλέπω μπάσκετ για λόγους αναψυχής και το παρακολουθώ μόνο για βιοπορισμό. Εκτός αν παίζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Αυτό που συνέβη χθες στο Μιλγουόκι ήταν μουσική για τα κουρασμένα μάτια μου.

Ομολογώ ότι πανηγύρισα μες στη νύχτα, τρομοκρατώντας τις γάτες μου, σαν να σημειώθηκε νικητήριο καλάθι ετεροχρονισμένα σε ένα από τα παιχνίδια που οδήγησαν τους Μπακς στον τίτλο.

Ναι, πανηγύρισα, και όχι μόνο επειδή σκόραρε ο δικός μας άνθρωπος. Ο τρόπος με τον οποίο οι Μπακς κέρδισαν το ματς με την εξαίρετη Σάρλοτ ήταν μία μικρή νίκη του μπάσκετ. Του κανονικού μπάσκετ. Κανονικού, πάει να πει με κανόνες.

Δύο πάσες σε κατοχή 5 δευτερολέπτων! Διείσδυση με πέντε επιλογές! Νικητήριο καλάθι με λέι-απ!

Βοηθάει, βέβαια, να έχεις κάποιον που είναι ο καλύτερος σκόρερ του γαλαξία μέσα από το βαμμένο και ταυτόχρονα ο κορυφαίος στο διάβασμα του παιχνιδιού και στην εν κινήσει πάσα από τα 2,10 μ.

Δεν ξέρω ποιος καλός θεός φώτισε τον «κόουτς Μπαντ» και τους βοηθούς του, αλλά το σύστημα που σχεδίασαν –και που εκτελέστηκε άψογα- ήταν κομμένο και ραμμένο για να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του «Greek Freak».

Ο Γιάννης δεν εμφανίζεται το ίδιο αποδοτικός όταν ξεκινάει από στατική θέση, αλλά όταν δεχθεί τη μπάλα εν κινήσει είναι ζωντανός τρόμος. Οι Μπακς φρόντισαν να τον πλαισιώσουν με τέσσερις σουτέρ ανά πάσα στιγμή.

Οπότε, τέτοια plays θα έπρεπε να έχουν δικό τους βιβλίο στην εγκυκλοπαίδεια των προπονητών του.

Προσέξτε, πώς στο ξεκίνημα της φάσης ο Γιάννης βρίσκεται πέντε μέτρα πίσω από τη σέντρα και με πόση ακρίβεια συγχρονίζει το σπριντ του όταν η μπάλα φτάνει στα χέρια του Χόλιντεϊ.

Από τη στιγμή που η πάσα του τελευταίου είναι άψογη, όπως και η υποδοχή της μπάλας και η ισορροπία του κορμιού του Γιάννη, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Ο δύσμοιρος Πι Τζέι Ουάσινγκτον δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να στρίψει έγκαιρα και να κρύψει το καλάθι με τα χέρια του τη στιγμή του λέι-απ.

Οι υπόλοιποι Χόρνετς τρέμουν την ασίστ του Γιάννη (που θα του έδινε τριπλ-νταμπλ) και κυνηγούν απεγνωσμένα τους τέσσερις καλούς σκόρερ που ακροβολίζονται στις γωνίες και στις 45 μοίρες.

Κανονικό κομπιούτερ με σάρκα και οστά, ο Γιάννης βλέπει τον διάδρομο ορθάνοιχτο και με τις άκρες του ματιού σημαδεύει τους συμπαίκτες του.

Από τη στιγμή που δεν έρχεται βοήθεια στον αβοήθητο Ουάσινγκτον, δεν τους χρειάζεται πια τους άλλους τέσσερις. Η μόνη σωτηρία για τη Σάρλοτ, είναι να κοιμηθούν οι θεοί.

Το λέι-απ του Γιάννη είναι εκπάγλου τεχνικής και η μπάλα βρίσκει στο κάτω μέρος του ταμπλό! Εάν από κάποιο θαύμα προλάβει να το αλλοιώσει ο αμυντικός, θα μετρήσει καλάθι ούτως ή άλλως.

Η μπάλα φεύγει με απίθανα φάλτσα και αναπαύεται στο διχτάκι. Πόσοι ψηλοί μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν παρόμοια τεχνική;

Ο Γιάνναρος φτάνει τους 40 πόντους, ο Μάιλς Μπρίτζες αστοχεί στο σουτ της προσευχής και οι Μπακς σφραγίζουν την 8η σερί νίκη τους, αήττητοι στους 10 αγώνες όπου συνυπάρχουν Αντετοκούνμπο, Μίντλετον και Χόλιντει. Τι άλλα νέα από το ΝΒΑ;

Κάποιοι, στο Ελλαδιστάν, ανακάλυψαν …βήματα του Αντετοκούνμπο, γιατί, κάπου μεταξύ ρατσισμού και κακεντρέχειας, δεν αντέχουν να τον βλέπουν χαρούμενο. Περαστικά και γρήγορα, εύχομαι.

Ο Γιάννης μας δεν έχει πετύχει πολλά νικητήρια καλάθια, αφού σε καταστάσεις clutch παίρνει το χρίσμα του προπονητή ο Κρις Μίντλετον.

Σήμερα, όμως, δεν χρειαζόταν μακρινό σουτ. Το σκορ ήταν ισόπαλο και 1 πόντος θα ήταν αρκετός για τη νίκη.

Εάν οι Μπακς έψαχναν τρίποντο ή έστω δίποντο ισοφάρισης, μπορεί ο Μάικ Μπουντενχόλζερ να σχεδίαζε κάτι διαφορετικό, ώστε να αποφύγει τον ύφαλο των βολών του Γιάννη.

Γνώριζε, όμως, ότι τουλάχιστον μία θα βάλει. Το φετινό 70% προφανώς δεν είναι ιδανικό, αλλά προσφέρει μια κάποια σιγουριά, ιδίως στον ίδιο τον Γιάννη.

Στην άκρη του μυαλού του, βέβαια, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα το σερί 17/17 του 6ου τελικού με τους Φίνιξ Σανς.

«Ελάτε να μου κάνετε φάουλ, και θα γελάσουμε», μοιάζει να λέει. Να δείτε που αυτός θα με κάνει να ξαναγαπήσω το μπάσκετ.