Μήτρου-Λονγκ στο Gazzetta: «Οι “300” του Λεωνίδα με γεμίζουν περηφάνεια για την γενέτειρα της μάνας μου!»
Γεννημένος στο προάστιο Μισισάουγκα, που ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια του αστικού ιστού στο Τορόντο, ο απόφοιτος του Αϊόβα Στέιτ ονειρεύτηκε να περάσει την ζωή του μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.
Παρ' ότι η αξιόλογη κολεγιακή του καριέρα στους «Κυκλώνες» (2012-2017) δεν αποτέλεσε «διαβατήριο» για την επιλογή του στο draft, εκείνος δεν το έβαλε κάτω και δούλεψε σκληρά, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία, πού ήρθε μέσω της G-League αρχικά στην Γιούτα και εν συνεχεία στην Ιντιάνα.
Στο ΝΒΑ μπορεί να μην πήρε πολλές ευκαιρίες, ωστόσο, το όνομά του και οι ελληνικές καταβολές του μέσω της μητέρας του (ο πατέρας του γεννήθηκε στο Τρίνινταντ), ταξίδεψε στην Ευρώπη, που έμελλε να αποτελέσει τον επόμενο σταθμό του.
Ο λόγος για τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ, τον αδελφό του Ελάϊζα που αγωνίζεται στον Άρη και ο οποίος μίλησε στο Gazzetta με αφορμή την μεγάλη αποψινή (21.00) μάχη του Παναθηναϊκού με την Αρμάνι Μιλάνου στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Η παιδική φροντίδα της Ελληνίδας γιαγιάς και η αγαπημένη του φράση στα ελληνικά. Η περηφάνεια του για την γενέτειρα της μητέρας του, την Σπάρτη και τα συναισθήματα που του ξυπνά η ταινία “300” με τον Τζέραρντ Μπάτλερ στον ρόλο του Λεωνίδα, την οποία βλέπει πολλές φορές όταν είναι πεσμένος ψυχολογικά.
H Εθνική Ελλάδας και η προοπτική συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023.Και φυσικά η προσπάθεια επανεκκίνησης της Αρμάνι Μιλάνου, που έρχεται στην Αθήνα για να βάλει τέλος σε ένα αρνητικό σερί 7 ηττών στην Euroleague.
Αυτά και άλλα πολλά στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Ποια είναι η καλύτερη μπασκετική ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια στον Καναδά;
«Θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό και την χαρά μου όταν γράφτηκα στην πρώτη ακαδημία μπάσκετ, στην ηλικία των 13 ετών. Από 'κείνη την μέρα ότι αισθανόμουν σίγουρος ότι θέλω ασχοληθώ με αυτό το άθλημα για πολλά χρόνια και όταν αναπολώ το παρελθόν και θυμάμαι τα πρώτα μου, βήματα πάντα έρχεται στο μυαλό μου το συναίσθημα της πρώτης φοράς!»
Νιώθεις πιο κοντά στο Τρίνιντατ/Τομπάγκο, τον Καναδά ή την Ελλάδα;
«Μπορεί να μεγάλωσα στον Καναδά και ειδικότερα σε μία περιοχή με πολυεθνικό χρώμα όπως η Μισισάουγκα, από μικρό παιδί, όμως, είχα σύνδεση με τις ελληνικές μου ρίζες. Η ελληνική κοινότητα της ευρύτερης περιοχής του Τορόντο, άλλωστε, είναι πολύ ισχυρή και διατηρεί τις παραδόσεις, οπότε πραγματικά θα ευχόμουν να ήμουν λίγο πιο ενεργός στις εκδηλώσεις της. Θα ήθελα να είχα εμβαθύνει περισσότερο στην ελληνική κουλτούρα όσο ήμουν πιο νέος.»
Τι ξέρεις για την γενέτειρά της μητέρας σου, την Σπάρτη; Την έχεις επισκεφτεί ποτέ;
«Βασικά, η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα έγινε πριν από λίγους μήνες, στο πλαίσιο του τουρνουά που διοργάνωσε ο Παναθηναϊκός (σ.σ.: στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου) πριν από την έναρξη της σεζόν! Δυστυχώς, το πρόγραμμα ήταν πολύ βαρύ και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να κυκλοφορήσω όσο θα ήθελα, αλλά τουλάχιστον πρόλαβα να επισκεφτώ τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, όπου πραγματικά μου κόπηκε η ανάσα από το δέος! Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και μόλις τελειώσει η σεζόν, θα επιστρέψω για διακοπές με πρώτο σταθμό μου την Σπάρτη.»
Να υποθέσω ότι έχεις δει την περιβόητη ταινία με τους «300 του Λεωνίδα»;
«Εννοείται και όχι μία φορά αλλά πολλές! Πολύ απλά γιατί λατρεύω την ελληνική ιστορία και νιώθω περήφανος που έχω ελληνικό αίμα. Αυτή η περηφάνεια, η ανδρεία και διαθεσιμότητα των Ελλήνων, των Σπαρτιατών, να “πεθάνουν” για την χώρα τους αποτελεί παράδειγμα για όλους τους λαούς. Όταν πέφτω ψυχολογικά, σκέφτομαι τις καταβολές μου, βλέπω ξανά την ταινία και ξαναπαίρνω τα πάνω μου...»
Ποια είναι η ελληνική λέξη που εκτιμάς περισσότερο;
«Όχι κάποια με κάποια σημειολογική αξία, αλλά μία φράση που έχει μεγάλο συμβολισμό για μένα! Επειδή μου θυμίζει την γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, η οποία με φρόντιζε στα νηπιακά μου χρόνια και δυστυχώς έφυγε νωρίς από την ζωή, χωρίς να προλάβω να την γνωρίσω καλά. Οπότε βλέπω την φωτογραφία της θυμάμαι αυτό το “τι κάνεις” που έλεγε συνέχεια και φωτιζόταν το πρόσωπό μου από ευτυχία.»
Να σε πάω λίγο στην Εθνική Ελλάδας. Πότε άρχισε η συζήτηση για να αποκτήσεις ελληνικό διαβατήριο;
«Αρκετό καιρό! Μπορεί και 4 ή 5 χρόνια! Στην αρχή όλα ήταν σε φιλολογικό επίπεδο, αλλά τους τελευταίους μήνες έχει γίνει μεγάλη πρόοδο. Απ' όσο ξέρω απομένουν λεπτομέρειες και όλα δείχνουν ότι το καλοκαίρι θα έχω δικαίωμα συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Περιμένω πως και πως να πάρω το διαβατήριο στα χέρια μου.»
Ποιες ήταν οι πιο αξέχαστες στιγμές σου από την κολεγιακή καριέρα και το Αϊόβα Στέιτ, στο οποίο έπαιξες 4,5 χρόνια;
«Σίγουρα οι τρεις φορές που κατακτήσαμε τον τίτλο στην Big-12. Μπορεί να λατρεύω το παιχνίδι, ταυτόχρονα, όμως, είμαι και πολύ ανταγωνιστικός και θέλω πάντα να κερδίζω. Οπότε όλοι οι τίτλοι της περιφέρειας έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αν θέλεις να ξεχωρίσω μία συγκεκριμένη στιγμή, τότε θα επιλέξω το μεγάλο τρίποντο που πέτυχα στην φάση των “32” απέναντι στο Νορθ Καρολάινα, με το οποίο ισοφάρισε το ματς πριν το νικητήριο καλάθι του ΝτιΆντρε Κέιν, που μας έστειλε στους “16” του τελικού τουρνουά! Θυμάμαι ότι μετά το ματς, ο προπονητής-θρύλος του NCAA, Ρόϊ Ουίλιαμς, είχε κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο όνομά μου και ήταν πολύ τιμητικό!»
Στο ΝΒΑ είχες δύο σταθμούς, το Σολτ Λέικ Σίτι με τους Τζαζ και την Ιντιανάπολις με τους Πέισερς. Τι έχεις κρατήσει;
«Από την Γιούτα, σίγουρα την μεγάλη προσπάθεια που έκανα για να κερδίσω ένα two-way συμβόλαιο από τους Σταρς στους Τζαζ. Ήταν η πρώτη μου χρονιά στο επαγγελματικό μπάσκετ και είχαμε ξεκινήσει πολύ άσχημα. Κάναμε κάποιες αλλαγές και βελτιώσαμε την εικόνα μας και στο δεύτερο μισό της σεζόν, γίναμε η καλύτερη ομάδα της G-League. Εκείνη η σεζόν μου δίδαξε ότι η προσήλωση στον στόχο, η σκληρή δουλειά και η σωστή νοοτροπία, αποτελούν τα σημαντικότερα εχέγγυα για ορθοποδήσει κάποιος.»
Θυμάσαι κάτι από την θητεία σου στην Ιντιάνα;
«Την πρώτη μου κλήση από τους Πέισερς, που ήταν εσπευσμένη γιατί τραυματίστηκαν ταυτόχρονα ο Μπρόγκντον και ΜακΚόνελ. Οι άνθρωποι της ομάδας με ενημέρωσαν ότι είχαν μείνει με έναν point-guard και ότι επρόκειτο να παίξω μίνιμουμ 25 λεπτά απέναντι στους Μπακς και ίσως και παραπάνω κόντρα στους Νετς! Εγώ είχα μόλις τελειώσει ένα παιχνίδι της G-League με τους Μαντ Αντς κι έπρεπε να πάρω δύο πτήσεις μεταμεσονύχτια και εν συνεχεία uber για να τους συναντήσω μετά από 7 ώρες στην Ιντιανάπολις! Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μου και η υπερένταση που μου προκάλεσε όλη αυτή η περιπέτεια, που έπαιξα σχεδόν άυπνος! Δεν ήμουν καλός σε εκείνο το ματς, αλλά την επομένη στο Μπρούκλιν έκανα ίσως το καλύτερό παιχνίδι της καριέρας μου στο ΝΒΑ και νικήσαμε με 30 πόντους!»
Πως ήταν το συναπάντημα με τον “Greek Freak”. Να υποθέσω ότι λόγω της ελληνικής καταγωγής σου, ήταν πιο ελαστικός μαζί σου στις στιγμές που βρεθήκατε ένας εναντίον ενός μέσα στο παρκέ;
«(Σκάει στα γέλια!)... Μου κάνεις πλάκα, έτσι; Ο τύπος δεν χαρίζεται σε κανέναν και ποτέ και αυτή η νοοτροπία του μέσα στο γήπεδο, είναι ο λόγος για τον οποίο έχει τον απόλυτο σεβασμό μου. Θυμάμαι ότι σε μία φάση πήρα ένα pick και όπως πέρασα προς τα μέσα από την κορυφή της ρακέτας, πετάχτηκε μπροστά μου με μεγάλη ένταση και στην κυριολεξία μου έκρυψε το οπτικό πεδίο.»
Είχες την ευκαιρία να τον γνωρίσεις;
«Όχι με την έννοια της γνωριμίας και πέρα από το ότι χαιρετηθήκαμε, όπως είθισται, μετά το τέλος του αγώνα. Μίλησα με τον αδελφό του, όμως, σε μία φάση μέσα στο παιχνίδι και του είπα “μακάρι να παίξουμε μαζί στην Εθνική κάποια μέρα”!»
Τι σου απάντησε ο Θανάσης;
«Ότι με ξέρει και γνωρίζει ότι η ομοσπονδία το εξετάζει! Εξεπλάγην θετικά και η αλήθεια είναι τόσο ο Παπαγιάννης τον καιρό του ΝΒΑ, όσο και ο Μήτογλου – πριν προκύψει η υπόθεση ντόπινγκ – μου είχαν μιλήσει με θερμά λόγια ως προς αυτή την προοπτική. Πραγματικά με έκαναν να αισθανθώ πολύ όμορφα!»
Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα στο ΝΒΑ;
«Λόγω καταγωγής θα έλεγα οι Ράπτορς, αλλά πλέον κοιτάω και υποστηρίζω περισσότερο τις ομάδες στις οποίες παίζουν οι φίλοι μου. Αυτή την εποχή λατρεύω να βλέπω τον Ταϊρίς Χαλιμπέρτον να καθοδηγεί τους Πέισερς σε μία εξαιρετική σεζόν και φυσικά τον “αδελφό” μου από το κολέγιο Τζορτζ Νιάνγκ στους Σίξερς. Σε επίπεδο μπάσκετ, μου αρέσει πολύ να βλέπω τους Γουόριορς γιατί είμαι τρομερός fan του Κάρι και τους Καβαλίερς, επειδή θεωρώ πολύ δυνατό δίδυμο τους Μίτσελ και Γκάρλαντ.»
Πως ήταν η περυσινή πρώτη εμπειρία με το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην Μπρέσια;
«Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο! Και αυτό γιατί ο coach Αλεσάντρο Μάγκρο με εμπιστεύτηκε στην θέση του point-guard, στην οποία έπαιξα στο κολέγιο. Με πίστεψαν, μου έδωσαν την μπάλα στα χέρια και όλοι μαζί παρουσιάσαμε μία πολύ όμορφη εικόνα.»
Πολύ διαφορετικό το επίπεδο της Euroleague σε σχέση με το ιταλικό πρωτάθλημα;
«Ναι, γιατί παίζεις με τους καλύτερους κάθε χώρας. Αν σε αυτό προσθέσεις ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη είναι πολύ πιο εγκεφαλικό από ό,τι στο ΝΒΑ και κάθε λεπτομέρεια και κάθε κατοχή μετράει! Δεν φωνάζει αδίκως ο Μεσίνα γι' αυτό!»
Καλά δεν φωνάζει μόνο γι' αυτό. Υποθέτω ότι η κατάσταση στην ομάδα είναι δύσκολη από την άποψη ότι οι σερί ήττες στην Euroleague, έχουν κάνει το Final 4 – που είναι ο βασικός σας στόχος – να μοιάζει με απατηλό όνειρο...
«Θα σου πω το εξής: η σεζόν μου θυμίζει πολύ εκείνη με τους Σολτ Λέικ Σίτι Σταρς, που σου έλεγα νωρίτερα και που στην αρχή δεν βλεπόμασταν, αλλά στο δεύτερο μισό δεν χάναμε από κανέναν! Με την μόνη διαφορά ότι δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια κακοδαιμονία με τους τραυματισμούς. Αν έρθεις σε μία προπόνησή μας, όμως ή ακούσεις τις συζητήσεις μας στα αποδυτήρια, θα διαπιστώσεις ότι όλοι μας πιστεύουμε στην ολική επαναφορά. Αν εξαιρέσεις το ματς με την Εφές στην έδρα μας και με την Μπαρτσελόνα εκτός, όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια χάθηκαν στις λεπτομέρειες.»
Επομένως, να υποθέσω ότι έρχεστε στην Αθήνα, για 2η φορά στην εφετινή σεζόν, με μοναδικό στόχο ένα νέο ξεκίνημα;
«Ακριβώς! Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα για μας εκτός της νίκης. Σεβόμαστε τον Παναθηναϊκό και στην σημαντική βελτίωση που έχει παρουσιάσει το τελευταίο διάστημα με την προσθήκη του Μπέϊκον. Ξέρουμε ότι θα βρεθούμε σε μία καυτή ατμόσφαιρα και θα παίξουμε απέναντι σε έναν αντίπαλο που θέλει τη νίκη για τους δικούς της λόγους, αλλά από την άλλη πλευρά, ποιο παιχνίδι στην Euroleague δεν έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας;»
