Ευτυχώς, το χαρακίρι απέτυχε...

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, δεν ψήνομαι ακόμη να παρακολουθήσω Παναθηναϊκός-Παρτιζάν και Ολυμπιακός-Αρμάνι. Με ρώτησαν χθες σε μία εκπομπή της πάντοτε φιλόξενης ΕΡΤ3 «τι οσμίζομαι για τη νέα σεζόν της Euroleague» και απάντησα ότι δεν οσμίζομαι τίποτε, διότι στα ρουθούνια μου έχω μόνο την ευωδιά της σαμπάνιας από τα αποδυτήρια της Ρίγα. Και έλεγα αλήθεια.

Με το που πάτησα ξανά το πόδι μου στην τσιμεντούπολη, σημάδεψα το δίωρο 9-11 το βράδυ της Πέμπτης, για να ξαναδώ τον μικρό τελικό του Eurobasket 2025, Ελλάδα-Φινλανδία. Και καπάκι την απονομή. «Με την ησυχία μου και με ποτάκι στο μπαλκόνι», έλεγα μέσα μου. Ποια ησυχία μου όμως και ποιο μπαλκόνι. Η πίεσή μου ξανάφτασε στο διακόσια και το ρούμι πήγε να μου βγει ξινό. Το χαρακίρι παραλίγο να γίνει μπόμπα και να σκάσει στα μούτρα μας.

Σας έχει τύχει να βλέπετε ένα νικηφόρο ματς σε μαγνητοσκόπηση και να φοβόσαστε ότι …θα χάσουμε; Ε, αυτό έπαθα χθες το βράδυ. Κι αν στο ριπλέι ο Γιάντουνεν το ρίξει μέσα εκείνο το φόλοου; Αν ισοφαρίσει με την εκπνοή από τη σέντρα και μας κατατροπώσουν στην παράταση; Τι γίνεται τότε; Θα πρέπει να επιστρέψουμε τα μετάλλια μετά την απομάκρυνση από το ταμείο;

Τώρα που έπεσαν οι σφυγμοί, σας διαβεβαιώ ότι ούτε στο βίντεο ηττηθήκαμε. Το βαρύ κι ασήκωτο μετάλλιο που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο φόρεσε και στον δικό μου λαιμό λίγο πριν από τα μεσάνυχτα στη Ρίγα είναι πέρα για πέρα αληθινό και πέρα για πέρα δικό μας. «Και πέρα για πέρα δίκαιο», πήγα να γράψω, αλλά εξίσου δίκαιο θα ήταν αν στο τέλος μας το έπαιρναν (με το σπαθί τους) οι τίμιοι Φινλανδοί. Συνοδεύεται από έναν αστερίσκο η παρένθετη φράση, αλλά θα τον δούμε πιο κάτω.

Λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε, παρ’ όλο που το είδατε το ματς, αλλά οι Φινλανδοί πέτυχαν 25 πόντους στο τελευταίο τετράλεπτο, από το τρίποντο του Βάλτονεν που έγραψε το 81-67 στα 3:57 και έπειτα. Εικοσιπέντε! Σε τρία λεπτά και πενηνταεπτά δευτερόλεπτα! Όταν μας το έκαναν αυτό οι Γερμανοί, στο ξεκίνημα του προημιτελικού του 2022 στο Βερολίνο όπου έβαλαν ανενόχλητοι 28 πόντους με 8/10 τρίποντα, μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι και μιλούσαμε για συντέλεια. «Πειράζει και παραπειράζει», έγραφα τότε. Διαβάστε εδώ και μελαγχολήστε αναδρομικά μαζί μου.

Τότε όμως παίζαμε χαζοχαρούμενο μπάσκετ και νομίζαμε ότι μπορούσαμε να νικήσουμε τους μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου στα ίσα, ενώ τώρα είχαμε και τα δύο πόδια καρφωμένα στη γη. Μολαταύτα, χάσαμε διαφορά 17 πόντων σε τέσσερα λεπτά. Διαφορά 11 πόντων σε 1:40 και με τη μπάλα δική μας. Διαφορά 7 πόντων σε 50 δευτερόλεπτα, λες και ήμασταν οι Γάλλοι του Βελιγραδίου. Διαφορά 4 πόντων σε 22 δευτερόλεπτα και με τη μπάλα δική μας.

Και να πεις ότι τα κάναμε όλα λάθος; Όχι. Μία στραβή λόμπα του Σλούκα μέσα στο μποτιλιάρισμα, μία απρόσεκτη πάσα του Γιάννη μέσα σε κλοιό, μία βιαστική επιλογή του Ντόρσεϊ, ένα τραβηγμένο αντιαθλητικό φάουλ του Παπανικολάου μετά από ντουμπλάρισμα, μία βολή στο σίδερο, συμβαίνουν αυτά όταν αντιμετωπίζεις ασφυκτική πίεση και η συσσωρευμένη κούραση θολώνει το μυαλό. Δεν είχαμε τα νιάτα του αντιπάλου ούτε την παραπανίσια μέρα ξεκούρασης.

Οι Φινλανδοί φρόντισαν να αξιοποιήσουν κάθε δευτερόλεπτο από τα ελάχιστα που είχαν στη διάθεσή τους, εκτελώντας αστραπιαία τις επιθέσεις τους, απέναντι σε αντιπάλους με βαριά πόδια. Έβαλαν μεγάλα σουτ και είχαν και την τύχη του τολμηρού, όταν π.χ. μία καλή άμυνα της Εθνικής (που κατέληξε σε αίρμπολ του Λάουρι Μάρκανεν) τους έδωσε τρίποντο με καραμπόλα. Και στην τελική ευθεία είχαν τους θεούς του μπάσκετ με το μέρος τους.

Το αντιαθλητικό του Παπανικολάου που λέγαμε παραπάνω θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί απλό φάουλ, δηλαδή μία σκέτη κατοχή για τους Φινλανδούς με το σκορ στο 86-75 και εκατό δευτερόλεπτα στο ρολόι. Οι τρεις βολές με τις οποίες ο Βάλτονεν είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει το ματς 5’’ πριν τη λήξη (άσχετα αν τελικά έχασε την τρίτη) ήταν θείο δώρο για τους «Λύκους» από τον βορρά, αφού η παράβαση του Παπανικολάου -παραβίαση του κατακόρυφου άξονα του σουτέρ- ήταν υποτυπώδης, σχεδόν αόρατη στο γυμνό μάτι.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μίστερ Γιάντουνεν έσπρωξε ξεδιάντροπα τον Γιάννη για να κερδίσει το επιθετικό ριμπάουντ στο 92-91, αφού δεν είχε και άλλη επιλογή. Ο Σάρας θα ένιωσε υπερήφανος για την πονηριά που έδειξε το καινούριο πουλέν του!

Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τον τρόμο που ένιωσα στη Ρίγα, βλέποντας δεκαπέντε μέτρα από το σημείο όπου (δεν) καθόμουν τον Φινλανδό φόργουορντ να επιχειρεί φόλοου σχεδόν ανενόχλητος, αλλά ευτυχώς σαστισμένος, με το ελληνικό καλάθι ανυπεράσπιστο και με την ήττα να μας χαμογελάει αδυσώπητα.

Θα χάναμε το ματς αν έβρισκε στόχο ο Φινλανδός, θα φωνάζαμε για τη διαιτησία μέχρι ξελαρυγγιάσματος, θα εφευρίσκαμε ένα κάποιο άλλοθι για να διασκεδάσουμε τον καημό μας, αλλά το μετάλλιο θα είχε κάνει φτερά. Για ένα τετράλεπτο με παθητικό 25+2 πόντων στην καμπούρα της ομάδας που είχε δεχθεί 64 σε τριανταέξι λεπτά. Για τέσσερα λεπτά αδράνειας και άγχους.

Ο κυνικός θα μιλήσει για κάποιου είδους κάρμα. Κάτι τέτοιο δεν κάναμε εμείς στους αποσβολωμένους Σλοβένους στον προημιτελικό του 2007 στη Μαδρίτη; Νίκη και πρόκριση στην τετράδα, με ανατροπή από το -16 σε ένα σκάρτο πεντάλεπτο.

Με Σπανούλη, Ζήση, Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Ντικούδη, όλα τα μωρά στην πίστα, της Μαδρίτης, αλλά και της Ρίγα. Χωρίς εύνοια όμως τότε ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι τίποτα τέτοιο, αφού αντηχούσαν ακόμη στα αυτιά μου οι διαμαρτυρίες των …Σέρβων, για εκείνο το θρίλερ στη Γρανάδα. «Εχετε τον Βασιλακόπουλο και μας γ***τε όλους», φώναζαν οι Σέρρβοι συνάδελφοι, υπερβολικά νέοι για να θυμούνται τον Μπόρα Στάνκοβιτς.

Στην επόμενη γωνία βέβαια μας περίμεναν οι οικοδεσπότες Ισπανοί, οπότε το «χωρίς εύνοια» και το «μας γ***τε όλους» πήρε διαφορετικές διαστάσεις.

«Τέλος καλό, όλα καλά», θα πείτε για τη Ρίγα, λες και δεν καταλαβαίνετε πόσα χρόνια από τη ζωή μου έχασα στα τελευταία δευτερόλεπτα του μικρού τελικού. Mαντέψτε ποιος είναι αυτός ο θολός με το γκρι μπλουζάκι που πανηγυρίζει με υψωμένα χέρια, στο βάθος πίσω από το κεφάλι του Γιάννη, στη φωτογραφία που ακολουθεί:

Tώρα που πήραμε φόρα με τους αφορισμούς, θα σας πω έναν ακόμη. Είναι προτιμότερο να τερματίζεις 3ος παρά 2ος! Οι δικοί μας έφυγαν από τη Λετονία πανευτυχείς και δικαιωμένοι, ενώ οι Τούρκοι σκασμένοι από την πίκρα του χαμένου τελικού, έτοιμοι να εκτοξεύσουν τα ασημένια μετάλλιο στον ποταμό Νταούγκαβα.

Το ίδιο πάθαμε εμείς το 2006 στο Τόκιο, αν θυμάστε. Το αεροπλάνο της επιστροφής από την Ιαπωνία ήταν κατοικημένο από κατεβασμένα μούτρα παρά τον θρίαμβο επί των Αμερικανών και τα μετάλλια όλα άφαντα, καταχωνιασμένα μέσα στις βαλίτσες. Και τέλος πάντων, οι δύο παραστάτες δίπλα στον σημαιοφόρο θεωρούνται ισότιμοι. Τι ασήμι, τι μπρούντζος. Τι να βγεις δεύτερος, τι να βγεις τρίτος. Τέταρτος να μη βγεις!

Θα ήταν κρίμα, άδικο και αδυσώπητα σκληρό να γίνουν μοιραίοι οι δύο αρχηγοί, ο Κώστας Σλούκας με τη χαμένη βολή στο 90-87 και ο Κώστας Παπανικολάου με το φάουλ αμέσως μετά. Ή και ο Γιάννης, με την πάσα σε χέρια αντιπάλου, εκεί όπου ένα καλάθι θα τελείωνε το ματς.

«Faith will be rewarded», έλεγε πάντοτε ο Μπρουσάρας. Η πίστη κάποια στιγμή θα ανταμειφθεί. Στη Ρίγα ανταμείφθηκαν όλοι όσοι πίστεψαν: ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Γιάνναρος, ο Θανάσαρος που αρχικά δεν ήταν καν στην ομάδα, ο Μήτογλου, ο Ντόρσεϊ, ο Τολιόπουλος, ο Καλαϊτζάκης, ο Λαρεντζάκης, όλοι. Και κάπως έτσι, απέκτησαν το στρογγυλό γυαλιστερό αντικείμενο του πόθου, για να μη τους καταλογίσει κανείς μελλοντικά ότι ήταν «τα παιδιά του παραλίγο».

Δεδομένου ότι ο Νικ Καλάθης ήταν παρών το 2009 στο Κατοβίτσε, όπως και ο Πρίντεζης και ο Περπέρογλου και ο Κουφός, είναι πια ελάχιστοι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες της απερχόμενης γενιάς που κλείνουν την εθνική καριέρα τους χωρίς μετάλλιο. Ο Παπαγιάννης ας πούμε ότι προλαβαίνει ακόμη, και άλλωστε δεν του φταίει κανείς που προτίμησε να απόσχει από τη φετινή προσπάθεια.

Μεσάνυχτα στη Ρίγα σκεφτόμουν τον Ιωάννη Παπαπέτρου, που –συνομήλικος του Γιάννη- «βιάστηκε» να κρεμάσει τα παπούτσια επειδή το κορμί του δεν άντεχε ακόμη ένα καλοκαίρι καταπόνησης. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλον, αυτός αξίζει το 13ο μετάλλιο και μία θέση στα επινίκια πάρτι. Στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, θυμίζω, ο Παπαπέτρου ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής με μέσο όρο 14,8 πόντους. Και το τελευταίο Μουντομπάσκετ δεν έγινε σε κάποιο μακρινό παρελθόν, αλλά μόλις το 2023.