Η καρδάρα που γέμισε με σαμπάνια

Κάθομαι στα ορεινά της Αρένα Ρίγα τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα επείγοντα και που σκουπίσαμε τα δάκρυα της χαράςκατεβάζω ένα σφηνάκι καμπανίτη και διώχνω μία μία από το μυαλό μου τις απογοητεύσεις.

Τους μικρούς τελικούς της θλίψης και τα χάλκινα μετάλλια που έκαναν φτερά, τις τραγωδίες της Ντιζόν και της Αττάλειας, τις αμέτρητες φορές που είπαμε «τετέλεσται», τους χαμένους ημιτελικούς όταν ξαναβρήκαμε τον βηματισμό μας, το Καράκας, το Τορίνο, τη Βικτόρια, τη Μανίλα, τις πολύ περισσότερες από τέσσερις γωνιές του ορίζοντα όπου αφήσαμε άλλους είδους δάκρυα, αυτά της σκασίλας και της απαισιοδοξίας.

Ακόμα και τις μισοχαμένες μισοευκαιρίες του Βερολίνου και του Παρισιού, όπου λέγαμε μεταξύ μας ότι «δεν θα ξαναδούνμε τον Γιάννη» και ότι «οι πέμπτες θέσεις είναι η καταδίκη μας».

Εσείς δεν ήσασταν εκεί, αλλά εγώ ήμουν. Τριάντα τουρνουά Εθνικής ομάδας, με το φετινό. Από τον θρίαμβο (του ’87) στη λησμονιά (της πενταετίας 1999-2002) και πάλι πίσω. Εάν επιτέλους βγω στη σύνταξη, θα πάρω μαζί μου κληροδότημα το πλατύ χαμόγελο που μου χάρισαν οι μάγκες με τα μπλε εδώ στη μακρινή Λετονία.

Ο Κώστας Παπανικολάου, ο Κώστας Σλούκας, οι αδελφοί Θανάσης, Γιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Ντίνος Μήτογλου, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο Βασίλης Τολιόπουλος, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο Δημήτρης Κατσίβελης και ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ. Ο Βασίλης Σπανούλης με τους συνεργάτες του, ο Νίκος Ζήσης, όλοι όσοι δούλεψαν αγόγγυστα πίσω από τους προβολείς.

Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Και ας δοκίμασαν τις αντοχές της γέρικης καρδιάς μου στο φινάλε, εκεί που παραλίγο να χυθεί η καρδάρα με τη σαμπάνια. Οι τίμιοι Φινλανδοί έδωσαν κι αυτοί τα πάντα στο ματς της ζωής του και λίγο έλειψε να δικαιωθούν. Θα μας έτρωγαν το φυλλοκάρδι και θα γίνονταν από Φιλ-ανδοί, Φυλλ-ανδοί. Συγγνώμη για την κρυάδα.

Δεν με σκοτίζει καθόλου που βλέπω τους Τούρκους και τους Γερμανούς να διεκδικούν το χρυσό μετάλλιο. Ήταν οι καλύτερες ομάδες του τουρνουά και μαγκιά τους που έφρτασαν μέχρι τον τελικό. Εμένα με νοιάζει που κοιτάζω πίσω την πλάτη μου (τη στολισμένη με ρετρό μπλε φανέλα του Παναγιώτη Γιαννάκη) και βλέπω …όλους τους άλλους.

Τον Γιόκιτς, τον Ντόντσιτς, τον Μάρκκανεν, τον Ριζασέ, τον Βαλανσιούνας, τον Πορζίνγκις, τον Άβντια, τον Νούρκιτς, τον Φοντέκιο, τον Αλντάμα, μαζί και όλους αυτούς που προτίμησαν τις αμμουδιές από το γυμναστήριο και το αραλίκι από τον ιδρώτα. Τους μετράω και τους ξαναμετράω και δεν λείπει κανείς. Είναι όλοι τους πίσω μας. Κάτω από το βάθρο.

Όλοι, στην πλάτη μίας ομάδας που στο τέλος μίας σειράς από υπερβάσεις πέτυχε τη μεγαλύτερη απ’ όλες: τη σε χρόνο μηδέν ανασύνταξη και ανασυγκρότηση, ώστε να εμφανιστεί πανέτοιμη και πανίσχυρη στο ματς της δικής της ζωής. Ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, οι άλλοι τριανταφεύγα αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης δεν είναι πια τα παιδιά με τα άδεια χέρια.

Άδεια, τρόπος του λέγειν θα πείτε, αφού άπαντες έχουν κερδίσει τρόπαια και πολύτιμα μέταλλα στο ΝΒΑ και στην Euroleague, αλλά τα μετάλλια με την Εθνική έχουν άλλη χάρη. Είναι η ομάδα που μας κάνει να νιώθουμε (και πρώτους τους ίδιους τους παίκτες) ότι είμαστε όλοι δικοί μας. Στην ίδια όχθη και στο ίδιο στρατόπεδο, δίχως εχθρούς και αντιπάλους.

Όποιος δεν το συμμερίζεται, όποιος δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του Γιάννη, του Βασίλη, του Θανάση, των Κωστήδων και των άλλων, κακό στην κεφαλή του κάνει. Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται δεκάδες γελοία παρατσούκλια, αλλά αυτός που σκαρφίστηκε το προσωνύμιο «επίσημη αγαπημένη» για την Εθνική ομάδα μπάσκετ αξίζει να τιμηθεί με τον χρυσό πελαργό.

Η Εθνική μας κέρδισε 7 από τους 9 αγώνες της στο απολαυστικό Eurobasket 2025 και θυα τερμάτιζε με 8-1 αν δεν αποφάσιζε να ξεκουράσει το αστέρι της σε αυτό το ήσσονος σημασία παιχνίδι στη Λεμεσό. Η ταυτότητα του αντιπάλου που μας κέρδιζε ερεθίζει πικίλα αντανακλαστικά και αισθητήρια, αλλά η Τουρκία της Παρασκευής ήταν κατά γενική ομολογία μία ομάδα από διαφορετικό πλανήτη.

Στα ματς που η Εθνική μας μπορούσε να κερδίσει όχι μόνο τα πήρε όλα, αλλά άφησε στο παρκέ και ανάγλυφη σφραγίδα ανωτερότητας, αφού στο καθ ένα από αυτά (Ιταλία, Γεωργία, Ισπανία, Ισραήλ, Λιθουανία, Φινλανδία) δεν είδε σχεδόν ποτέ τις πλάτες των αντιπάλων της. Διακόσια σαράντα λεπτά αγώνα, διακόσια σαράντα λεπτά κυριαρχίας.

Το ρεζερβουάρ άδειασε λίγο πριν από την ώρα του, και λίγο έλειψε να γίνει ανυπολόγιστη ζημιά, αλλά ευτυχώς η αντεπίθεση των Φινλανδών εξανεμίστηκε την ύστατη ώρα. Τα δύο τρίποντα του Ντίνου Μήτογλου που έκοψαν τη φόρα των αντιπάλων όταν τα πόδια βάρυναν ήταν το φιλί της ζωής και παράλληλα θύμισαν ότι το μεγαλύτερο όπλο αυτής της ομάδας ήταν το πανίσχυρη μυαλό της.

Ο Μήτογλου ήταν ο μοναδικός παίκτης που υστέρησε κάπως εδώ στη Ρίγα, αλλά η κρίσιμη στιγμή τον βρήκε πανέτοιμο να παραλάβει τη σκυτάλη από τα κουρασμένα χέρια των συνοδοιπόρων του.

Αρχίζει, τώρα, ο τελικός και παίζουν βλέπω κάτι άλλοι. Ε, ρε και πώς δεν με νοιάζει! Το δικό μας το μετάλλιο, το χάλκινο, γυαλοκοπάει σαν χρυσάφι…

Το Pamestoixima.gr στην καρδιά του Eurobasket 2025

Η μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι εδώ! Ζεις κι εσύ τον παλμό του Eurobasket 2025 μαζί με το Pamestoixima.gr, εκεί που θα βρεις εκατοντάδες επιλογές για στοίχημα στο Eurobasket τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Στο Pamestoixima.gr είναι εξασφαλισμένη μια μοναδική στοιχηματική εμπειρία με μακροχρόνια & ειδικά στοιχήματα Eurobasket και μοναδικές προσφορές για όλους!