Η πανσέληνος του Αυγούστου

Το μοναδικό διακύβευμα της Εθνικής στο φιλικό της πανσελήνου με τη Σερβία, πέρα από το προφανές (να μην έχουμε τραυματισμούς) ήταν να αισθάνεται καλύτερα στις 22.30 απ’ ότι αισθανόταν στις 20.30. Tο στοίχημα κερδήθηκε και παραπάνω. Η ομάδα που επέστρεψε στα αποδυτήρια του «Σπύρος Κυπριανού», αυτού που θα γίνει δεύτερο σπίτι της από τις 28 του μήνα, ένιωθε πολύ πιο ψηλή από εκείνη που βγήκε από αυτά δύο ώρες νωρίτερα, ίσως ψηλότερη απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι.

Οι Σέρβοι χρειάστηκαν έναν Γιόκιτς 23 πόντων, 19 ριμπάουντ και 27 λεπτών αλλά και πολύ Μπογκντάνοβιτς για να εξασφαλίσουν τη νίκη, ενώ αντιμετώπισαν το τελευταίο τρίλεπτο του αγώνα (μετά το 69-66) σαν να κρινόταν από αυτόν κάτι σημαντικό. Και με το δίκιο τους. Θα ήταν κάποιου είδους ρεζιλίκι, να έχαναν σχεδόν πλήρεις από την ελλιπέστατη Ελλάδα μπροστά σε τόσους συμπατριώτες.

Ελπίζω ότι η εξέδρα της Λεμεσού θα είναι λιγότερο παγερή για την Εθνική μας στους επίσημους αγώνες. Δεν λέω για το αυριανό φιλικό της ντροπής με το Ισραήλ, όπου έσυρε την «επίσημη αγαπημένη» η διοίκηση Λιόλιου, διότι η Κύπρος είναι πια γεμάτη από πατριωτάκια του Νετανιάχου.

Πολύ πεερισσότερα για το συγκεκριμένο -κυριολεκτικά φλέγον- θέμα θα έχουμε να πούμε αύριο το βράδυ. Το Σαββατόβραδο ανήκει δικαιωματικά στους παίκτες και τους προπονητές που φόρεσαν απόψε τα γαλανόλευκα και που απρόσμενα απείλησαν το γκραν φαβορί του Ευρωμπάσκετ.

Πόσα λεπτά μέσης συμμετοχής θα είχαν στην τωρινή Εθνική Ελλάδας ο 12ος (Ντόμπριτς) και ο 13ος (Νταβίντοβατς) του Σβέτισλαβ Πέσιτς; Τι να σκέφτεται ο Τρίσταν Βούκτσεβιτς, που έπαιξε όλο κι όλο ένα εξάλεπτο (αλλά με συγκομιδή 7 πόντων) στην ομάδα της πρώτης πατρίδας του παππού του και όχι σε αυτήν της δεύτερης του μπαμπά του;

Ο Βασίλης Σπανούλης περιορίστηκε σε ένα rotation 10 παικτών και πόνταρε τις μάρκες του στους παίκτες που διαθέτουν περίσσευμα πείρας ή σε εκείνους που πήραν θάρρος από προσωπικά πυροτεχνήμαρτα, όπως οι τάπες του Κώστα Αντετοκούνμπο στον Μιλουτίνοφ και του θαρραλέου Σαμοντούροφ στον Πετρούσεφ.

Ο Ντίνος Μήτογλου απάντησε με ένα θορυβώδες μπαράζ από εύστοχα σουτ μέσης και μακρινής απόστασης στην αστρονομική υπεροχή του ασυναγώνιστου Γιόκιτς, ο Δημήτρης Κατσίβελης ξεπέρασε το τρακ χάρη σε αμυντικές νίκες (3 κλεψίματα), ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης έδωσε ανάσες στον αβοήθητο Κώστα Σλούκα και ο Κώστας Παπανικολάου ξεπέρασε τη γκίνια του στην τελική ευθεία του αγώνα.

Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης κερδίζει χρόνο με πειστήριο τις αμυντικές επιδόσεις του, αλλά η ομάδα δυσκολεύεται να κουβαλήσει την αφλογιστία του. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Θανάση, αλλά οι δυό τους, μαζί με τον Κώστα και τον σταθερά καλό Ντόρσεϊ, στοιχειοθετούν την αθλητικότητα της ομάδας.

Η επάνοδος του Γιάννη (και του Τολιόπουλου) θα βελτιώσει φυσικά την ομάδα σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, ακόμα και στη δημιουργία που σήμερα κρέμεται αποκλειστικά από τα κουρασμένα δάχτυλα του Σλούκα. Η απώλεια του Νικ Καλάθη είναι σημαντικότερη απ’ ότι φαίνεται στον γυμνό οφθαλμό.

Το βέβαιο είναι ότι παρουσιάζεται πρόοδος και ότι η Εθνική θα αποτελέσει σκληρό καρύδι όταν μπορέσει να παίξει το μπάσκετ της. Το 32% στα τρίποντα με 10/31 προσπάθειες δεν είναι κακό για παίκτες με σφιγμένα χέρια (και χωρίς τον καλύτερο σουτέρ της ομάδα), ενώ το παθητικό των 76 πόντων (26+17+12+21) απέναντι σε αντίπαλο με τόσα επιθετικά όπλα θα πρέπει να θεωρηθεί γαλόνι.

Τα κενά είναι πολλά και δεν αναπληρώνονται εύκολα, αλλά το κίνητρο μπορεί να γίνει αντίβαρο, ιδίως αν συνδυαστεί με κλειστά στην τοξικότητα αυτιά και απενεργοποιημένα social media. Ας ελπίσουμε ότι στην επόμενη άφιξή της στη Λεμεσό η αποστολή θα είναι πλήρης, χωρίς άλλες απώλειες. Η ανώμαλη προσγείωση του αναντικατάστατου Τάιλερ Ντόρσεϊ πάνω στο ύπουλα απλωμένο πόδι του Αβράμοβιτς, στο 62-54, γέμισε το φαλακρό κεφάλι του Σπανούλη με άσπρες τρίχες.