Οι ακούραστοι, οι ξεκούραστοι και η πανστρατιά της πλάκας

Ένα ακόμη προσκλητήριο, μία ακόμη σκασίλα για εμάς τους γραφικούς. Παίκτες που απέχουν γιατί δεν γουστάρουν τη φάτσα του προέδρου, παίκτες που απέχουν γιατί δεν γουστάρουν τη φάτσα του προπονητή, παίκτες τραυματίες που θα έπαιζαν κανονικά αν η φανέλα είχε άλλο χρώμα από το μπλε, παίκτες που κουράστηκαν από το καθισιό. Και εφτά-οχτώ κορόιδα που θα τρέξουν διπλοβάρδια για τους απόντες.

«Όχι, δεν θα πάω στο Ευρωμπάσκετ, γιατί φοβάμαι ότι δεν θα πάνε ούτε οι παίκτες», μου έλεγε χθες καλός φίλος, από εκείνους που έχουν ταξιδέψει στα πέρατα του Κόσμου για το χατίρι της Εθνικής. Έχει άδικο; Προσωπικά έπαψα να χολοσκάω εδώ και χρόνια, καθώς συνειδητοποίησα ότι πονούσα για την ομάδα περισσότερο από τους αθλητές που καλούνται να τη στελεχώσουν.

Οι εξαιρέσεις είναι πολλές και ηχηρές και αναγνωρίζω ότι αρκετοί αδικούνται κατάφωρα από τον παραπάνω αφορισμό. Αρκεί, όμως μία ματιά στην πλάστιγγα για να κατανοήσει κανείς πού είναι το σωστό και πού το λάθος. Στο ένα ζύγι φιγουράρει το απροσμέτρητο ειδικό βάρος του Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο άλλο το ελαφρύ σαν φτερό του Νίκου Ρογκαβόπουλου. Οπότε;

Το αφήγημα «πάνω απ’ όλα η Εθνική ομάδα» έχει κουρελιαστεί σε ακραίο βαθμό και βγάζω φλύκταινες όποτε το ακούω, αλλά -για να είμαστε τίμιοι- η καταστρατήγησή της δεν είναι καινούριο φρούτο ούτε εγκαινιάστηκε από τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά. Ακόμα και τα τοτέμ αλλοτινών εποχών (ακόμα και προ του ’87) έπαιξαν παιχνιδάκια στις πλάτες της Εθνικής, για να διώξουν προπονητές, για να εκβιάσουν πριμ, για να ικανοποιήσουν συνδικαλιστικά αιτήματα, για να πάρουν καλύτερη αναβολή στον στρατό, για να ζητήσουν Μερσεντάρες.

Προφανώς είναι προτιμότερο να παίξουν αυτοί που θέλουν και να μείνουν σπίτι όσοι έχουν κρύα καρδιά, αλλά εγώ απαιτώ να θέλουν όλοι. Όχι να παίξουν. Να θέλουν. Να φλέγονται από επιθυμία. Και να θυμούνται, ότι οι ίδιοι χρωστάνε στην Εθνική όσα χρωστάει και εκείνη σε αυτούς και ίσως περισσότερα. Ο Νίκος Ζήσης θα έχει πολλά να πει, εάν ανοίξουμε τη σχετική συζήτηση.

Άλλο τίποτε δεν έχω να πω. Εύχομαι καλή επιτυχία στους παρόντες, που ως γνωστόν όλο το χειμώνα κάθονται και ξύνονται στο ΝΒΑ και στην Ευρωλίγκα και γι’ αυτό είναι ξεκούραστοι. Και καλή ανάπαυση στους κατάκοπους.

Άσχετα με τις μεθοδεύσεις με τις οποίες δρομολογήθηκε το διαζύγιο με τον Δημήτρη Ιτούδη (και νωρίτερα η απόλυση του Θανάση Σκουρτόπουλου), ο Βαγγέλης Λιόλιος έκανε το σωστό όταν ανέθεσε την Εθνική στην τετρανδρία Σπανούλη, Ζήση, Τσαρτσαρή, Ντικούδη. Ωστόσο, στην εκκίνηση του φετινού καλοκαιριού πιάνει θέση στους βατήρες μία Ομοσπονδία που απέτυχε σε όλα όσα επιχείρησε. Και όταν γράφω «Ομοσπονδία», περιλαμβάνω όλους τους εμπλεκόμενους: παράγοντες και προπονητές.

Η διαπραγμάτευση με τους κ.κ. Παπαγιάννη, Ρογκαβόπουλο έβγαλε μηδέν εις το πηλίκον. Ο Καλάθης και ο Γουόκαπ θα δουν και αυτοί το Ευρωμπάσκετ από την τηλεόραση. Η επιχείρηση Τρίσταν Βούκτσεβιτς εξελίχθηκε σε φιάσκο. Η απόπειρα ελληνοποίησης Αμερικανών παικτών όπως ο Τζέριαν Γκραντ (και κάμποσοι άλλοι) έπεσε στο κενό. Το δίχτυ που απλώθηκε στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού για Ελληνοαμερικανούς, Ελληνοσέρβους και Ελληνοέλληνες επέστρεψε αδειανό.

Οι νεαροί παίκτες που είναι σχεδόν έτοιμοι για την Ανδρών ταλαιπωρήθηκαν στην Εθνική Νέων (με απότοκο την απουσία του Νεοκλή Αβδάλα από το Ευρωμπάσκετ) μόνο και μόνο για το σαφάρι του ανούσιου μεταλλίου. Στο πρόγραμμα της προετοιμασίας η συμμετοχή σε τουρνουά όπου η Εθνική θα μοιραστεί το γήπεδο με την Εθνική του Ισραήλ είναι μία τεράστια μουτζούρα άλλου τύπου, πολύ χειρότερου.

Μπορώ να το τραβήξω και περισσότερο, αν θέλετε. Δεν θα μπορούσε ο αίφνης απόμαχος Παπαπέτρου να τραγουδήσει το κύκνειο άσμα του στο Ευρωμπάσκετ πριν κρεμάσει τα παπούτσια, όπως σκόπευε να κάνει (πριν τραυματιστεί) ο Βασίλης Σπανούλης το 2021 επί Πιτίνο; Ήταν ο Λιόλιος το κατάλληλο πρόσωπο για το σχετικό τηλεφώνημα; Και επίσης, γιατί δεν δόθηκε ρόλος –έστω με πολιτικά- στον Θανάση Αντετοκούνμπο, που ζει και αναπνέει για την Εθνική ομάδα;

Η παρουσία των Γιάννη Αντετοκούνμπο και Κώστα Σλούκα αποτελεί αναμφισβήτητα αντίβαρο στις πολλές και συχνά αδικαιολόγητες απουσίες. Ο Γιάννης είναι ένας από τους πιστότερους στρατιώτες της Εθνικής ήδη από το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας (2014) και απουσίασε μόνο όταν η συμμετοχή του ήταν αδύνατη. Άλλος στη θέση του θα έριχνε μαύρη πέτρα για να χτυπήσει κατακέφαλα τη χώρα που τόσο βάναυσα πλήγωσε κάποτε την οικογένειά του, και θα περνούσε τα καλοκαίρια του κολυμπώντας στα δολάρια σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ.

Ο Σλούκας απουσίασε τα προηγούμενα δύο καλοκαίρια, αλλά επιστρέφει φέτος για τον τελευταίο χορό, βασικός και αναντικατάστατος, αφού η επόμενη μεγάλη διοργάνωση (το Μουντομπάσκετ του 2027) θα τον βρει στην τρυφερή ηλικία των 37 ετών. Αμφότεροι θα χρειαστούν ειδική μεταχείριση για να προστατεύσουν τα πόδια τους και φυσικά βοήθεια στο παρκέ.

Η Εθνική θα είναι δυσκολευτεί πολύ να παίξει το μπάσκετ που αρέσει στον Σπανούλη, αφού η περιφερειακή γραμμή με Τολιόπουλο, Σλούκα, Ντόρσεϊ (έχει σουτ και κάποιου είδους δημιουργία, αλλά) αμυντικά είναι πολύ ευάλωτη.Στο όνομα της ανανέωσης, ο Ομοσπονδιακός προπονητής απέκλεισε τόσο τον Λούντζη, όσο και τον Μωραΐτη, ο οποίος ήταν παρών την προηγούμενη διετία και προσωπικό του στοίχημα από την εποχή του Περιστερίου.

Ο Δημήτρης Κατσίβελης, που αισίως έφτασε τα 34, προέρχεται από καλή σεζόν φαίνεται ότι προορίζεται για τέταρτος γκαρντ, ενώ οι μικρότεροι (Νικολαΐδης, Μπαζίνας, Λιοτόπουλος) θα έχουν την ευκαιρία τους. Ο Καλαϊτζάκης και ο Λαρεντζάκης φαντάζομαι ότι θα μοιραστούν το μανδύα του αμυντικού καμικάζι στην περιφέρεια, όπου θα διεκδικήσει θέση και ο Νετζήπογλου.

Το βασικό «πεντάρι» θα είναι επί της ουσίας δίπλα στον Ντίνο Μήτογλου ο χαλύβδινος Γιάνναρος, με υπασπιστή τον μικρό αδελφό του και ρεζέρβα στην προετοιμασία τον Καραγιαννίδη, αλλά θα εκπλαγώ πολύ αν μείνει εκτός αποστολής έστω ένας από τους Ζούγρη, Σαμοντούροφ. Ο Νίκος Χουγκάζ ήταν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες και έπαιξε καλά τον ρόλο του δωδέκατου.

Τέλος,ο Παπανικολάου θα είναι ο Παπανικολάου: αρχηγός, ηγέτης και ζωντανό παράδειγμα Παπανικολάου. Αλήθεια, αυτός δεν έχει στα 35 του δικαίωμα να περάσει ένα καλοκαίρι ξεκούρασης δίπλα στην οικογένειά του; Τα τελευταία χίλια χρόνια, έχει απουσιάσει (λόγω τραυματισμών) μόνο από τα Προολυμπιακά τουρνουά του 2016 και του 2021. Οι διεθνείς συμμετοχές του έφτασαν αισίως τις 256.

Η ομάδα είναι φυσικά εύθραυστη και δεν αντέχει να χάσει άλλον παίκτη, όπως έχασε π.χ. τον Μήτογλου μία μέρα πριν από το τζάμπολ στη Μανίλα. Οι «σίγουροι» είναι βαριά βαριά εννέα και πάλι καλά που από κάποιο θαύμα ο Τάιλερ Ντόρσεϊ ξανάγινε μπασκετμπολίστας και αποδέχθηκε και την πρόσκληση. Ειδάλλως θα είχαμε στη θέση του τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ ή τον αδελφό του.

Η ανάγκη για ανανέωση είναι ούτως ή άλλως επιτακτική, αλλά εδώ χρειαζόταν ο Αβδάλας, για χίλιους λόγους: όχι μόνο θα είχε θέση στη δωδεκάδα, αλλά θα διεκδικούσε και ρόλο. Όχι πολύ διαφορετικό από αυτόν που είχε στο φεστιβάλ νεότητας του Ηρακλείου (και που θα έχει στην υπόλοιπη καριέρα του), αλλά για μικρότερο χρονικό διάστημα. Θα έκανε καλό και στον ίδιο, λίγο μπαρούτι στο κορμί.

Τέλος πάντων, το τοπίο είναι αυτό που είναι και πάμε να το απολαύσουμε, καμιά τριανταριά νοματαίοι, με συντονιστές τους συνήθεις ανυπόπτους της κερκίδας. Και στα μετόπισθεν μιλούνια να πυροβολούν ακατάπαυστα, αφού καλοκαίρι χωρίς τοξικότητα δεν αντέχεται.

Η ομάδα που διακρίθηκε πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχε δα ούτε Ρογκαβόπουλο ούτε Παπαπέτρου ούτε Θανάση ούτε Κώστα. Πρόπερσι στη Μανίλα πήγαμε (χωρίς Γιάννη και) με Μωραΐτη, Μποχωρίδη, Λούντζη, Χατζηδάκη. Υπολογίζω, πρόχειρα, ότι φέτος υπάρχουν καμιά 15αριά ομάδες ικανές να νικήσουν την Εθνική μας εάν τη βρουν μπόσικη.

Στον Όμιλό μας (Δ’), στη Λεμεσό, υπάρχουν επίσης η Ισπανία, η Ιταλία, η Γεωργία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η αδύναμη Κύπρος. Στο πρώτο νοκ-άουτ, στη Ρίγα στις 7 Σεπτεμβρίου, η ελληνική ομάδα θα αντιμετωπίσει χιαστί μία από τις ομάδες που θα έρθουν από τον Όμιλο (Γ’) του Κατοβίτσε: Γαλλία, Σλοβενία, Πολωνία, Βέλγιο, Ισραήλ, Ισλανδία (Γ1-Δ4, Γ2-Δ3, Γ3-Δ2, Γ4-Δ1).

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το μονοπάτι προς τα προημιτελικά είναι βατό. Με δύο στραβοτιμονιές στη Λεμεσό, όμως, η Εθνική μας δίνει πιθανότατα ραντεβού με τον αγλαό Λούκα Ντόντσιτς, σε ματς χωρίς αύριο. Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο κόφτης μεταξύ αποτυχίας και επιτυχίας είναι κάπου στα προημιτελικά.

Ωστόσο, μιλάμε για την τελευταία ευκαιρία της γενιάς των τριανταφεύγα και θα περίμενε κανείς πανστρατιά. Εμείς οι αιθεροβάμονες, τουλάχιστον, που νομίζουμε ότι η Εθνική είναι πάνω απ' όλα και πάνω απ' όλους. Πανστρατιά με στρατιώτες που πηδούν από τα παράθυρα δεν νοείται.