«Νιώθω συγκίνηση, ρε φίλε, συγκίνηση…»

H συνάντηση των παικτών (και προπονητών και παραγόντων) της Εθνικής με τους δημοσιογράφους είναι για μένα κάτι σαν θερινό ηλιοστάσιο: η πιο μεγάλη μέρα του καλοκαιριού, το οποίο τελειώνει επί τόπου. Από την επόμενη κιόλας πρωία, αρχίζει ο χειμώνας, και ας έχει 40 βαθμούς. Πάει να πει, δεν τη χάνω με τίποτε, εκτός πια και αν κάποια διαστροφή με φέρει αυγουστιάτικα σε ελληνικό νησί, μαζί με τις ορδές των βαρβάρων. Που δεν προβλέπεται.

Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, έφυγα φέτος από το γήπεδο κακόκεφος. Ελπίζω και εύχομαι και προσεύχομαι να κάνω λάθος, αλλά υπήρχε κάτι δεν μου άρεσε στο όλο κλίμα.

Ίσως να έφταιγε η παράξενη ηλικιακή και ιεραρχική ψαλίδα, όπου ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ Γιάννης Αντετοκούνμπο συνυπήρχε (πριν χαθεί στα έγκατα του σταδίου) με τους έφηβους Λιοτόπουλο και Σαμοντούροφ.Ίσως να έπαιζε ρόλο η σταδιακή αποψίλωση του πυρήνα στον οποίο στηρίχθηκε η Εθνική τα προηγούμενα χρόνια, με την εξαφάνιση του Καλάθη, του Παπαγιάννη, του Παπαπέτρου και άλλων. Μπορεί να επηρέασε ακόμα και η ...χωροταξία, όπου κάθε παίκτης είχε τη δική του καρέκλα και απόσταση 5-10 μέτρων από τον πλησιέστερο, ο οποίος πλησιέστερος συχνά ήταν μόνος κι έρημος.

Ό,τι και αν ήταν, αυτό το αδιόρατο σύννεφο, άφηνε την εντύπωση ότι ο καθένας από τους 19 αθλητές ήταν ξεχωριστή νησίδα (με 20ή τον Βασίλη Σπανούλη, που εμφανίστηκε μόνο όταν έφτασε η σειρά του για δηλώσεις) και ότι οι παίκτες δεν είχαν και πολλά πολλά μεταξύ τους.

Δεν είναι βέβαια παράξενο. Πόσα κοινά έχουν ο Ντόρσεϊ με τον Νετζήπογλου, ο Λαρεντζάκης με τον Μπαζίνα, ο Σλούκας με τον Καραγιαννίδη και ο Κώστας Αντετοκούνμπο με τον Ζούγρη; Ο δε Γιάννης, παρών αλλά απών. Πρόπερσι ήταν διαθέσιμος για τους πάντες, πέρυσι έκανε δηλώσεις από βάθρο σε όλους μαζί, φέτος έφυγε για τα αποδυτήρια πριν μαζευτεί το τσούρμο των δημοσιογράφων.

«Ακόμη δεν μπήκε στο κανονικό πρόγραμμα, οπότε δεν έχει κάτι να πει», ήταν η δικαιολογία που μας προσφέρθηκε αρμοδίως. Και εγώ στη θέση του θα βαριόμουν να μιλάω και να βγάζω σέλφι με κάθε τυχάρπαστο.

Προτού παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι το παραπάνω απαισιόδοξο αφήγημα δεν είναι παρά μία προσωπική αίσθηση, ελπίζω ψευδαίσθηση, προαίσθημα, και πάντως όχι προϊόν «εσωτερικής πληροφόρησης». Προσθέτω επίσης, ότι δεν πολυπιστεύω στον παράγοντα «οικογενειακή ατμόσφαιρα», διότι έχω δει με τα ματάκια μου ομάδες με φριχτό κλίμα να συσπειρώνονται μέσα από τις συγκυρίες (νίκες ή και ήττες) και να σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Και το αντίθετο, εννοείται.

Η Εθνική Ελλάδας του 2017 (Ελσίνκι, Κωνσταντινούπολη) είχε παίκτες που έπαιζαν μπουνιές μεταξύ τους και προπονητές που σκέφτονταν να εγκαταλείψουν την αποστολή στα μέσα του Ευρωμπάσκετ. Και όμως, έφτασε ένα σουτ ή μία άμυνα μακριά από την τετράδα. Λίγο ακόμη, και θα έπαιρνε μετάλλιο!

Δεν ξέρω αν η φετινή Εθνική Ελλάδας είναι της προκοπής, αμφιβάλλω αν θέλετε να είμαι ειλικρινής μαζί σας, ξέρω όμως ότι αυτήν έχουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να τη στηρίξουμε και να την αγαπήσουμε. Οι αστοχίες είναι πάμπολλες και δεν χωράνε σε ένα σύντομο σημείωμα όπως το σημερινό, σίγουρα όμως θα επιστρέψουν στο προσκήνιο σε περίπτωση αποτυχίας για να γεμίσουν το ήδη παραφορτωμένο «μαύρο κουτί» της Ρίγα.

Παίκτες που πήδηξαν από το σκάφος επειδή δεν γουστάρουν τη φάτσα του προέδρου ή του προπονητή, αστέρες που -ασυγχώρητα- μπέρδεψαν τα μπλε με τα πράσινα και με τα κόκκινα, αποτυχημένες απόπειρες στελέχωσης της Εθνικής με ομογενείς και ελληνοποιημένους, εσφαλμένοι χειρισμοί σε ένα σωρό θέματα (Παπαπέτρου, Αβδάλα κ.α.), γενικώς μία πόλη ανοχύρωτη, με αποκλειστική ευθύνη της αρχής που όφειλε να την περιχαρακώσει. Δηλαδή, της Ομοσπονδίας.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος παρακολουθούσε βλοσυρός από τα ορεινά αλλά απέφυγε αυτή τη φορά τα μικρόφωνα, ίσως επειδή τα ασυμμάζευτα παραείναι πολλά για να συμμαζευτούν με επικοινωνιακή πολιτική. Το πιο ασυμμάζευτο απ’ όλα: τι δουλειά έχει η Εθνική Ελλάδας να παίζει φιλικό με την ομάδα χώρας που καταγγέλλεται από την παγκόσμια κοινότητα για γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου;

Όσες μπαλαφάρες τύπου «ο αθλητισμός ενώνει» και αν ακουστούν τις επόμενες ημέρες, η συνάντηση με το Ισραήλ την ερχόμενη Κυριακή στη Λεμεσό θα παραμείνει ανεξίτηλη μουντζούρα. Εκτός πια κι αν προσδοκούμε ότι ο Ντένι Άβντια θα λάβει χρυσή πιστωτική κάρτα για να αγοράσει κανένα ελληνικό νησί, οπότε πάσο, πάνω απ’ όλα το σέκελ και η ανάπτυξη.

Στα 50 λεπτά που κράτησε το σημερινό «Media Session», είδα ένα και μοναδικό πηγαίο χαμόγελο: αυτό του Θανάση Αντετοκούνμπο, που μας υποδέχθηκε μούσκεμα στον ιδρώτα και με γνήσια χαρά στο πρόσωπο. «Νιώθω συγκίνηση ρε φίλε, συγκίνηση», μου είπε μόλις τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. «Είναι καρμικό, να παίζω εγώ στην Εθνική ομάδα. Έναν χρόνο τώρα, δεν έχω σταματήσει να δουλεύω ούτε στιγμή».

Δεν θα εκπλαγώ καθόλου, εάν τον δω στη δωδεκάδα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ. Για μία ομάδα που χρειάζεται απεγνωσμένα κάθε ικμάδα ενέργειας προκειμένου να πετύχει τον στόχο της (όποιος και αν είναι αυτός), η θετική αύρα του Θανάσαρου είναι άυλο πλεονέκτημα ανεκτίμητης αξίας και το χαμόγελό του φωτεινός φάρος.

Την ίδια ώρα που άλλοι παίκτες, υγιείς και νεότατοι, θα παίζουν με τον σκύλο τους σε κάποιο καναπέ, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο θα βάλει τα μπλε, θα πάρει το αεροπλάνο και θα ταξιδέψει πρώτα για τη Λεμεσό και στη συνέχεια για τη Ρίγα. Ναι, ακόμα και αν αποκλειστεί από τη δωδεκάδα. «Πλάκα κάνεις; Δεν το χάνω με τίποτε. Εδώ πήγα στη Γαλλία πέρυσι με τη μπότα».