Εθνική Ελλάδας: Γιάννη καψούρεψέ μας ξανά

Δεν θα πέσω στην παγίδα να ενθουσιαστώ από ένα (ειδικά από το πρώτο) φιλικό της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ. Είμαι σίγουρος ότι και ο Ιτούδης με τους συνεργάτες του είδαν πως υπάρχουν πολλά πράγματα να μονταριστούν και σημαντικά ελλείμματα να καλυφθούν προκειμένου η ομάδα να είναι ανταγωνιστική και διεκδικητική σε βάθος χρόνου.

Όμως είχα γράψει πρόσφατα για τον... έρωτα. Για τη χαμένη "καψούρα" του κόσμου στη σχέση του με την πάλαι ποτέ "επίσημη αγαπημένη" του ελληνικού αθλητισμού. Είχα σημειώσει ότι, πρώτα πρέπει να την ερωτευτούμε ξανά και μετά να αρχίσουμε να μιλάμε για επιτυχίες και μετάλλια.

Εν γνώσει λοιπόν των συνεπειών του (και) μπασκετικού νόμου της... βιασύνης μπορώ να πω ότι το πρώτο δείγμα της εθνικής είναι ιδιαίτερα ερωτεύσιμο. Και παρότι δύσκολα αποδέχομαι ότι στα ομαδικά αθλήματα μπορούμε να μιλάμε για ομάδα του ενός, στην προκειμένη περίπτωση σαφώς και μιλάμε για την εθνική του Γιάννη. Όσο και αν ο φίλαθλος στέκεται στο πλευρό της ομάδας δεν θα είχε 16.000 κόσμο στις 9 Αυγούστου το ΟΑΚΑ, αν σε αυτή δεν ήταν αυτός. Το καμάρι της! Η... καψούρα της.

Έτσι έχουν τα πράγματα και πιστεύω ότι ακόμα και αν φαντάζει άδικο για τους υπόλοιπους συνειδητοποιούν και αυτοί πως έτσι είναι τα πράγματα σε αυτή τη φάση. Συμφωνούμε ότι κανένας δεν κερδίζει τα ματς μόνος του, αλλά είναι σαφές ότι, ναι, μπορεί να είναι ένας αυτός που θα γείρει τη πλάστιγγα προς τη σωστή πλευρά.

Ομολογώ ότι περίμενα να δω πως θα κουμπώσει ο Γιάννης στο σύνολο, με δεδομένο το "διαφορετικό" του παιχνιδιού σε αρκετά κομμάτια του, όσον αφορά το ΝΒΑ και την Ευρώπη. Δεν φάνηκε κάτι τέτοιο το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ. Δεν θα σταθώ όμως στο αγωνιστικό σκέλος γιατί εκεί (επαναλαμβάνω) υπάρχουν πολλά και κομβικά ζητήματα να βελτιωθούν. Θα σταθώ όμως στην τρέλα του Γιάννη να πάρει την ομάδα στην πλάτη, να δείχνει κυριαρχικός, να τρομοκρατεί τον αντίπαλο, να ξεσηκώνει την εξέδρα και να... βουτάει τους συμπαίκτες του από το σβέρκο για να ακολουθήσουν.

Όλα αυτά σε κάνουν ηγέτη και αυτό είναι που εγώ ζητάω πρώτα απ' όλα από τον Γιάννη. Είναι σαφές ότι αυτός το γουστάρει περισσότερο από εμένα, οπότε τον ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό.

Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία. Δεν είναι λίγα, ειδικά με το ερωτηματικό του Παπαγιάννη, αλλά ναι πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Αν όχι για μετάλλιο (δεν φυτρώνουν στα δέντρα) αλλά για να χτυπήσει και πάλι η καρδούλα μας με την εθνική μας ομάδας. Ε και (για να τα λέμε όλα) να μπαίνουν και κάτι χυδαία τρωκτικά στα λαγούμια τους.