Η εξομολόγηση ενός «οπαδού»…

• Τι δείχνει η διπλή ανατροπή κόντρα στην Βουλγαρία

Δεν ξέρω αν οι τρεις «απόστρατοι» (Μπουρούσης, Βασιλόπουλος και Μαυροειδής) και ευδοκίμως τερματίσαντες την καριέρα τους με την «γαλανόλευκη», μπήκαν στην διαδικασία να τηλεφωνήσουν στους πρώην συμπαίκτες του μετά το ματς με τη Λετονία και να σας πω την αλήθεια δεν το έψαξα καθόλου.

Είμαι όμως σίγουρος, ότι αν την περασμένη Παρασκευή (28/11) ήταν συντονισμένοι στους δέκτες της Δημόσιας Τηλεόρασης, θα στενοχωρήθηκαν πολύ. Όχι τόσο για την ήττα της Εθνικής, που σε τελική ανάλυση και τηρουμένων των προβλημάτων (χωρίς τους απόντες Χρυσικόπουλο και Τολιόπουλο) και των αναλογιών, δεν ήταν καταστροφή. Όταν παίζεις μπάσκετ, άλλωστε, κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει…

Επειδή, όμως και οι τρεις ήταν παρόντες στο ξεκίνημα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στην διαδικασία των «παραθύρων» και προεξάρχοντες της ηρωικής προσπάθειας της «επίσημης αγαπημένης» στον δρόμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας (2019), θαρρώ ότι θα χαλάστηκαν από την έλλειψη πάθους και μαχητικότητας αλλά και από την εν γένει νωθρή αντιμετώπιση της υπόθεσης «εκπροσωπώ το ελληνικό μπάσκετ διεθνώς»!

Όπως, άλλωστε και ο εκάστοτε οπαδός της ομάδας, που εδώ και 35 χρόνια, ομορφαίνει τα καλοκαίρια μας! Εκείνης που κάποτε ένωσε όλους τους Έλληνες, κατέστησε το μπάσκετ εθνικό εξαγώγιμο αθλητικό προϊόν και «μετάγγισε» τον πρωταθλητισμό και τις ευρωπαϊκές διακρίσεις στους συλλόγους μας.

Της Εθνικής που «έχτισε» καριέρες, εκτόξευσε το άθλημα σε δυσθεώρητα ύψη και συνέβαλε στην δημιουργία «σχολής» προπονητών, παραγόντων μέχρι και δημοσιογράφων… Της παρέας των παιδιών, που με τους θριάμβους της, «γέννησε» το φαινόμενο Αντετοκούνμπο.

Από αυτή και μόνο την άποψη, λοιπόν, η γαλανόλευκη φανέλα είναι πολύ βαριά και όσοι την φορούν, είναι ευλογημένοι και «καταδικασμένοι» (όπως το πάρει κανείς) να την ματώνουν, να την ιδρώνουν και για πάρτη της, να «αφήνουν και τα κόκκαλα τους» στο παρκέ. Γι’ αυτό και στο σημείωμα της Παρασκευής (28/11), αναρωτήθηκα για το “know how” του ελληνικού μπάσκετ και θεώρησα επιβεβλημένη την άσκηση καλοπροαίρετης κριτικής για την συνολική εικόνα της ομάδας.

Δεν χρειαζόμασταν ούτε «χημεία», ούτε αυτοματισμούς, ούτε περισσότερες προπονήσεις και φυσικά ούτε τους διεθνείς που αγωνίζονται στην Euroleague για να κλείσουμε τα περιφερειακά σουτ των Λετονών (χωρίς αυτά δεν είναι καν επικίνδυνοι), για να πάρουμε τα ριμπάουντ και να βγάλουμε μπασκετικό εγωισμό στην επίθεση. Αν τα κάναμε όλα αυτά και χάναμε, το χειροκρότημα θα ήταν επιβεβλημένο και η κριτική αχρείαστη…

Τι δείχνει η διπλή ανατροπή κόντρα στην Βουλγαρία

Κλείνω την παρένθεση αναφορικά με το πρώτο ματς και έρχομαι στο χθεσινό που έδωσε τροφή για μεγάλη συζήτηση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Βουλγαρία ήταν ποιοτικά πολύ χαμηλότερου επιπέδου αντίπαλος από την Λετονία. Το ότι κινδυνεύσαμε να χάσουμε από μία ομάδα που τελείωσε το ματς με 22 ριμπάουντ λιγότερα (38-60), είχε 4/14 βολές (28,6%) και έμεινε για περισσότερα από 10 λεπτά χωρίς πόντο, εξηγεί απόλυτα το επίπεδο της απόδοσής μας στα πρώτα 16,5 λεπτά της αναμέτρησης.

Τότε που οι συμπαίκτες του Σάσα Βεζένκοφ προηγήθηκαν με 16 πόντους διαφορά (41-25) και ο «νατουραλιζέ» Ντι Μποστ της Μονακό (στην πορεία εξελίχθηκε σε «ευεργέτη» της Εθνικής μας) και ο πρώην της Καβάλας και της Κύμης, Τσάβνταρ Κοστόφ, φαίνονταν σαν παίκτες επιπέδου Euroleague. Ή για την ακρίβεια έτσι τους είχαμε επιτρέψει να δείχνουν…

Και ξαφνικά, ως δια μαγείας όλα αλλάζουν! Ένα γρήγορο 6-0 σερί με την υπογραφή του Λούντζη (4π., 1κλ., 1ασ. & 1ρ. μέσα σε 1,5 λεπτό), ο οποίος ξεχάστηκε στο 2^ο μέρος, φέρνει την διαφορά στο -10 στην ανάπαυλα. Η εντελώς διαφορετική διάθεση με την οποία επιστρέφουν οι διεθνείς στο παρκέ, οδηγεί στην επίτευξη 17 συνολικά αναπάντητων πόντων, που μας ξαναδίνουν το προβάδισμα (42-41 στο 26’).

Αν σας πω ότι οι Βούλγαροι έμειναν για 10’13” χωρίς πόντο και στο μεσοδιάστημα είχαν 0/4 βολές, 0/14 σουτ και 4 λάθη, θα το πιστέψετε; Κι όμως, η ίδια ομάδα με έναν προπονητή που κοιτούσε στωικά από τον πάγκο, ξέφυγε και πάλι με 8 πόντους διαφορά, με το χρονόμετρο να δείχνει 3’43” για το τέλος και την κλεψύδρα της ελληνικής ομάδας να μοιάζει έτοιμη να αδειάσει…

Από εκείνο το σημείο και μετά, όμως, οι διεθνείς μας που είχαν βγάλει ήδη επιθυμία και μαχητικότητα, πατούν ένα κουμπί και ξαφνικά αλλάζουν όλα! Για ποιον να πρωτογράψω; Για τον Γιάννη Αθηναίου (21π. & 5ρ. με 6/9 τριπ.) που έκανε το ματς της ζωής του και θύμισε τον ήρωα του Λέστερ; Η μοίρα στάθηκε άδικη μαζί του πριν από 15 μήνες και του χρώσταγε και με το παραπάνω μία τέτοια «ρεβάνς»!

Για τον «οδοστρωτήρα» Βασίλη Καββαδά (14π., 4ρ. & 6κοψ.) που έκρυψε το καλάθι μας και με τις τάπες του «θύμισε» για λίγα λεπτά τον μεγάλο Στόικο Βράνκοβιτς;

Για τον Δημήτρη Κατσίβελη (8π. & 6ασ.) που στα κρίσιμα τελευταία λεπτά είχε το πιο καθαρό μυαλό στην δημιουργία και την εκτέλεση και με κάρφωμα έστειλε το ματς στην παράταση;

Για τον σε λίγες μέρες 38χρονο Βαγγέλη Μαργαρίτη (7π., 11ρ. & 2ασ.) που έδωσε και την ψυχή του, κερδίζοντας καθοριστικές μάχες κάτω από τα καλάθια;

Για τον Βαγγέλη Μάντζαρη (3π., 4ρ., 4ασ. & 2κλ.) που έβγαλε άμυνες, κυκλοφόρησε την μπάλα κι έσταξε ένα κρίσιμο τρίποντο στην παράταση;

Για τον Δημήτρη Αγραβάνη (10π. & 3ρ.) που όταν χρειάστηκε έβαλε τις καθοριστικές βολές ή για τον αδελφό του Γιάννη, που πήρε το βάπτισμα του πυρός και έδειξε πιο ξεψάρωτος απ’ ότι αναμενόταν, σκοράροντας επίσης κρίσιμες βολές και παίρνοντας ένα καθοριστικό επιθετικό ριμπάουντ;

Οι παραστάσεις των περισσοτέρων από τους προαναφερθέντες αρκούν και περισσεύουν για να κερδίσουμε ομάδες όπως αυτές που αντιμετωπίσαμε. Αρκεί να το θέλουμε, όπως έδειξαν οι παίκτες από ένα σημείο και μετά…

Όλοι τους (συμπεριλαμβανομένων και των υπολοίπων που έπαιξαν), με ειδική αναφορά στον Κακλαμανάκη (9π. & 8ρ. σε 14’), που ήταν συγκλονιστικός στην 2^η περίοδο, όταν η υπόλοιπη ομάδα «πελαγοδρομούσε», έβαλαν το δικό τους «λιθαράκι» και τους αξίζουν συγχαρητήρια για την ολική επαναφορά, που χάρισε τη νίκη (84-78)-πρόκριση στην τελική φάση του Eurobasket, πριν από το «παράθυρο» του Φεβρουαρίου.

Για τους «λάτρεις» της Εθνικής, όμως, στην κατηγορία των οποίων ανήκει ο υπογράφων, το ζητούμενο δεν ήταν το αποτέλεσμα. Όλα τα λεφτά ήταν η αντίδραση! Το πάθος που έβγαλαν οι διεθνείς. Η άρνηση της ήττας που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στα μάτια τους και στην γλώσσα του σώματος, που εξέπεμψαν από το 17^ο λεπτό και μετά.

Η διάθεση να ματώσουν την τιμημένη φανέλα των προκατόχων τους, μέσα από τις επιτυχίες των οποίων έκαναν όνειρα για να φτάσουν στην θέση που βρίσκονται σήμερα. Και φυσικά ο μπασκετικός τσαμπουκάς που τους έδωσε την δύναμη να παλέψουν για να μην πέσουν αμαχητί… Ένας εγωισμός που αποδείχτηκε τόσο ισχυρός, ώστε να τους κρατήσει όρθιους…

Προσωπικά, μου αρκούν όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, που μάθαμε να βλέπουμε δεκαετίες ολόκληρες κάθε καλοκαίρι από την Εθνική Ελλάδας και τα οποία έχρισαν εκείνη ως «επίσημη αγαπημένη» και μετέτρεψαν όλους εμάς σε οπαδούς της «γαλανόλευκης»…

Υγ.1: Πολλοί είναι εκείνοι που λοιδορούν τον Θανάση Σκουρτόπουλο, θεωρώντάς τον ακατάλληλο για την Εθνική ομάδα και εν μέρει υπεύθυνο για τα κακώς κείμενα. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι ο 54χρονος τεχνικός, οι στενοί του συνεργάτες και ο Κώστας Κώτσης, έχουν κλείσει τα αυτιά τους και δουλεύουν ασταμάτητα.

Υγ.2: Και παρ’ ότι είναι εντελώς μόνοι τους την τελευταία τριετία, έχουν σηκώσει βαρύ φορτίο και εν μέσω τεραστίων προβλημάτων (με απούσα την ομοσπονδία) έχουν καταφέρει να διατηρήσουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε ένα άκρως αξιοπρεπές επίπεδο.