Ο άνθρωπος που συμπαθεί την Ισπανία

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εκ των προτέρων αν το άρθρο μου φαίνεται σαν να θέλει να πατρονάρει ή να υποδείξει κάτι σε όλους εσάς. Ο στόχος μου δεν είναι αυτός. Ούτε φυσικά έχει νόημα να τσουβαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους. Ο καθένας είναι διαφορετικός, έχει διαφορετικά μυαλά και ξεχωρίζει για αυτό που είναι.

Έχω αποκτήσει μια συνήθεια τον τελευταίο χρόνο όταν θέλω να συγκρίνω το υλικό μιας ομάδας. Κάθομαι και χωρίζω τους παίκτες σε τρεις κατηγορίες. Guards, Wings, Bigs. Δίνω μεγάλη σημασία στις δύο πρώτες και μικρότερη στους ψηλούς. Στους τελευταίους κοιτάζω πρώτα να μην μπορούν να εκτεθούν αμυντικά και στη συνέχεια τη συμπεριφορά τους στην επίθεση. Φτιάχνοντας τα δικά μου rankings για το Μουντομπάσκετ, λοιπόν, στο σημειωματάριο μου είχα βάλει πάνω πάνω την Αμερική, μετά τη Γαλλία και την Ισπανία, είχα αφήσει πιο κάτω τη Σερβία, είχα υποτιμήσει την Αυστραλία και είχα υπερτιμήσει λίγο την Ελλάδα.

Βλέποντας το τουρνουά άρχισε να με κερδίζει πολύ η Ισπανία. Boom! Ελπίζω να συνεχίσετε να διαβάζετε και να μην το κλείσετε εδώ. Μεγάλες προσωπικότητες, αθλητικά στοιχεία, τρίποντο, καλή άμυνα, έξυπνα sets στην επίθεση, πάθος. Λίγο ο χαμηλός ρυθμός με χαλούσε πού και πού, αλλά μιας και το rotation ήταν σφιχτό έπρεπε να γίνει και διαχείριση δυνάμεων.

Όταν έφτασε στον τελικό και δήλωσα στους φίλους μου ότι «θέλω να το πάρουν», ήμουν ο αιρετικός. Όταν μπήκα στο αντίστοιχο poll του Shake n’ Bake να δω τα σχόλια αυτό πολλαπλασιάστηκε. Το ίδιο όταν και το πήραν. «Σιχάματα», «κωλόφαρδοι», «αχώνευτοι», «θεατρίνοι», «ντροπή τους αυτά που κάνουν», «το κρέας ο Marc», «ποιος Rubio». Θυμάμαι να μονολογώ «τι λέει» σε κάθε ανάλογο σχόλιο.

Για εμένα είναι αδιανόητο να μην μπορείς να αναγνωρίσεις το μεγαλείο ενός αντιπάλου. Πολύ ταπεινή μου άποψη είναι ότι μεγαλώνοντας μέσα στο άρρωστο αθλητικό κλίμα της Ελλάδας, αυτό το έχουμε ξεχάσει. Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι καλύτερος από εμάς, να έχει δουλέψει περισσότερο, να το αξίζει. Και όλα τα παραπάνω να μη σημαίνουν ότι είναι «κωλοπαιδαράς», «αντιπαθητικός», «μαλάκας». Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε εδώ. Μέσα σε αυτό το κλίμα. Μάθαμε από μικροί ότι είναι cool να βρίζουμε τις μάνες των αντιπάλων, να τους φερόμαστε σαν να είναι σκουπίδια, να αναφερόμαστε σε εξωγηπεδικές συμπλοκές για να αποδείξουμε ότι είμαστε «καλύτεροι, σκληρότεροι, πιο γαμηστεροί». «Είναι επιλογή τους, ας μη γινόντουσαν αθλητές.» «Από την στιγμή που είναι stars και παίρνουν τόσα λεφτά, να μην γκρινιάζουν για άλλα.» «Ο αθλητισμός είναι αντρικός χώρος, αν δεν μπορούν σπίτι τους.» Όχι, όχι, όχι. Το γεγονός ότι κάποιος κάνει perform μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους δεν τους δίνει το δικαίωμα να του βρίζουν εν χορώ τη μάνα του. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ γιατί θα τους έδινε αυτό το δικαίωμα. Αν το σκεφτούμε στη βάση του είναι ΕΝΤΕΛΩΣ παράλογο. Ο κόσμος έχει εξελιχθεί από όταν βάζαμε σκλάβους με λιοντάρια να παλεύουν για τη ζωή τους στο Κολοσσαίο και εμείς πρέπει να εξελιχθούμε αναλόγως.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μια στιγμή από όταν ήμουν αρκετά πιο μικρός και είχα πάει να δω μια ομάδα στο γήπεδο. Δεν έχει σημασία ποια είναι αυτή γιατί σε όλα τα γήπεδα υπάρχουν αντίστοιχες σκηνές και προσωπικότητες. Καθόμουν δίπλα σε ένα συμπαθέστατο μεγάλο κύριο, ο οποίος είχε παθιαστεί πολύ με τον αγώνα. Το ζούσε κανονικά. Πηγαίνοντας στο τέλος του αγώνα η αντίπαλη ομάδα σκόραρε ένα σημαντικό τρίποντο και απογοητευμένος είπα δυνατά «Τέλος, χάσαμε». Ο κύριος γύρισε με ένα ύφος λες και του είχα προσβάλει οτιδήποτε ιερό και μου φώναξε μέσα στα μούτρα «ΤΙ ΛΕΣ; Εμείς; Να χάσουμε από αυτούς; Μέσα στο ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ;» Τότε δεν έδωσα πολλή σημασία (ασχέτως αν χάσαμε τελικά τον αγώνα). Χρόνια μετά και ενώ έχω φύγει ΕΝΤΕΛΩΣ από αυτό τον πνεύμα στον αθλητισμό, αυτή η εικόνα έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε καν να ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ την πιθανότητα να χάσει η ομάδα του από τον αντίπαλο, πόσο δε μάλλον να τον επαινέσει.

Αντίστοιχα σχόλια βλέπω/ακούω κατά καιρούς από φίλους/γνωστούς/ακροατές/followers. «[όνομα ομάδας] είσαι η ΖΩΗ μας», «Μόνο [όνομα ομάδας]», «Μόνο εσύ μου ομορφαίνεις τη ζωή», «Ντροπή» και τόσα άλλα. Δεν αναφέρομαι στα κοροϊδευτικά ή στα cliché, αναφέρομαι σε αυτούς που το βλέπεις ότι πραγματικά το εννοούν.

Οι περισσότεροι από εμάς δε ζούμε από τον αθλητισμό. Καταλαβαίνω την αγάπη και το πάθος και θεωρώ ότι έχεις να πάρεις πολλά από αυτόν. Όχι όμως έτσι. Ο αθλητισμός και πόσο μάλλον μια ομάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ζωή μας. Αν μόνο αυτή μας ομορφαίνει τη ζωή τότε έχουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Δεν υπάρχει μόνο μια ομάδα και σίγουρα οι οπαδοί της ομάδας μας δεν είναι οι «εκλεκτοί» που θα μάχονται αιώνια με τους «αλλόθρησκους». Απλά όταν ήμασταν μικροί ο ένας είπε «θα γίνω [όνομα ομάδας]» και ο άλλος είπε «θα γίνω [άλλο όνομα ομάδας]». Αυτό είναι η μόνη διαφορά.

Πολλοί λέμε «τι ζωάρα κάνουν οι αθλητές. Μακάρι να έπαιρνα κι εγώ τόσα λεφτά και να έκανα επάγγελμα το χόμπι μου.» Παραδεχόμαστε ουσιαστικά ότι ο αθλητισμός είναι κάτι δευτερεύον στη ζωή μας. Κάτι που μας αρέσει και αγαπάμε πολύ, αλλά δευτερεύον. Το χόμπι, λοιπόν, είναι κάτι που σου αρέσει, που σου προσφέρει χαρά, που σε κάνει να γελάς. Στην Ελλάδα ο αθλητισμός έχει πάει πολύ μακριά από αυτό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω εμπεριστατωμένα με advanced statistics (που ξέρετε πόσο μας αρέσουν), αλλά το βλέπω και το νιώθω. Ο αθλητισμός έχει σταματήσει να έχει πλάκα. Είναι περισσότερο κάτι με το οποίο ασχολούμαστε και χαλιόμαστε από συνήθεια και όχι από ενδιαφέρον. Για αυτό οι νέες ηλικίες απομακρύνονται από αυτόν. Για αυτό γουστάρουν το ΝΒΑ, γιατί έχει πλάκα. Είναι θεαματικό, έχει καλώς εννοούμενες ίντριγκες, βλέπεις παικταράδες, αλλά το κυριότερο; Έχει πλάκα (το ξαναλέω), είναι ευχάριστο να το βλέπεις και να ασχολείσαι με αυτό.

Και επιστρέφω στην Εθνική Ισπανίας. Τους μεγάλους μας αντιπάλους τα τελευταία 20 χρόνια. Στο μυαλό μας τουλάχιστον, γιατί στο δικό τους δε νομίζω ότι είμαστε οι μεγάλοι τους αντίπαλοι. Όχι γιατί είναι υπερόπτες, αλλά γιατί είναι απλά καλύτεροι. Και ξέρετε κάτι; Δεν πειράζει.

Όταν σκεφτόμαστε τους Ισπανούς, σκεφτόμαστε διαιτητικά εγκλήματα, σιχάματα, θέατρα. Δε σκεφτόμαστε τα τρομερά σουτ που έχουν βάλει ξανά και ξανά στα κρίσιμα, τις τρομερές προσωπικές (και ομαδικές) άμυνες, τη θέληση και το χαρακτήρα που έχουν αναπτύξει και περνάνε από την απερχόμενη γενιά στην επόμενη. Αυτό για εμένα είναι επιλεκτική μνήμη. Ψάχνουμε να βρούμε το ένα κακό σφύριγμα για να πούμε αμέσως «Να, πάλι τα ίδια με τη διαιτησία οι κωλόφαρδοι» και αγνοούμε όσα πιθανά ανάποδα σφυρίγματα έχουν πάει εναντίον τους (έστω και λιγότερα από αυτά που ήταν υπέρ τους). Ψάχνουμε ένα flopping όπου εκμαίευσαν το foul για να πούμε «Ντρόπη τους» (αγνοώντας ότι το ίδιο μπορεί να έχουν κάνει και δικοί μας σε άλλες στιγμές).

Ντροπή είναι όταν κάποιος είναι ρατσιστής, όταν είναι ομοφοβικός, όταν έχει εγκληματικές συμπεριφορές, όταν χτυπάει το/τη συντροφό του και πολλά άλλα ανάλογα παραδείγματα. Ντροπή δεν είναι να χάσεις από μια ομάδα, ντροπή δεν είναι να εκμαιεύσεις ένα foul, ντροπή δεν είναι να παραδεχτούμε ότι αυτός ο τρόπος που βλέπουμε τα sports αφαιρεί όλη τη χαρά που μπορούν να μας προσφέρουν. Δεν απολαμβάνεις αυτό που βλέπεις πραγματικά, αλλά ασχολείσαι με οτιδήποτε μπορείς να χρησιμοποιήσεις για κράξιμο (την ομάδα μας, τον αντίπαλο, τους παίκτες, τον προπονητή, τη διοίκηση).

Ο Marc Gasol έχει όλα τα λεφτά του κόσμου για να κάνει μια χαρισάμενη ζωή. Έφαγε κάποιες μέρες από τη ζωή του να σώζει πρόσφυγες που κινδύνευαν. Ναι έχει λυμένα τα οικονομικά του θέματα και αυτό του το επιτρέπει. Το έκανε όμως. Θα μπορούσε να είναι διακοπές για αυτές τις στιγμές, το έκανε και το είδε όλος ο κόσμος και έγινε γνωστό και μπορεί να ενέπνευσε κι άλλους να το κάνουν. O Ricky Rubio είδε τη μητέρα του να χάνει τη μάχη με τον καρκίνο και έχει φτιάξει ένα ίδρυμα που βοηθάει στην καταπολέμηση του καρκίνου καθώς και τα παιδιά που δεν είναι προνομιούχα. Αυτά είναι τα σημαντικά.

Ο Δομήνικος έγραψε κάτι πολύ σημαντικό μετά τον ημιτελικό με την Αυστραλία: «Αν έχεις προσπαθήσει να σώσεις ανθρώπους από πνιγμό, αν έχεις δει με τα μάτια σου τον άδικο θάνατο, τι να σου πουν δύο βολές; Άλλες φορές μπαίνουν, άλλες όχι, μικρή σημασία.»

Ας σταματήσουμε να παίρνουμε αυτά τα πράγματα τόσο σοβαρά και να τρελαινόμαστε (με την αρνητική έννοια), ας διασκεδάσουμε τον αθλητισμό και ας πάρουμε ό,τι μπορούμε από αυτόν. Έχει περισσότερη πλάκα έτσι.

Υ.Γ. Δε λέω να μη μας αγγίζει τίποτα. Καταλαβαίνω το φίλαθλο που στενοχωριέται επειδή έχασε η ομάδα του. Δεν καταλαβαίνω αυτόν που καταρρέει το είναι του, ψάχνει να βρει συνομωσίες, κοιτάει μόνο τις διαιτησίες και χαρακτηρίζει χωρίς λόγο και υπερβολικά ανθρώπους. Υπάρχει κι άλλος τρόπος, πολύ πιο ευχάριστος.

Μάνος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube