Η τσικουδιά και η σοκολάτα!

«Oπου η γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη» λέει μια παροιμία την οποία αίφνης συνειδητοποιώ ότι ενστερνίζομαι…

Ο λόγος; Ωιμέ ο καψερός πήρα αμπάριζα τα All Star Games, αυτό το Σαββατοκύριακο στο Ηράκλειο και το ερχόμενο, πρώτα ο Θεός, στο Σικάγο και δεν μαζεύομαι!

Επαγγελματική διαστροφή; Ε όχι δα. Επαγγελματική απόλαυση το δίχως άλλο, άλλωστε αυτή είναι η ευλογία την οποία μας χαρίζει με γαλαντομία το χόμπι μας που το κάναμε επάγγελμα και κατάντησε ψύχωση του κερατά!

Αφήνω όμως στην άκρη τις κάθε λογής αμπελοφιλοσοφίες, δεν είναι κιόλας της παρούσης…

Στο μεταξύ χθες το πρωί την ώρα που άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο άρχισαν να πέφτουν μαζεμένες οι ειδήσεις και υποκύπτω στον πειρασμό να γράψω το κάτι τις για κάθε μια από δαύτες…

Oι επιλογές του Γιάννη για το All Star Game βρομάνε Αντετοκούνμπο από τα Σεπόλια μέχρι το Μιλγουόκι και από του Ζωγράφου μέχρι το Σικάγο! Εχει πλάκα ο γίγαντας ο Γιάννης διότι ενώ είναι σούπερ σταρ, συμπεριφέρεται σαν ο πιο ταπεινός αντιστάρ και εμφορούμενος από αυτή τη στάση ζωής διάλεξε και τους συντρόφους του για το Σικάγο. Τουτέστιν παίκτες που δεν θα είναι… παρτάκηδες, θα πασάρουν και θα παίζουν λίγη άμυνα, όπως το είχε κάνει κι ελόγου του πρόπερσι, προκαλώντας μάλιστα την έκπληξη του Στεφ Κάρι…

«Τι ΄ν τούτος;» είχε απορήσει ο λεγάμενος βλέποντας τον να ορμάει για να κλέψει την μπάλα και να λυσσάει για να μη φάει καλάθι. «Από ποιον πλανήτη κατέβηκε;»

Εάν με άκουγε ο Κάρι, θα του έδινα εγώ την απάντηση: Ο Γιάννης κατέβηκε από έναν πλανήτη, που τον λένε Σεπόλια!

Υστερα κόλλησα για άλλη μια φορά τις τελευταίες ημέρες με το small ball των Ρόκετς, που κοντοί ξεκοντοί, ξέκαναν τους Λέικερς και μάλιστα στο Λος Αντζελες. Συνιστά όντως ένα case study αυτή η υπόθεση και δεν ξέρω πού θα τους βγάλει, αλλά πλάκα πλάκα ο Μάικ Ντ’ Αντόνι καταθέτει άλλη μια υποψηφιότητα για να λάβει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας!

Το είχε πάρει το 2006 με το λανσάρισμα της επίθεσης «Seven seconds or less» στους Φοίνιξ Σανς και τώρα παρουσιάζει άλλη μια ρηξικέλευθη και συνάμα ριψοκίνδυνη πρόταση…

Ξα του!

Για τον έτερο Γιάννη, τον Μπουρούση ντε, τα έχω όλα σε πολύ: πολλή αγάπη, πολλές αναμνήσεις, πολλά «ευχαριστώ» για την αγάπη που ο ίδιος έδωσε στην Εθνική και τις αναμνήσεις τις οποίες μας αφήνει αμανάτι, την αφοσίωση του και όλα τα συναφή.

Ο Γιάννης είναι αναντάμ παπαντάμ βλάχος! Περίεργος, μυστήριο τρένο, γκρινιάρης, που άλλοτε θέλεις να τον αγκαλιάσεις και να του σκάσεις ένα φιλί και άλλοτε τον σιχαίνεσαι και δεν θέλεις ούτε να τον βλέπεις ζωγραφιστό!

Στο τέλος της ημέρας (στην κυριολεξία κιόλας, καθότι αποσύρθηκε από την Εθνική) νιώθω ότι φεύγοντας παίρνει ο μπαγάσας μαζί του το τελευταίο ή έστω το προτελευταίο κομμάτι από τη γλυκιά σοκολάτα μας!

Το εννοώ αυτό, διότι ο «Μπουρουσάγκα» κατεβαίνει από τη σκηνή της ομάδας που μας χάρισε τα δεύτερα και δυστυχώς τα έσχατα καλύτερα μας χρόνια…

Φεύγει όντας ο προτελευταίος των Μοϊκανών από την ομάδα που σεργιάνιζε στο βάθρο και στις παρυφές του. Έστεκε στις Θερμοπύλες ωσάν τον Λεωνίδα και έμεινε εκεί μέχρις εσχάτων υπερασπιζόμενος τα ιερά και τα όσια του ελληνικού μπάσκετ …

Αποχαιρέτησε τον ένα μετά τον άλλον όλους τους συντρόφους του στο έπος του Βελιγραδίου: τον Kακιούζη, τον Χατζηβρέττα, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Ντικούδη, τον Φώτση, τον Ντικούδη, τον Τσαρτσαρή, τον Παπαδόπουλο, τον Σπανούλη και τον Ζήση. Δεν αποχαιρέτησε μονάχα τον Βασιλόπουλο που επέστρεψε το 2017 μετά από εννέα χρόνια, αλλά κι αυτός θα λείψει από τα επόμενα δυο ματς (στα παράθυρα του Eurobasket) και οι δυο τους μαζί με τον Σχορτσανίτη και τον Φώτση είναι οι τέσσερις οι οποίοι δεν έχουν βγει ακόμη στη σύνταξη

Μέλος της χρυσοποίκιλτης γενιάς του Βίλνιους, ο Μπουρούσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Ανδρών στο Eurobasket του 2005 στο Βελιγράδι, την επόμενη χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Χαμαμάτσου και της Σαϊτάμα μέριασε για να διαβεί ο Σχορτσανίτης και έκτοτε δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας…

Ποτέ, μα ποτέ, ήταν απίκο ανελλιπώς και αδιαλείπτως από το 2007 έως πριν από μερικούς μήνες και μέχρι χθες το πρωί που αποφάσισε να ξεκαβαλικέψει…

Τον τιμώ –και του το ‘γραψα σε ένα μήνυμα- διότι όλα αυτά τα χρόνια δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία και συν τοις άλλοις ο γιος του επιπλοποιού από την Καρδίτσα φεύγει ως αρχηγός και «with his boots on», όπως λένε και στην πατρίδα του Πιτίνο…

Βάζω επίτηδες και τον Ρικ σε αυτή την κουβέντα, διότι προφανώς ο Μπουρούσης την… ανθίστηκε τη δουλειά: πιθανότατα δεν θα ήταν στις επιλογές του Αμερικανού προπονητή, ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά, έχει κιόλας το πρόβλημα του τραυματισμού του αυτή την εποχή (εξ ου και η απουσία του από το προσκλητήριο του Θανάση Σκουρτόπουλου) και έκρινε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποχωρήσει, μετά από 15 χρόνια, 174 συμμετοχές και 1644 πόντους.

Καλά στερνά, που λένε και σε τέτοιες περιπτώσεις, για όσο καιρό παίξει ακόμα…

Στο μεταξύ κάθομαι εδώ στο Ηράκλειο και αναλογίζομαι πώς βρίσκομαι στον ομφαλό της μπασκετικής γης!

Δεν είναι ο σοβινισμός και ο συγκρητισμός που οπλίζουν τη γραφίδα μου, αλλά η πραγματικότητα, διότι αραδιάζω τις διοργανώσεις που έχει φιλοξενήσει το νησί (και δη το Ηράκλειο) και χάνω τα λογικά μου!

Σίγουρα πάντως χάνω τον λογαριασμό, αλλά θαρρώ πως εκτός από εμένα τον έχει χάσει προ πολλού και ο Μπάμπης Μαρκάκης: ο πρόεδρος της ΕΚΑΣΚ και μέλος του ΔΣ της ΕΟΚ, που έχει κατά πως φαίνεται την κερήθρα με το μέλι και τραβάει τα πάντα όλα!

Σοβαρολογώ διότι εδώ και μια δεκαετία και κυρίως από το 2013 και πέρα η Κρήτη έχει φιλοξενήσει όλη τη γκάμα των διοργανώσεων σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, από ματς της Ευρωλίγκας (του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού) μέχρι το παρθενικό Antetokounbros, από επίσημους αγώνες της Εθνικής (της οποίας αποτελεί την πρώτη κατοικία) μέχρι Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Εφήβων και Νέων, από διεθνή Τουρνουά μέχρι (τρία) All Star Games και από τελικούς Κυπέλλου μέχρι το Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα και δεν συμμαζεύεται..

Με τόση φούρια που έχει εδώ το μπάσκετ, ούτε την ορθή δεν προλαβαίνουμε να τσούξουμε!