Άρης: Είναι φανερό ότι προσπαθεί να γίνει ομάδα

Η αμφιβολία για το επίπεδο ανταπόκρισης της ομάδας στις απαιτήσεις αντικαταστάθηκε από την αισιοδοξία για μια σπουδαία νίκη και τελικώς το χαμόγελο της διαπιστωμένης αγωνιστικής βελτίωσης, όχι όμως του αποτελέσματος. Η εναλλαγή των εικόνων του Άρη παρουσίασαν κινηματογραφική ταχύτητα, παρότι η περασμένη εβδομάδα έφερε δύο ήττες. Μία από την Μπαχτσεσεχίρ κι άλλη μία από τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή, απέναντι σε δύο ομάδες που χτίστηκαν για να κατακτήσουν ευρωπαϊκούς τίτλους, η πρώτη το Eurocup και η δεύτερη την Euroleague. Και στα δύο παιχνίδια, ο Άρης έφτασε σε σημείο διεκδίκησης της νίκης.

Η φανερή βελτίωση των «κίτρινων» δεν αποτυπώνεται (τόσο) μέσα από τους αριθμούς. Ναι, στο ΟΑΚΑ εκτέλεσε με τρομερή ακρίβεια από μακρινή απόσταση, φτάνοντας έως το εκκωφαντικό 76% (10/13 τρίποντα) της δεύτερης περιόδου. Στο υπόλοιπο μέρος του αγώνα είχε 3/16, επίδοση η οποία επίσης δεν είναι αντιπροσωπευτική της ικανότητας αυτής της ομάδας. Στα τελειώματα του αγώνα, αστόχησε σε τρία ελεύθερα σουτ και σε συνδυασμό με δύο λάθη, το κόστος ήταν μεγάλο.

Ναι, τελείωσε το παιχνίδι με 21 ασίστ κι ενώ στο παιχνίδι της περασμένης Τετάρτης δεν μπορούσε να δημιουργήσει, με συνέπεια την εναπόθεση ελπίδας στο ατομικό ταλέντο. Την ίδια δημιουργική ικανότητα είχε επιδείξει και σε άλλους αγώνες αλλά αυτή ήταν παροδική. Είναι ένας τομέας στον οποίο υποχρεούται να σταθεροποιηθεί και στο ΟΑΚΑ φάνηκε ότι ο ρόλος του Στέλιου Πουλιανίτη είναι καταλυτικός.

Ο Άρης εμφανίζεται ασταθής στην επίθεση στη διάρκεια μιας περιόδου κατά την οποία επιδιώκει να αποκτήσει «σταθερές» στην άμυνα. Αυτός ο στόχος δεν είναι άγνωστος, ίσα-ίσα που έχει προσδιοριστεί από τον καθ’ ύλην αρμόδιο. Εκεί βρίσκεται το σπουδαιότερο σημείο βελτίωσης του συνόλου κι ας δέχθηκε 84 πόντους κατά μέσο όρο στους τελευταίους δύο αγώνες. Είναι φανερή η προσπάθεια δημιουργίας μιας κανονικής ομάδας στην οποία όλοι θα περπατούν στην ίδια γραμμή και περιμένουμε το αποτέλεσμα. Για κάποια γκρουπ, τούτο είναι αυτονόητο, αλλά για τον Άρη – έτσι όπως ξεκίνησε τη σεζόν όπου οι αποστάσεις ήταν εκνευριστικά μεγάλες και η άμυνα θύμιζε ελβετικό τυρί – είναι ένας στόχος που απαιτείται να επιτευχθεί.

Ένα δεύτερο είναι η ικανότητα πνευματικής διαχείρισης των κρίσιμων στιγμών. Στο ΟΑΚΑ φάνηκε ότι η ομάδα δεν έχει αποκτήσει την αυτοπεποίθηση ούτως ώστε να «τελειώνει» παιχνίδια. Αυτό αναδείχθηκε κυρίως με την Μπαχτσεσεχίρ καθώς βρέθηκε στο +5 (62-57) σ’ ένα κοχλασμένο γήπεδο αλλά στη συνέχεια λειτούργησε σαν παιδαρέλι. Προς αυτήν την κατεύθυνση, οι «κίτρινοι» προσπαθούν να προσθέσουν προσωπικότητες. Σαν τον Αμίν Νουά ή τον Ντανίλο Άντσουσιτς οι οποίοι πλεονεκτούν σε παραστάσεις (στην Ευρώπη) σε σύγκριση με τους υπόλοιπους.

Είναι φανερό, εν τέλει, ότι αυτή η ομάδα βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Θέλει να ξεφύγει από τα ενοχλητικά όρια του προσδιορισμού του «μια ομάδα με ταλέντο». Απαιτεί κάτι περισσότερο από αυτό και κυρίως να αντιδρά σαν ομάδα σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Κάθε μέλος της, να νιώθει την ευθύνη των πράξεών του. Κι αυτό είπε χθες ο Ιγκόρ Μίλιτσιτς γιατί, προφανώς, ήταν μία εκ των βασικών διαπιστώσεών του, όταν αποφάσισε να την αναλάβει.

Η όλη διαδικασία δεν είναι εύκολη διότι εμπεριέχει απαιτητικά αλλά και κρίσιμα παιχνίδια κι ενώ είναι αναγκαίο να γυρίσει διακόπτη. Αύριο (18/11), για παράδειγμα, θα αντιμετωπίσει τη Νεπτούνας της οποίας η επιθετική παραγωγή στο Eurocup φτάνει τους 91.4 πόντους κι εντός έδρας έχει νικήσει της Τσεντεβίτα Ολίμπια και Μανρέσα, από τις οποίες ηττήθηκε ο Άρης. Μια ομάδα με διψήφιο μέσο όρο επιθετικών ριμπάουντ, ένας τομέας που κόστισε την ήττα από τον Παναθηναϊκό, η οποία ασκεί πίεση στην άμυνα και παρουσιάζει +5 κατοχές στην αναλογία ασίστ-λαθών. Κυρίως όμως, η Νεπτούνας παίζει με ένταση επιβάλλοντας παιχνίδια πολλών κατοχών. Αν ο Άρης «χαμηλώσει» αυτόν τον αριθμό, θα βαδίσει και στον δρόμο μετουσίωσης της βελτίωσης που ούτως ή άλλως παρουσιάζει…