Ο βασιλιάς της σκακιέρας

Δύο βραδιές σερί, μία παράξενη όαση δροσιάς μέσα στην ερημιά της τοξικότητας και της οπισθοδρόμησης, ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης βγήκε από τη σωστή πλευρά και επιβράβευσε τον καλύτερο από τους δύο φιναλίστ. Σε πείσμα των «έτσι θέλω», των «ή εμείς ή κανείς» και της παρακμής που βύθισε στη μελαγχολία όσους αγαπάμε το άθλημα, το αφιλότιμο το μπάσκετ έκανε μία θεαματική πιρουέτα και ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου.

Στον θρίαμβο του Ολυμπιακού καθρεφτίζεται η νίκη του ίδιου του αθλήματος, αφού βρεθηκε τρόπος για να εξανεμιστούν η συνωμοσιολογία, η διαιτητολαγνεία, το υβρεολόγιο, η κινδυνολογία, η στρεψοδικία, η κακιστοκρατία που στην Ελλάδα είναι κράτος εν κράτει. Το μπάσκετ έφτασε στο νήμα των τελικών ξεμαλλιασμένο σαν τις αφάνες του Ντόρσεϊ και του ΜακΚίσικ, βασανισμένο, βιασμένο, αλλά όρθιο. Πέρα από τους φανατικούς, ήταν πια ελάχιστοι αυτοί που βρέθηκαν διάθεση να παρακολουθήσουν τους αγώνες χωρίς κουβά για την αναγούλα.

Η εικόνα του 3ου και του 4ου τελικού απέδειξε ότι ανάμεσα στις δύο ομάδες υπάρχει σήμερα σημαντική διαφορά και απομόνωσε όσους -ένθεν κακείθεν- επιμένουν να μετατρέπουν το αγαπημένο μας παιχνίδι σε λιθοβολία βγαλμένη από ρωμαϊκή αρένα.

«Κερδίσαμε επειδή είμαστε κανονική ομάδα, από την πρώτη μέρα της περιόδου μέχρι την τελευταία», καυχήθηκε στο τέλος ο Μπαρτζώκας, είδωλο ξαφνικά και ήρωας στις καρδιές που μέχρι την περασμένη Κυριακή απαιτούσαν την τετραπέρατη κεφαλή του σε πιατέλα. Μάλλιασε η γλώσσα μας να το λέμε στο Old School, μάλλιασαν τα δάχτυλά μου να το πληκτρολογώ, αλλά άλλη μία επανάληψη δεν βλάπτει. Στις ομάδες του Γιώργου Μπαρτζώκα, ΜVP είναι πάντοτε, μα πάντοτε, ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο βασιλιάς της σκακιέρας.

Το στόρι των τελικών είναι φυσικα η κυριαρχία της ομάδας που είδε τους βασικούς παίκτες της να καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλον στο ιατρείο και στο φυσιοθεραπευτήριο. Ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος επέστρεψε από το Άμπου Ντάμπι τραυματίας και φευγάτος. Ο Μουσταφά Φαλ τσακίστηκε στα πρώτα λεπτά του τρίτου τελικού. Ο Σάσα Βεζένκοβ -που από συνήθεια αναδείχθηκε MVP των τελικών, προφανώς επειδή υπάρχει- χτύπησε άσχημα λίγο πριν το φινάλε του τέταρτου αγώνα.

Με τον Τόμας Γουόκαπ παρόντα μόνο πνευματικά και με τον Εβάν Φουρνιέ στα αποδυτήρια για το τελευταίο δεκάλεπτο της αναμέτρησης όπου κρίθηκε το αβαντάζ έδρας, ο αποδεκατισμένος Ολυμπιακός δεν είχε καμία δουλειά να διεκδικεί τίτλο μέσα στο λημέρι της ομάδας που πέρυσι τέτοιες μέρες έσπασε τα κοντέρ.

Και όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχασε ποτέ το σχήμα του, δεν ξέχασε ποτέ το πλάνο του, δεν βρέθηκε ποτέ να κοιτάζει την άκρη του πάγκου με απλανές και αποκαρδιωμένο βλέμμα. Όλοι εμφανίστηκαν έτοιμοι, όλοι εμφανίστηκαν δυνατοί.

Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ βγήκε από τη ναφθαλίνη και έκανε τα παιχνίδια της ζωής του, το ένα μετά το άλλο. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ ξεπέρασε την απογοήτευση του παραγκωνισμού σε δύο κρίσιμους αγώνες (τον ευρωπαϊκό ημιτελικό με τη Μονακό και τον πρώτο τελικό με τον Παναθηναϊκό) και ξανάναψε το φυτίλι που δεν σβήνει ποτέ.

Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ έφτασε από το μηδέν των πρώτων τελικών στο εκατό των τελευταίων μέσα σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα. Ο Παπανικολάου με τον Γουόκαπ, αλλά και τον Φαλ όσο αυτός έπαιξε, θύμισαν ότι στον Ολυμπιακό κάτω από τα βελούδα φοριέται η φόρμα του τίμιου εργάτη. Ο Άλεκ Πίτερς ανεβοκατέβαινε από το «3» στο «5» και τούμπαλιν σαν να ήταν η σκάλα του σπιτιού του.

Στο βάθρο σκαρφάλωσαν πρώτοι μετά το συντριπτικό 85-71 οι Αγγελόπουλοι, και με το δίκιο τους αφού υπογράφουν τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά, αλλά θα ήταν σωστότερο να μείνουν σε τρίτο πλάνο όσοι φορούν γραβάτες και κάθονται στα γραφεία.

Όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες αφήνουν στο κορμί του αθλήματος βαθιές πληγές που δεν θα επουλωθούν εύκολα. Δεν πρόκειται να εξομοιώσω κανέναν με κανέναν, ούτε όμως θα εξαιρέσω κάποιον από την κριτική. Σε αυτοκριτική θα προχωρήσει κανείς για όσα θλιβερά ζήσαμε το τελευταίο δεκαήμερο ή θα τα ρίξουμε όλα στον Βρούτση, στον Λιόλιο, σε αόρατες εγκληματικές οργανώσεις και στην άδικη κενωνία;

Τι λέτε κι εσείς οι απέναντι; Τι διάολο, πάντοτε οι άλλοι σας φταίνε; Θα έπαιρνε αλήθεια το φετινό πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός εάν δεν είχε επιλεγεί από τον Παναθηναϊκό μετά το 1-0 η ανεξήγητη και τελικά αντπαραγωγική τακτική του θερμού πολέμου;

Κάπως έτσι, για να γυρίσουμε το νόμισμα ανάποδα, ο Παναθηναϊκός ολοκληρώνει με ολόαδεια χέρια μία σεζόν που ξεκίνησε με όνειρα για πανευρωπαϊκή συνεργασία και ….μετακόμιση στο ΝΒΑ. Ξοδεύτηκαν καραβιές ευρωδολαρίων, αγοράστηκαν πρωτοκλασάτοι παίκτες, ανανεώθηκαν πανάκριβα συμβόλαια, αλλά η Ευρώπη τελείωσε με αμαχητί συνθηκολόγηση, ενώ εντός των τειχών ο απερχόμενος πρωταθλητής είδε μισή πλάτη μισού Ολυμπιακού.

Ο τραυματισμός του Λεσόρ θα ήταν ένα κάποιο άλλοθι για όλες τις νίλες, αλλά στους 5 μήνες της απουσίας του ο Γάλλος αντικαταστάθηκε από όχι έναν, αλλά δύο παίκτες. Και τέλος πάντων, ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε στην αφετηρία των τελικών πλήρης, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που έχασε τρεις πενταδάτους και είχε έναν τέταρτο (Γουόκαπ) να παίζει σαν βαλσαμωμένος, χώρια τα πέντε χαμένα ημίχρονα του Φουρνιέ και η αφλογιστία του Πίτερς.

Ποιο ακριβώς ήταν το αγωνιστικό πλάνο του Αταμάν και ποια ακριβώς η παρέμβασή του στις δύσκολες στροφές; Γιατί απενεργοποιήθηκε απόψε ο φορμαρισμένος Όσμαν; Τι ακριβώς είχε να προσφέρει ο τρεμάμενος Γιούρτσεβεν; Καλές οι προγραμματισμένες τεχνητές ποινές και τα ειρωνικά χαμόγελα, αλλά αυτό το παλαιομοδίτικο όπλο είναι περιορισμένης ισχύος.

Στη σκακιέρα των τελικών, ο Μπαρτζώκας έπαιξε με τα λευκά και ο Αταμάν δεν έπαιξε καθόλου. Σε αυτή τη ρουλέτα, υπήρχε ερυθρόλευκο, υπήρχε και μαύρο. Το "ζερό" ανήκει εξ ολοκλήρου στον Παναθηναϊκό.

Οι Πειραιώτες κατέκτησαν το πρωτάθλημα με πρωταγωνιστές τον 10ο και τον 13ο παίκτη τους. Τον Σακίλ ΜακΚίσικ που στο Άμπου Ντάμπι κατέστρωνε σχέδια αποστρατείας και τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, που όλη τη χρονιά ανέμιζε πετσέτες ντυμένος με πολιτικά.
Με όλη την -ειλικρινή- συμπάθεια εφέντη Αταμάν, έχω δει προπονητές να απολύονται για πολύ λιγότερα.

Τώρα, πώς έφτασε η συζήτηση στον Άγγελο Ποστέκογλου δεν το πολυκατάλαβα…