Και στο τέλος κερδίζει το μπάσκετ

Οι τελικοί που γελοιοποίησαν το μπάσκετ, τις δύο ομάδες, την κυβέρνηση, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη και τη χώρα ολόκληρη πήραν μία παράξενη στροφή και βγήκαν σ’ ένα ξέφωτο που είχαμε λησμονήσει ότι υπάρχει. Το τρίτο ματς κρίθηκε όχι με το νόμο της ζούγκλας, αλλά με τον νόμο του μπάσκετ.

Η κατά τεκμήριο καλύτερη από τις δύο ομάδες κέρδισε τον κομβικής σημασίας τρίτο αγώνα και αγγίζει τον τίτλο, όχι με το «έτσι θέλουμε», αλλά με το «έτσι μπορούμε». Με ένα σεμινάριο μπάσκετ in extremis, ένα μικρό αριστούργημα που στάθηκε αδύνατο να μουτζουρωθεί από τις σκόρπιες στραβοπινελιές.

Ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς με τα τρία πέμπτα της βασικής πεντάδας του παροπλισμένα: ο Γουίλιαμς-Γκος βρισκόταν και με τα δύο πόδια στο Κάουνας, ο Μουσταφά Φαλ με το ένα στον αξονικό τομογράφο, ο Εβάν Φουρνιέ με το κεφάλι του βυθισμένο σε μία πετσέτα στα αποδυτήρια.

Ακόμα και έτσι, με μισό πόιντ-γκαρντ, με έναν σέντερ και με παίκτες που πέρασαν τη μισή σεζόν ντυμένοι με πολιτικά, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έδινε την εντύπωση ότι δεν θα κινδύνευε ακόμα και αν το ματς συνεχιζόταν μέχρι την Τρίτη Παρουσία.

Η σκακιέρα των πάγκων άφησε τον Εργκίν Αταμάν εκτεθειμένο, οι αγριάδες της εξέδρας έπιασαν τόπο μόνο μία φορά (όταν οι πολυθρονάτοι φανατικοί παρέσυραν τον Φουρνιέ σε χυδαίες χειρονομίες) και ο αγώνας ολοκληρώθηκε ήρεμα, με τη ζυγαριά να τουμπάρει θεαματικά προς την απέναντι πλευρά.

«Να επέμβει η Πολιτεία για να μη ξεφεύγουν τα πράγματα», ζήτησε ο μάνατζερ του Παναθηναϊκού αμέσως μετά τη λήξη. Όσα μεταφραστικά εργαλεία και αν χρησιμοποίησα, δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αναφερόταν. Η απέναντι πλευρά τα έβαλε με την «μεροληπτική» ΕΡΤ. Της Παρασκευής το γάλα.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε το μπάσκετ των 5 λαθών και των 24 ασίστ: μεθοδικό, προσεκτικό, ήρεμο, σοβαρό και… κανονικό. Μπάσκετ του προπονητή και όχι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οι πόντοι από λάθη αντιπάλου ήταν 0-12 υπέρ των φιλοξενούμενων, οι πόντοι από δεύτερη ευκαιρία 5-12, οι πόντοι από τον πάγκο 26-40. Μία νίκη κρυστάλλινη πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Ο Μουσταφά Φαλ πρόφτασε να δείξει τον δρόμο πριν αποχωρήσει τραυματίας στο 5ο λεπτό και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, μετρ του short roll, παρέλαβε τη σκυτάλη ντυμένος με την καλή του στολή, την «πλάβι» ας πούμε, και όχι με το σεντόνι του φαντάσματος. Ο Σάσα Βεζένκοβ είδε απέναντί του τον αμυντικά ευάλωτο Μήτογλου και δεν έχασε ούτε στιγμή. Ο Τόμας Γουόκαπ ήταν ο πρώτος που αντιστάθηκε στον υπέρμετρο δυναμισμό των αντιπάλων του στο ξεκίνημα και ο καλύτερος όλων στον έλεγχο του ρυθμού στο φινάλε (όταν το 75-89 έγινε 81-89 και 84-91).

Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ δεν απέφυγε τα λαθάκια που τρελαίνουν τον Μπαρτζώκα, αλλά έφερε μαζί του απειλή και έκπληξη, όπως και στο δεύτερο παιχνίδι, να μη πω και στο πρώτο. Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν ως συνήθως καλός χωρίς να πολυφαίνεται στο γυμνό μάτι, ιδίως όταν έγινε σκιά του αποκομμένου από τους συμπαίκτες του Ναν.

Το ημίχρονο ολοκληρώθηκε με τις ομάδες σε απόσταση αναπνοής, 45-44, και ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν πυρπολητή για να ανάψει το φυτίλι της απογείωσης. Toν άνθρωπο των 3 εκατομμυρίων! Ο Εβάν Φουρνιέ τελείωσε το πρώτο ημίχρονο χωρίς πόντο, με μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά, αλλά στο ξεκίνημα της γ’ περιόδου έλαβε το δωράκι που περίμενε: ο Αταμάν ξεκίνησε χωρίς τον φορτωμένο με 3 φάουλ Τζέριαν Γκραντ.

Ώσπου να διορθωθεί η ανορθογραφία και να επιστρατευτεί κακήν κακώς ο Γκραντ, ο Γάλλος σημάδευε ανενόχλητος τον ανοιχτό ορίζοντα και δεν κρατιόταν ούτε με λάσο: 15 πόντοι με 4 τρίποντα σε 9 λεπτά. Ο Φουρνιέ νικήθηκε εν τέλει από τα νεύρα του παρ’ όλο που κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια να συγκρατηθεί, αλλά η διαφορά είχε φτάσει ήδη σε διψήφιο νούμερο: 70-80.

Όταν ο Ολυμπιακός σουτάρει καλά (8/12 τρίποντα στην τρίτη περίοδο), αξιοποιώντας κατάλληλα το κουκλίστικο παιχνίδι του, είναι η καλύτερη ομάδα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν του συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά όταν του συμβαίνει έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

«Εδώ στο ΟΑΚΑ κερδίζεις με 90 πόντους και όχι μόνο με άμυνα», σχολίασε ο Σάσα Βεζένκοβ. «Ο πρώτος τελικός ήταν το χειρότερο παιχνίδι του Ολυμπιακού στα πεντέμισυ χρόνια που είμαι εδώ», ομολόγησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας. «Συζητήσαμε πολύ μεταξύ μας και κατορθώσαμε να αφήσουμε πίσω το Άμπου Ντάμπι».

Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμη πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά δεν νομίζω ότι έγινε ποτέ ανώτερος του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν. Την Κυριακή θα έχει μία τελευταία ευκαιρία για να πετύχει την υπέρβαση -όπως την πέτυχε πέρυσι τέτοιες μέρες στο ίδιο και εξίσου γιορτινό ΣΕΦ- αλλά δεν ξέρω αν έχει τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις για να νικήσει τον έστω ελλιπή Ολυμπιακό, ιδίως μέσα στην εχθρική ατμόσφαιρα που αναμφίβολα θα αντιμετωπίσει.

Εδώ είναι Ελλάντα και ο πολιτισμός δεν αντέχει να επιβιώσει ολόκληρο δίωρο, πόσο μάλλον ολόκληρο δεκαπενθήμερο. Τουλάχιστον, πλησιάζουμε στο τέλος, για να σκορπίσει η δυσοσμία και να πάρουμε μία ανάσα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα τέτοιο πράγμα καταμεσίς τελικών, αλλά ανυπομονώ για το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ γυναικών.

Όπως είπαμε με ονόματα και διευθύνσεις στο τελευταίο Old School μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη, όσο λιγότερη τεστοστερόνη, τόσο το καλύτερο για το άθλημα και για όσους επιμένουν να το διακονούν.