Παναθηναϊκός: Η νέα αρχή του 2022 δεν μπορεί να μοιάζει με αυτή του 2012

Ανοίγει η μπασκετική σεζόν 2022-23 με τη διοργάνωση του Super Cup την οποία παραδοσιακά οι οπαδοί των αιωνίων, γιατί κυρίως αυτούς αφορά, την αντιμετωπίζουν αναλόγως πως τους συμφέρει. Αν η ομάδα τους κερδίσει, είναι ένα τρόπαιο που με χαρά αθροίζεται στην τροπαιοθήκη, αν χάσει πρόκειται για διοργάνωση στα όρια των φιλικών προετοιμασίας. Συνήθης πρακτική. Στην πραγματικότητα είναι η πρώτη επίσημη κούπα, η πρώτη επίσημη αναμέτρηση που προφανώς αφορά στη νέα σεζόν κι όχι στην προηγούμενη, μια που τα ρόστερ είναι ήδη διαφορετικά. Περισσότερο διαφορετικό αυτό του Παναθηναϊκού με μια ολική μεταμόρφωση που θυμίζει το 2012. Πόσο το θυμίζει όμως;

Μεγαλύτερη ομοιότητα βρίσκω στη συνύπαρξη Δημήτρη Γιαννακόπουλου – Αργύρη Πεδουλάκη με τον τελευταίο σε άλλο ρόλο, αυτό του συνδετικού κρίκου ιδιοκτησίας και ομάδας. Η πρόσληψη Ράντονιτς, βασικότατη διαφορά. Μπορεί και τότε να είχαμε το φαινόμενο έλευσης νέου προπονητή και 16 νέων παικτών αλλά υπήρχαν 2 «παραμένοντες». Ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Κώστας Τσαρτσαρής. Υπήρχαν δηλαδή στο ρόστερ του Τριφυλλιού δύο παίκτες που θα μπορούσαν να είναι πενταδάτοι σε οποιαδήποτε ομάδα κορυφής στη Euroleague, δύο αθλητές με τίτλους που και οι 16 νέοι μαζί δεν άθροισαν στην καριέρα τους. Δύο άνθρωποι που ταυτίστηκαν με το Σύλλογο και «μιλούσαν» στην καρδιά του κόσμου του Παναθηναϊκού.

Καθώς θεωρώ πλεονασμό να επιχειρηματολογήσω για την μπασκετική οντότητα του Δημήτρη Διαμαντίδη, θα σταθώ λίγο παραπάνω στον Κώστα Τσαρτσαρή. Ο Τσαρτσαρής κατά τη γνώμη μου εξελίχτηκε σε πυρηνικό όπλο στα χέρια του Ομπράντοβιτς με πολλαπλά οφέλη και για την Εθνική Ελλάδας. Από τους πιο χαρακτηριστικούς ψηλούς πολλαπλών χρήσεων με χαρακτηριστικά, που μάλλον δεν ομοίαζαν σε άλλους Έλληνες ψηλούς. Είχαμε δει αθλητές να κινούνται από το 2 έως το 4 με μια σχετική άνεση αλλά ο Βεροιώτης ψηλός έπαιρνε θέση σε σχήματα από το 3 έως το 5 με φοβερή εξειδίκευση στις αλλαγές από το 4 στο 5 ακόμα και μέσα στην ίδια φάση. Ειδικά με τον έτερο χαμαιλέοντα Μάικ Μπατίστ, οι δυνατότητες που έδιναν με συνεχείς αλλαγές ρόλων σε άμυνα και επίθεση ήταν συγκλονιστικές.

Ο Τσαρτσαρής είχε όγκο, έπαιζε με πρόσωπο κι έβαζε τη μπάλα στο παρκέ, πόσταρε επίμονα, όποιον δύσμοιρο μη σέντερ έβγαινε πάνω του στις αλλαγές, είχε μέσο και μακρινό σουτ κι «έδερνε» ανελέητα στην άμυνα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το μπασκετικό ξύλο που είδα με τα μάτια μου πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού επί της αθλητικής Μακάμπι στο πέμπτο ματς των play off του ‘12, με τον Τσαρτσαρή συμπρωταγωνιστή του αμερικανού πεζοναύτη Μπατίστ.

Για να μην πλατειάζω στην αγιογραφία Τσαρτσαρή, απλά να εκφράσω την άποψη, ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που εγκατέλειψε την ενεργό δράση, θα ήταν υπερπολύτιμο στέλεχος του προπονητικού team με εξειδίκευση τη βελτίωση των ψηλών του Τριφυλλιού. Βελτίωση σωματική, τακτική και πνευματική. Θα είχε ήδη αποσβέσει την επένδυση στις ικανότητές του.

Ο νέος λοιπόν προπονητής του Παναθηναϊκού το 2012 ξεκίνησε να χτίζει μια ομάδα όχι από το μηδέν αλλά από το +2. Μάλιστα είχε βάσεις δύο γηγενείς παίκτες στις πιο κρίσιμες θέσεις, στον άσσο και στο τεσσαροπεντάρι. Κι επίσης δύο παίκτες καθόλου επιρρεπείς στους τραυματισμούς. Καθόλου άσχημα ε;

Ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού το 2022 ξεκινά με ένα γκρουπ παικτών που πρέπει να το οργανώσει σε ομάδα, να μοιράσει ρόλους και να αποφασίσει σχετικά άμεσα ποιος δεν του κάνει. Θα είναι πολλαπλά επαναλαμβανόμενο λάθος να συζητάμε μετά από ένα δυο χρόνια για το πόσο χαμένοι πήγαν οι Καλαϊτζάκηδες, ο Χουγκάζ, ο Μαντζούκας, ο Σαμοντούροβ, ο Αβδάλας επειδή τράκαραν πάνω στο «επείγον» του αποτελέσματος. Το «πρέπει» αυτό γέννησε πολλά προβλήματα στη δεκαετία που προηγήθηκε.

Για να μην κρύβομαι σε ό,τι αφορά στο Super Cup της Ρόδου, θεωρώ μεγάλο και δίκαιο φαβορί τον Ολυμπιακό και μεγάλη ελπιδοφόρα έκπληξη για τη νέα σεζόν πιθανή κατάκτηση του τίτλου από τους Πράσινους. Δεν αποκλείω μάλιστα και ιδιαίτερες δυσκολίες στον ημιτελικό, πράγμα λογικό για μια νέα συνάθροιση Πρασίνων που προσπαθεί να γίνει ομάδα με τραυματισμό play maker … από τα αποδυτήρια. Τα πιο σημαντικά όμως δεν διαδραματίζονται Οκτώβρη μήνα αλλά αρκετά αργότερα.