Ολυμπιακός: Η μελωδία της ευτυχίας

Η κόρνα της λήξης. Η απογείωση. Πλημμύρα χαράς. Κόποι δέκα μηνών ανταμείφθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Ολυμπιακός πήρε ένα από τα πιο εύκολα πρωταθλήματα στην ιστορία του θεσμού επικρατώντας σε εφτά διαδοχικά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η πλήρης αιχμαλωσία του αντιπάλου.

Η κόρνα της λήξης. Ο Γιώργος Πρίντεζης βλέπει την ταινία της ζωής του στο μυαλό του. Από την παρουσίαση της μεταγραφής του δίπλα στον Ντέιβιντ Ρίβερς μέχρι το πεταχτάρι στην Κωνσταντινούπολη. Δάκρυα στα μάτια του. Οχι σαν κι αυτά για την απώλεια του πατέρα του τον Ιωσήφ, ούτε σαν αυτά στα γραφεία της Χαλυβουργικής λίγο μετά από μία ακόμη ανανέωση συμβολαίου το 2017.

Κόποι δέκα μηνών ολοκληρώθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Πρωτάθλημα, Κύπελλο. Ενα σουτ σε «νεκρό» χρόνο του στέρησε το ιδανικό, αλλά το μέλλον ανήκει σε αυτή την ομάδα. Ο φετινός Ολυμπιακός λειτουργούσε σαν μία αλυσίδα. Το ένα γρανάζι, έφερνε το άλλο στη σωστή θέση και πάει λέγοντας.

Η αρχή ανήκει στην διοίκηση. Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος γνώριζαν πόσο κομβική ήταν αυτή σεζόν. Η πρώτη ύστερα από την απόλυτη δικαίωση της επανάστασής τους. Η απόφαση τους να μην συμμετέχει η ομάδα στις εγχώριες διοργανώσεις ήταν η δεύτερη σπουδαιότερη μετά την έλευση του Βασίλη Σπανούλη.

Ο Ολυμπιακός όφειλε να φανεί έτοιμος, όχι απλά ανταγωνιστικός. Δεν χάλασαν χατίρι στον Μπαρτζώκα (πάμε στο άλλο γρανάζι), δεν του είπαν «όχι». Τον εμπιστεύτηκαν και τους εμπιστεύτηκε. Αγγελόπουλοι, Σκινδήλιας, Μπαρτζώκας, Λεπενιώτης, Μπαφές, Κατσίκης μαζί με τα παιδιά στο γραφείο κάθε μέρα σε κοινή κατεύθυνση. Σε αυτή που θα τους έφερνε πρώτους στη γραμμή τερματισμού. Όλους μαζί.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ζει όσα αξίζει να ζήσει. Η ζωή του προπονητή έτσι είναι, συνεπώς δεν παίρνει ρεβάνς από αυτή. Από κανέναν. Ο 57άχρονος τεχνικός δημιούργησε μία ομάδα κομμένη και ραμμένη στο μπάσκετ που ήθελε να παίξει.

Επέλεξε τρεις παίκτες των οποίων τα χαρακτηριστικά συμπλήρωναν το τέλειο παζλ. Γουόκαπ, Φαλ και Ντόρσεϊ τον δικαίωσαν. Πρόσθεσε το ελληνικό στοιχείο με την απόκτηση του Λούντζη. Είχε ετοιμάσει τα πάντα ιδανικά και η σκηνή υποδέχτηκε το δημιούργημά του με ανοικτό το στόμα. Μία ομάδα που δεν μπορούσε να τη νικήσει κανείς κατά κράτος, χωρίς να ιδρώσει, χωρίς να κοπιάσει.

Μόνο ο κορονοϊός νίκησε εμφατικά τους «ερυθρόλευκους» κι αυτός για ένα μήνα. Ο Ολυμπιακός είχε αδιανόητη συνέπεια στην μπασκετική υπόσταση που πρόσφερε στα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρωλίγκας. Χωρίς σκαμπανεβάσματα.

Μπάσκετ γρήγορο, με άριστη κυκλοφορία της μπάλας, με άμυνα που θύμιζε μέγγενη. Το μπάσκετ που εμπνεύστηκαν και πάνω στο οποίο δούλεψαν άπειρες ώρες οι συνεργάτες του coach (Παππάς, Μποζίκας, Τριαντάφυλλος, Καλαβρός, Γκατζούλης). Με παίκτες που αποδέχτηκαν τους ρόλους τους. Με παίκτες (πάμε και στο επόμενο γρανάζι) διατεθειμένους να κάνουν τα πάντα για το καλό της ομάδας.

Αφήστε τις ικανότητες και το ταλέντο. Αφήστε τις ασίστ, τα τρίποντα, τις τάπες. Πάμε στο «εγώ» το οποίο εξαφανίστηκε και έδωσε τη θέση του στο «εμείς». Ο Κώστας Σλούκας, αυτή η τεράστια παικτάρα έκανε μισό βήμα πίσω για να κάνει η ομάδα δέκα μπροστά. Οχι αγωνιστικά. Ο Βεζένκοβ πραγματοποίησε μυθική σεζόν. Αδιανόητη. Ο Παπανικολάου πριν ένα χρόνο έκανε επέμβαση στον αυχένα του. Ένα χειρουργείο υψηλού ρίσκου ακόμη και για πρόωρο τέλος στην καριέρα του. Ο «Παπ» παρουσιάστηκε κανονικό λιοντάρι. Οχι δεν φοβόταν να μπει στις φάσεις και να πάει στις επαφές, τις αναζητούσε κιόλας. Βενζίνη στο κορμί του που διοχέτευε ενέργεια.

Ο Πρίντεζης έβλεπε τον χρόνο του να μειώνεται. Στεναχωριόταν. Ποτέ μα ποτέ δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα. Νευρίαζε, απογοητευόταν, αισθανόταν αδικημένος όπως τότε με τον Καζλάουσκας προπονητή, αλλά… άχνα. Στην επόμενη προπόνηση έδινε το 100%. Όποτε χρειαζόταν, ήταν έτοιμος. Σε λίγα ματς ήταν καθοριστικός, αλλά σε ποια ματς. Θυμάμαι το Game 1 με τη Μονακό. Πλακίτσα τους έκανε.

Θα σας κουράσω αν προχωρήσω σε προσωπικές εκτενείς αναφορές. Πάμε σε σύντομες. Ο Γουόκαπ είναι ο πιο ξεχωριστός συμπαίκτης στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Εκανε τον οπαδό να πανηγυρίζει την άμυνα όπως το τρίποντο. Ο Φαλ, αγαθός γίγαντας. Ο ΜακΚίσικ από την Μπεσίκτας και το BCL σε δυόμιση χρόνια έγινε παίκτης υψηλού επιπέδου Euroleague. Ο «Λάρι» με εξαίρεση ένα τρίμηνο κακής πνευματικής διαχείρισης έπεισε και τον πιο άπιστο. Ο Λούντζης πάντα έτοιμος, μπήκε με την Μπαρτσελόνα και έκανε τον Γιασικεβίτσιους να αναρωτιέται. Ο Ντόρσεϊ, ωραίος τρελός. Εκανε το απρόσμενο και από άφαντος, μέσα σε ένα δίλεπτο άλλαζε τον ρυθμό ενός αγώνα. Σκόρερ ολκής. Δείτε ξανά το ματς με την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα.

Ο Ζαν Σαρλ με την υπομονή του, ο Έισι αν και δεν πρόσφερε ήταν η κόλλα στα αποδυτήρια. Ο υγιής Μάρτιν έβαζε σε όλους σκέψεις «δεύτερης ευκαιρίας».

Και πάμε στο τελευταίο γρανάζι. Ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του. Η κουβέντα της σχέσης του με την ομάδα θα έπρεπε να σταματάει στο γεγονός πως 12.000 άνθρωποι μετακόμισαν στο Βελιγράδι για χάρη της.

Σε κάθε δυσκολία ήταν παρών. Ετοιμος να σπρώξει τους παίκτες προς τον θρίαμβο, έτοιμος να τους σηκώσει από το χέρι όταν ήταν πεσμένοι. Κυρίως τότε. Ο κόσμος εμπιστεύτηκε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Βούταγε ο «Παπ» στο παρκέ και αισθανόταν πως έκανε ο ίδιος την βουτιά για να σώσει μία χαμένη μπάλα.

Η απόλυτη σύνδεση εξέδρας με τον αγωνιστικό χώρο.

Ο Ολυμπιακός θα μείνει για πολλά χρόνια στην κορυφή. Κανείς δεν ξέρει αν θα κατακτά όλους τους τίτλους που θα διεκδικεί. Να είστε σίγουροι όμως πως διαθέτει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Ο βασικός κορμός και οι 2-3 προσθήκες που χρειάζεται να γίνουν για να απογειώσουν τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα και να την χαιρόμαστε τα επόμενα χρόνια.

ΥΓ: Επανάληψη. Αν ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος στο έμβλημα του Ολυμπιακού είχε πρόσωπο θα ήταν αυτό του Πρίντεζη.

ΥΓ 2: Συγγνώμη που δεν διαβάσατε τη συνηθισμένη αγωνιστική ανάλυση.

ΥΓ 3: Στον Παναθηναϊκό αξίζει σεβασμός. Προσπάθησε για το καλύτερο δυνατό. Έκανε κακή χρονιά. Πολλές λάθος επιλογές. Συμβαίνει. Ο Ολυμπιακός θέλει δυνατό Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός θέλει δυνατό Ολυμπιακό.