• Το Παλέ ήταν μισοάδειο με Παναθηναϊκό
• Ο μικρός Χάρης «έκοψε» το 1000ο διαρκείας

Η μεγαλύτερη νίκη του Άρη, το βράδυ της περασμένης Κυριακής (3/10), δεν ήταν αυτή απέναντι στον Παναθηναϊκό, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίον προήλθε, της ποιοτικής απόστασης ή της χαώδους διαφοράς στους αγωνιστικούς προϋπολογισμούς των δύο ομάδων. Αυτό που πραγματικά κέρδισαν οι «κίτρινοι» είναι κάτι που δικαιολογημένα είχαν χάσει στα προηγούμενα χρόνια. Το κοινό τους. Και το είχαν χάσει γιατί μια… βόλτα από το Nick Galis Hall είχε πάψει να αποτελεί ευχαρίστηση αλλά «μαζοχισμός». Μπορεί αυτός ο χαρακτηρισμός να προβάλλει ολίγον υπερβολικός, αλλά αναδεικνύει την απόλυτη αλήθεια.

Οι απόψεις που θέλουν τους φίλους του Άρη να έχουν ως κριτήριο κάθε κατάστασης τα χρόνια που έζησαν στις δεκαετίες των ’80 και ’90 δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και ουσιαστικά αποτελούν την εύκολη (και αβάσιμη) δικαιολογία. Από τότε άλλωστε άλλαξαν οι γενιές, τα ενδιαφέροντα, τα ερεθίσματα. Ο λόγος της εικόνας που παρουσίαζε το Nick Galis Hall στην τελευταία (σχεδόν) τετραετία ήταν αυτό που παρουσίαζε η ομάδα του.

Προφανώς ο κόσμος είναι συνειδητοποιημένος, αντιλαμβάνεται ότι η ομάδα (ως εταιρία) αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα, «κατάπιε» και το γεγονός ότι οι ομάδες που δημιουργήθηκαν, χτίστηκαν υπό το καθεστώς απαγόρευσης μεταγραφών με συνέπεια την προσέγγιση παικτών είτε αμφιβόλου ποιότητας είτε προχωρημένης ηλικίας, σε κάθε περίπτωση όμως ήθελαν να βλέπουν κάτι. Αυτό που παρακολουθούσαν είτε δεν ήταν… μπάσκετ, είτε δεν τους εξέφραζε ως κουλτούρα. Μοιραία λοιπόν, σταδιακά άρχισαν να αυξάνονται τα άδεια καρεκλάκια στο θρυλικό Παλέ και η ευθύνη δεν ήταν του κόσμου. Ο φίλαθλος ή οπαδός δεν είναι «ρομπότ». Πρέπει, ως ένα βαθμό, να τον ικανοποιεί αυτό που παρακολουθεί, να τον εκφράζει και να μην τον οδηγεί στα πρόθυρα της απόγνωσης. Γιατί αυτό συνέβαινε...

Το Παλέ ήταν μισοάδειο με Παναθηναϊκό

Αυτή είναι η αλήθεια για τον αγώνα της περασμένης Κυριακής αν και υπάρχει ως στοιχείο το γεγονός ότι δεν μπορούν να διατεθούν περισσότερα από 3.500 εισιτήρια λόγω του υγειονομικού πρωτοκόλλου. Στις κερκίδες δεν ήταν περισσότερο από 2.000-2.500 φίλαθλοι. Μικρός αριθμός για πρεμιέρα αγωνιστικής περιόδου, για το επίπεδο εμπορικότητας του αντιπάλου και αναμενόμενος για δύο λόγους. Ο πρώτος εξηγήθηκε παραπάνω. Οι φίλοι του Άρη δεν γνώριζαν την ομάδα που δημιουργήθηκε κι έχουν πάψει να πιστεύουν σε οτιδήποτε αναφέρεται. Θέλουν οι ίδιοι να κρίνουν γιατί έχουν το κριτήριο. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αντιεμπορική ώρα. Αγώνας το βράδυ της Κυριακής σημαίνει ότι ο κόσμος που ζει εκτός Θεσσαλονίκης και για την ακρίβεια στις πόλεις της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας κάθεται και τον βλέπει στην τηλεόραση. Την ίδια στιγμή επίσης, διεξάγονταν το ποδοσφαιρικό ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. «Λεπτομέρειες», θα πει κάποιος, αλλά αυτές είναι μέσα σ’ αυτά που όφειλε να προσέχει η διοργανώτρια αρχή (ΕΣΑΚΕ) και να τα επισημαίνει στο κανάλι (ΕΡΤ) που έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Στην κατ’ εξοχήν ποδοσφαιρική μέρα, επιλέχθηκε ένας τρομερά εμπορικός αγώνας.

Ο μικρός Χάρης «έκοψε» το 1000ο διαρκείας

Για τα δεδομένα του μπασκετικού Άρη, η διάθεση 1000 εισιτηρίων διαρκείας δεν είναι μεγάλος αριθμός. Συνήθως οι «κίτρινοι» διαθέτουν διπλάσιο αριθμό καρτών διαρκείας, υπήρξαν σεζόν όπου πλησίασαν τα 3.000 καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος από τη μισή χωρητικότητα του γηπέδου. Φέτος όμως πλησίαζαν στα επίπεδα του αρνητικού ρεκόρ έως ότου έρθει ο αγώνας της περασμένης Κυριακής με τον Παναθηναϊκό. Στο μυαλό των πολλών μέτρησε περισσότερο η ζωντάνια και η ενέργεια που εκπέμπει η φετινή ομάδα, ο νεανικός ενθουσιασμός και κυρίως το γεγονός ότι η φιλοσοφία της στο παρκέ ταιριάζει στις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ. Το αποτέλεσμα, είναι κάτι που θα επιζητήσει μέσα από την προσπάθεια, αλλά αυτό που παρουσίασε ενέπνευσε τον κόσμο, γι’ αυτό (σε πρώτη φάση) έσπασε το φράγμα των 1.000 εισιτηρίων διαρκείας. Εξάλλου, τις συνθήκες συσπείρωσης πάντα της δημιουργεί η ίδια η ομάδα μέσα από αυτό που δείχνει στο παρκέ…