• Ο Ίβκοβιτς και το… χάος
• Ο Γκάλης, τα προβλήματα και ο πόλεμος εκ των… έξω
• «Ο Ίβκοβιτς δεν είπε ποτέ ότι δεν θα πάρει Πρωτάθλημα με τον Γκάλη»

Η διετία του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον Άρη περιβάλλεται από μύθους και πραγματικότητες. Ίσως γιατί το «κουτσομπολιό» και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ήταν απολύτως βολικά για να καλύψουν την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα. Σαν αυτό δηλαδή που κυριάρχησε για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες και ήθελε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω του Νίκου Γκάλη και της κόντρας που είχε ξεσπάσει μεταξύ τους. Με αλατοπίπερο μια άλλη φημολογία που ήθελε τον θρυλικό Σέρβο προπονητή να μην χαμπαριάζει από ντίβες και βεντέτες και την αλλεργία που (έλεγαν ότι) του προκαλούσαν. Αυτό το σενάριο ήταν άριστα γραμμένο, υποχρεωτικά οδήγησε σε μια επιλογή κι αυτή δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από την παραμονή του «Νικ».

Κατά σύμπτωση, αύριο (17/09) συμπληρώνονται 41 χρόνια από εκείνη την επεισοδιακή πρόσληψη του Ντούσαν Ίβκοβιτς, o οποίος άφησε το σήμερα το πρωί (16/09) την τελευταία του πνοή. Ημέρα Τετάρτη, στις 17η του Σεπτέμβρη του 1980. Επεισοδιακή γιατί ο Μιλτιάδης Βέλλος κράτησε κλειστό το κατάστημά του επί 15νθημέρου, ακολουθώντας κάθε βήμα του Ίβκοβιτς, για να τον πείσει να αναλάβει μια ομάδα η οποία ήταν σε κρίση, παρότι δεν είχε μεσολαβήσει διάστημα μεγαλύτερο του ενός χρόνου από την κατάκτηση του Πρωταθλήματος (1979). Και η αλήθεια είναι ότι ο θρυλικός παράγοντας του Άρη δεν θα τα κατάφερνε ποτέ αν δεν προέκυπτε το πρόβλημα υγείας του γιου του «Ντούντα», Πέτρου, το οποίο απαιτούσε να ζήσει σε εύκρατο κλίμα και κοντά στη θάλασσα το οποίο πρόσφερε απλόχερα η «νύφη του Θερμαϊκού, Θεσσαλονίκη.

Οι διαδοχικές απόπειρες του Μιλτιάδη Βέλλου έπεφταν σε τοίχο αλλά η ιατρική άποψη για το περιβάλλον στο οποίο θα έπρεπε να μεγαλώσει ο γιός του τον γκρέμισαν καθώς έβαλαν τον Ίβκοβιτς σε διαδικασία δεύτερων σκέψεων, έως ότου τον οδηγήσουν στην απόφαση αποδοχής της πρότασης. Γνωρίζοντας βέβαια πού πήγαινε καθότι είχε ενημερωθεί για τα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε (κι) εκείνη την εποχή ο Άρης.

Ο Ίβκοβιτς και το… χάος

Ο «Ντούντα» ανέλαβε ένα χάος και επί τούτου δεν χωράει αμφιβολία καθώς η αδυσώπητη κόντρα της διοίκησης με δύο από τα τότε αστέρια της ομάδας, Βαγγέλη Αλεξανδρή και Χάρη Παπαγεωργίου, σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία δεν άφησαν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Ο Νίκος Γκάλης δεν μετρούσε περισσότερο από έναν χρόνο στην ομάδα, αλλά η άποψη που είχε σχηματίσει ο Ίβκοβιτς γι’ αυτόν ήταν τουλάχιστον εξαιρετική. Κατά δήλωση του τότε παίκτη του, μετέπειτα και κουμπάρου του, Βασίλη Παραμανίδη, στο βιβλίο «Θεσσαλονίκη, Η πόλη του Μπάσκετ», ο Σέρβος έπαθε (μπασκετικό) πολιτισμικό σοκ όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη και… «εισήγαγε νέους τρόπους προπόνησης. Καταρχήν, έφερε την επαγγελματική προπόνηση, ενώ κάναμε τουλάχιστον εννιά προπονήσεις την εβδομάδα. Προ Ίβκοβιτς, κάναμε ύλη νηπιαγωγείου και επί Ίβκοβιτς …ύλη πανεπιστημίου». Βλέποντας μια ομάδα δίχως τους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας, η οποία άλλαζε γήπεδο προπόνησης μέρα με τη μέρα, ουσιαστικά τράβηξε μια γραμμή και εφάρμοσε επαγγελματικό τρόπο προπόνησης. Κυρίως όμως, έκανε αυτό που πέτυχε στην Παρτιζάν, βγάζοντας… φρέσκο αίμα όπως οι Φιλίππου, Ρωμανίδης, Τσαχτάνης και Δοξάκης.

Ο Γκάλης, τα προβλήματα και ο πόλεμος εκ των… έξω

Με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στην τεχνική ηγεσία, ο Άρης τερμάτισε στην 3η θέση στην παρθενική σεζόν (1980-81) και στη 2η την αμέσως επόμενη. Το πολεμικό κλίμα εναντίον του είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Καθημερινά αυξάνονταν οι υποστηρικτές της ιδέας επιστροφής του Γιάννη Ιωαννίδη (σ. σ. είχε οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του τίτλου το 1979), ο ίδιος ένιωσε την πίεση του κλοιού και μια ήττα από τον Παναθηναϊκό στον «Τάφο του Ινδού» ουσιαστικά αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του. Δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε του Πρωταθλήματος (1981-82), αυτή η ήττα με 96-75 αποδείχθηκε βαριά κι ασήκωτη. Λίγες ημέρες μετά, τον Απρίλη του 1982, δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του Νίκου Γκάλη η οποία λειτούργησε ως επιβεβαίωση των όσων εντέχνως διοχετεύονταν μήνες πριν καθώς ο «Νικ» φερόταν να είχε ζητήσει την απομάκρυνση του «Ντούντα» από την τεχνική ηγεσία και μάλιστα ότι είχε πάρει σχετική δέσμευση από τη διοίκηση. Ο Γκάλης διέψευσε κάθε λέξη από εκείνη τη συνέντευξη, ουδέποτε εξάλλου στην καριέρα του δημοσιοποίησε καταστάσεις που έγιναν εντός ομάδας, αλλά το κακό είχε γίνει και η εντύπωση που δημιουργήθηκε ήταν ότι οι δυο τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

«Ο Ίβκοβιτς δεν είπε ποτέ ότι δεν θα πάρει Πρωτάθλημα με τον Γκάλη»

Προφανώς υπήρξε αλλοίωση στη σχέση των δύο ανδρών, αυτός ήταν εξάλλου ο στόχος, φαίνεται όμως ότι υπήρξε μεγάλη απόσταση μεταξύ των όσων ειπώθηκαν από τον τρόπο που παρουσιάστηκαν. «Λένε ότι ο Ίβκοβιτς είπε ότι με τον Γκάλη δεν θα πάρει η ομάδα πρωτάθλημα. Δεν είναι αλήθεια. Ο Ίβκοβιτς εννοούσε μεγάλο τίτλο και γι’ αυτόν, μεγάλος τίτλος ήταν το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Ίβκοβιτς έκανε τον Γκάλη να παίζει άμυνα, διακρίνοντας τις τρομερές δυνατότητες που είχε ο Νικ. Γενικότερα όμως, υπήρξαν εσωτερικές διαμάχες. Δεν υποστηρίχθηκε ο Ίβκοβιτς και η συνεργασία μαζί του, ουσιαστικά τελείωσε πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος», είχε πει ο Βασίλης Παραμανίδης επίσης στο βιβλίο «Θεσσαλονίκη, Η πόλη του Μπάσκετ».

Βλέποντας μια άρρωστη κατάσταση, ο θρυλικός Ανέστης Πεταλίδης ανέλαβε δράση και μέσα από μια ειλικρινή συζήτηση με τον Ίβκοβιτς, αυτή η σχέση τερματίστηκε καθώς έγινε αντιληπτό ότι δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί υπό το καθεστώς του κλίματος πολέμου. Ο Ίβκοβιτς έπρεπε να φύγει ως αποτυχημένος κι αυτή την ταμπέλα του κόλλησαν, αλλά η ιστορία απέδειξε ότι ένα μέρος των βάσεων της αυτοκρατορίας που ακολούθησε τις έβαλε ο Σέρβος με τη δουλειά που έκανε εκείνη τη διετία.