To τέλος των ψευδαισθήσεων

Σε προηγούμενες περιπτώσεις, στάθηκα επιεικής με την «επίσημη αγαπημένη» και αρνήθηκα να στοιχηθώ με όσους βάφτιζαν «σφαλιάρα» τις 5^ες και 6^ες θέσεις, ιδίως όταν η ομάδα εμφανιζόταν ελλιπής. Eπιμένω ότι είχα δίκιο.

Αυτή τη φορά, θα κάνω το ακριβώς αντίθετο. Με πόνο ψυχής, θα χαρακτηρίσω αποτυχία τον αποκλεισμό από την Ισπανία. Από ολόκληρη Ισπανία.

Γίνεται να θεωρηθεί αποτυχημένος κάποιος που χάνει από τους Ισπανούς; Ναι, εν έτει 2015 γίνεται.

Επειδή η Εθνική ήρθε στο Eurobasket πλήρης, με το καλύτερο δυνατό υλικό και με το καλύτερο προπονητικό τιμ.

Επειδή αυτή η Ισπανία ήταν ερείπιο και μας έπαιξε με τις φανέλες.

Επειδή το περιβάλλον ήταν ιδανικό για να σπάσει η κακοδαιμονία και η συζυγία των πλανητών έδειχνε Ελλάδα.

Επειδή, πάνω απ’όλα, χάσαμε από τον εαυτό μας. Οφείλω τώρα να αποσύρω το χθεσινό μου άρθρο και να ομολογήσω το αντίθετο από εκείνο που αρχικά υποστήριζα (και πίστευα). Ε, ναι λοιπόν, υπάρχει κόμπλεξ. Αυτή τη φορά, ο αντίπαλος δεν ήταν ανώτερος.

Η Εθνική παρουσιάστηκε ανέτοιμη, πνευματικά και αγωνιστικά. Ένα δίλεπτο στο ξεκίνημα ήταν αρκετό για να ξεκινήσει τον χορό των φαντασμάτων. Όσα σχεδίασαν οι προπονητές έμειναν στα αζήτητα, ιδίως στην απελπιστικά κακή β’ περίοδο.

Σίδερα δεν έτρωγαν οι Έλληνες, αλλά οι Ισπανοί. Φθορά δεν δημιούργησαν οι Έλληνες, αλλά οι Ισπανοί. Εικόνα ομάδας έτοιμη να καταρρεύσει δεν παρουσίασαν οι Ισπανοί, αλλά οι Έλληνες.

Η υπεροχή της ελληνικής ομάδας στα ριμπάουντ (38-33) είναι η μεγαλύτερη οφθαλμαπάτη του τουρνουά, αφού το τρίο Γκασόλ, Μίροτιτς, Ρέγιες έβαλε τους δικούς μας στα καλάθια, με τη βοήθεια του Κλαβέρ, που αθόρυβα έκανε μεγάλη ζημιά.

Αυτοί οι τέσσερις πέτυχαν 52 πόντους και μάζεψαν 23 ριμπάουντ. Η Εθνική έχασε από το κουαρτέτο των μαντράχαλων, αφού οι δύο Σέρχιο εξαφανίστηκαν στο β’ ημίχρονο και ο τραυματίας Ρούντι ήταν αχυράνθρωπος.

Μολονότι είδα το ματς και έζησα στο πετσί μου κάθε του πτυχή, δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα να πιστέψω ότι η πληρέστερη Εθνική αυτής της δεκαετίας ηττήθηκε από αυτή την Ισπανία…

Ηττήθηκε, επειδή ουδέποτε απελευθέρωσε τα άλογα που κρύβει μέσα της. Μόλις η μπάλα βάρυνε λίγο, η ομάδα επέστρεψε στον αυτόματο πιλότο του παλιού καιρού, με ντρίμπλες των 20 δευτερολέπτων, στατικές επιθέσεις και απονενοημένα διαβήματα.

Ο πλουραλισμός πήγε περίπατο και όλοι περίμεναν σωτηρία από τη φανέλα με το νούμερο «7». Βούτυρο στο ψωμί των Ισπανών, που απλώς υιοθέτησαν την αμυντική τακτική της περυσινής Ρεάλ (αλλά με καλύτερους ψηλούς).

Στα πρώτα 9 λεπτά της δ’ περιόδου, την ώρα της κρίσης, η Εθνική πέτυχε μόλις 4 πόντους, με 2/16 επιθέσεις! Τραγωδία. Αν ο προημιτελικός έμεινε ζωντανός ως το τέλος, το οφείλουμε στα επιθετικά ριμπάουντ του συγκινητικού Αντετοκούνμπο.

Η αμυντική εικόνα της ομάδας στη β’ περίοδο ήταν ένας εφιάλτης. Οι Ισπανοί πέτυχαν 25 πόντους σε 10 λεπτά και στρογγυλοκάθισαν στη θέση του «χέφε» (αφεντικού).

Αμέσως μετά την ανάπαυλα, η Εθνική μας απέδειξε σε εαυτήν και αλλήλους ότι έφτανε ένα καλό τρίλεπτο, με σερί 14-3, για να ρίξει στα σχοινιά αυτή την Ισπανία. Αλλά ο Γκασόλ κράτησε όρθια την «κόκκινη» με 11 συνεχόμενους προσωπικούς πόντους, ενώ οι δικοί μας έσβησαν ανεξήγητα τη μηχανή, λες και είχαν απέναντί τους τίποτε παιδαρέλια.

Τα φάουλ του Μπουρούση επέτρεψαν στον Σκαριόλο να χτυπήσει κατ’ευθείαν στο ψαχνό. Ο έμπειρος και παμπόνηρος Ρέγιες έπιασε πελάτη τον Κουφό και μετέτρεψε μόνος του το 53-57 σε 58-57, με «ποσταρίσματα» και προσωπικές νίκες, όσο ο Γκασόλ ξεκουραζόταν. Οι Ισπανοί κράτησαν το προβάδισμα ως το τέλος.

Αλήθεια, πρώτη φορά τον βλέπαμε τον Φελίπε Ρέγιες; Δεν γνωρίζαμε ότι αυτός ήταν ο MVP της φετινής ευρωπρωταθλήτριας Ρεάλ;

Τα 4 ομαδικά φάουλ που χρεώθηκε η Εθνική μας στο πρώτο λεπτό της δ’ περιόδου ήταν μία εξέλιξη καταστροφική. Η πιεστική άμυνα κλειδώθηκε στο συρτάρι και οι Ισπανοί έφταναν στο «ζωγραφιστό» σχεδόν ανενόχλητοι.

Μετά το τέλος του αγώνα, οι άνθρωποι της Ελληνικής Ομοσπονδίας τα είχαν με τη διαιτησία. Εγώ με φαιδρότητες δεν ασχολούμαι. Κανένας διαιτητής δεν πείραξε το μυαλό των Ελλήνων παικτών και κανένας διαιτητής δεν μεσολάβησε για να εμφανιστεί η ομάδα στο παρκέ μαλακή σαν βούτυρο.

Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, η Εθνική αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων την κρίσιμη ώρα, ανήμπορη να μετουσιώσει σε αποτέλεσμα την αναμφισβήτητη ποιότητά της.

Δεν γνωρίζω πώς θα βρει την ομάδα η μεθεπόμενη μέρα και το Προολυμπιακό τουρνουά όπου –εκτός απροόπτου- θα προκριθεί. Το Ρίο θα είναι το τελευταίο στοίχημα της παλαιάς φρουράς, εκτός αν κάποιοι βιαστούν να πουν από τώρα το «αντίο».

Ο Κατσικάρης θα δυσκολευτεί να κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Ομοσπονδία. Η γενιά των σημερινών τινέιτζερς δεν είναι ακόμη έτοιμη να ανεβεί στα χαρακώματα.

Αλλά αυτά είναι ερωτήματα για την επόμενη εβδομάδα. Εδώ στη Λιλ, δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Σειρά έχουν τώρα να ανεβούν στο παλκοσένικο οι κακεντρεχείς και οι παντογνώστες. Θα τους υποστούμε, όπως θα υποστούμε για πολλοστή φορά τους Ισπανούς και την αλαζονεία τους.

Αυτό το παράξενο Eurobasket θα μείνει στην ιστορία της Εθνικής ως η μεγάλη, χαμένη ευκαιρία για επιστροφή στον χορό των μεταλλίων. Αυτό που ζήσαμε στον οδυνηρό προημιτελικό με την Ισπανία ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων.

Aπό τα προγνωστικά μας, δικαιώθηκε τελικά μόνο ένα. Το λιγότερο αισιόδοξο. Αυτό που έγραψα, κάποια στιγμή, ότι "αυτή η ομάδα είτε θα πετύχει θορυβωδώς είτε θα αποτύχει θορυβωδώς"...