Η καρέκλα του Προκρούστη

Bλέπω στην τηλεόραση τον Βασίλη Κικίλια και ομολογώ ότι τον λυπάμαι. Η αντιμετώπιση της πανδημίας υπερβαίνει τις ανθρώπινες δυνάμεις και τις υποδομές ενός κράτους, που μετά βίας πληροί τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Η θέση του υπουργού Υγείας σε μία τέτοια συγκυρία δεν είναι απλά ηλεκτρική καρέκλα, αλλά κρεβάτι του Προκρούστη. Ούτε δίμετρος μετρ της άμυνας δεν μπορεί να απλώσει τόσο τα χέρια και τα πόδια ώστε να αποκρούσει με τάπες τον αόρατο εχθρό.

Πόσο μάλλον, ένας πολιτικός συγκριτικά άπειρος, που βρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του.

Γνωρίζω προσωπικά τον Κικίλια εδώ και δεκαετίες και χαίρομαι για την πρόοδό του. Ήταν πάντοτε από τις αδυναμίες μου, όχι ως μπασκετμπολίστας αλλά ως προσωπικότητα.

Όταν χρειάστηκε να αναπληρώσω τον ασθενή Φίλιππο Συρίγο για δύο εβδομάδες στην παρουσίαση της εβδομαδιαίας εκπομπής του στη Nova, o Κικίλιας ήταν η πρώτη επιλογή μου για τον ρόλο του καλεσμένου.

Η δεύτερη ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Τότε ο Βασίλης έπαιζε μπάσκετ στην ΑΕΚ και ταυτόχρονα μελετούσε, αφού απέμεναν λίγα μαθήματα για να αποκτήσει το πτυχίο του στην Ιατρική.

«Μόλις ξεμπερδέψω θα κάνω ένα μεγάλο πάρτι για τους φίλους μου σε ένα σαλέ στις Άλπεις», μου έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Και μου ζητούσε ταξιδιωτικές πληροφορίες.

Για πολιτική δεν θυμάμαι να μου είπε κάτι, αλλά το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά υπήρχε ήδη μέσα του. Για πρώτη φορά εξελέγη δημοτικός σύμβουλος το 2006, στα 32 του χρόνια.

Τον όρκο του Ιπποκράτη τον έδωσε υπερήφανος το 2002, ντυμένος με εκείνη την παράξενη μπλε στολή. Αν έκανε ποτε εκείνο το πάρτι, δεν με κάλεσε.

Ο Βασίλης Κικίλιας έχει ένα πλεονέκτημα, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μεγαλοστελέχη του κόμματος που τον στεγάζει. Δεν είναι δεξιός.

Η σκέψη του δεν συντονίζεται με κερδοσκοπικές νεοφιλελεύθερες θεωρίες ούτε με γελοία ξενοφοβία ούτε με αντικομμουνιστικές υστερίες ούτε με μεσαιωνικές ιδεοληψίες.

Περισσότερο με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες ταιριάζει το προφίλ του, παρά με την οπισθοδρομική Δεξιά του Άδωνη, του Βορίδη, της Κεραμέως ή του Σαμαρά, στην «αυλή» του οποίου τον εντάσσουν οι ενσωματωμένοι στο γκουβέρνο ρεπόρτερ.

Ο Κικίλιας είναι -όπως και ο ίδιος ο Μητσοτάκης- μάλλον ένας καριερίστας της πολιτικής παρά ένας κλασσικός πολιτευτής της πατροπαράδοτης γαλάζιας παράταξης. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Όταν για μερικούς μήνες (2014-5) χρεώθηκε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έμοιαζε σαν μύγα μέσα στο γάλα. Αν μη τι άλλο, δεν συνέδεσε τότε το όνομά του με ματωμένες επιχειρήσεις αρετής και ανεξέλεγκτη αστυνομοκρατία, όπως ο «σοσιαλιστής» Χρυσοχοϊδης.

Τις μέρες της πανδημίας του κορονοϊού, ο Κικίλιας φαίνεται να κρατιέται στα μετόπισθεν, μακριά από τα φώτα. Τόσο το καλύτερο για τον ίδιο. Για την προσωπική του εικόνα και για την τήρηση των καθηκόντων του.

Οι εξωφρενικά ασυνάρτητοι χειρισμοί της κυβέρνησης που υπηρετεί φοβάμαι ότι τοποθετούν τη χώρα σε τροχιά Ιταλίας, όσο και αν πασχίζει να τους υπερασπιστεί σε διατεταγμένη υπηρεσία ο δυστυχής καθηγητής Τσιόδρας.

Έγραφα και στον πρόλογο ότι το πρόβλημα υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνάμεις οποιασδήποτε κυβέρνησης στη μισοδιαλυμένη χώρα μας. Όποιος και αν χρεωθεί την αντιμετώπισή του, δικαιούται επιείκεια.

Ωστόσο, τακτικισμοί όπως οι παραποιημένες λόγω υποκαταμέτρησης των κρουσμάτων στατιστικές, η ψηφοθηρική κονσομασιόν προς τους παπάδες, τα καραγκιοζιλίκια του υπουργού Ανάπτυξης και η «φιλελέ» αναλγησία από υπεύθυνα χείλη («εξετάζεται η αναστολή του δώρου Πάσχα») συγκροτούν κοκτέιλ Μολότοφ.

Όταν προστεθεί σε αυτούς η τάση του νεοέλληνα προς την ανευθυνότητα και την αισχροκέρδεια, το φυτίλι θα ανάψει και το μπαρούτι θα σκορπιστεί προς πάσα κατεύθυνση.

Από το ξεκίνημα κιόλας της επιδημικής κρίσης, ο Κικίλιας προχώρησε σε μία κίνηση που ξένισε τους αρειμάνιους ψηφοφόρους της παράταξής του.

Κάλεσε τον υπουργό και τον υφυπουργό Υγείας της προηγούμενης κυβέρνησης (Πολάκη, Ξανθό) και ζήτησε από αυτούς συμβουλές και συστράτευση. Εννοείται, ότι το δίδυμο ανταποκρίθηκε.

Όποια άποψη και αν έχει κάποιος για τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης του ΣυΡιζΑ, το υπουργείο Υγείας ήταν μάλλον αυτό που λειτούργησε καλύτερα από κάθε άλλο – άσχετα με τα καφριλίκια του Πολάκη.

Παρέλαβε μάλιστα καμένη γη το 2015, αφού τα δημόσια νοσοκομεία είχαν στοχοποιηθεί αισχρά από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά, στο όνομα της «ελεύθερης αγοράς», που βεβαίως αυτορυθμιζόταν με τα αντανακλαστικά της Novartis.

Τα λαδωμένα χέρια επέστρεψαν δριμύτερα με την ευλογία του ψηφοφόρου, ενώ το σπριντ των φαρμακευτικών εταιριών για την εξεύρεση φαρμάκου για τον κορονοϊό προλειαίνει το έδαφος για νέο κύκλο διαφθοράς και μίζας.

Αλλά ας βρεθεί γιατρειά και βλέπουμε. Προέχει, σήμερα, να αναχαιτιστεί η προέλαση του φονικού ιού.

Ο Κικίλιας κληρονόμησε ένα αμαρτωλό υπουργείο, όπου θα καλείται να αποδείξει καθημερινά ότι δεν είναι ελέφαντας, περιστοιχισμένος από τα παχύδερμα προηγούμενων δεκαετιών.

Διαθέτει ως πολιτικός το ανάστημα για να ανταπεξέλθει στην αποστολή; Στη χώρα όπου κάθονται σε υπουργικά έδρανα ο μίστερ «Ακετονούμπο» και ο κύριος «τσεκούρι», είναι άδικο να κοιτάζουμε στα δόντια οποιονδήποτε.

Ο Κικίλιας θα κριθεί όχι τόσο από τις επιδόσεις του απέναντι στον κορονοϊό, ο οποίος άλλωστε μοιάζει ανίκητος, αλλά από το ήθος και κυρίως από την ανθρωπιά του. Αυτά προς το παρόν δεν αμφισβητούνται.

Τη μέρα που θα ισχυριστεί ότι ο Έλληνας μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ ή ότι οφείλει να πληρώνει εισιτήριο για να νοσηλευτεί ή ότι υπάρχουν ασθενείς λιγότερο ίσοι από τους υπόλοιπους, θα αποκαθηλωθεί αυτοστιγμεί.

Μέχρι τότε, μιας και άνθρωπος του μπάσκετ που -όπως και ο λοιπός πλην ποδοσφαίρου αθλητισμός- συνεχίζει να τροφοδοτεί την κοινωνία με άξια στελέχη και προοδευτικά μυαλά, θα του ευχηθώ καλή δύναμη.

Και θα τον συμβουλεύσω να προσέχει με ποιους συγχρωτίζεται, γιατί ορισμένα μικρόβια δεν αποβάλλονται εύκολα από τον οργανισμό.