Αν αναρωτιέστε τι εστί Κικίλιας, ελάτε να το συζητήσουμε...

Με τον Βασίλη δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Θα είμαι, όμως, δίκαιος, όπως ήταν κι εκείνος σε όλη την διάρκεια της κοινής μαθητικής μας πορείας στην Λεόντειο Νέας Σμύρνης. Το εντυπωσιακό, στην περίπτωσή του, ήταν παρ’ ότι ξεχώριζε με τις σωματικές κι αθλητικές του επιδόσεις κι από την τελευταία τάξη του Γυμνασίου (όταν άρχισαν οι κλήσεις στα κλιμάκια των μικρών Εθνικών ομάδων και ο Βλάντο Τζούροβιτς τον προώθησε στο ανδρικό του Πανιωνίου) το όνομά του βρισκόταν αρκετά συχνά στο απουσιολόγιο, δεν θυμάμαι ούτε μία φορά να έχει σηκωθεί στον πίνακα και όχι να είναι αδιάβαστος, αλλά να μην είναι άψογος.

Ήταν το κλασσικό παράδειγμα του τύπου που ήταν μέσα σε όλα. Στα μονά και στις πλάκες που στήνονταν στα διαλείμματα ή στις ελεύθερες ώρες, στην υπεράσπιση των αδυνάτων όποτε αυτό χρειαζόταν αλλά και στην συγκέντρωση και την ισομερή διαχείριση του χρόνου, ώστε να είναι αποτελεσματικός τόσο στο μπάσκετ, που ήταν η μεγάλη του αγάπη... Όσο και στα μαθήματα, τα οποία ήξερε ότι θα αποτελέσουν το πιο ασφαλές όχημα για την ανέλιξή του μετά το δεδομένο πέρασμα, που φαινόταν ότι θα είχε, από τα παρκέ.

Σημαντικότερος αρωγός του σε αυτή την συγκινητική – για τα δικά μου μάτια – προσπάθεια, ήταν πρωτίστως το οικογενειακό του περιβάλλον (και οι δύο γονείς του είναι εκπαιδευτικοί), που του πέρασε τις σωστές βάσεις και τον βοήθησε να «οικοδομήσει» έναν μαχητικό χαρακτήρα, ο οποίος έθετε στόχους και εν συνεχεία κατέστρωνε την σωστή στρατηγική για να τους υλοποιήσει.

Μέσα από το παραπάνω πλαίσιο, που ανάλογα με την περίσταση και το περιβάλλον, είχε και τις αντίστοιχες προσαρμογές, ο “Μπίλης” των σχολικών μου χρόνων έγινε ένας από τους μεγαλύτερους overachievers της γενιάς μου. Από αριστούχος μαθητής και δευτεραθλητής Ευρώπης (1991) με την Εθνική παίδων στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, όχι απλά ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας της σειράς... Αλλά ένας παίκτης που «διάβαζε» ποιος ρόλος θα τον καταστούσε περισσότερο επιδραστικό και απαραίτητο και εν συνεχεία τον έκανε κτήμα του.

Κάπως έτσι, στα 17 του κατάφερε να γίνει αναπόσπαστο μέλος της θρυλικής ομάδας του Πανιωνίου, που κατέκτησε τον μοναδικό της τίτλο (το Κύπελλο του 1991). Να αποτελέσει βασικό στέλεχος όλων των μικρών Εθνικών ομάδων, αλλά και να εξελιχθεί σε έναν από τους παίκτες-κλειδιά του αείμνηστου δασκάλου, Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Στην χρονιά που οι «κυανέρυθροι» ίσως να άξιζαν ακόμη και το πρωτάθλημα (1995-1996 με συμπαίκτες τον Φάνη, τον Πάσπαλι, τον Ντίνκινς και τα υπόλοιπα παιδιά) αλλά και στην διετή θητεία του “Ντούντα” στην ΑΕΚ, η οποία συνδυάστηκε με την κατάκτηση τριών τίτλων: δύο Κυπέλλων Ελλάδας (2000 & 2001) αλλά και του Saporta Cup (2000).

Μία κληρονομιά που επισφραγίστηκε από την σπουδαία άμυνα στην τελευταία φάση του τελικού με τον Παναθηναϊκό απέναντι στον τεράστιο Ντέγιαν Μποντιρόγκα και πήγε τον “Κίκι” στο επόμενο επίπεδο. Αυτό της κατάκτησης του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ (2002), με μειονέκτημα έδρας απέναντι στον Ολυμπιακό. Γιατί όπως συνηθίζουν να λένε οι προπονητές, οι βασικοί παίκτες δεν είναι τόσο αυτοί που βρίσκονται στην αρχική πεντάδα, όσο εκείνοι που πατάνε το παρκέ στα τελευταία λεπτά και τελειώνουν τους αγώνες.

Ένας τέτοιος παίκτης ήταν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους ο Βασίλης Κικίλιας και τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά διατήρησε στον αγώνα που έδωσε για να πάρει το πτυχίο του στην Ιατρική (ως ορθοπεδικός χειρουργός), αλλά και στην μεγάλη μάχη της μετάβασης στην πολιτική, στο ξεκίνημα της οποίας τον έζησα από πολύ κοντά.

Γι’ αυτό ακριβώς, δεν νιώθω την παραμικρή έκπληξη βλέποντας τον να εξελίσσεται ραγδαία σε έναν τεχνοκράτη πολιτικό, που από την αρχή απέδειξε ότι είναι σε θέση να φέρει εις πέρας όλες τις μεγάλες ευθύνες που ανέλαβε.

Από την θητεία του στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη (2014), οπότε και συνελήφθη ο τρομοκράτης Νίκος Μαζιώτης και την κρίσιμη διετία ως Υπουργός Υγείας πάνω στο ξέσπασμα της πανδημίας, έως τον προϋπηρεσία του στο Υπουργείο Τουρισμού, στην εποχή που ο συγκεκριμένος παραγωγικός τομέας διέσωσε την ελληνική οικονομία, ο Κικίλιας ήταν ο μπροστάρης των μαχών που έμαθα στο σχολείο! Σε μία ακόμη πιο εξελιγμένη έκδοση.

Η μακρά αθλητική του διαδρομή τον προίκισε με όλα αυτά τα χαρίσματα, που σήμερα του επιτρέπουν να βρίσκεται – αλλά και να ξεχωρίζει – στην πρώτη γραμμή. Ο ίδιος δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες και τους συνοδοιπόρους του και γι’ αυτό στην πρόσφατη συνάντηση με παλιούς συναθλητές (Αλβέρτης, Καλαϊτζής, Καράγκουτης, Διαμαντίδης) προπονητές και ανθρώπους του μπάσκετ, εκτυλίχθηκαν συγκινητικές στιγμές...

Όπως και στο πρόσφατο reunion της «κυανέρυθρης» φουρνιάς των Κυπελλούχων Ελλάδας (Φ.Χριστοδούλου, Γάσπαρης, Μποσγανάς και Δρελιώζης) που οργάνωσε το Gazzetta, με την ευκαιρία της συμμετοχής του Πανιωνίου στο Final 8 του θεσμού.

Αν η οικογένεια της καλαθοσφαίρισης είναι περήφανη για κάποιον που διαπρέπει εμπράκτως στην πολιτική και δεν ξεχνά από που ξεκίνησε, αυτός είναι σίγουρα ο Βασίλης...