Σκέψεις μετά την πρώτη αγωνιστική στην Euroleague

Να ξεκινήσω από τον Παναθηναϊκό η εμφάνιση του οποίου με προβλημάτισε. Ο προβληματισμός μου βέβαια μεγάλωσε μετά την ήττα από τον Άρη στην πρεμιέρα της μεγάλης κατηγορίας.

Το τρόπο με τον οποίο ηττήθηκε γιατί με τις νίκες κανένας δεν υπογράφει συμβόλαιο.

Οι πράσινοι προηγήθηκαν με διαφορά 19 πόντων , κάτι σχεδόν αναμενόμενο, πέντε πόντοι πάνω , πέντε πόντοι κάτω δεν λέει κάτι, με την απόσταση που χωρίζει τα ρόστερ των δυο ομάδων.

Με την διαφορά στην ποιότητα, στις παραστάσεις , στις εμπειρίες , στην προσωπικότητα , σε όλους τους τομείς γενικά.

Και μετά το + 19 ..σιωπή. Ο Παναθηναϊκός έπεσε να κοιμηθεί στην κυριολεξία κι ξύπνησε ηττημένος. Δίκαια απόλυτα δίκαια ηττημένος.

Κι όλα αυτά μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά την επίσης κακή εμφάνιση κι το χαμένο παιχνίδι στο Μονακό!

Δεν πιστεύω στις θεωρίες υποτίμησης του αντιπάλου , όταν μάλιστα έχεις προηγηθεί με +19 πόντους . Δηλαδή τι ; Μετά από ένα σημείο αποφασίζεις να υποτιμήσεις μια ομάδα την οποία αντιμετώπιζες μέχρι τα μέσα της αναμέτρησης σοβαρά;

Κι όταν η άλλη ομάδα επιστρέφει εσύ πως είναι δυνατόν, με την διαφορά ποιότητας που σε διακρίνει από τον αντίπαλο, να μην αντιδράς;

Να μην αντιδράς στην κυριολεξία! Γι’ αυτό επιλέγω να στέκομαι με αυτούς που υποστηρίζουν ως πρώτη αιτία όλων των δεινών την έλλειψη αγωνιστικού προσανατολισμού και ταυτότητας σε μια ομάδα.

Με λίγα λόγια η ομάδα έχασε τον μπούσουλα. Σε επίπεδο Ευρωλίγκας ηττήθηκε από έναν αντίπαλο αξιόμαχο , με πολλά αθλητικά στοιχεία στο παιχνίδι του (γρήγορες αντιδράσεις, γρήγορα μυαλά,καθαρές σκέψεις σε άμυνα κι επίθεση) που απλά εφάρμοσε τον σχέδιο του στο παρκέ , στο δε πρωτάθλημα ηττήθηκε από ένα ...παίκτη! Πως είναι δυνατόν ομάδα Ευρωλίγκας να χάνει στην κυριολεξία από τον Χάνλαν, να μην βρίσκει τρόπο να τον σταματήσει , να μην εκμεταλλεύεται το μπόνους των βολών και τόσα άλλα!

Ο έμπειρος κι ικανός κόουτς Πρίφτης οφείλει να φτιάξει μια ομάδα με ταυτότητα! Να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή κι σε κάθε περίπτωση τι μπάσκετ παίζει. Και να το ακολουθεί πιστά.

Το έργο δεν είναι εύκολο για δυο λόγους.

1. Στον Παναθηναϊκό δυσκολεύομαι να βρω τρεις παίκτες οι οποίοι , ιδιαίτερα στην Ευρωλίγκα, θα θεωρούνται σταθερό σημείο αναφοράς. Τους τρεις γύρω από τους οποίους θα κινούνται οι υπόλοιποι κι θα έρχονται να κουμπώσουν! Παίκτες με εξαιρετικές βραδιές μπορώ να διακρίνω αλλά με σταθερότητα στην απόδοση τους , ειλικρινά , μακάρι να διαψευστώ, αλλά αδυνατώ να ξεχωρίσω!
2. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα χωρίς άσο. Άσο κανονικό, κλασικό με ορθολογική σκέψη στην διαχείριση του παιχνιδιού. Κι ως γνωστό: Ομάδα χωρίς άσο , παππάς χωρίς το ράσο!

Αντίθετα στον Ολυμπιακό αυτοί οι παίκτες υπάρχουν κι ως εκ τούτου η ομάδα εξέπεμψε μια σταθερότητα στην πρεμιέρα.

Οι ερυθρόλευκοι δεν κέρδισαν την Μπασκόνια επειδή αποδείχθηκαν συνεπείς μόνο στα αμυντικά του καθήκοντα , αλλά κυρίως γιατί και στις δυο μεριές του γηπέδου , υπήρχαν καθαρά μυαλά κι καθαρές σκέψεις. Ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν κι πως να αντιδράσουν στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Οι καθαρές σκέψεις οδηγούν στον σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, αυτές προσδίδουν ταυτότητα και χαρακτήρα σε μια ομάδα , στοιχεία που δεν έλειψαν από τον Ολυμπιακό.

Η τριάδα Ουόκαπ , Σλούκας , Βεζένκοβ εκπέμπει σιγουριά , ποιότητα , προσωπικότητα. Τρεις βασικές, βασικότατες,πρώτες ύλες για τον κορμό μιας ομάδας ανταγωνιστικής σε επίπεδο Ευρωλίγκας.

Οι υπόλοιποι, όχι ότι θεωρούνται υποδεέστεροι ή αμελητέοι. θα εξοικειωθούν με τους ρόλους τους κι τις τακτικές και άλλοι με την εμπειρία τους , άλλοι με την αθλητικότητα τους κι τις εμπνεύσεις τους θα προσδώσουν την απαραίτητη αξιοπιστία που έχει ανάγκη ένα σύνολο για να μην βουλιάζει στον ανταγωνισμό.

Όλα αυτά κάτω από φυσιολογικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας , όπως ορίζει η Φυσική, γιατί μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε ένα μαραθώνιο , όπου τα απρόοπτα αλλάζουν τα δεδομένα και τους συσχετισμούς.

Όλες οι ομάδες κι όχι μόνο οι δικές μας , μέχρι την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου έχουν να τραβήξουν Γολγοθά η κάθε μία με τον σταυρό της στον ώμο.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες ομάδες , για μια ακόμη φορά εντυπωσιάστηκα από την απόδοση της Ρεάλ. Χαίρεσαι να την βλέπεις! Τι να λέμε τώρα. Σε ψυχαγωγεί! Γιατί ο αθλητισμός είναι ψυχαγωγία!

Ξεκουράζεται το μυαλό σου, το βλέμμα σου παρατηρώντας τις κινήσεις των παικτών του κόουτς Λάσο, τις επιλογές τους , τις εμπνεύσεις τους , την πειθαρχία στο παιχνίδι τους που την συνδυάζουν με μια ελευθερία που δύσκολα συναντάς πλέον στο άθλημα, την αύρα που εκπέμπουν οι προσωπικότητες της ομάδας, σοβαροί κι μετρημένοι στους ρόλους τους.

Από τις λίγες ομάδες που το παιχνίδι της σε καθηλώνει σε τέτοιο βαθμό , ώστε το σκορ να έρχεται σε δεύτερη μοίρα! Βλέπεις μπάσκετ κι γεμίζεις.

Όσο για την Εφές σχεδόν απογοητευτική,αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βρει τον δρόμο της . Εγγύηση άλλωστε αποτελεί η ποιότητα του ρόστερ. Και μια και ανέφερα το ρόστερ η Εφες είναι από τις λίγες ομάδες , πολύ λίγες , που τα τελευταία χρόνια κέρδισε τίτλο κρατώντας το ρόστερ της στο ακέραιο. Αυτό από μόνο του λέει πολλά!

Τα υπόλοιπα αναμενόμενα. Αναμενόμενο το ζόρι της Μακάμπι απέναντι στο Υπουργείο Άμυνας της Γερμανίας Μπάγερν , μετά από όσα έχει τραβήξει η ομάδα του κόουτς Σφαιρόπουλου. Αλλά κι αυτή έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης αν δεν της κάτσουν οι περσινές στραβές.

Η ΤΣΣΚΑ έδειξε αδυναμίες τις οποίες σίγουρα είναι σε θέση να διορθώσει και να καλύψει η Αρμάνι επιμένω και φέτος θα εξαρτάται από την σωστή ισορροπία τρέλας και σοβαρότητας που διακρίνει όλες αυτές τις βιβλικές μορφές στο δυναμικό της. Πως αντέχει σ’ αυτή την ηλικία ο Μεσίνα είναι για μένα το μεγάλο ερώτημα.

Η Βιλερμπάν του δικού μας παιδιού , του Κώστα Αντετοκούνμπο μου άρεσε στην πρεμιέρα , μου άρεσε και πέρσι το μπάσκετ που έπαιξε. Θεωρώ ότι είναι ομάδα με πολλά ποιοτικά στοιχεία στο δυναμικό της και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όσες ομάδες της δώσουν θάρρος θα το πληρώσουν ακριβά!

Θα κλείσω με την Φενέρ. Την παρακολουθούσα στην αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα που στα μάτια μου φαντάζει περισσότερο Ερυθρός και λιγότερο Αστέρας.

Η άλλοτε κραταιά ομάδα της Κωνσταντινούπολης μου έβγαλε μια αίσθηση πρωτόγνωρη για ομάδα Ευρωλίγκας. Την ίδια που έχεις όταν μπαίνεις σε κάτι παλιά αρχοντικά ψηλοτάβανα , με τους ακριβούς πολυελαίους , τα πορφυρά χαλιά , την προσεγμένη μπαρόκ επίπλωση και ενώ θέλεις να τα απολαύσεις αδυνατείς να το πράξεις γιατί σε ενοχλεί η μούχλα της κλεισούρας!