Εσύ θα πήγαινες τώρα στο γήπεδο;

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να σου έχει λείψει, να ήταν το στέκι που πήγαινες να ξεσκάσεις, να βρεθείς με τα φιλαράκια που δε βλέπεις μέσα στην εβδομάδα. Το ματς της ομάδας και το κυριακάτικο γήπεδο είναι ένα ολόκληρο τελετουργικό, αν και για να λέμε όλη την αλήθεια στην Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δε μοιάζει με το τελετουργικό της Premier ή της Bundesliga. Προσωπικά το έχω γράψει πολλές φορές έκοψα το γήπεδο εδώ και χρόνια και οι τελευταίες φορές που βρέθηκα σε ματς είχαν να κάνουν με επαγγελματική υποχρέωση κι όχι με προσωπική ευχαρίστηση. Διαβάζοντας όμως τα αιτήματα για το σχεδιασμό της νέας σεζόν σε διάφορες διοργανώσεις και διάφορα αθλήματα πραγματικά απορώ, αν είμαι ο μόνος που φοβάμαι.

Αν δεν το έχετε καταλάβει είμαστε η γενιά ή οι γενιές για να ακριβολογώ, που αν βιώσαμε την 11η Σεπτεμβρίου και τον κορονοϊό, τότε έχουμε ζήσει δυο τεράστιες αλλαγές. Μετά τους Δίδυμους Πύργους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» άλλαξε ο τρόπος που ζούμε σε ότι αφορά τα μέτρα ασφαλείας και στα πρωτόκολλα ασφαλείας των επικοινωνιών ενώ με τον κορονοϊό ζήσαμε εν μέσω πανδημίας την καραντίνα, τις αλλαγές στην εργασία, στην οικονομία αλλά και στο θεμέλιο του τρόπου της ζωής μας, στην κοινωνικότητά μας. Αυτά για μένα είναι το δάσος. Ασχολούμαστε όμως περισσότερο με τα δέντρα κι ένα από αυτά τα «αθώα» δέντρα είναι και η επαναλειτουργία των πρωταθλημάτων. Φαίνεται να ξεχνάμε την υγειονομική έκθεση που συνδέει το ματς της Αταλάντα με τη Βαλένθια στα τέλη Φεβρουαρίου στο Μιλάνο με ό,τι δραματικό επακολούθησε στη μικρή κοινότητα του Μπέργκαμο.

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό ότι υπάρχουν αιτήματα για σενάρια με 50% προσέλευση θεατών σε αθλητικά θεάματα, άλλοτε με συνολικό πλαφόν φιλάθλων άλλοτε όχι. Φανταστείτε δηλαδή ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ, το ΟΑΚΑ ας πούμε συνολικής χωρητικότητας 18000 αν δεν κάνω λάθος, να φιλοξενεί στις κερκίδες 9000 κόσμο. Με μάσκες ή χωρίς μάσκες, με αποστάσεις ή χωρίς αποστάσεις, με απολύμανση ή «απολύμανση» πριν και μετά, προσωπικά δε βλέπω να μειώνεται ο κίνδυνος του κορονοϊού κατά 50% αλλά μάλλον να βάζουμε υπερπολλαπλάσιο φιτίλι στον κοινωνικό ιστό για το τίποτα. Να εξηγήσω όμως το τίποτα γιατί ακούγεται βαρύ σαν κουβέντα.

Σίγουρα δεν μπορούμε να κόψουμε την εργασία μας, απλά σε κάποιες περιπτώσεις, που μπορεί να εφαρμοστεί, προβλέπεται η τηλε-εργασία. Δεν μπορούμε να κλείσουμε την εκπαίδευση, τα σχολεία, τα φροντιστήρια, τις Σχολές και τα Πανεπιστήμια, αν κι εκεί επίσης ακούστηκαν φωνές περί αναστολής τριμήνων κι εξαμήνων, που ευτυχώς φαίνεται να μην εισακούονται. Δεν προβλέπεται να κλείνει η αγορά ή οι συναλλαγές με το Δημόσιο, τις Τράπεζες κλπ παίρνονται όμως μέτρα που μειώνουν δραματικά τη δυνατότητα συνάθροισης κόσμου. Όλα τα παραπάνω αποτελούν απαραίτητα στοιχεία για την καθημερινή λειτουργία της κοινωνίας μας, της οικονομίας μας, της ζωής μας. Το να μας δοθεί η δυνατότητα να μαζευτούμε 3 – 5 – 10 χιλιάδες άνθρωποι για να παρακολουθήσουμε δια ζώσης ένα αθλητικό θέαμα, αισθάνομαι ότι διακινδυνεύει ανεύθυνα όλα τα παραπάνω κι όλα αυτά για μερικούς μήνες «αθλητικής κανονικότητας».

Η ελπίδα όλων μας είναι το 2021 να είναι η χρονιά του αντί Covid εμβολίου, όχι γιατί θα ξεμπλέξουμε απόλυτα με τον ιό αλλά γιατί θα έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας. Είναι να σαν να έχουμε πατήσει ένα pause στη ζωή μας περιμένοντας, τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω. Δεν ταξιδεύω, δεν πολυβγαίνω, σκέφτομαι δυο και τρεις φορές αν είναι απαραίτητο να πάω κάπου και να συναντήσω κόσμο, δε συμπεριφέρομαι κοινωνικά όπως πριν κι αυτό δε μου είναι καθόλου αδιάφορο, με επηρεάζει.

Στον αθλητισμό ακούγονται φωνές για αναστολή αγώνων μέχρι τα Χριστούγεννα ή με άγνωστο χρονικό ορίζοντα για να προφυλαχθούν οι αθλητές και η κοινωνία του αθλητισμού αλλά φαίνεται να επικρατούν οι σκέψεις για εκκίνηση των σπορ με αυστηρούς υγειονομικούς κανόνες, όπως τώρα στη φούσκα του ΝΒΑ ή στα τουρνουά τένις που ξεκίνησαν και φυσικά στα τελικά των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Νομίζω μια τέτοια επανεκκίνηση είναι αρκετή. Χωρίς φιλάθλους, χωρίς extra ρίσκο γιατί πολύ απλά τα σπορ ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες μπορούν να «τρέξουν». Ξενέρωτα ναι, νερόβραστα ναι αλλά μπορεί να συμβεί. Η αθλητική κοινότητα μπορεί και πρέπει να επιβιώσει, όχι με κέρδη, όχι χωρίς απώλειες αλλά να επιβιώσει μπορεί. Πρέπει βέβαια να επανασχεδιαστεί χωρίς φιλάθλους, όσο ακραίο κι αν ακούγεται αυτό.

Ας υποθέσουμε ότι διεξάγεται κάποιο Final 8 του Basketball Champions League στην Αθήνα, σε μια από τις λιγότερο επιβαρυμένες υγειονομικά παγκόσμιες πρωτεύουσες και κάποιοι αποφασίζουν χωρητικότητα ΟΑΚΑ 9000 θεατών. Πρέπει να πάμε; Αισθανόμαστε ασφαλείς; Είναι υπεύθυνο; Ελπίζω η ελληνική κυβέρνηση να μην αφήσει ποτέ στις αθλητικές αρχές, ειδικά στις ελληνικές αθλητικές αρχές αλλά ούτε και στους «ελεύθερους δημοκρατικούς πολίτες» να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Είναι ένα ανυπολόγιστο, αχρείαστο κι εντελώς τζογαδόρικο ρίσκο.

Καθώς φαίνεται ότι θα είναι η χρονιά της τηλεθέασης και για διασκέδαση αλλά και για αθλητικά θεάματα, ειδικά η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να επανεκκινήσει τον ελληνικό αθλητισμό μέσω της ΕΡΤ προσφέροντας κίνητρα στις λίγκες να προχωρήσουν σε κεντρική τηλεοπτική διαχείριση, χωρίς την οπαδική βία, λεκτική ή φυσική στις εξέδρες. Θα βοηθούσε έτσι τις αθλητικές εταιρίες οικονομικά, υποχρεώνοντας τις να μην προχωρήσουν σε απολύσεις προσωπικού, να διατηρήσουν αθλητικές ακαδημίες ως στοιχείο της Εκπαίδευσης και να αναβαθμίσουν τα υγειονομικά τους πρωτόκολλα. Σας ακούγεται πολύ δαπανηρό όλο αυτό; Ίσως να μην είναι περισσότερο δαπανηρό από τη «διαφημιστική καμπάνια για τον κορονοϊό» αλλά οπωσδήποτε μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό αν απευθυνθούν στους νέους οι αθλητές και οι ομάδες τους αντί του τάδε ή του δείνα ημέτερου δημοσιογράφου.

Ξέφυγα από το θέμα και πήγα στα τηλεοπτικά και στα κυβερνητικά ενώ το θέμα είμαστε εμείς, οι φίλαθλοι. Εμείς θα πηγαίναμε αύριο σε ένα ματς με μάσκα, αντισηπτικό, αποστάσεις; Εγώ δε θα πήγαινα, εσύ θα πήγαινες; Είναι περιττός κίνδυνος. Θα συνεργαστώ καθημερινά με τους συναδέλφους μου, θα συνευρεθώ με την οικογένειά μου και … it’s enough. Θα δω κάτι στο Netflix, αθλητικά στα συνδρομητικά, θα διαβάσω κανένα βιβλίο και θα αναστείλω πολλές από τις επιθυμίες μου για αργότερα. Δεν μου είναι εύκολο, ούτε ευχάριστο αλλά είναι απαραίτητο.

Υ.Γ. Αν νομίζετε ότι με το εμβόλιο θα ξεμπλέξουμε ως κοινωνία με τους ψεκασμένους, περιμένετε να δείτε τι έχει να γίνει με τους "εγώ δε βάζω μέσα μου το τσιπάκι του Μπιλ Γκέιτς" Και μετά πείτε μου, αν θέλετε να κάθεστε δίπλα τους σε γήπεδο.