Πρώτα απ ‘ όλα, Gazzetta σε διαβάζω

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει το gazzetta. Όχι ίσως περισσότερο σημαντικό από το να υπάρχουν άλλα Μέσα, αλλά πάντως είναι πολύ σημαντικό για αναγνώστες σαν κι εμένα. Πρώτα απ’ όλα είμαι αναγνώστης του, παραμένω περισσότερο αναγνώστης του, παρά blogger του. Είναι πολύ σημαντικό, να ανοίγω την εφαρμογή και μεταξύ άρθρων που με ενδιαφέρουν πολύ κι άλλων που με ενδιαφέρουν λιγότερο, να διαβάζω, χωρίς να χρειάζεται συνέχεια να σκέφτομαι, «τίνος είναι το gazzetta, τι άλλες δουλειές έχει, τι επιχειρηματικά νταραβέρια, τι σχέσεις με την κυβέρνηση» κι άλλα τέτοια ελληνικά «χαριτωμένα»…

Παραμένω αναγνώστης σχεδόν κάθε άρθρου, που αφορά τον Παναθηναϊκό, κάθε άρθρου που γράφει ο Σκουντής για μπάσκετ, κάθε ιστορίας που ανεβάζει ο Παπαδογιάννης για ροκ αλλά και μπάσκετ, κάθε αποστολής του Καλκαβούρα και του Τσίγκα στον Giannis, κάθε ομολογίας πίστεως του Μελάγιες στον Σπανούλη, κάθε συνέντευξης της Χριστίνας ανά την επικράτεια, κάθε συνολικής θεώρησης του Τσόχου και του Σαμπράκου για τον αθλητισμό και την κοινωνία, κάθε γραπτού του Δήμου για οτιδήποτε, κάθε GWJ υπό την επιμέλεια του Μιχάλη, θεατής κάθε μπασκετοκουβέντας, αναγνώστης του Σαρρή για τα διεθνή και sorry εδώ, που δεν τους γράφω όλους, αλλά να ξέρετε, σας διαβάζω όλους.

Ενίοτε γράφω κιόλας. Καμιά φορά θέλω να γράφω κάθε μέρα, καμιά φορά φοβάμαι, μην κουράσω ή μην αποσυντονίσω τη λειτουργία της φάσης. Δε με μάλωσε ποτέ κανείς γιατί έγραψα , ούτε γιατί δεν έγραψα. Δεν μου είπε επίσης ποτέ κανείς, τι να γράψω. Για την ακρίβεια μου είπαν στην πρώτη μας συνάντηση ο Μιχάλης κι ο Βασίλης «γράφε για ό,τι θες, αν θες μη γράφεις για αθλητικά, γράψε, όπως νιώθεις». Ουάου που θα έλεγε κι ο Βαρουφάκης, μεγάλη ελευθερία αυτό και μεγάλη ευθύνη επίσης.

Έχουμε γράψει εδώ μέσα για τα πάντα, για τις οικογένειές μας, για τα χρόνια που περνούν στα γενέθλιά μας, για την Ελλάδα και τους νεοέλληνες, για τα παιδιά μας και τις εξετάσεις τους, για τα βιβλία και τις μουσικές που μας αρέσουν, για τα ταξίδια που κάναμε, για τα πιώματα και τα ξενύχτια πέραν των Final 4 και των αποστολών στο εξωτερικό, για τη θλίψη μας όταν έφυγαν από τη ζωή σπουδαίοι άνθρωποι. Έχουν γραφτεί στο gazzetta πολύ προσωπικά κείμενα σχεδόν από όλους, τα οποία εσείς μας επιτρέψατε να δημοσιεύουμε, γιατί φαίνεται, ότι μας αντιλαμβάνεστε σαν δικούς σας ανθρώπους κι αυτό μας «φτιάχνει».

Περισσότερο από ποτέ τώρα, που η όξυνση είναι μεγαλύτερη από άλλοτε, είναι σημαντικό να υπάρχει ένα μέσο με κανονικούς ανθρώπους, με πιο μετριοπαθείς προσεγγίσεις στα πράγματα. Είναι σπουδαίο να διαβάζεις διαφορετικές απόψεις ανθρώπων, που δε θέλουν να παίξουν ξύλο, για να επιβάλλουν αυτό που σκέφτονται. Εννοείται πως έχουν γραφτεί πράγματα εδώ μέσα με τα οποία διαφωνώ. Πάω παρακάτω, διαβάζω κι άλλα με τα οποία συμφωνώ, έτσι θα έπρεπε να γίνεται και στη ζωή. Γιατί να σταθώ, να κραυγάσω τη διαφωνία μου, μπορώ να την υπογραμμίσω και να συνεχίσω.

Προσωπικά είμαι πάνω απ’ όλα αναγνώστης του gazzetta και μετά blogger, εσχάτως ίσως περισσότερο του plus, προσεχώς περισσότερο γενικώς. Και να σας πω κάτι αστείο; Μερικοί νομίζουν, ότι στο gazzetta γράφω λόγω τηλεόρασης. Ξέρετε πόσοι μου γράφουν, «στην τηλεόραση δε σε γούσταρα μία, αλλά στο gazzetta σε εκτίμησα!»

Μου λέει κύριος από την Κω ένα μεσημέρι στον Γαλέριο, δάσκαλος στο επάγγελμα με γιο ποδοσφαιριστή στην Θεσσαλονίκη, «θέλω να σε πλακώσω, γιατί σε διαβάζω και γράφεις αυτά, που θα ήθελα να πω και να γράψω εγώ». Ρώτησε ένας πιτσιρικάς την κόρη μου στο φροντιστήριο, «είσαι η κόρη του κυρίου Κιούση, του δημοσιογράφου του gazzetta;» What the fuck, τηλεόραση δεν έχουν σπίτι τους, σκέφτηκα… «Ένιωσα λίγο περήφανη, που μου μίλησε για σένα με την ιδιότητα του gazzetta», μου είπε η κόρη μου. Νιώθω κι εγώ λίγο περήφανος, που είμαι μέλος αυτής της ομάδας στα 10 χρόνια των γενεθλίων της. Σας ευχαριστώ πολύ.