Στις 29 Μαΐου 1985, στο Χέιζελ, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο υπέστη το μεγαλύτερο του σοκ ως τότε καθώς σε τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών έχασαν την ζωή τους 39 άνθρωποι. Μπορεί να φανταστεί κανείς να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο σήμερα; Οχι. Οπως δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το ματς θα γινόταν κανονικά. Τότε έγινε όμως, γιατί οι απίθανοι της UEFA ασχολήθηκαν με τα γύρω-γύρω και όχι με την ουσία. Σήμερα, 31 χρόνια μετά, είναι απείρως χειρότερο το γεγονός ότι όλοι εξακολουθούν να ασχολούνται με τα γύρω-γύρω και όχι με την ουσία.

Δεν συμβαίνει το ίδιο, βέβαια, με τους 96 νεκρούς του Χίλσμπορο. Για αυτούς, όποιος ζει στην Ελλάδα, μπορεί να διαβάσει 10-15 άρθρα τον χρόνο από διάφορα ΜΜΕ. Αρθρα που ζητούν δικαιοσύνη για τις αδικοχαμένες ψυχές, σεβασμό στους νεκρούς και όλα όσα πρέπει (αν είσαι άνθρωπος) να ζητάς αλλά ταυτόχρονα και δεν πρέπει (γιατί θα πρέπει να είναι αυτονόητα) να ζητάς.

Η διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο γεγονότων χτυπάει άσχημα και δεν είναι και εύκολο να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Πώς, δηλαδή, μπορεί κάποιος να είναι όσο άνθρωπος πρέπει με τους 96 του Χίλσμπορο και όσο αδιάφορος μπορεί να είναι με τους 39 του Χέιζελ.

Γενικά εκείνη η βραδιά, αν κάτσεις να ασχοληθείς με όσα έγιναν, διαβάσεις για αυτό, δεις διάφορα ντοκιμαντέρ, παρακολουθήσεις το πώς συμπεριφέρονται ακόμη και οι ομάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στις Βρυξέλλες, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ήταν καταραμένη... Η Γιουβέντους, για παράδειγμα, δεν έχει τιμήσει τους νεκρούς όσο θα έπρεπε, όπως κάνουν για παράδειγμα άλλες ευρωπαϊκές ομάδες σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι Μπιανκονέρι, για κάποιο λόγο, συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να ξεχαστεί αυτό που έγινε. Σαν να πιστεύουν ότι αν δεν ασχολούνται θα διαγραφεί, θα γυρίσει ο χρόνος πίσω και δεν θα γίνει τίποτα, θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ.

Αυτή η συμπεριφορά ενδεχομένως να φανερώνει μια αμηχανία, μια ντροπή, μια ενοχή για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η ομάδα εκείνη τη βραδιά. Και ειδικά για τους πανηγυρισμούς μετά το γκολ και την απονομή της κούπας. Ο μύθος στο Τορίνο, γιατί τελικά παντού υπάρχει ένας μύθος, λέει ότι η κατάρα της Γιουβέντους στους τελικούς οφείλεται στους πανηγυρισμούς του Χέιζελ.

Πανηγυρισμοί που προήλθαν από το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές δεν ήξεραν τι ακριβώς έγινε. «Παίξαμε αυτόν τον αγώνα απλά και μόνο για λόγους δημόσιας τάξης. Σε εμάς είχαν πει ότι υπήρχε μόνο ένας νεκρός. Φταίμε, φυσικά, επειδή δεν φροντίσαμε με κάθε τρόπο να μάθουμε την αλήθεια, να μάθουμε τις πραγματικές διαστάσεις αυτής της τραγωδίας αλλά ήμασταν κι εμείς, κατά κάποιο τρόπο, θύματα. Δεν χάσαμε τις ζωές μας αλλά μας κατέστρεψαν μια αθλητική στιγμή που θα έπρεπε να είναι όμορφη. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα, 30 χρόνια μετά, είναι μόνο πόνος», έχει πει ο Αντόνιο Καμπρίνι και τα ίδια έχουν τονίσει οι ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων.

Ακόμη κι αν είναι έτσι, αν δηλαδή οι δύο ομάδες είχαν ενημέρωση μόνο για ένα νεκρό, το γεγονός ότι έγινε κανονικά το ματς, δεν συγχωρείται. Οπως δεν συγχωρούνται οι έξαλλοι πανηγυρισμοί του Πλατινί στο γκολ αλλά επειδή υπάρχει τελικά θεία δίκη, τελείωσε από το ποδόσφαιρο όπως τελείωσε... Αυτό που δεν τελειώνει ποτέ είναι η ασέβεια προς τους νεκρούς.

Στην Ιταλία, αν η curva Sud των Μπιανκονέρι ή της Μίλαν φωνάξει συνθήματα για τον Βεζούβιο, θα κλείσει για ένα-δύο ματς. Αν, αντιθέτως, η curva Fiesole σηκώνει πανό για -39 και φωνάζει διάφορα, το πολύ-πολύ να φάει η Φιορεντίνα ένα πρόστιμο 10-15.000 ευρώ. Αυτό είναι το ιταλικό ποδόσφαιρο, η ιταλική λογική.

Χειρότερο κι από αυτό, είναι το πώς αντιμετωπίζουν το Χέιζελ οι Ελληνες οπαδοί. Το να μην γουστάρει κάποιος την Γιουβέντους, είναι δικαίωμα του. Το να κράξει κάποιος την Γιουβέντους, είναι από τα πιο εύκολα πράγματα. Μπορείς, αν θέλεις, να βρεις 1000 λόγους ή τρόπους για να το κάνεις. Αυτό που δεν μπορείς να κάνεις, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι και λες όταν ακούς Χέιζελ, να είναι το ανύπαρκτο πέναλτι με το οποίο κρίθηκε ο τελικός. Γιατί σε ένα ματς με 39 νεκρούς, πόσο πιο απλά να το πεις, δεν υπάρχει ματς. Δεν υπάρχει γκολ, δεν υπάρχει νικητής, δεν υπάρχει ηττημένος, δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν μόνο οι 39 ψυχές που χάθηκαν.

Γιατί εσύ που ακόμη και σήμερα, 31 χρόνια μετά, όταν ακούς Χέιζελ λες για το πέναλτι, είσαι πολύ χειρότερος ως άνθρωπος φίλε ακόμη και από τον Πλατινί την ώρα που πανηγύριζε το πέναλτι που μισείς...

Υ.Γ.: Η στιγμή που μπορεί να σου γυρίσει το μυαλό, είναι όταν ακούς Ελληνες δημοσιογράφους, από αυτούς που θέλουν... πολιτισμό στα γήπεδα, να λένε για την Γιουβέντους: «Σιγά την βαριά φανέλα, δύο έχει και το ένα με πέναλτι εκτός περιοχής». Αφενός, το πόσο βαριά είναι η φανέλα της Γιούβε άσε να το ξέρουμε εμείς. Αφετέρου, την επόμενη φορά που θα ακούσεις την λέξη «Χέιζελ» και θα πεις για το ανύπαρκτο πέναλτι, να προσθέσεις -αφού σε βραδιά με 39 νεκρούς σε απασχολεί περισσότερο το αγωνιστικό- ότι όσα μέτρα ήταν εκτός περιοχής ο Μπόνιεκ, άλλο τόσο ήταν οφσάιντ ο Μιγιάτοβιτς το '98.