• Νίκος Μαρούδας: Δυστυχώς, δεν ήταν hoaxes
• Νίκος Καρφής: Ένα «βουβό» τρένο για τον Κόμπι
• Κάτια Πετροπούλου: Έλα μ@λ@κίες, ψέματα λένε
• Νίκος Ζέρβας: Αχ, ρε Κόμπι

Μια ημερομηνία που σου δημιουργεί «σφίξιμο» στο στομάχι.

26 Ιανουαρίου 2020.

Βράδυ Κυριακής στην Ελλάδα, πρωί Κυριακής στην Αμερική. Ο κόσμος κλονίζεται από την είδηση του αδόκητου χαμού του Κόμπι Μπράιαντ, της 13χρονης κόρης του, Τζιάνα, κι επτά ακόμα ατόμων, που επέβαιναν στο μοιραίο ελικόπτερο που συνετρίβη σε λόφο του Καλαμπάσας.

Όπως προέκυψε λίγους μήνες μετά, ύστερα από έρευνες επί ερευνών, αιτία ήταν τα άσχημα καιρικά φαινόμενα που επικρατούσαν (ομίχλη), με αποτέλεσμα το ελικόπτερο να πετάει πολύ χαμηλά. Είναι τέτοιο το μέγεθος της είδησης, που ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να το χωνέψεις.

Κάποιος τότε είχε πει «πάντα θα θυμάσαι που ήσουν και τι έκανες, όταν έμαθες για τον θάνατο του Κόμπι». Και δεν είχε καθόλου άδικο. Όποιον και να ρωτήσεις, θυμάται να σου πει ακριβώς τι έκανε. Κάπως έτσι, το συζητήσαμε μεταξύ μας στο gazzetta.gr. Και κανείς δεν έχει ξεχάσει.

Οι ημέρες που ακολούθησαν στο γραφείο τότε, από τις πιο άβολες και δύσκολες. Κάθε έξτρα λεπτομέρεια για το σοκαριστικό αυτό συμβάν, κι ένα στραβοκατάπημα.

Τέσσερις συντάκτες του G-Weekend γράφουν για εκείνη την αποφράδα ημέρα, που ο κόσμος του μπάσκετ έγινε πολύ, πολύ φτωχότερος.

Νίκος Μαρούδας: Δυστυχώς, δεν ήταν hoaxes

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος ρε φίλε. Ένας χρόνος χωρίς τον Κόμπι! Πόσο άδικο, πόσο σαν... χτες μοιάζει.

Ακόμα θυμάμαι την στιγμή που το άκουσα και ήθελα τόσο πολύ να είναι ψέμα, ένα από αυτά τα hoaxes, ένα κακόγουστο αστείο, κάτι άλλο, αλλά όχι αλήθεια. Όχι!

Ήταν εργάσιμη μέρα για εμένα, λίγο πριν έρθει η ώρα να αναχωρήσω από το γραφείο για το σπίτι, ώσπου κάποιος μέσα στα γραφεία του gazzetta.gr, είπε «σκοτώθηκε ο Κόμπι!».

Ακόμα θυμάμαι το «ΤΙ;» όλο έκπληξη από το στόμα μου και το «έλα δεν μπορεί!». Κι όμως μπορούσε... Κι όμως, ο Θεός δεν μας έκανε πλάκα, το έκανε...

Το twitter μέσα σε ελάχιστα λεπτά είχε αρχίσει να γεμίζει όλο και με περισσότερες λεπτομέρειες του δυστυχήματος και πλέον δεν ήταν πια ένα κακόγουστο αστείο. Οι ελπίδες για κάτι τέτοιο είχαν εξαφανιστεί.

Φυσικά ποτέ δεν έφυγα λίγη ώρα αργότερα από το γραφείο... Κάτι το σοκ, κάτι η δουλειά που έπρεπε να βγει, με κράτησαν μέχρι αργά στη θέση μου. Είχε «φύγει» ο Κόμπι...

Έκανα μέρες να το συνειδητοποιήσω και η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν το έχω καταφέρει στον απόλυτο βαθμό...

Νίκος Καρφής: Ένα «βουβό» τρένο για τον Κόμπι

Όταν μιλάς για τον Κόμπι, πάντα θα σε πιάνει ένας κόσμος στο στομάχι. Ένας τεράστιος παίκτης που έφυγε νωρίς μαζί με την κορούλα του, αλλά πρόλαβε να… μαγέψει όλους όσους αγαπούν το μπάσκετ.

Αγάπησε με όλη του την καρδιά το μπάσκετ και δεν το πρόδωσε ποτέ. Ερωτεύτηκε την… σπυριάρα μπάλα και μας ταξίδεψε σε μέρη που ποτέ κανείς δεν φανταζόταν.

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος που πάλεψε για πάρα πολλά στη ζωή του μόχθησε και πάντα για εκείνον οι γυναίκες είχαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Πέρα από την γυναίκα του και τις κόρες του, ο Κόμπι φώναζε και πάλευε για να αναγνωριστούν οι προσπάθειες των παικτριών στο WNBA και το έκανε μέσα από την ψυχή του.

Ένας σταρ με τα όλα του, αγνή μπασκετική καψούρα γιατί σαν τον Κόμπι δεν έχει βγει ποτέ και δεν πρόκειται να δούμε κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Την μέρα που πέθανε ο Κόμπι την θυμάμαι σαν χθες. Γυρνούσα από το ΟΑΚΑ και το ποδοσφαιρικό ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό. Ήμουν στον ηλεκτρικό, όταν ένας πιτσιρικάς φωνάζει «πέθανε ο Κόμπι», μια φωνή που επαναλαμβανόταν τα επόμενα δευτερόλεπτα, αφού όλοι συνειδητοποιούσαν τι είχε γίνει. Οι περισσότεροι, όπως και εγώ, δεν ήθελα να το πιστέψω.

Μια θλίψη άρχισε να σκεπάζει όλο το τρένο και αρκετοί άνθρωποι έδειχναν την στεναχώρια τους για αυτό που είχε συμβεί στον άνθρωπο που τους… μεγάλωσε μπασκετικά.

Στον… μάγο που θαύμασαν στην τηλεόραση και προσπαθούσαν να μιμηθούν τις αψεγάδιαστες κινήσεις του.
Εκείνη η μέρα είναι δύσκολη και δεν πρόκειται να ξεχαστεί.

Εκείνο το «βουβό» τρένο, που δεν θύμιζε σε τίποτα ατμόσφαιρα φιλάθλων, που μόλις είχε γυρίσει από ένα ντέρμπι.

Κάτια Πετροπούλου: Έλα μ@λ@κίες, ψέματα λένε

- Ρε συ, πέθανε ο Κόμπι!

- Τι λες ρε;! Άσε μας...

- Ναι ρε σου λέω, πέθανε ο Κόμπι! Λένε ότι σκοτώθηκε.

- Έλα μ@λ@κίες. Πάλι ψέματα θα γράφουν. Όλο τους «πεθαίνουν».

- ΡΕ, ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΓΡΑΦΕΤΕ!!!

- ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ;! Εμείς το γράφουμε;; Τότε θα ισχύει... Δεν μπορεί. Κάτι έχει γίνει... Τι εννοείς πέθανε; Πώς; Πού;

Αυτός είναι ο διάλογος που είχα με τον φίλο μου τον Κωνσταντίνο, όταν διέρρευσε από το "ΤΜΖ" ο θάνατος του Κόμπι. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι «πάντα θα θυμάσαι που ήσουν και τι έκανες, όταν έμαθες για τον Κόμπι».

Είχαμε μαζευτεί σπίτι του Θανάση, όπως γινόταν σχεδόν πάντα προ κορονοϊού, όταν υπήρχαν ποδοσφαιρικά και μπασκετικά ντέρμπι. Το ματς μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού ήταν ολίγον τι... σούπα και χαζεύαμε διάφορα στα κινητά. Μέχρι που ακούστηκε η φωνή του Κωνσταντίνου να λέει τα άσχημα μαντάτα και το μυαλό μου να μην μπορεί να το χωνέψει. Να νομίζει πως υπάρχουν πάλι επιτήδειοι, που φτιάχνουν διάφορα σενάρια για να επωφεληθούν από κάτι.

Στο άκουσμα, όμως, ότι το γράφαμε εμείς εδώ στο gazzetta.gr, όπως ακριβώς το μετέδιδαν από το εξωτερικό... Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να γράψουμε κάτι ΤΟΣΟ σοβαρό έτσι απλά. Το scroll στο twitter για τις επόμενες ώρες/μέρες είχε πάρει... φωτιά, αναζητώντας απεγνωσμένα μια πληροφορία που θα δείχνει ότι κάτι έχει σωθεί. Η έξτρα βοήθεια στο site ασυζήτητη.

«Συνετρίβη το ελικόπτερό του». Όταν ακούς κάτι τέτοιο, ξέρεις πως δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να βγει κάποιος ζωντανός. Επειδή, όμως, έχουμε δει να γίνονται και θαύματα, συνεχίζεις να ελπίζεις. «Η κόρη του Τζιάνα ήταν μαζί».

«Δεν μπορεί, κάτι έχει γίνει λάθος. Θα βγει τώρα κάποιος και θα πουν ότι είναι ζωντανοί. Είναι ένα κακόγουστο αστείο. Έστω και βαριά τραυματίας ο Κόμπι, θα βγει ζωντανός. Και η Τζιάνα. Δεν μπορεί να χάθηκε έτσι απλά αυτό το κορίτσι. Όχι, δεν μπορεί», οι σκέψεις στο μυαλό όλο το βράδυ. Όσο περνούσαν, όμως, οι ώρες, οι ελπίδες έσβηναν. «Μαζί ήταν ακόμα επτά άτομα, κανείς δεν είναι ζωντανός». Σαν να έπεσε ένας βράχος πάνω στο στήθος μας και να τα τελείωσε όλα.

Οι επόμενες ημέρες στο γραφείο ήταν περίεργες. Σαν να είχαμε όλοι ένα κόμπο στο στομάχι και ένα σφίξιμο στην καρδιά. Πόσω μάλλον, όταν έπρεπε να γράφουμε για εκείνον καθημερινά. Τα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν στο γράψιμο μιας είδησης που αφορούσε και την κόρη του. Πόσο άδικο...

Όχι, ο Κόμπι δεν ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, ένα κοντινό μας πρόσωπο. Ήταν, όμως, ένα αγαπημένο πρόσωπο. Τον είχαμε δει να μεγαλουργεί, να γίνεται σπουδαίος. Η γενιά μου δεν μεγάλωσε με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Λάρι Μπερντ και πόσα άλλα «τέρατα», αλλά με τον Κόμπι και τον ΛεΜπρόν. Συνεπώς, ναι, δεν το παίρνεις και πολύ καλά. Ακόμα δεν μπορείς να συλλάβεις την ιδέα του τι έγινε.

Πάνω που είχε αποχωρήσει από το μπάσκετ. Πάνω που ήθελε να απολαύσει την οικογένειά του. Που ήθελε να προάγει το γυναικείο μπάσκετ και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των γυναικών, «διορθώνοντας» κατά κάποιο τρόπο τα λάθη του παρελθόντος. Που θα μεγάλωνε την επόμενη "Mambacita". Τι θα έκανε άραγε αυτό το κορίτσι; Πόσο σπουδαία θα γινόταν! Μην πείτε ότι δεν έχετε ένα δάκρυ μέσα σας ή ένα πόνο, κάθε φορά που βλέπετε βίντεο με τις κόρες του. Πώς να περνάει, άραγε, η γυναίκα του αυτές τις ώρες; Πώς συνεχίζει, έχοντας χάσει το άλλο της μισό; Ναι, έχει ακόμα τρία κορίτσια και πρέπει να είναι δυνατή. Αλλά, πώς;

Οι σκέψεις αυτές επικρατούν ακόμα και σήμερα. Ακόμα και με το θάνατό του, ο Κόμπι «δίδαξε». Να ζούμε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία, γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Πόσο κλισέ... Αλλά και πόσο αλήθεια, ταυτόχρονα.

Νίκος Ζέρβας: Αχ, ρε Κόμπι

Μια κλασική Κυριακή. Έτσι φαινόταν. Από αυτές τις Κυριακές, όμως, που τύχαινε να μην δουλεύω, οπότε θα έβλεπα μπάλα χωρίς το άγχος της δουλειάς. Η παρέα όλη μαζεμένη στη καφετέρια - στέκι της γειτονιάς. Η εβδομαδιαία μάζωξη, στην οποία αράζεις με τους φίλους, βλέπετε μαζί το ματς της αγωνιστικής στην Super League, λέτε τα νέα σας και αναλύετε κάθε πιθανό και απίθανο ζήτημα γύρω από τη μπάλα, το μπάσκετ, τις ταινίες, την τηλεόραση και... τη ζωή!

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Για μια ακόμη φορά έπεσε στο τραπέζι η κουβέντα γύρω από τον GOAT του μπάσκετ. Για μια ακόμη φορά εμείς οι Τζορντανικοί της παρέας τα είχαμε βάλει... με τον ΛεΜπρονικό της παρέας!

- "Ναι, αλλά ο Τζόρνταν έχει τα πρωταθλήματα" να λένε οι Τζορντανικοί.
- "Ναι, αλλά ο ΛεΜπρον είναι ο Βασιλιάς" να λέει ο ΛεΜπρονικός.

Εντάξει υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ανάλυση από αυτό, αλλά καταλάβατε!

- "Είναι και ο Κομπι είναι μέσα στους κορυφαίους" είπε κάποιος.
- "Ε, ναι ρε". Ομοφωνία.

Κόμπι... Μοιάζει υπερβολικό, αλλά αλήθεια ζηλεύω εκείνη τη στιγμή. Όταν άκουσα για τελευταία φορά το όνομά του, χωρίς να αισθάνομαι, αυτό που θα αισθάνομαι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, όταν το ακούω.

Μοιάζει "σάλτσα της ιστορίας" αυτό το σκηνικό, αλλά πιστέψτε με. Όντως λίγες ώρες πριν μάθουμε το μοιραίο, είχαμε τη κουβέντα του.

Το ματς τελείωσε και φεύγοντας από την καφετέρια πήγαμε για την επίσης εβδομαδιαία εξόρμηση στο διπλανό σουβλατζίδικο. Η παρέα έφτασε πρώτη. Εγώ έκανα μια στάση στο περίπτερο. Οι ειδοποιήσεις στο κινητό άρχισαν να πέφτουν βροχή. Κάτι θα έγινε. Δεν το κοίταξα. Είχα ρεπό... Θα το κοίταζα σε λίγο.

Μπαίνοντας με περίμεναν οι φίλοι μέσα στο μαγαζί. Ο Γιώργος με κοίταξε παγωμένος, καθώς άνοιγα τη πόρτα. Ήταν καθισμένος σε μια καρέκλα και κρατούσε το κινητό με τα δύο χέρια. Οι υπόλοιποι στεκόντουσαν αμίλητοι.

- "Ζέρβα... Έγινε κάτι απίστευτο"
- "Τι έγινε";
- "Πέθανε ο Κόμπι..."

Γέλασα. Ήταν σαν να μην το άκουσα. Σαν να μου είπε κάτι που απλά δεν μπορεί να συμβεί. Οπότε αυτόματα απορρίπτεται από την πραγματικότητα. "Άσε μας ρε μ@@@α μην ακούς χαζομάρες"

Σηκώθηκε όρθιος, σήκωσε το κινητό και το έχωσε μπροστά στο πρόσωπό μου. Ήταν η αρχική του app του gazzetta.

" ΣΟΚ! ΠΕΘΑΝΕ Ο ΚΟΜΠΙ ΜΠΡΑΪΑΝΤ"

Σιγή. Με το στόμα ανοικτό, θυμάμαι να πιάνω το κεφάλι μου.

"Πέθανε ο Κόμπι... Δεν είναι δυνατόν... Πέθανε ο Κόμπι".

Σχεδόν φώναζα μέσα στο σουβλατζίδικο, με τον κόσμο γύρω μου να με κοιτάζει. Όλα τα βλέμματα είχαν το ίδιο γκρίζο χρώμα. Αυτό το βλέμμα όταν κοιτάζεις κάποιον που ξεσπάει και θες να του πεις "σε νιώθω", αλλά δε τον γνωρίζεις προσωπικά για να το κάνεις.

"Πώς; Πού; Πέθανε ο Κόμπι... Δεν είναι δυνατόν..."

"Πέθανε ο Κομπι". Θυμάμαι να λέω τη φράση ξανά και ξανά για ώρες, μήπως και την πιστέψω. Δεν τα κατάφερνα. Δεν γινόταν. Το μυαλό μου την απέρριπτε. Έγινε κάτι που απλά δε μπορεί να συμβεί. Είναι ο Κόμπι.

Για όλους εμάς, που παρακολουθούμε φανατικά τα σπορ, αυτός ο άνθρωπος συντροφεύει την αγάπη μας για τον αθλητισμό για χρόνια. Σαν θεμέλιος λίθος. Για τη δική μου τη γενιά των 30άρηδων, απλά υπάρχει στη ζωή μας σχεδόν από όσο υπάρχουμε. Ένας μύθος. Ένας δεδομένος άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Απλά πρέπει πάντα να υπάρχει. Δεν γίνεται να μην υπάρχει.

Μαζευτήκαμε όλη η παρέα στο σπίτι μου. Βλέπαμε CNN μέχρι αργά. Τα νέα για την Τζιάνα έκαναν το περιστατικό αβάσταχτο. Αλλά, αντανακλαστικά, η σκέψη γυρίζει πάντα λίγο περισσότερο στον άνθρωπο που ήταν... κάτι παραπάνω από άνθρωπος για πολλούς από εμάς. Σιγά σιγά η φράση που επαναλάμβανα, άλλαξε. Και παραμένει ίδια έναν χρόνο μετά. Και θα παραμένει ίδια κάθε φορά που ακούω το όνομά του ή βλέπω το πρόσωπό του για πάντα.

"Αχ ρε Κομπι"...