Ένα μικρό θαύμα...

Η λάμψη των ερασιτεχνικών συλλόγων άρχισε να αλλοιώνεται από τα πρώτα χρόνια κυριαρχίας του επαγγελματικού αθλητισμού. Όσο εξελισσόταν ο τελευταίος, φτάνοντας στο σημείο να αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της οικονομίας, ολοένα και μειωνόταν το επίπεδο δυναμικής των ερασιτεχνικών σωματείων. Ειδικά στην Ελλάδα, μοιραία, η ιδέα μιας ισχυρής βάσης κάθε λαοφιλούς συλλόγου θυσιάστηκε προς όφελος των αθλητικών ανωνύμων εταιριών, φθάνοντας στο σημείο δραστικής μείωσης του ενδιαφέροντος γι’ αυτό που ονομάζουμε «μάνα σου συλλόγου» και των τμημάτων που λειτουργούν υπό την αιγίδα του.

Ανεξαρτήτως των όποιων προσπαθειών έγιναν στα προηγούμενα χρόνια, ο ΑΣ Άρης δεν βρήκε κάποιο κλαδάκι για να στηριχθεί στο ποτάμι ριζοσπαστικών αλλαγών το οποίο τον παρέσυρε. Το αποτύπωμα της φθίνουσας διαδρομής βρίσκεται στην πορεία που ακολούθησαν τα περισσότερα τμήματα που λειτουργούν υπό τη σκέπη του. Η έλλειψη ενδιαφέροντος συρρίκνωσε τη βάση των μελών. Η οικονομική κρίση (ειδικά στη Θεσσαλονίκη η πτώση της βιοτεχνίας ουσιαστικά οδήγησε την οικονομία της πόλης στην κατάρρευση) ανάγκασε αρκετούς ανιδιοτελείς παράγοντες στην απόφαση τήρησης αποστάσεων λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων, μην ξεχνάτε και τις παθογένειες του ελληνικού αθλητισμού όπου η επιχορήγηση των αθλητικών σωματείων στοιχειοθετεί μια πονεμένη ιστορία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η οικονομική ευρωστία ή ασφάλεια ενός ερασιτεχνικού σωματείο έφτασε στο σημείο να εξαρτάται από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη της αθλητικής ανώνυμης εταιρίας του ίδιου συλλόγου. Από τη συνέπειά του στο πλαίσιο συνεργασίας με το αθλητικό σωματείο, τη διάθεσή του να ενισχύσει την παραγωγική διαδικασία και εν τέλει τους όρους συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών. Στην περίπτωση του ΑΣ Άρης, είναι γνωστό ότι το αθλητικό σωματείο οδηγήθηκε σε τέλμα με πορεία ταυτόσημη των δύο ισχυρών επαγγελματικών τμημάτων, του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Η ΠΑΕ Άρης βρήκε τον δρόμο της, αντιθέτως η ΚΑΕ από το 2012 και μετά ουσιαστικά λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΑΣ (με εξαίρεση τα δύο χρόνια του Νίκου Λάσκαρη) ούτως ώστε να αποφευχθεί η ολική καταστροφή.

Εδώ και πολλά χρόνια, ο ρόλος του ΑΣ Άρης είναι ολίγον παρεξηγημένος καθώς εξελίχθηκε στον φορέα συγκέντρωσης παραπόνων. Όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, συγκεντρώνει το πλειοψηφικό μέρος των ευθυνών. Αντικειμενικά, ελλείψει άλλου. Γιατί η δική του αποδυνάμωση είχε ως συνέπεια να αδυνατεί να υπηρετήσει τον ρόλο του θεματοφύλακα ή της μάνας του συλλόγου. Για να τον αποκτήσει ξανά, είναι απαραίτητη η δημιουργία ισχυρής βάσης μελών.

Αυτό το εγχείρημα τέθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο, κλήθηκε να το υλοποιήσει ο Υπεύθυνος Επικοινωνίας με τα μέλη, Χρήστος Βλάχος και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Τον Νοέμβριο του 2019, ο ΑΣ Αρης δεν μετρούσε περισσότερα από 70-80 τακτοποιημένα μέλη. Σήμερα απαριθμεί περισσότερα από 3.000, εκ των οποίων τα 2.000 είναι ανανεώσεις ενώ 1000 είναι τα νέα μέλη. «Στην πραγματικότητα, το διάστημα προσέγγισης νέων μελών ή ανανεώσεων δεν υπερβαίνει τους οκτώ μήνες καθώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες του κορονοϊού. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι η περίοδος που διανύουμε είναι μια δοκιμασία επιβίωσης λόγω και της απουσίας του κόσμου από τα γήπεδα. Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 20 ευρώ, ενώ για κάθε νέο μέλος απαιτείται και εγγραφή της οποίας το κόστος είναι 5 ευρώ. Πράγματι αυτή τη στιγμή απαριθμούμε περισσότερα από 3.000 μέλη».

Η ενασχόλησή του Χρήστου Βλάχου με τον ΑΣ Άρης αποτέλεσε συνειδητή και συνάμα αναγκαστική απόφαση. Συνειδητή γιατί τον ενοχλούσε η κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το αθλητικό σωματείο. Αναγκαστική γιατί… «από το 2003 έως και σήμερα δεν έχω χάσει αγώνα της ομάδας, ειδικά της ποδοσφαιρικής. Ο Άρης είναι η δική μου μεγάλη αγάπη κι αν μέχρι πέρυσι αφιέρωνα το 90% της καθημερινότητάς μου στην ομάδα, τώρα δίνω το 100%.

Αποφάσισα να ασχοληθώ κατόπιν πρότασης του προέδρου του ΑΣ, Λευτέρη Αρβανίτη, ο οποίος επίσης είχε τις ίδιες ανησυχίες. Δεν θέλω να αξιολογήσω αυτά που έχουμε πετύχει, θεωρώ ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε ακόμη περισσότερο τη βάση των μελών. Σε αυτό που έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής βρήκαμε στήριγμα σ’ αυτό που είχε γίνει το 2018 όπου όποιος ήθελε να αποκτήσει εισιτήριο διαρκείας στην ποδοσφαιρική ομάδα, αυτομάτως έπρεπε να γίνει και μέλος του ΑΣ. Εκεί δημιουργήθηκε μια βάση δεδομένων και στο διάστημα των οκτώ μηνών που μεσολάβησαν έκανα περισσότερα από 6.000 τηλεφωνήματα τόσο για ενημέρωση των μελών με σκοπό την ανανέωση όσο και την εγγραφή νέων».

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΦΙΛΩΝ ΑΡΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ

Ο Άρης ανήκει στη στενή συνομοταξία των ομάδων που δοκίμασαν το μοντέλο της λαϊκής βάσης. Πρόβλημα διαπιστώθηκε στην εφαρμογή και μοιραία το εγχείρημα απέτυχε. «Προσωπικά πιστεύω στο μοντέλο της λαϊκής βάσης. Πολλοί συγκρίνουν το εγχείρημα της Λέσχης Φίλων Άρη με τον ΑΣ Άρης, αλλά κάνουν ένα λάθος. Ο ΑΣ έχει θεσμικό ρόλο ο οποίος προσδιορίζεται και αναγνωρίζεται από την Πολιτεία εκ του νόμου. Γι’ αυτόν τον λόγο έχει εκπρόσωπο στα διοικητικά συμβούλια των αθλητικών ανωνύμων εταιρών. Η Λέσχη δεν είχε θεσμικό ρόλο και συνέπεια αυτού ήταν να μην έχει το δικαίωμα να δώσει λύσεις εκεί που χρειαζόταν. Στην περίπτωση του μπάσκετ, ο ΑΣ απέκτησε τις μετοχές, όρισε διοίκηση και δίνει μια μάχη για τη σωτηρία του τμήματος. Μην ξεχνάμε ότι και στο ποδόσφαιρο, ο ΑΣ είχε δώσει τη διέξοδο. Ο ΑΣ Άρης είναι η συνέχεια του Άρη του 1914 με τον Άρη του 2020», εξήγησε.

«Ο ΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ»

Στη διάρκεια της συζήτησης δεν τέθηκε συγκεκριμένο νούμερο το οποίο οριοθετεί τον στόχο για τη βάση μελών. «Ο στόχος δεν είναι ποσοτικός αλλά ποιοτικός. Υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα, σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί από τη συμμετοχή του κόσμου το αν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τα στοιχήματα που έχουμε βάλει. Έχουν γίνει μέλη του ΑΣ Άρης φίλαθλοι της ομάδας που ζουν στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Γερμανία, στη Σουηδία, στη Νορβηγία και σε άλλες χώρες. Σκοπεύουμε να ενισχύσουμε την προσπάθεια, πρέπει ασφαλώς να το επιτρέψουν και οι συνθήκες», σημείωσε και αναφέρθηκε στον ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει ο ΑΣ Άρης.

«Στη δική μου κοσμοθεωρία είναι λυπηρό να γίνομαι μάρτυρας γενικών συνελεύσεων μεταξύ συγγενών και φίλων. Δεν ταιριάζει στο μέγεθος του συλλόγου. Οι συνελεύσεις του ΑΣ Άρης θα πρέπει να ξαναγίνουν κοινωνικό γεγονός της πόλης, τόπος δημιουργικών συζητήσεων και όχι εσωστρέφειας. Αυτό είναι το σκεπτικό μου, το όραμά μου και το έχω εξηγήσει σε χιλιάδες φίλους με τους οποίους επικοινώνησα είτε δια τηλεφώνου είτε δια ζώσης. Χρειάζεται θέληση, ενότητα, συστράτευση και ειλικρίνεια. Ο Άρης είναι το σπίτι μας και στο σπίτι μας δεν πετάμε πέτρες και λάσπες. Λόγω της εσωστρέφειας που χρόνια τώρα τρώει τα σωθικά του συλλόγου ασχολούμαστε περισσότερο με το παρελθόν και λιγότερο με το παρόν και το μέλλον. Εκτιμώ ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν θα λυθούν τα προβλήματα από τη μία μέρα στην άλλη, σίγουρα όμως θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις τόσο για την ανάπτυξη των τμημάτων όσο και την αντιμετώπιση καταστάσεων που αφορούν τον σύλλογο. Χρειάζεται διαρκής στήριξη».