Το σαλόνι στολισμένο. Χρώματα παντού. Στους τοίχους, στα τραπέζια, στις καρέκλες, στο πάτωμα, στην πόρτα... Παντού. Η κουζίνα γεμάτη πλαστικά πολύχρωμα πιάτα, κουτάλια, πιρούνια και καπέλα σε σχήμα κώνου που γράφουν στ' αγγλικά “Let's Party!”. Η μουσική χαρούμενη, χορευτική, δεν εκπέμπει μόνο νότες, αλλά και χρώματα. Τα χρώματα της καλής διάθεσης, της ευφορίας, της προσμονής, της ελπίδας, της γιορτής. Η μαμά τοποθετεί τα κεράκια στην τούρτα, ροζ χρώματος με ένα κίτρινο αστέρι στη μέση, σβήνει τα φώτα. Το φως των κεριών μοιάζει με αυτό του φάρου που φωτίζει τα καράβια. Το τραγούδι των γενεθλίων ακούγεται και όταν τελειώνει, η εορτάζουσα παίρνει βαθιά ανάσα -και όλοι όσοι είναι στον ίδιο χώρο- φυσά, τα κεριά σβήνουν και μετά... μαύρο. Μόνο μαύρο, γυαλιστερό, πηχτό που από μακριά δείχνει βαθύ, σκούρο, κόκκινο. Τα χρώματα χάθηκαν, το μαύρο δεν αποκαθίσταται και το φως των κεριών αφήνεται στην άκρη των χειλιών ενός παιδικού κορμιού που είναι νεκρό! Η μουσική συνεχίζει, αλλά το cd έχει κολλήσει και ένας μονότονος, επαναλαμβανόμενος ήχος ακούγεται. Υπόκωφος, δεν είναι από το cd, αλλά από τους τοίχους, τα πατώματα, τις πόρτες, τα σώματα, που τρέμουν και κλαίνε και περιμένουν τη βία να τους λυτρώσει, να τους ελευθερώσει. Το “Miss Violence” είναι η 66η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Βwin – Πλέον μπορείς να συνδυάζεις πολλές αγορές σε ένα στοίχημα από τον ίδιο αγώνα! (21+).

Σπάει η κρούστα της ψεύτικης ευτυχίας

To “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά δεν είναι ευχάριστη ταινία. Καθόλου. Το φινάλε όμως σου αφήνει ένα σαρκαστικό χαμόγελο, χαιρέκακο, σαν φως πάνω σε παγωμένη επιφάνεια. Η βία την περίοδο της βαθιάς κρίσης, το 2013. Η ποικιλόμορφη βία κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους και η δομή, η συμπεριφορά, του συστήματος εξουσίας μέσα σε ένα σπίτι. Η βία σε μικρότερη κλίμακα, αλλά πιο αποτελεσματική. Για τα θύματα δεν υπάρχει ελπίδα. Αργά αλλά σταθερά το σώμα, το μυαλό και η ψυχή θα τσακιστούν, το υποκείμενο θα γίνει αντικείμενο, άδειο σκεύος που ο αφέντης θα το γεμίσει με ό,τι θέλει. Φαύλος κύκλος, βασανιστήριο δίχως τέλος. Η βία όμως είναι γένους θηλυκού και μια γυναίκα θα βάλει τέλος στο μαρτύριο. Δίχως φωνές, δίχως φασαρία. Ήρεμα και με ένα χαμόγελο θα επιστρέψει το μαύρο που δέχτηκε.

Ο Αβρανάς φτιάχνει μια ταινία δωματίου, κλειστοφοβική, με τον φόβο να έχει το πρόσωπο του πατέρα, του παππού, του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Το “Miss Violence” έχει μίνιμαλ ύφος. Με ελάχιστα μέσα, τόσο σε σκηνικά, στη χρήση της κάμερας, στο σενάριο... Η αφήγηση και η ατμόσφαιρα είναι που κάνουν τη διαφορά και μετατρέπουν ένα κοινωνικό δράμα σε καίριο σχόλιο για την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική κακοποίηση και την εκπόρνευση ανηλίκων. Ο Αβρανάς σπάει την κρούστα της ψεύτικης ευτυχίας που υποφέρει πίσω από κλειστές πόρτες αφιλόξενων διαμερισμάτων.

Η καθημερινότητα συντρίβεται

Η ιστορία ξεκινά με τα γενέθλια της 11χρονης Αγγελικής. Η οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει, αλλά τα πάντα τελειώνουν απότομα όταν η μικρή πηδά από το μπαλκόνι. Αυτοκτονεί. Αστυνομία και κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να βρουν την αιτία για την ανεξήγητη (;) κίνηση της Αγγελικής. Η απάντηση βρίσκεται στην οικογένεια και σοκάρει.

Η πρώτη σκηνή είναι σαν τις φράσεις που μένουν για πάντα στη λογοτεχνία. Πυροδοτούν όλα όσα ακολουθούν και ο θεατής μένει στη θέση του για να δει πώς θα ενωθεί η αρχή με το φινάλε. Οι προσδοκίες μεγάλες και ο Αβρανάς θριαμβεύει. Μέσα από μεθοδικά και σχεδόν γεωμετρικά πλάνα, η φρίκη της οικογένειας αποκαλύπτεται. Βασανιστικά, με την υποψία για το απίθανο να ενισχύεται σε κάθε πλάνο. Ο σκηνοθέτης τονίζει την τακτοποιημένη ζωή, την κανονισμένη και τοποθετημένη στα κουτιά (πολυκατοικία) της αστικής ζωής. Τα σώματα, οι φωνές, τα βλέμμα, στο παρασκήνιο. Δημιουργείται έτσι ο ψίθυρος που ακούς στο δίπλα, το από πάνω, από κάτω, διαμέρισμα όταν δύο ή περισσότερα άτομα μαλώνουν, όταν κάποιος κλαίει και ανασαίνει βαριά. Ο ψίθυρος θα γίνει φωνή έντονη και λίγο πριν το τέλος κραυγή απελπισίας, εκδίκησης, ελευθερίας. Η καθημερινότητα που συντρίβεται από τη διαστροφή, την εμμονή, τη δίψα για κυριαρχία και υποταγή.

Πατριαρχία-τυραννία

Η οικογένεια είναι το πεδίο δράσης του Αβρανά. Σε στυλ μοιάζει με αυτό του Λάνθιμου στον “Κυνόδοντα”, όμως εδώ δεν έχουμε μόνο την προβληματική λειτουργία της οικογένειας που καταπιέζει και δημιουργεί ανθρώπους συμπλεγματικούς. Εδώ, η οικογένεια είναι εργαλείο για να αναδειχθεί η τυραννία της πατριαρχίας, της εξουσίας δηλαδή. Ο πατέρας διατάζει και οι άλλοι εκτελούν. Φασισμός και ο φασισμός συνοδεύεται από τη διαστροφή. Υποταγή σεξουαλική για επιβεβαίωση της δύναμης της πατριαρχικής. Η ταινία φέρνει στο νου την ωμότητα του “Salo” του Παζολίνι. Στην περίπτωση του Ιταλού βέβαια, έχουμε καθαρό πολιτικό σχόλιο χωρίς καμία συστολή. Το “Miss Violence” είναι κοινωνικό σχόλιο και εκτός από τη βία και τον φασισμό της πατριαρχίας, στηλιτεύει την υποκρισία της ίδιας της οικογένειας που δεν θέλει να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Σημειώνει τον φόβο των θυμάτων και την ανάγκη να βρουν τη δύναμη να αντιδράσουν. Τονίζει το πόσο επικίνδυνο ζώο είναι ο άνθρωπος, καθώς δεν διστάζει να κακοποιήσει το ίδιο του το παιδί και να το μετατρέψει σε σεξουαλικό αντικείμενο προς εκμετάλλευση.

Ο Θέμης Πάνου, στον ρόλο του πατέρα, είναι άψογος. Το προφίλ του ήσυχου, καθωσπρέπει ανθρώπου, που διαπράττει ένα από τα πιο απαίσια εγκλήματα, αποτυπώνεται ιδανικά από τον έμπειρο ηθοποιό. Δεν υστερούν φυσικά οι υπόλοιποι: Ρένη Πιττακή, Σίσσυ Τουμάση, Ελένη Ρουσσινού. Πολύ καλή η φωτογραφία της Ολυμπίας Μυτιληναίου, όπως και το μοντάζ του Νίκου Χελιδονίδη. Η ταινία βραβεύτηκε με “Αργυρό Λέοντα” στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας (Καλύτερη Σκηνοθεσία) και με το βραβείο Α' Ανδρικού για τον Θέμη Πάνου.