Ο φόνος είναι κατάδυση στο έρεβος και θυσία δίχως αντίκρισμα. Ο φόνος δεν αφήνει το αίμα να στεγνώσει. Ποτέ! Ο φόνος γίνεται το κακό που εγκλωβίζεται και σαν αερικό ίπταται και στοιχειώνει τις ζωές των ανθρώπων. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, η γραμμή του αίματος είναι ανθεκτική και διατρέχει εποχές και αιώνες. Χάνεται στον αέρα και φωλιάζει στα δέντρα, στα βουνά, “πιάνεται” από την ομίχλη και όταν βρει πεδίο δράσης θα καταλάβει τον χώρο με ορμή, βίαια και τρομακτικά.

Ο φόνος δεν ξορκίζεται, μόνο προσκαλείται. Κι όταν σε βρει να προσπαθήσεις να σώσεις ό,τι δεν σώζεται. Ήτοι, τη τρομαγμένη σου ψυχή και το σώμα σου που τρέμει. Το παιδί σου και κάθε αδύναμο. Το πρόσωπο του φόνου δεν έχει κάτι ξεχωριστό για να το διακρίνεις. Αλλάζει όψη στη στιγμή και από συνηθισμένο γίνεται κάτι το απροσδιόριστο, κάτι απειλητικό που δεν έχει τίποτα οικείο και ας δείχνει έτσι. Ο φόνος που ετοιμάζεται είναι η εγγραφή του ανείπωτου στους ανυποψίαστους και η κραυγή του θηρίου πριν τελειώσουν όλα. Η τύχη και το θάρρος μπορεί να γλιτώσουν το θύμα και το αερικό θα χαθεί στα άγνωστα, άχρονα, μονοπάτια. Σαν λάμψη που δεν αντέχεις να δεις θα φύγει... “Η Λάμψη” είναι η 51η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Προετοιμασία για το ξέσπασμα

“Η απόλυτη ταινία τρόμου”, έτσι έχει χαρακτηριστεί “Η Λάμψη” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ο αμερικανός σκηνοθέτης αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο τη “γέννηση” της τρέλας, της παράνοιας, του αμόκ και του ξεσπάσματος. Πρώτη ύλη το βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. Ο Κιούμπρικ βασίστηκε σε αυτό για να παρουσιάσει το απόκοσμο αριστούργημα του. Τα βιβλία που μεταφέρονται στον κινηματογράφο, συνήθως χάνουν την ταυτότητα τους και το τελικό αποτέλεσμα απέχει από το πρωτότυπο. Ο Κιούμπρικ όμως μας έδωσε κάτι που σεβάστηκε τον συγγραφέα και το δικό του όραμα. “Η Λάμψη” είναι η αναμονή για το αναπότρεπτο, για την εμφάνιση της δολοφονικής μανίας που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Ο Κιούμπρικ ήθελε να δώσει την αίσθηση του μυστήριου, του υπερφυσικού, του απειλητικού από την πρώτη στιγμή. Από το ξεκίνημα κιόλας της ταινίας, από τους τίτλους, με την κάμερα να τραβάει από ψηλά τα βουνά και να ακολουθεί το αυτοκίνητο του ήρωα, ο θεατής νιώθει ότι κάτι έρχεται, ότι κάτι άγνωστο θα τον βρει. Σε αυτό βοηθάει και η μουσική που προειδοποιεί. Ο Κιούμπρικ μας προετοιμάζει για τον τρόμο χωρίς όμως να μας επιτρέπει να τον αποφύγουμε. Θέλει να τον δούμε, να τον νιώσουμε, νας μας μείνει η αίσθηση του. Όταν τελειώνει η ταινία, η αίσθηση του τρόμου είναι μαζί σου, έχει βρει θέση στο μυαλό σου...

Κανείς δεν θα γλιτώσει!

Ο Τζακ Τόρανς, συγγραφέας, αναλαμβάνει τη συντήρηση πολυτελούς ξενοδοχείου στο Κολοράντο τη χειμερινή περίοδο που είναι κλειστό. Μαζί του η γυναίκα του Γουέντι και ο ανήλικος γιος του Ντάνυ. Ο διευθυντής του ξενοδοχείου τον ενημερώνει για τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις που έχει η δουλειά. Τον ενημερώνει και για την τραγωδία που συνέβη πριν πολλά χρόνια στο ξενοδοχείο, όταν ένας άλλος επιτηρητής, παντρεμένος με δύο παιδιά, κορίτσια, τρελάθηκε, σκότωσε την οικογένεια του και αυτοκτόνησε. Ο Τζακ δεν ανησυχεί. Ίσα ίσα που θέλει την απομόνωση για να γράψει. Ο μικρός Ντάνυ όμως έχει ένα κακό προαίσθημα από την αρχή. Ο άλλος εαυτός που “ζει” μαζί του τον προειδοποιεί για το κακό που παραμονεύει στο ξενοδοχείο. Όσο περνά ο καιρός, ο αποκλεισμός, η ανυπαρξία επαφής με τον έξω κόσμο θα καταβάλει τον Τζακ, θα το κάνει νευρικό, παρανοϊκό. Σε αυτό το σημείο η αλήθεια θα μπλεχτεί με τα οράματα, τους εφιάλτες και ο δρόμος του Τζακ είναι ένας: ο φόνος! Κανείς δεν θα γλιτώσει! Ούτε ο ίδιος! Ο Τζακ όμως είναι η ενσάρκωση του κακού, του φόνου που δεν ακολουθεί τον χρόνο και ήταν εκεί, στο ξενοδοχείο, όταν το μακελειό συνέβη πριν πολλά χρόνια.

“Here's Johnny!”

Ο Τζακ Νίκολσον σαρώνει με την ερμηνεία του. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο σε πείθει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον “Τζακ Τόρανς”. Ο τρόπος που χειρίζεται τον ήρωα του είναι μοναδικός. Δεν είναι μόνο οι εκφράσεις του προσώπου, που με ευγλωττία δείχνουν ότι η μανία έχει αρχίσει να τον επηρεάζει. Είναι ο τρόπος που στέκεται μπροστά στην κάμερα του Κιούμπρικ, η στάση του σώματος, η ενέργεια και οι τόσο ζωντανές αντιδράσεις που προσφέρει. Πολύ καλή είναι η ερμηνεία της Σέλεϊ Ντιβάλ, συζύγου του Τόρανς και του μικρού Ντάνυ Λόιντ. Οι δυο τους στην ουσία συμπληρώνουν και τροφοδοτούν τον Νίκολσον μια και η ταινία, το σενάριο, είναι πάνω στις πλάτες του. Η μουσική επένδυση συμβάλει σημαντικά στην αφήγηση και στο κράτημα του ρυθμού, ενώ ο Κιούμπρικ με ορισμένες ξεχωριστές λήψεις, όπως αυτή που η κάμερα τραβά από κάτω τον Νίκολσον ο οποίος φωνάζει κλεισμένος στην αποθήκη τροφίμων, δίνει την αίσθηση του τρόμου από πολλές πλευρές και μεγεθυμένη για να “απειλεί” τους θεατές. Αξέχαστη η σκηνή με τον Νίκολσον να κρατά το τσεκούρι και να φωνάζει “Here's Johnny!”, όπως και τα εφέ με το αίμα να τρέχει από τους τοίχους και το ασανσέρ. “Η Λάμψη” δικαίως θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.