Ο «Δολοφόνος της Χρυσής Πολιτείας» ("Golden State Killer") υπήρξε για σχεδόν 40 χρόνια ο νούμερο 1 στόχος των αμερικανικών διωκτικών αρχών.

Η δολοφονική του μανία ξεκίνησε το 1976 και τελείωσε το 10 χρόνια αργότερα, αφού είχε προλάβει να σπείρει τον τρόμο και την ανασφάλεια σε εκατομμύρια Καλιφορνέζους, που τον έβλεπαν να χτυπά ανενόχλητος, χωρίς κανείς να μπορεί να τον σταματήσει.

Στην φονική δεκαετία της δράσης του θεωρείται υπέυθυνος για 12 επιβεβαιωμένες δολοφονίες, 54 περιστατικά βιασμών και κακοποίησης γυναικών κατά τη διάρκεια εισβολών στα σπίτια τους και 154 διαρρήξεις, αφήνοντας ανεξίτηλα το στίγμα του ανάμεσα στους πιο διεστραμμένους serial killers όλων των εποχών.

Η δράση του αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας από δεκάδες ντετέκτιβ και δημοσιογράφους, ενώ η αποκάλυψη της ταυτότητάς του ήταν άλυτος γρίφος για σχεδόν 40 χρόνια.

Oι φάκελοι των σχετικών υποθέσεων δεν έκλεισαν ποτέ ουσιαστικά, ενώ κι οι έρευνες επικαιροποιούνταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διατηρώντας το θέμα στην επικαιρότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Εκτενή ρεπορτάζ κι αφιερώματα, ντοκιμαντέρ, αυτοψίες και συνεντεύξεις -πολλές φορές με τη συμμετοχή και θυμάτων του- παρουσιάστηκαν στο κοινό μέσω της τηλεόρασης, κρατώντας την υπόθεση στην επιφάνεια και συντηρώντας το ενδιαφέρον του κοινού για το κυνήγι του ανθρώπου που αιματοκύλισε την Καλιφόρνια και κάλυψε με φόβο τις ζωές των θυμάτων του κι ολόκληρης της κοινωνίας που σοκαρισμένη κι ανήμπορη παρακολουθούσε ένα πραγματικό θρίλερ να εξελίσσεται σε πρώτο πλάνο και σε απόσταση αναπνοής.

To ξεκίνημα και τα πρώτα θύματα

Η δράση του πιο διαβόητου δολοφόνου της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ φαίνεται να ξεκίνησε ως διαρρήκτης και κλέφτης πολύτιμων αντικειμένων πριν στραφεί προς τους βιασμούς και την κακοποίηση των θυμάτων κι εν τέλει στις αποτρόπαιες δολοφονίες τους.

Οι αρχές του Σακραμέντο που ξεκίνησαν να ερευνούν τα περιστατικά δεκάδων διαρρήξεων στις κομητείες 'Οραντζ, Σάντα Μπάρμπαρα και Βεντούρα, όλες στα ανατολικά της πόλης του Σακραμέντο, πρωτεύουσας της Καλιφόρνια, διαπίστωσαν την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου μοτίβου στις επιθέσεις, το οποίο πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε σεξουαλικές επιθέσεις και βιασμούς των άτυχων θυμάτων του.

Όλα τα περιστατικά αφορούσαν ημί-απομονωμένες μονοκατοικίες, όπου διέμεναν νεαρές αλλά και γυναίκες μέσης ηλικίας, κατά κύριο λόγο μόνες τους -αν και σε μερικές περιπτώσεις επρόκειτο και για παντρεμένα ζευγάρια- ενώ σχεδόν πάντοτε ήταν προφανές ότι ο δράστης γνώριζε πολύ καλά τους στόχους του αλλά και την ευρύτερη περιοχή που χτυπούσε.

Οι ντετέκτιβ έφτασαν αρκετά γρήγορα στο συμπέρασμα ότι ο μανιακός δράστης κατόπτευε εξονυχιστικά τον χώρο των επιθέσεων, διασφαλίζοντας ότι κανένας δεν θα στεκόταν απέναντι στα σχέδιά του ή θα ερχόταν ξαφνικά στο σπίτι όπου βρισκόταν, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τα θύματα ανέφεραν περίεργα τηλεφωνήματα και απόπειρες διάρρηξης πριν τη διενέργεια των επιθέσεων.

Θεωρείται, επίσης, εξαιρετικά πιθανό ο δράστης να προέβαινε σε προπαρασκευαστικές ενέργεις πριν τα χτυπήματά του, με σκοπό να προετοιμάσει το έδαφος των εισβολών του, είτε ανοίγοντας και ξεκλειδώνοντας παράθυρα και πόρτες, είτε απενεργοποιώντας τα τηλέφωνα και τα συστήματα συναγερμού των σπιτιών.

Η πρώτη υπόθεση διάρρηξης και βιασμού που πιστώνεται στον "East Side Rapist" («Βιαστής της Ανατολικής Περιοχής») έλαβε χώρα στις 18 Ιουνίου 1976 στην περιοχή Rancho Cordova, ενώ τα κρούσματα κι οι επιθέσεις πλήθυναν δραματικά το επόμενο χρονικό διάστημα, φτάνοντας τα 23 περιστατικά πριν ολοκληρωθεί καν ένα χρόνος της δράσης του βιαστή.

Ο τρόπος που δρούσε ο "East Side Rapist" ήταν και το χαρακτηριστικό του γνώρισμα, καθώς εισέβαλε νυχτερινές ώρες στις μονοκατοικίες των θυμάτων του κι αφού απομόνωνε τους συζύγους τους, στη συνέχεια τις βιάζε επανειλημμένα, πολλές φορές για ώρες ολόκληρες, ενώ παρέμενε για μεγάλα διαστήματα μέσα στα σπίτια, τρώγοντας και βλέποντας τηλεόραση, πριν επαναλάβει τις αρρωστημένες πράξεις του στα θύματά του.

Ακόμη ένα στοιχείο που είχαν σχεδόν εξαρχής στη διάθεσή τους οι αρχές που ερευνούσαν τις υποθέσεις, ήταν το γεγονός ότι ο δράστης χτυπούσε αποκλειστικά κατοικίες που προσέφεραν εύκολη διέξοδο διαφυγής σε περίπτωση που κάτι στράβωνε, καθώς όλα τα σπίτια - στόχοι βρισκόντουσαν κοντά σε ανοιχτούς χώρους όπως αλάνες, σχολεία ή χώρους στάθμευσης, από όπου μπορούσε να διαφύγει ανενόχλητος.

Τέλος, σε αρκετές περιπτώσεις αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι είχαν διαπιστώσει την παρακολούθηση των σπιτιών - στόχων από αγνώστους, ενώ σε κάποια περιστατικά υπήρξαν αναφορές ότι ο δράστης είτε έκλεψε, είτε διέφυγε με ποδήλατο από την σημείο της επίθεσης.

Την ίδια περίοδο οι αστυνομικές αρχές της περιοχής, αν και διεξήγαγαν εντονότατες έρευνες για τη σύλληψη του κατά συρροή βιαστή απέτυχαν να τερματίσουν τη δράση του, η οποία επεκτάθηκε λίγο καιρό αργότερα και σε άλλες περιοχές εκτός των ορίων του Σακραμέντο.

Μέχρι τον Ιούλιο του 1979 είχαν αναφερθεί τουλάχιστον 50 περιστατικά επιθέσεων και βιασμών από εισβολείς και διαρρήκτες στην ευρύτερη περιοχή, με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης να καταπιάνονται για πρώτη φορά με την υπόθεση, που θα άφηνε εποχή στα αστυνομικά χρονικά, ενώ στο ίδιο διάστημα έλαβαν χώρα κι οι δύο πρώτες δολοφονίες του κατά συρροήν βιαστή.

Το ζευγάρι των Brian and Katie Maggiore βρήκε τραγικό θάνατο από τον διαβόητο serial killer τον Φεβρουάριο του 1978, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο ένα κύκλο αίματος και τρόμου, που θα στοίχειωνε ολόκληρη την ανατολική ακτή των ΗΠΑ για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες.

Οι δύο άτυχοι νέοι είχαν βγάλει για βόλτα τον σκύλο τους στην περιοχή που είχαν συμβεί τουλάχιστον 5 από τις επιθέσεις του μανιακού βιαστή, όταν δέχθηκαν την επίθεσή του, με αποτέλεσμα κι οι δύο να δολοφονηθούν, ενώ τα άψυχα σώματά τους εντοπίστηκαν σε απόσταση το ένα από το άλλο, γεγονός που υποδεικνύει ότι κυνηγήθηκαν από τον δολοφόνο τους.

Οι επιθέσεις συνεχίζονταν με την ίδια ένταση σε ολόκληρη την παραλιακή περιοχή της Καλιφόρνια, καθώς ο δράστης έδειχνε την διάθεση να επιχειρεί σε διαφορετικές περιοχές ώστε να μπερδέψει τις αρχές και να αποφύγει τυχαίες και μοιραίες για εκείνον συναντήσεις.

Από τις αρχές, κομβικής σημασίας θεωρείται το καλοκαίρι του 1979, όταν για ένα διάστημα τριών μηνών, οι επιθέσεις σταμάτησαν, όμως η επάνοδος του μανιακού ήταν αναβαθμισμένη κι αιματηρή.

Η «στροφή» στους φόνους

Έχοντας αλλάξει πεδίο δράσης αλλά και μεθοδολογία στις επιθέσεις του ο "East Side Rapist" μετατράπηκε σε έναν αιμοσταγή κι αδίστακτο δολοφόνο, λαμβάνοντας το προσωνύμιο "Night Stalker" («Κυνηγός της Νύχτας»), το οποίο θα σημάδευε τη δράση του μέχρι και το τέλος των επιθέσεών του το 1986.

Η αρχή της δολοφονικής του καριέρας έγινε την 1 Οκτωβρίου 1979 όταν εισέβαλε σε κατοικία στην κομητεία της Σάντα Μπάρμπαρα, αρκετά νοτιότερα από τις αρχικές του επιθέσεις, ενώ το γαϊτανάκι των δολοφονιών συνεχίστηκε με αμειώτη ένταση μέχρι τον Ιούλιο του 1981, διάστημα στο οποίο δολοφόνησε με στυγερό τρόπο ακόμα 9 ανθρώπους.

Στις 30 Δεκεμβρίου 1979 δολοφόνησε ένα ζευγάρι γιατρών στην κομητεία Γολέτα, εισβάλοντας στο σπίτι τους και βιάζοντας την γυναίκα, πριν την δολοφονήσει με πιστόλι.

Στις 13 Μαρτίου του επόμενου έτους, δύο νέα θύματα προστέθηκαν στην μακρά λίστα του, αυτή τη φορά στην Βεντούρα, ενώ πάλι δολοφόνησε τα θύματά του με πιστόλι, αφού πρώτα τα κακοποίησε και βίασε την γυναίκα του ζευγαριού.

Στις 13 Αυγούστου 1980, δολοφόνησε με στυγερό τρόπο νεαρό ζευγάρι μέσα στο σπίτι τους στην περιοχή Dana Points της Καλιφόρνια, φτάνοντας τις 8 δολοφονίες μέχρι εκείνο το σημείο.

Επόμενο θύμα του μανιακού δράστη ήταν η 28χρονη Mανουέλα Βίνχαμ, η οποία ήταν και το 9ο θύμα του δράστη κι εντοπίστηκε νεκρή μέσα στο σπίτι της στην κομητεία του Ίρβιν στις 6 Φεβρουαρίου 1981.

Στις 27 Ιουλίου του ίδιου έτους, ένα ακόμη ζευγάρι βρέθηκε δολοφονημένο με αποτρόπαιο τρόπο στο σπίτι του, στην κομητεία Γολέτα, ενώ η γυναίκα είχε πέσει θύμα της σεξουαλικής διαστροφής του εισβολέα.

Το τελευταίο επιβεβαιωμένο χτύπημα του "Night Stalker" συνέβη 5 χρόνια μετά την τελευταία του επίθεση, όταν στις 4 Μαΐου του 1986 βιάσε και δολοφόνησε την 18χρονη Janelle Lisa Cruz μέσα στο σπίτι της στην κομητεία Irvine.

Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ο μανιακός δολοφόνος σίγησε, καθώς δεν αναφέρθηκαν άλλες επιθέσεις που να συνδέονται με τον ίδιο δράστη, αν κι οι αρχές όλο εκείνο το διάστημα συνέχιζαν με αμειώτη ένταση τις προσπάθειες σύλληψής του.

Τα απειλητικά τηλεφωνήματα

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του δράστη των αποτρόπαιων εγκλημάτων ήταν η προφανής διάθεσή του να επικοινωνήσει τα «κατορθώματά» του τόσο με τις αστυνομικές αρχές όσο και με τα προγενέστερα θύματά του.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναφέρθηκαν απειλητικά τηλεφωνήματα στα σπίτια όπου διέμεναν τα θύματά του, απειλώντας τα ότι θα ξαναχτυπήσει, ενώ σε μία περίπτωση θεωρείται ότι συνάντησε τυχαία ένα από τα θύματά του σε εστιατόριο της περιοχής, τηλεφωνόντας στη συνέχεια στο εστιατόριο κι απειλώντας την κοπέλα που είχε πέσει θύμα του στο παρελθόν.

Στις 18 Μαρτίου του 1977, άγνωστος κάλεσε τρεις συνεχόμενες στο γραφείο του σερίφη του Σακραμέντο, δηλώνοντας ότι πρόκειται για τον "East Side Rapist" κι ότι «το επόμενο θύμα του, τον περιμένει ήδη». Πράγματι, το βράδυ τις ίδιας ημέρας αναφέρθηκε το 15ο θύμα του βιαστή.

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1977 μία αντίστοιχη κλήση στα κεντρικά της αστυνομίας του Σακραμέντο ανέφερε ότι «Δεν πρόκειται να με πιάσετε ποτέ! Είμαι ο "East Side Rapist", έχω ήδη παρακολουθήσει το επόμενο θύμα μου και θα χτυπήσω σύντομα! Να προσέχετε». Το ίδιο βράδυ ένα περιστατικό εισβολής σε σπίτι δεν οδήγησε στον βιασμό της ενοίκου, καθώς η τελευταία πρόλαβε να αντιληφθεί τον δράστη και να διαφύγει.

Μία εβδομάδα αργότερα, στις 9 Δεκέμβρη, ένα πρώην θύμα του βιαστή, έλαβε κλήση από άγνωστο αριθμό, διαπιστώνοντας ότι επρόκειτο για τον ίδιο άντρα που της είχε επιτεθεί παλαιότερα.

Το σοβαρότερο, όμως, περιστατικό έλαβε χώρα το βράδυ της 10 Δεκεμβρίου όταν άγνωστος τηλεφώνησε στα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας, δηλώνοντας ότι θα επιτεθεί σε σπίτι της Watt Avenue.

Oι αρχές εξέλαβαν σοβαρά τα λεγόμενα του άγνωστου άντρα, διεξάγοντας συνεχείς περιπολίες στην περιοχή και βρέθηκαν ένα βήμα από την σύλληψη του δράστη.

Αρχικά περιπολικό της αστυνομίας εντόπισε μασκοφόρο άντρα να απομακρύνεται με ποδήλατο από την περιοχή της Watt Avenue, όμως ο ύποπτος εξαφανίστηκε, ενώ λίγη ώρα αργότερα ο ίδιος άντρας εντοπίστηκε από περιπολούντες αστυνομικούς, όμως και πάλι κατάφερε να διαφύγει πεζός, εγκαταλείποντας το ποδήλατο, που αποδείχθηκε κλεμμένο.

Οι κλήσεις συνεχίστηκαν σχεδόν ένα μήνα αργότερα με απειλές εναντίον δύο πρώην θύματων του, ενώ αξιοσημείωτες ήταν οι κλήσεις που έλαβε γραφείο παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών με τον καλούντα να συστήνεται ως ο "East Side Rapist" και να απευθύνει έκκληση στον υπάλληλο να βρεθεί τρόπος ώστε να σταματήσει την δολοφονική του δράση. Η κλήση τελείωσε με τις κραυγές του βιαστή στον υπάλληλο, καθώς είχε υποψίες ότι η υπηρεσία κατέγραφε την κλήση και προσπαθούσε να εντοπίσει το σημείο της κλήσης.

Τα τελευταία δύο κτηλεφωνήματα έγιναν πολλά χρόνια μετά το τέλος των δολοφονιών και των βιασμών. Το πρώτο έγινε το 1991 προς ένα πρώην θύμα του, το οποίο ανέφερε ότι άκουσε γυναικείες και παιδικές φωνές κατά τη διάρκεια του απειλητικού τηλεφωνήματος, οδηγώντας τις αρχές στο συμπέρασμα ότι ο δράστης είχε αποσυρθεί από την «ενεργό δράση», έχοντας αποκτήσει οικογένεια.

Η τελευταία κλήση έγινε το 2001 ξανά σε πρώην θύμα του, όταν ανακοινώθηκε από τις αρχές η ταύτιση μέσω DNA του "East Side Rapist" και του "Night Stalker".

Το ποίημα κι οι σημειώσεις του μανικού δολοφόνου

Στις 11 Δεκεμβρίου 1977, την ίδια ημέρα που οι αρχές πήραν το τηλεφώνημα για την επικείμενη επίθεση στην Watt Avenue κι έλαβε χώρα η καταδίωξη υπόπτου στην ευρύτερη περιοχή, στην εφημερίδα Sacramento Times έφτασε επιστολή προερχόμενη από κάποιον που ισχυριζόταν ότι ήταν ο "East Side Rapist" και περιείχε ένα ποίημα, που θεωρείται ότι γράφτηκε από τον κατά συρροή δολοφόνο κι αποτελούσε τον επινίκιο λόγο του απέναντι στις διωκτικές αρχές που έφτασαν μια ανάσα από τη σύλληψή του.

Ένα χρόνο αργότερα, κατά τη διάρκεια των ερευνών για τη 42η επίθεση του βιαστή, οι αστυνομικοί εντόπισαν σε κοντινό σημείο από τη σκηνή του εγκλήματος, τρεις σελίδες από σημειωματάριο. Μάλιστα στο ίδιο σημείο αυτόπτες μάρτυρες είχαν παρατηρήσει ένα περίεργο όχημα που πιθανολογείται ότι άνηκε στον δράστη της επίθεσης.

Η πρώτη σελίδα αφορούσε ένα δοκίμιο για τη ζωή του στρατηγού των ΗΠΑ George Armstrong Custer, που έμεινε στην ιστορία για την ήττα και τη σφαγή των ιππέων του από τις δυνάμεις των ιθαγενών της Βορείου Αμερικής στην μάχη του Λιτλ Μπιγκ Χορν.

Η δεύτερη σελίδα αφορούσε την εμπειρία ενός μαθητή της 6ης δημοτικού σχετικά με την απέχθεια απέναντι στην δασκάλα του κι όσα τον υποχρέωνε να γράψει, ενώ στην τρίτη απεικονιζότανένα σχεδιάγραμμα που θεωρείται το ιδανικό πεδίο δράσης του μανιακού.

Τα στοιχεία των αρχών

Εξαρχής οι έρευνες των ντετέκτιβ της αστυνομίας του Σακραμέντο είχαν επικεντρωθεί σε άτομα με βίαιο ιστορικό και με συμμετοχή σε σεξουαλικά εγκλήματα κατά το παρελθόν.

Όσο, όμως, ο δολοφόνος κυκλοφορούσε ελεύθερος συνεχίζοντας τα χτυπήματά του και πλήθαιναν οι μαρτυρίες των θυμάτων του, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο δράστης δεν ήταν γνώριμος των αρχών.

Από τις καταθέσεις των θυμάτων, αυτοπτών μαρτύρων αλλά κι από τα στοιχεία που άφηνε πίσω του ο δράστης, οι αρχές κατάφεραν να σκιαγραφήσουν το προφίλ του, δίνοντας παράλληλα στη δημοσιότητα στοιχεία που μπορούσαν να οδηγήσουν στην ταυτοποίηση και τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιούσαν κατά καιρούς οι αρχές, ο ύποπτος για τα ειδεχθή εγκλήματα εμφανιζόταν ως λευκός άντρας, ηλικίας τότε μεταξύ 18-25 ετών, με άριστη γνώση της περιοχής.

Επίσης, είχαν καταφέρει να προσδιορίσουν και μερικά επιπλέον στοιχεία σχετικά με το προφίλ του, τα οποία συνέθεσαν σε διάφορα σκίτσα οι ειδικοί σκιτσογράφοι των αστυνομικών υπηρεσιών.

Ο ύποπτος εμφανιζόταν με ανοιχτόχρωμα μαλλιά και μάτια, μετρίου αναστήματος (περίπου στο 1 μέτρο και 78 εκατοστά), ενώ από τις μαρτυρίες των θυμάτων του οι αρχές είκαζαν ότι το μέγεθος των γεννητικών του οργάνων ήταν μικρότερο από το συνηθισμένο, ενώ διατηρούταν σε καλή φυσική κατάσταση.

Οι ντετέκτιβ πίστευαν ότι ο δράστης είχε ξεκινήσει τη εγκληματική του σταδιοδρομία ως διαρρήκτης όντας ιδαίτερα ευκίνητος κι ευέλικτος, ενώ είκαζαν ότι δεν είχε σταθερή πρωινή εργασία, γεγονός που του άφηνε το περιθώριο να κινείται άνετα για ώρες μέσα στο σκοτάδι της νύκτας.

Σχετικά με το ψυχολογικό του προφίλ, οι ειδικοί ερευνητές θεωρούσαν βέβαιες τις σχέσεις του με ιερόδουλες και δεδομένο το βίαιο παρελθόν του, ενώ εμφανιζόταν ευπρεπώς ντυμένος, οργανωτικός, έξυπνος, με κάποια οικονομική επιφάνεια αλλά κι εμμονικός με τις γυναίκες.

Οι ύποπτοι

Δεκάδες κάτοικοι κι επισκέπτες ολόκληρης της περιοχής μπήκαν στο επίκεντρο των ερευνών της αστυνομίας στην προσπάθεια εξιχνίασης της υπόθεσης. Οι αρχές επικεντρώθηκαν περισσότερο σε 3 υποθέσεις υπόπτων, από τις οποίες όμως καμία δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Ο Μπρετ Κάσμπι, οποίος είχε θεωρηθεί κύριος ύποπτος πέθανε το 1982, ενώ οι φόνοι συνεχίστηκαν κι έτσι αποκλείστηκε από την σχετική λίστα.

Ο Πολ Σνάιντερ, εξέχων μέλος της ρατσιστικής «Άριας Αδελφότητας», είχε θεωρηθεί ύποπτος εξαιτίας της εγγύτητάς του με μερικά θύματα του κατά συρροήν δολοφόνου, όμως το δείγμα DNA που έδωσε, τον έβγαλε κι αυτόν από την υπόθεση.

Τέλος, ο Τζο Άλσλιπ, συνάδελφος και συνέταιρος θυμάτων του "Night Stalker", που είχε κατηγορηθεί για διπλή δολοφονία, αθωώθηκε πανηγυρικά για την υπόθεση, καθώς αποδείχθηκε ότι παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στο σπίτι των θυμάτων λίγο πριν τις δολοφονίες, τελικά δεν είχε καμία σχέση με αυτές.

Οι εκτιμήσεις των αρχών, μάλιστα, μια περίοδο συνέτειναν στο γεγονός είτε του θανάτου είτε της αυτοκτονίας του δράστη, ενώ ένα περιστατικό θανάτου διαρρήκτη, πιστευόταν έβαλε οριστικό τέλος στην πολύκροτη υπόθεση.

Το τέλος του 40ετούς εφιάλτη

Τελικά, όλα ήρθαν στο φως μετά τη σύλληψη του Τζόζεφ Τζέιμς Ντε Άντζελο από τις αρχές του Σακραμέντο, καθώς το δείγμα DNA του 72χρονου άντρα, ταυτοποιήθηκε με αυτό του δράστη των δολοφονιών και των βιασμών.

Ο 72χρονος πρώην αστυνομικός στις κομητείες του Όμπερν και του Έξετερ, σε κοντινή απόσταση από το Σακραμέντο κι από τα σημεία των επιθέσεων κατηγορείται ήδη για 6 από τις δολοφονίες, ενώ οι δικαστικές αρχές ετοιμάζουν την δίωξή του για όλες τις υποθέσεις που σχετίζονται με τη δράση του "Night Stalker" και του "East Side Rapist".

Οι ερευνητές της αστυνομίας χρησιμοποίησαν δείγματα DNA από τους τόπους των εγκλημάτων ώστε να καταφέρουν να φτάσουν στον δράστη. Επί μήνες τα συνέκριναν με τα γενεαλογικά προφίλ που είναι διαθέσιμα σε ιστότοπους όπως το Ancestry και το Genealogy.

Οι ερευνητές και η ομάδα της εισαγγελέως εξέτασαν τα γενεαλογικά δέντρα δεκάδων οικογενειών, το DNA των οποίων έμοιαζε με τα δείγματα που είχαν στα χέρια τους.

Τελικά την προηγούμενη Πέμπτη η έρευνα κατέληξε στον Ντι Άντζελο, ο οποίος ζούσε στην περιοχή όπου διαπράχθηκαν πολλά από τα εγκλήματα, σε ένα προάστιο του Σακραμέντο, και είχε τη σωστή ηλικία.

Στη συνέχεια όλα κύλησαν πολύ γρήγορα: η αστυνομία άρχισε να παρακολουθεί τον Ντι Άντζελο για να πάρει δείγματα του DNA από τα σκουπίδια του, τα οποία ανέλυσαν. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τη Δευτέρα το βράδυ ότι αυτός είναι ο «δολοφόνος του Γκόλντεν Στέιτ» και η αστυνομία οργάνωσε την επιχείρηση της σύλληψής του.

Ο Ντι Άντζελο είχε καταταγεί στους Πεζοναύτες στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ αργότερα εργάστηκε στο αστυνομικό τμήμα της πόλης Όμπερν από το 1976 ως το 1979 οπότε αναπέμφθηκε για μια κλοπή που διέπραξε σε κατάστημα. Σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης, βγήκε στη σύνταξη πέρυσι αφού εργάστηκε από το 1989 ως μηχανικός σε μια αποθήκη αλυσίδας τροφίμων, ενώ εμφανίζεται να παντρεύτηκε το 1973, έχοντας δύο παιδιά με τη σύζυγό του.