Θεωρώ καλό βιβλίο αυτό που όταν τελειώνει στεναχωριέσαι που ολοκληρώθηκε. Η λόξα μου με τον Κάρλος Ρουίθ Θαφόν παραμένει αν και ο αγαπημένος Ισπανός συγγραφέας αρνείται πεισματικά να γράψει τα τελευταία χέρια.

Μόλις τελείωσα το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» του Άντονι Ντορ και είμαι... στεναχωρημένος. Ο συγγραφέας με έναν απίστευτα περιγραφικό τρόπο γραφής σε ταξιδεύει στην εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις δυσκολίες, στη φτώχεια, στο μίσος, στην πατρική αγάπη...

Το διάβασα και έπιασα τον εαυτό μου να «ρουφάω» τις σελίδες του. Να τελειώνω το κεφάλαιο (γιατί ποτέ δεν αφήνω ένα βιβλίο στη μέση του κεφαλαίου) που είχα σημαδέψει για να σταματήσω και να λέω στον εαυτό μου... «κάτσε να διαβάζω κι άλλο ένα».

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ένα κορίτσι στα έξι του χρόνια τυφλώνεται και ο πατέρας του αποφασίζει να φτιάξει μία απόλυτη μικρογραφία της γειτονιάς τους στο Παρίσι, ώστε να μπορεί η Μαρί Λορ να κινείται και να απολαμβάνει «όλο το φως που δεν μπορεί να δει».

Ένας οκτάχρονος Γερμανός ζει στο ορφανοτροφείο με την μικρή του αδερφή. Ένα χαλασμένο ραδιόφωνο πέφτει στα χέρια του και αλλάζει ολόκληρη η ζωή του. Οι Ναζί επιστρατεύουν τον Βέρνερ για να καταπολεμήσουν τους εχθρούς καταστρέφοντας τους κρυφούς ασυρμάτους που θέλουν να πλήξουν το Γ' Ράιχ.

Ένα πολύτιμο διαμάντι φυλάσσεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας αφού η κατάρα που κουβαλάει είναι επικίνδυνη. Ο κάτοχος της πολύτιμης πέτρας είναι άτρωτος την ώρα που όλοι γύρω του υποφέρουν.

Πώς συνδέονται αυτές οι τρεις ιστορίες; Ο Άντονι Ντορ το καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο. Δεν βρίσκεται τυχαία ανάμεσα στα κορυφαία βιβλία στον κόσμο για περίπου 100 εβδομάδες.

Το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» είναι ένα όμορφο δώρο για τον εαυτό σας και τους φίλους σας και μόλις το ολοκληρώσετε θα καταλάβετε γιατί απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ το 2015.