Ο «Ζευς» των απανταχού ΠΑΟΚτσήδων αποκαλύπτει στο Gazzetta.gr ποια είναι η ομορφότερη και η δυσκολότερη στιγμή της ζωής του. Μιας ζωής άρρηκτα συνδεδεμένης με το άσπρο και το μαύρο. Από 12 ετών στα χαλάσματα της Τούμπας μέχρι και σήμερα η καρδιά του χτυπάει για τον ΠΑΟΚ κι αυτό το καταλαβαίνει όποιος έχει την τιμή να μιλήσει μαζί του.

Αν, πάντως, πιστεύετε ότι η ομορφότερη στιγμή του Γιώργου Κούδα ήταν κάποιος (από τους τρεις που κατέκτησε με τον «Δικέφαλο») τίτλος, ένα γκολ, μια ενέργεια, ένα ντέρμπι, κάνετε λάθος. Ο εορτασμός των 80 χρόνων του ΠΑΟΚ το 2006, όντας πρόεδρος των Βετεράνων του συλλόγου, παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, θα είναι για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του.

«Σε μια εποχή δύσκολη για την ποδοσφαιρική ομάδα, βρήκαμε το κουράγιο, τη δύναμη, να ζήσουμε ανεπανάληπτες στιγμές. Γράψαμε διαφορετικά ένα κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου, μια χρυσή στιγμή, που την βάζω πιο ψηλά και απ’ όλα όσα δημιούργησε η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’70. Χαρίσαμε στον κόσμο μας μια στιγμή ανάτασης και του επιστρέψαμε αυτό το οξυγόνο που μας έδινε όταν παίζαμε και η Τούμπα γέμιζε από ΠΑΟΚτσήδες με 30 και 40.000 κόσμο σε κάθε παιχνίδι».

Η καριέρα του σημαδεύτηκε από τη διετία 1966-’68 και την περιβόητη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Ο ίδιος τα έχει κρατημένα στο πίσω μέρος του μυαλού του και θεωρεί την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, μετά από δύο χρόνια απραξίας στον Πειραιά, ως την πιο δύσκολη στιγμή που βίωσε στα 30 και βάλε χρόνια στα γήπεδα.

«Ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου. Όταν γύρισα μετά την απραξία δύο χρόνων αρκετοί πίστευαν ότι δεν ήμουν αυτός που ήξεραν. Έλεγαν πολλά. Απέδειξα, ότι δεν έχασα τίποτα από την ποδοσφαιρική ποιότητα και ταυτότητα μου. Ήταν κάτι που το χρωστούσα στον κόσμο του ΠΑΟΚ, που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα στην ομάδα».

Εκτός από αυτές τις δύο χαρακτηριστικές στιγμές, ο Γιώργος Κούδας, έζησε πολλά ξεκινώντας να κλωτσάει τις φτιαγμένες από πανί μπάλες στην παλιά λαχαναγορά και στα μάρμαρα του Διοικητηρίου.

Πάμε, λοιπόν, να ξετυλίξουμε το κουβάρι των αναμνήσεων του «Μεγαλέξανδρου» του ελληνικού φουτμπόλ:

«Γεννήθηκα στον Αγιο Παύλο, στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 23 Νοεμβρίου του 1946. Είμαι το δεύτερο παιδί του Γιάννη και της Ελευθερίας Κούδα. Γεννήθηκα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τα οποία δυστυχώς σε λίγο διαδέχθηκε ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος. Η φτώχεια ήταν ο κανόνας και η πενταμελής οικογένεια μας δεν αποτελούσε εξαίρεση». Ο Γιώργος Κούδας μας συστήνεται μέσα από το δικό του βιβλίου «της ζωής μου το παιχνίδι» περιγράφοντας τα πρώτα δύσκολα χρόνια της ζωής του.

«Έμπαινε η δεκαετία του ’50 και στην πλατεία της παλιάς λαχαναγοράς ήδη είχαμε αρχίσει τις ντρίμπλες. Μαζί μου παίζανε παιδιά, τα οποία ήταν αυθεντικά ταλέντα. Ορισμένοι έπαιζαν τουλάχιστον όσο κι εγώ καλά, για να μην πω καλύτερα», θυμάται ο ηγέτης του παρελθόντος, που από την παλιά λαχαναγορά και τα μάρμαρα του Διοικητηρίου, το δικό τους «Γουέμπλεϊ», βρέθηκε ένα πρωί του 1958 για δοκιμή στην υπό κατασκευή Τούμπα, μαζί με άλλα 100 παιδιά. Ο κυρ Παύλος που τον πήγε στη δοκιμή πίστευε ότι το ταλέντο του δεν θα περνούσε απαρατήρητο από τον Αυστριακό Βίλι Σέφτσκι. Δικαιώθηκε μετά από ένα δίτερμα μισής ώρας, όταν ο Κούδας έβγαινε φωτογραφία με μια μεγάλη τετράγωνη μηχανή από τον Άγιο Θεράποντα.

Εκείνη η φωτογραφία στο πρώτο του δελτίο θα τον δεσμεύσει μια για πάντα με τον ΠΑΟΚ. Ακόμη κι όταν έφτασε η Ελλάδα να χωριστεί στη μέση για την «ωραία Ελένη» του ΠΑΟΚ στα μέσα της δεκαετίας του ’60, εκείνη η φωτογραφία και εκείνο το δελτίο θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο. «Με εκείνη την υπογραφή ήσουν δέσμιος μια ζωή με το σωματείο. Ήταν Σεπτέμβριος του ’58 και όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο Βασίλης «Καπάντζας» (καπάντζα ήταν η παγίδα για τα πουλιά) Σιδηρόπουλος έφερε το φωτογράφο με τον τρίποδα και το… έπιασε το πουλάκι», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Κούδας, που μετά την περιπέτεια με τον Ολυμπιακό, ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα με τον ΠΑΟΚ έφτασε μια ανάσα από την Μπαρτσελόνα! Μεσολαβητής ήταν ο ίδιος ο Γιόχαν Κρόιφ και ο πεθερός του «ιπτάμενου Ολλανδού». Τελικά για να μην γίνει η ρεζέρβα του τεράστιου Κρόιφ, ο Κούδας επέλεξε την Εσπανιόλ, αλλά και εκεί δεν πήγε γιατί αρνήθηκε να τα πάρει ο ΠΑΟΚ το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων από τη μεταγραφή.

«Η φυγή μου στον Ολυμπιακό»

Ο Γιώργος Κούδας δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλο του. Μέσα στο βιβλίο του γράφει τη δική του εκδοχή για την περίφημη υπόθεση της μεταγραφής του από τον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό. Παραδέχεται πως και ο ίδιος έκανε λάθη.

«Δεν είμαι αφελής. Γνωρίζω ότι ειπώθηκαν και σκληρά λόγια εναντίον μου, όταν έφυγα Πολλά λέγονταν ενώπιον μου. Κατάμουτρα! Η παράταση της εκκρεμότητας δημιούργησε εξαιρετικά αρνητικό κλίμα για μένα. Και οφείλω να πω ότι ούτε εγώ, ούτε ο επίσημος ΠΑΟΚ, ούτε ο πατέρας μου, ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε καν οι δημοσιογράφοι μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος των αντιδράσεων που ξέσπασαν στη Θεσσαλονίκη». Και καταλήγει στο δικό του συμπέρασμα: «Γράφουν και ξαναγράφουν ότι ο Κούδας ήταν η αφορμή για την αντιπαλότητα και το αβυσσαλέο μίσος, που χωρίζουν τον ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό. Η ιστορία απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός είναι η δημοφιλέστερη αλλά και η λαϊκή ομάδα της Νότιας Ελλάδας, όπως και ο ΠΑΟΚ αντίστοιχα της Βόρειας Ελλάδας. Στη Θεσσαλονίκη νοιώθουμε -και νομίζω δικαιολογημένα- πάντα αδικημένοι…

…Σέβομαι τον Ολυμπιακό. Είναι μεγάλο μέγεθος για τον ελληνικό αθλητισμό. Είναι βαριά η φανέλα του. Με αγάπησαν στον Πειραιά, με ήθελαν στην ομάδα, τήρησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά πάνω απ’ όλα για αυτούς ήταν ο Ολυμπιακός. Όπως και για μένα πλέον όλη μου η ζωή είναι ο ΠΑΟΚ».

Η φωτογραφία – σήμα κατατεθέν

Ο Γιώργος Κούδας γράφει για τη φωτογραφία που «σημάδεψε» την καριέρα του και έγινε η πιο διάσημη με την ασπρόμαυρη φανέλα. Ένα «κλικ» του φωτορεπόρτερ Μιχάλη Παππού, εν έτη 1973, στη νυχτερινή Τούμπα. ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός 2-0, με δύο κεφαλιές, ύστερα από σέντρες του Κούδα, του αείμνηστου Δημήτρη Παρίδη.

«Στη φάση που απαθανάτισε ο Μιχάλης Παππούς, έκανα μια αστραπιαία αλλαγή κατεύθυνσης με μεγάλη ταχύτητα και με την μπάλα στα πόδια, κατευθυνόμενος προς την εστία του ΠΑΟ. Ο Καψής δεν είχε άλλη επιλογή, αφού η φάση ήταν σίγουρο γκολ, από το να με ανατρέψει. Το έκανε, αλλά σημασία έχει το πώς. Προτίμησε να με πιάσει με τα χέρια, παρά να με χτυπήσει από πίσω και να με τραυματίσει πιθανότατα. Για μένα ήταν ένα παλικαρίσιο φάουλ, που φαινομενικά εκθέτει τον αμυντικό, αφού στη φωτογραφία φαίνεται ο Κούδας να καλπάζει και ο Καψής να προσπαθεί κάνοντας βουτιά να τον πιάσει. Κατά βάθος, όμως, η φάση αυτή είναι ένας ύμνος του φερ πλέι. Ο Καψής ήταν ένα παιδί μάλαμα».

​

Ημερομηνίες – σταθμοί στη ζωή του «Μεγαλέξανδρου»

Παραμένει ο ρέκορντμαν συμμετοχών σε επίσημα παιχνίδια με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Από το ντεμπούτο του, στις 21 Δεκεμβρίου 1963 σε ηλικία 17 ετών, στο γήπεδο της Λεωφόρου κόντρα στον Εθνικό Πειραιώς (0-1) μέχρι το φινάλε του στις 26 Φεβρουαρίου 1984, ΠΑΟΚ – Αιγάλεω (0-0), αγωνίστηκε σε 607 παιχνίδια. Με 504 συμμετοχές είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές με μια και μόνο ομάδα στην Α’ Εθνική.

21 Δεκεμβρίου 1963 σε ηλικία 17 ετών, ντεμπουτάρει στην Α’ Εθνική κατηγορία με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου κόντρα στον Εθνικό Πειραιώς (0-1).

1 Απριλίου 1964 μόνο με πρωταπριλιάτικο αστείο δεν έμοιαζε το πρώτο του γκολ με τον ΠΑΟΚ στην Α’ Εθνική, στον αγώνα με τη Νίκη Βόλου (1-0). Συνολικά πέτυχε 133 γκολ.

15 Σεπτεμβρίου 1965 πετυχαίνει το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ στην ιστορία του ΠΑΟΚ στον αγώνα με την αυστριακή Βίνερ (2-1).

5 Νοεμβρίου 1967 κάνει ντεμπούτο στην εθνική ανδρών στο «Πράτερ» της Βιέννης εναντίον της Αυστρίας (1-1). Συνολικά φόρεσε 43 φορές τη γαλανόλευκη φανέλα σημειώνοντας 4 γκολ.

5 Ιουλίου 1972 με δύο γκολ οδηγεί τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου, κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό με 2-1 στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Με τον ΠΑΟΚ κέρδισε ένα πρωτάθλημα (1976) και δύο κύπελλα (1972, 1974).

26 Φεβρουαρίου 1984 φοράει για τελευταία φορά την ασπρόμαυρη φανέλα στην Α’ Εθνική. ΠΑΟΚ – Αιγάλεω (0-0). Παραμένει ο πρώτος σε συμμετοχές (504) στην ιστορία του ΠΑΟΚ

20 Σεπτεμβρίου 1995 στην Τούμπα διεξάγεται φιλικός αγώνας προς τιμή του μεταξύ της εθνικής ομάδας (αγωνίστηκε 25 λεπτά) και της Γιουγκοσλαβίας (0-2). Παράλληλα, γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του από τους οργανωμένους φίλους του ΠΑΟΚ.