Ήταν το πρώτο και σίγουρα το πιο γλυκό.

Οι αναμνήσεις εμφανίζονται σαν το πιο γλυκό όνειρο κάθε 14 Ιούνη.

Δεν είναι μόνο το παιχνίδι, δεν είναι μόνο ο τελικός. Είναι που μια ολόκληρη χώρα ζούσε και ανέπνεε για αυτό το παιχνίδι.

Τα λόγια φαντάζουν φτωχά, όταν προσπαθείς να περιγράψεις τι συνέβη σε μια ολόκληρη χώρα στις 14 Ιουνίου του ΄87.

Παίξε νόμιμα με 100+ Ειδικά Στοιχήματα στην Sportingbet

Άνθρωποι στα νοσοκομεία με περιστατικά που προήλθαν από την ένταση του αγώνα, οι δρόμοι απέραντα ποτάμια ανθρώπων που βυθίστηκαν μέσα στο νέκταρ της ευτυχίας που προσέφερε ένας ευρωπαϊκός τίτλος στην χώρα τους και γενικά μια αίσθηση που ξεπερνούσε τα όρια του πραγματικού και έφτανε στο ονειρικό.

Τα γεγονότα γνωστά και όσες φορές και να τα ανακαλέσουμε στην μνήμη μας για να τα γράψουμε δημιουργούν τα ίδια συναισθήματα.

Το gazzetta.gr κάνει μια αναδρομή 29 χρόνων θυμίζοντας τις πιο ανεπανάληπτες αναμνήσεις και συνδέοντας τες με το σήμερα.

Το ημερολόγιο γράφει 12/6/87, η εθνική ομάδα έχει κάνει την πορεία της και βρίσκεται στον ημιτελικό κόντρα στην Γιουγκοσλαβία του μεγάλου Ντράζεν, του Πάσπαλι και των υπόλοιπων «αστεριών» της.

12/6/1987

Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η Γιουγκοσλαβία θα προηγηθεί στο ημίχρονο με 45 – 34 αλλά η Εθνική θα επιστρέψει με σκοπό να μην αφήσει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το τελικό σκορ θα γράψει 81-77 και η πρόκληση του τελικού θα εμφανιστεί μπροστά στα μάτια του Γκάλη, του Γιαννάκη και των υπολοίπων παιδιών.

Ελλάδα: Γκάλης 30(1), Γιαννάκης 14(2), Ανδρίτσος 8, Φασούλας 11, Χριστοδούλου 18(3), Σταυρόπουλος, Ιωάννου, Καμπούρης, Φιλίππου

Γιουγκοσλαβία: Ντ.Πέτροβιτς 22(3), Αλ. Πέτροβιτς 4, Κούκοτς 3(1), Πάσπαλι 9(1), Γκρμπόβιτς 14(3), Ράντοβιτς 1, Ραντοβάνοβιτς 2, Ντίβατς 13, Τσβετίτσιανιν 9(1), Βράνκοβιτς

Το παιχνίδι τελειώνει και η αδημονία για τον μεγάλο τελικό καταβάλλει τους πάντες. Η Ελλάδα ζει και αναπνέει για ένα μόνο παιχνίδι, αυτό κόντρα στην πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση.

14/6/1987

Το ΣΕΦ φοράει τα γαλανόλευκα και το μεγάλο παιχνίδι είναι γεγονός. Στο παρκέ ήταν 5, στον πάγκο άλλοι 7 και μαζί τους άλλοι 11 εκατομμύρια Έλληνες που σε κάθε σουτ σε κάθε προσπάθεια κρατούσαν την ανάσα τους.

Τα λόγια μας φτωχαίνουν το τι συνέβη εκείνο το βράδυ...

Το παιχνίδι ήταν συγκλονιστικό. Η Σοβιετική Ένωση προηγείται με 89-87, η μπάλα πάει στα χέρια του Νίκου Γκάλη και εκείνος, αφού μαζέψει όλη την άμυνα πάνω του θα πασάρει στον Λιβέρη Ανδρίτσο που θα κερδίσει φάουλ 36' πριν το τέλος και θα πάει στις βολές.

Εκεί με «Ολύμπια» ψυχραιμία θα ευστοχήσει και στις 2 και θα κάνει το 89-89 στέλνοντας τον αγώνα στην παράταση και την ηρεμία όλων περίπατο...

Το σκορ γίνεται 101 – 101 και η μπάλα βρίσκεται σε ελληνικά χέρια. Ο Μέμος Ιώαννου θα πάρει το σουτ και θα αστοχήσει.

Εκεί, σαν «από μηχανής Θεός» θα πεταχτεί ο Αργύρης Καμπούρης, θα κατεβάσει το επιθετικό ριμπάουντ και κερδίσει το φάουλ, για να στηθεί για δύο βολές με 4 δευτερόλεπτα να απομένουν στο ρολόι.

Αν κλείσεις τα μάτια και ταξιδέψεις 29 χρόνια πίσω αυτή την σκηνή θα την ακούσεις, θα την νοιώσεις, θα νοιώσεις την καρδιά σου να ανεβάζει τους χτύπους της σαν είσαι εκεί σε μια κερκίδα στο ΣΕΦ ή σε κάποιο φιλικό σπίτι με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο...

Η περιγραφή του Φίλιπου Συρίγου θα συντροφεύει πάντα τις αναμνήσεις όλων μας... «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα, 102 – 101, και μόνο 4 δευτερόλεπτα, 103 – 101. Βάλτερς, στον Γιοβαίσα, θέλει προσοχή, η μπάλα έξω, είναι το τέλος. Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ελλάδα: Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου.

Σοβιετική Ένωση: Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8

Σήμερα 29 χρόνια μετά, η εθνική ομάδα μπάσκετ έχει γράψει την δική της ιστορία στο μπάσκετ. Η επιτυχία αυτή έδωσε το σύνθημα για να έχουμε την τύχη να δούμε στα παρκέ τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Κακιούζη και τα άλλα παιδιά που εκείνο το βράδυ αποφάσισαν ότι θέλουν να μοιάσουν στον Γκάλη, στον Γιαννάκη, τον Καμπούρη και την υπόλοιπη χρυσή ομάδα του 87'. Η 12αδα που λατρέψαμε...

Νίκος Γκάλης - 1957 (59 ετών)

Ο απόλυτος πρωταγωνιστής του ελληνικού μπάσκετ και ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν περάσει από τα παγκόσμια παρκέ.

Μεγάλη εμφάνιση και στον τελικό του 87' όπου σκόραρε 40 πόντους και πραγματικό είδωλο για τα πιτσιρίκια που ήθελαν να παίξουν μπάσκετ. Η αίσθηση του ασταμάτητου που ενέπνεε, έδινε δύναμη και πίστη σε μια ολόκληρη γενιά

Η καριέρα του έκλεισε το 1994 όταν και έφυγε από τον Παναθηναϊκό και έκτοτε βρίσκεται γενικά στον χώρο του μπάσκετ χωρίς όμως να ασχολείται με κάτι συγκεκριμένα.

Είχε παιδικές κατασκηνώσεις στην Χαλκιδική, που αργότερα πούλησε και ασχολήθηκε με το χρηματιστήριο.

Πρόσφατα τιμήθηκε και πλέον έχει... 2 γήπεδα με το όνομα του. Η κεντρική σάλα στο Αλεξάνδρειο όπως και το ΟΑΚΑ θα φέρουν πλέον το όνομα του Νίκου Γκάλη.

Παναγιώτης Γιαννάκης - 1959 (57 ετών)

Ίσως ο άνθρωπος που προσέφερε τα περισσότερα στο ελληνικό μπάσκετ σε βάθος χρόνου. Πρωταγωνιστής στην «χρυσή» εθνική του 87' όπως και πρωταγωνιστής, από τον ρόλο του προπονητή αυτή την φορά, στις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ το 2005 και το 2006. Σταμάτησε την αγωνιστική καριέρα του το 1996, αλλά είναι ο άνθρωπος που ένωσε περισσότερο το παρελθόν με τον μέλλον.

Εκείνος που πήρε την απόφαση να ανανεώσει την εθνική ομάδα και να φέρει τα νέα ταλέντα στο προσκήνιο. Λαμβάνει μερίδιο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ.

Αργύρης Καμπούρης - 1962 (54 ετών)

Η ιστορία του στον τελικό θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική από αυτή που τελικά ήταν. Μπορεί η μοίρα να είχε γράψει για εκείνον να γίνει ένας αθλητικός ήρωας και από τα χέρια του να δοθεί η πιο μεγάλη χαρά σε έναν ολόκληρο λαό, χρειάστηκε πάντως η οικογένεια του να πάρει την δύσκολη απόφαση να του κρύψει την περιπέτεια υγείας του πατέρα του 4 ημέρες πριν τον τελικό. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία...

Ο Καμπούρης σταμάτησε την καριέρα του το 1996 και παραμένει ακόμα και σήμερα στον χώρο του μπάσκετ, αλλά και κοντά στον Ολυμπιακό που πέρασε σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του εκεί. Κάποια στιγμή είχε ανοίξει ένα μαγαζί με αθλητικά είδη, ονομάζοντας το «Free Throw».

Φάνης Χριστοδούλου - 1965 (51 ετών)

Ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει βγάλει ποτέ το ελληνικό μπάσκετ, που όμως δεν κατάφερε να φτάσει εκεί που είχαν οι άλλοι φανταστεί για εκείνον. Πρωταγωνιστής και εκείνος στο έπος του 87', έχοντας μια πολύ διαφορετική ζωή.

Έκλεισε την καριέρα του το 1998 και σήμερα η ζωή του βρίσκεται πολύ μακρυά από το μπάσκετ. Ο ίδιος ζει στην Πάρο μαζί με την οικογένεια του και είναι ιδιοκτήτης ενός πρακτορείου ΟΠΑΠ

Παναγιώτης Φασούλας - 1963 (53 ετών)

«Ψηλέ, μαζί πηδάμε στον ουρανό. Δυνατά ρε». Αυτό ακούγεται να φωνάζει στην τελευταία βολή του Καμπούρη, η «αράχνη» του ελληνικού μπάσκετ. Έκλεισε την καριέρα του το 1999 και έπειτα ακολούθησε άλλον δρόμο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 εκλέχθηκε βουλευτής και το 2006 κλήθηκε να υπηρετήσει το αξίωμα του Δημάρχου Πειραιά.

Σήμερα έχει θέση στην ΕΟΚ και θαυμάζει την ταλαντούχα κόρη του που βρίσκεται στην Αμερική και ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα της παίζοντας μπάσκετ σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Λιβέρης Ανδρίτσος - 1959 (56 ετών)

Δεν μπορούμε να διαλέξουμε αν οι δικές του βολές είναι οι πιο καθοριστικές για το τελικό αποτέλεσμα. Είναι εκείνος που από τα χέρια του γράφτηκε το 89-89 και ο τελικός πήγε στην παράταση. Σπουδαία καριέρα κυρίως με την εθνική ομάδα προσφέροντας αθόρυβα αλλά πάρα πολύ ουσιαστικά.

Αργότερα παρέμεινε στον χώρο του μπάσκετ, όπου εργάστηκε ως προπονητής στον Έσπερο αλλά και ως τεχνικός διευθυντής στον Πανιώνιο. Το 2013 ανέλαβε την θέση του γενικού αρχηγού της εθνικής ομάδας μπάσκετ.

Αποτελεί μέλος του Δ.Σ της ΕΟΚ και είναι συνταξιούχος φυσικής αγωγής.

Έχει βρεθεί πρωταγωνιστής και σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση αφού το 2007, με αυτοθυσία όρμησε να βοηθήσει μια γυναίκα που καιγόταν και ο ίδιος βρέθηκε στην εντατική.

Μέμος Ιωάννου - 1958 (58 ετών)

Άλλος ένας παίκτης με σημαντική συνεισφορά στον μεγάλο τελικό. Σκόραρε 8 πόντους και ήταν εκεί την κρίσιμη ώρα της εθνικής. Σταμάτησε το μπάσκετ το 1993, έχοντας μια σπουδαία και γεμάτη καριέρα στο ενεργητικό του.

Σήμερα παραμένει στον χώρο του μπάσκετ, αφού κάνει καριέρα ως προπονητής έχοντας περάσει από Άρη, Ηλυσιακό και Πανιώνιο αλλά και από την Κύπρο. Επίσης είναι και σχολιαστής αγώνων μπάσκετ.

Μιχάλης Ρωμανίδης - 1966 (50 ετών)

Άλλο ένα μέλος της Εθνικής Ομάδας που προσέφερε πολύτιμους πόντους στο Ευρωμπάσκετ. Πέρασε σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του στον Άρη και την έκλεισε στο Παγκράτι το 1994. Ο Ρωμανίδης έμεινε στον χώρο του μπάσκετ όπου εργάστηκε σαν μάνατζερ σε αρκετές ομάδες και σήμερα βρίσκεται με τον ρόλο αυτό στο Ρέθυμνο.

Νίκος Σταυρόπουλος - 1959 (56 ετών)

Ο Νίκος Σταυρόπουλος έκλεισε την καριέρα του το 1993 παίζοντας για τον Ηρακλή. Φυσικά και υπήρξε μέλος της εθνικής ομάδας του 87'.

Η πορεία που ακολούθησε ήταν αυτή του προπονητή, αφού έχει βρεθεί στις μικρές εθνικές ομάδες όπως και στην Λάρισα και σήμερα είναι γενικός διευθυντής στον ΠΑΟΚ.

Νίκος Λινάρδος - 1963 (53 ετών)

Ο Νίκος Λινάρδος αγωνίστηκε σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του με την φανέλα του Πανιώνιου. Σήμερα παραμένει και εκείνος στον χώρο του μπάσκετ, αφού εργάζεται σαν προπονητής και έχει περάσει από το Μαρούσι, Νήαρ Ήστ και τον Πανιώνιο.

Παναγιώτης Καρατζάς - 1965 (51 ετών)

Ο Παναγιώτης Καρατζάς πέρασε από τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη και έκλεισε την καριέρα του στον Α.Ο. Παγκρατίου. Σήμερα δεν εργάζεται στον χώρο του μπάσκετ, αφού πρώτα βρέθηκε να εργάζεται σε βιοτεχνία που είχε ο πατέρας του και σήμερα διατηρεί πρακτορείο ΟΠΑΠ.

Νίκος Φιλίππου - 1962 (53 ετών)

Ένας τραυματισμός δεν τον άφησε να προσφέρει όσα θα μπορούσε στον τελικό, αλλά ο Νίκος Φιλίππου έχει γράψει την δική του ιστορία στο μπάσκετ. Βασικό μέλος του Άρη την εποχή που κυριαρχούσε. Σήμερα είναι συνταξιούχος αστυνομικός, καθώς και είχε ασχοληθεί και με επιχειρήσεις. Από τον χώρο του μπάσκετ δεν έχει αποκοπεί εντελώς αφού έχει υπάρξει μέλος της ομοσπονδίας σαν μάνατζερ.

Κώστας Πολίτης (προπονητής)

Ο προπονητής του θαύματος του 1987.

Αργότερα εργάστηκε σε αρκετές ομάδες και σήμερα τον βρίσκουμε μακρυά από τον χώρο. Εργάστηκε σαν σύμβουλος της Ομοσπονδίας, τελικά όμως έγινε επιχειρηματίας, αφού ασχολείται με τις ασφάλειες.

Όλοι οι παραπάνω κέρδισαν μια θέση στην καρδιά μιας ολόκληρης χώρας και δεν πρόκειται να την χάσουν ποτέ. Είναι αυτοί που γέμισαν έναν ολόκληρο λαό με υπερηφάνεια και αγάπη για τον αθλητισμό και κάθε χρόνο τέτοια μέρα η μνήμη όλων ξεφεύγει και γυρνάει για λίγο πίσω.

Στον Ιούνιο του 1987 που όλα, έστω και για μια μέρα, ήταν πιο όμορφα, πιο γλυκά, πιο ονειρεμένα, πιο γαλανόλευκα...

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ