Άρης, Καστρίτης: Το αποτύπωμα έμεινε, το όραμα ξαναγεννήθηκε

Τα φαντάσματα των προηγούμενων -απογοητευτικών- σεζόν επανήλθαν το φθινόπωρο του 2021, καθώς ο Άρης έκανε τέσσερις διαδοχικές ήττες (οι δύο εντός, από Κολοσσό και Λαύριο), και μοιραία η συζήτηση επέστρεφε σε σενάρια σχετικά με την παραμονή. Όμως, το δεύτερο και ακόμη σημαντικότερο turning point ήρθε στην Πάτρα, στις 6 Νοεμβρίου του 2021, όταν ο Άρης διέλυσε τον Προμηθέα (62-82) παίζοντας απολαυστικό μπάσκετ χωρίς τον ηγέτη του που τραυματίστηκε, Όλι Χάνλαν. Ο Καστρίτης τότε χρειάστηκε να διαχειριστεί πολλές έννοιες σε λίγο χρόνο κι η αποτελεσματικότητα του θα δοκιμαζόταν: τέσσερις σερί ήττες στην πλάτη, ένας δύσκολος εκτός έδρας αγώνας με πίεση για το αποτέλεσμα, τραυματίας ο αρχισκόρερ της ομάδας, εύρεση αντικαταστάτη και ένας νέος ψηλός που μόλις είχε μπει στο εγχείρημα (Κέλι). Η υπέρβαση εκείνου του Σαββάτου δεν αφορούσε μόνο την 20άρα των Θεσσαλονικέων επί των Πατρινών, αλλά την άριστη διαχείριση του Καστρίτη σε μια περίοδο που η πίεση είχε αρχίσει να αυξάνεται. Η αισιοδοξία επανήλθε, ο Άρης με τον καιρό και τα παιχνίδια ρόλαρε ακόμη καλύτερα κι οι μονάδες του είχαν πια αντιληφθεί πλήρως που βρίσκονται.

Τελικά η σεζόν 2021-22 ολοκληρώθηκε με τον Άρη στην 7η θέση. Ναι, ιστορικά δεν ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά σε πρώτη φάση, η επιστροφή της ομάδας στα playoffs μετά από 5 χρόνια, ήταν ένα πρώτο βήμα. Πέραν όμως των αποτελεσμάτων, κυριάρχησε η αίσθηση πως στον Άρη έχει δημιουργηθεί μια ομάδα με υγεία που βασιζόμενη σταθερά και χωρίς παρεκτροπές στις αρχές και τη φιλοσοφία του προπονητική της, θα μπορούσε μελλοντικά να καταφέρει ακόμη καλύτερα πράγματα. Στο πρώτο σκέλος της δεύτερης θητείας του στον Άρη, ο Καστρίτης κατάφερε πολλά, συμπυκνωμένα μέσα σε λίγους μήνες. Ανέδειξε παίκτες, πέτυχε σπουδαίες νίκες, κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου και της διοίκησης κι έφερε ξανά ζωντάνια στον οργανισμό. Αλλά το βασικότερο ήταν πως ο ίδιος έδειξε πιο έτοιμος από ποτέ ως προς το πως να κουμαντάρει το συγκεκριμένο καράβι, στα καλά και τα στραβά του.

Για τον Άρη και τον Γιάννη Καστρίτη ακολούθησε ακόμη ένα καλοκαίρι μεγάλων αλλαγών. Η εκτόξευση της χρηματιστηριακής αξίας της πλειοψηφίας των παικτών του ρόστερ στην πραγματικότητα άνοιξε την πόρτα της εξόδου για εκείνους, αφού ο Άρης δεν θα μπορούσε ν' ακολουθήσει την αγορά σ' αυτά που τους προσέφερε. Έτσι ο Καστρίτης χρειάστηκε να φτιάξει και πάλι μια ομάδα η οποία δεν θα αποτελούσε συνέχεια της προηγούμενης, αλλά μια εντελώς καινούργια. Το 2022 ήρθε στον Άρη ο Βασίλης Τολιόπουλος, με χαμηλό συμβόλαιο και πληγωμένο εγωισμό από τη θητεία του στον ΠΑΟΚ όπου έπαιζε λίγο. Επέστρεψε ο Βασίλης Καββαδάς που ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τραυματισμούς, έγινε επένδυση με τον Γιώργο Φίλλιο, ενώ συνέχισαν οι Σχίζας - Νετζήπογλου που θα κάλυπταν το "3", αφήνοντας μια έξτρα θέση ξένου για την περαιτέρω ενίσχυση στους ψηλούς και τα γκαρντ. Γκούντγουιν, Σανόγκο και Χόρκλερ τοποθετήθηκαν κοντά στο καλάθι, Νότε - Χάγκινς και λίγο αργότερα Μήτρου-Λονγκ στην περιφέρεια. Η σεζόν όμως, παρά τις προσδοκίες, ξεκίνησε άσχημα, αφού ο Άρης είδε το όνειρο της ευρωπαϊκής επανόδου να σβήνει στον προκριματικό του FEC στην Βουλγαρία, με την λιθουανική Γουλβς να τον αποκλείει (72-83) σε μονό νοκ - άουτ.

Σαν μια επανάληψη της μοίρας, για τον Άρη ακολούθησε -ξανά μετά από αποκλεισμό- η πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό στο Nick Galis Hall. Ο Καστρίτης καλωσορίζει στην Ελλάδα τον Ντέγιαν Ράντονιτς νικώντας τον με 69-65, με την αμυντική φυσιογνωμία του συνόλου να μοιάζει ακόμη πιο σφριγηλή εν συγκρίσει με την περσινή. Οι βαριές ήττες που ακολούθησαν από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό σε συνδυασμό με τον σοβαρό τραυματισμό του Τζος Χάγκινς ήταν γι' άλλη μια φορά εξισώσεις τις οποίες ο Καστρίτης κλήθηκε να λύσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Η εμπειρία του από την περσινή περιπέτεια τον συντρόφευε και του φάνηκε πολύτιμη, με τον Άρη να επανέρχεται στην πορεία του σχετικά γρήγορα. Σαφώς κι η σεζόν είχε τα σκαμπανεβάσματα της για τους Κιτρινόμαυρους, αλλά η εντύπωση πως το πρότζεκτ γίνεται ολοένα πιο ελκυστικό και προοδεύει, συνέχισε να υφίσταται.

Ο Άρης τερμάτισε 8ος σε ισοβαθμία με τον Κολοσσό, συμμετείχε στο Final 8 του Κυπέλλου κι έδειξε να εδραιώνεται στα πάνω κλιμάκια της κατάταξης. Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια όπου συνήθιζε να προσέχει τα νώτα του ως προς τον υποβιβασμό. Ο Γιάννης Καστρίτης, λοιπόν, έπειτα από μια διετία κατά την οποία ο σύλλογος συνδύασε αξιοπρεπή αγωνιστική εικόνα και σημαντική πρόοδο ως προς την αποπληρωμή των χρεών του, φρόντισε να κάνει σαφές το επόμενο βήμα: ευρωπαϊκή συμμετοχή. Ο Άρης τα πήγαινε καλά στην Ελλάδα, αλλά υπό τον φόβο της στασιμότητας του να γυρνάς διαρκώς γύρω από τον ίδιο κύκλο, η Ευρώπη έμοιαζε μονόδρομος ως προς την εξέλιξη του πρότζεκτ.

Τον Ιούνιο του 2023, ο Γιάννης Καστρίτης επεκτείνει το συμβόλαιο του με τον Άρη ως το 2025 κι αυτό μόνο ως οιωνός ευρωπαϊκής συμμετοχής μπορούσε να ερμηνευθεί σε εκείνο το timing. Είναι γνωστό πως ο έμπειρος τεχνικός επιθυμούσε διακαώς την επάνοδο του Άρη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με εκείνον ως καθοδηγητή, έπειτα από μια διετία κατά την οποία η εικόνα της ομάδα του έπειθε πως μπορεί να κινηθεί προς αυτήν την -κατά πολλούς τολμηρή- κατεύθυνση. Στις 29 του ίδιου μήνα, η ΚΑΕ ενημερώνει πως «πέντε χρόνια ήταν πολλά, οι καθημερινές μας αποκτούν ξανά νόημα, μαζί θα ζήσουμε μεγάλες συγκινήσεις». Είναι πια γεγονός η επιστροφή του Άρη στο EuroCup, μια επιστροφή που δεν ήρθε ως μάννα εξ ουρανού για τους Κιτρινόμαυρους, αντιθέτως γι' αυτήν χρειάστηκαν διεργασίες ετών, με τον Γιάννη Καστρίτη να είναι απ' τους ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά για να συμβεί. Δεν ήταν ένα χατήρι που του έγινε, απεναντίας πρόκειται για κάτι που κέρδισε με το έργο του.

Συγχρόνως, αυτή θα ήταν κι η μεγαλύτερη πρόκληση κατά την δεύτερη θητεία του στον Άρη. Όχι μόνο λόγω του υψηλού επιπέδου της διοργάνωσης, αλλά κυριότερα γιατί θα οδηγούσε στα σαλόνια αυτής έναν σύλλογο με το μικρότερο μπάτζετ από τις 20 ομάδες, ο οποίος είχε... ξεσυνηθίσει από τέτοιες διαδικασίες. Ο Άρης των 22-25 αγώνων ανά σεζόν στην Ελλάδα, θα έπρεπε να μπει σε μια λογική διπλάσιων υποχρεώσεων και ταξιδιών, διαμορφώνοντας και το ανάλογο ρόστερ που θα ήταν ικανό να ανταποκριθεί στην περίσταση.

Ο Καστρίτης συνέχισε να πιστεύει και να στηρίζει έμπρακτα, με αναβαθμισμένο ρόλο, τον Βασίλη Τολιόπουλο που ήδη είχε βάλει ξανά σε ανοδική τροχιά την καριέρα του, ενώ πόνταρε στην εμπειρία των Κατσίβελη, Περσίδη και Σλαφτσάκη όσον αφορά το βάθος στο ελληνικό unit. Ο Φίλλιος έμεινε, ο Μποχωρίδης επέστρεψε κι έτσι ο Άρης δημιούργησε τον πληρέστερο ελληνικό κορμό του μετά από πολλά χρόνια. Οι ξένοι, βέβαια, ήταν εκείνοι που θα καθόριζαν την δυναμική του συνόλου, με τους Γκάλινατ, Ντε Σόουζα, Μπέιτς, Καρ, Μπλούμπεργκς και Χάρελ να βρίσκουν τον Σανόγκο, με τον Καστρίτη να συνθέτει για πρώτη φορά επτάδα ξένων λόγω και της Ευρώπης. Ο Μπέιτς χτύπησε στο φιλικό με τη ΤΣΣΚΑ Σόφιας και ο Καστρίτης χρειάστηκε να αναζητήσει για ένα μήνα ψηλό μέχρι να βρει τελικά τον Μπάνκστον, ενώ ο Καρ, παρά την εμπιστοσύνη του Έλληνα τεχνικού, δεν άρπαξε τις ευκαιρίες και λίγο πριν τον Δεκέμβριο αντικαταστάθηκε από τον Σταρκ.

Ο Άρης δεν ξεκίνησε καλά τη σεζόν χάνοντας διαδοχικά από Γκραν Κανάρια, Ολυμπιακό και Λιετκαμπέλις, με το ρόστερ του να μοιάζει μπερδεμένο αφού πλην της έλλειψης καθοδήγησης της πεντάδας από τον Καρ, είχε τραυματιστεί σοβαρά κι ο Μπλούμπεργκς. Ο Καστρίτης είχε γι' άλλη μια φορά πολλά ζητήματα να επιλύσει, αλλά με ψυχραιμία και ωριμότητα, κατάφερε να στρώσει την κατάσταση, ενθουσιάζοντας με τον καιρό τον κόσμο, όχι τόσο με την θελτικότητα του μπάσκετ της ομάδας του, αλλά με τη στιβαρότητα και τη συνέπεια της.

Ο περσινός Άρης του Καστρίτη όχι μόνο κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση του EuroCup, κερδίζοντας μέσα-έξω τις Μπουντούτσνοστ, Τουρκ Τελεκόμ και Σλασκ Βρότσλαβ, καθώς και την Ουλμ μακριά από το Παλέ και τις Τρέντο - Λιετκαμπέλις σ' αυτό, αλλά συνδύασε και τους εγχώριους στόχους του. Στο Final 8 της Κρήτης απέκλεισε τον ΠΑΟΚ στα προημιτελικά με μια μεγάλη ανατροπή κι ήταν ανταγωνιστικός στο μέτρο του δυνατού στον ημιτελικό με τον... υποψιασμένο Παναθηναϊκό. Λίγες μέρες νωρίτερα, οι Κιτρινόμαυροι είχαν σοκάρει στο ΟΑΚΑ την ομάδα του Έργκιν Άταμαν κι επικρατώντας με 70-73 πανηγύρισαν την πρώτη τους νίκη επί των "πρασίνων" στην Αθήνα μετά από 27 χρόνια!

Εκείνο το κρύο βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου του 2024, κατά την επιστροφή της αποστολής στο «Μακεδονία», είχε μαζευτεί κόσμος για την υποδοχή των νικητών. Το σύνθημα «και ήρθε πάλι, εκείνη η ώρα, να ξαναγίνεις Αυτοκράτορας στη χώρα», ηχούσε στον ανοιχτό χώρο του αεροδρομίου, με τον Γιάννη Καστρίτη να γνωρίζει μοναδική αποθέωση από τον κόσμο, παρέα με τον Βασίλη Τολιόπουλο που με τέσσερα τρίποντα είχε υποτάξει τον Παναθηναϊκό.

Για την ιστορία, θα ήταν πολύ δύσκολο να ηχήσει το συγκεκριμένο σύνθημα τα προηγούμενα χρόνια, αφού η ομάδα δεν βρισκόταν σε κατάσταση για να ειπωθεί κάτι τέτοιο - έστω και πάνω στον ενθουσιασμό της στιγμής. Είχε να ακουστεί από τα χρόνια του Νίκου Λάσκαρη, και για την ακρίβεια τη σεζόν 2015-16, όταν η θαυμάσια ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη είχε μια εξίσου καλή πορεία στο EuroCup. Ανεξάρτητα με την εξέλιξη των πραγμάτων όσον αφορά την τότε διοίκηση του Άρη, υπήρχε κάτι που αργότερα χάθηκε: όραμα. Αυτό το όραμα επανέφερε στον Άρη ο Γιάννης Καστρίτης, με την δουλειά του, τους παίκτες, τους συνεργάτες, την διοίκηση και τον κόσμο στο πλευρό του. Απήλαυσε στήριξη κι εμπιστοσύνη όσο λίγοι στον οργανισμό, δίνοντας πίσω όλα όσα μπορούσε με τα μέσα που διέθετε.

Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι, ο Γιάννης Καστρίτης κατάφερε να επιβιώσει 3,5 διαδοχικά χρόνια σε έναν από τους πιο απαιτητικούς πάγκους της χώρας. Δεν έπαψε να στηρίζει τους αθλητές του ακόμη και μετά από δύσκολες βραδιές όπου οι εξωτερικοί παρατηρητές θα σήκωναν με ευκολία το δάχτυλο για να κάνουν κριτική στην ομάδα. Ο ίδιος, με ρόλο προστατευτικό για τα μέλη, σαν πατέρας με τους γιους του, προσπαθούσε να χαμηλώνει τις εντάσεις και να κρατά την ομάδα προσηλωμένη. Το έκανε και μετά από νίκες, επιδιώκοντας να μην αφήσει τα θετικά συναισθήματα να υπερχειλίσουν και να θέσουν σε κίνδυνο την ισορροπία των παικτών. Η διαιτησία, παρά τις φωνές του οργανισμού κατά τις φορές που αδικήθηκε, σπάνια ακουγόταν ως δικαιολογία στη δημόσια σφαίρα διά στόματος του προπονητή. Ο Γιάννης Καστρίτης διαχειριζόταν πάντα με υποδειγματικό τρόπο όλα τα κουτάκια των ζητουμένων - και πολλές φορές έκανε και παραπάνω απ' αυτά. Φυσικά, έκανε και λάθη. Ποιος δεν κάνει;

Όσο για το τι δεν πήγε καλά φέτος; Σίγουρα η ατυχία είναι παράγοντας. Όσο κλισέ και χιλιοειπωμένο κι αν είναι, ο συνδυασμός των συχνών τραυματισμών με κάποια ματς που χάθηκαν στο όριο (Μαρούσι, Τουρκ, Βαλένθια, Τσεντεβίτα) πραγματικά ήταν ικανά να φθείρουν τόσο τη ψυχολογία το συνόλου, όσο και να παρατείνουν τον χρόνο αποκατάστασης από τη φθορά. Με την έννοια πως ο Άρης δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα μετά από ένα κακό αποτέλεσμα και, προτού προλάβει να συνέλθει, κατευθείαν... έχανε και το επόμενο παιχνίδι. Το ότι υπήρξαν μεταγραφικές αστοχίες και επιλογές παικτών που δεν βγήκαν, είναι πασιφανές. Ιδίως σε ομάδες αυτού του οικονομικού βεληνεκούς, είναι μέσα στο πρόγραμμα πως κάποια στιγμή, θα υπάρξει χαμηλό ποσοστό επιτυχίας στον... τζόγο του recruiting.

Τι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί; Μάλλον δύο πράγματα, το ένα εξωγενές και το άλλο ενδογενές. Πρώτον, οι συγκρίσεις με τον περσινό υπερβατικό Άρη. Ο περσινός Άρης έθεσε τον πήχη ψηλότερα από τις ρεαλιστικές του δυνατότητες. Η σεζόν 2023-24 ήταν μια σεζόν εξαίρεση - κι όχι κανόνας ως προς το πως θα πηγαίνουν τα πράγματα από 'δω και πέρα. Δεύτερον, η δήλωση που ερμήνευσαν πολλοί ως δέσμευση του Γιάννη Καστρίτη, για έναν έτοιμο και πραγματικό Άρη τον Δεκέμβριο. Δυστυχώς όπως φάνηκε, η συχνότητα των αναποδιών αλλά και των ανακατατάξεων στο έμψυχο δυναμικό ήταν τέτοια που εκ των πραγμάτων ο Άρης δεν θα μπορούσε να είναι «κανονικός» τον Δεκέμβριο.

«Οι δύσκολες στιγμές που περάσαμε ήταν συντριπτικά πολύ περισσότερες από τις εύκολες και ήταν αυτές που μας έκαναν να δεθούμε και να έρθουμε κοντά», δήλωσε ο Γιάννης Καστρίτης κατά την αποχώρηση του και μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή για να συνοψίσει αυτά τα 3,5 χρόνια της δεύτερης θητείας του στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη. Ο Γιάννης Καστρίτης δεν θα κάθεται πια στην καρέκλα του στο Παλέ, αλλά αυτό που δεν θα φύγει σύντομα από το γήπεδο είναι η αύρα του οράματος που μοιραία ξαναγεννήθηκε, μεγαλώνοντας παράλληλα και τις απαιτήσεις από τον εκάστοτε διάδοχο.

Η ουσία είναι πως το πρόσημο της παρουσίας του 42χρονου προπονητή στον Άρη ήταν και παραμένει θετικό, ακόμη κι αν οι τελευταίοι μήνες δεν κύλησαν όσο καλά θα ήθελαν όλοι στην ομάδα. Στα 3,5 χρόνια καθημερινής προσπάθειας και θέλησης, παραδίδει κάτι καλύτερο σε σχέση με αυτό που παρέλαβε αγωνιστικά όταν το ανέλαβε, ασχέτως αν η βαθμολογική θέση της ομάδας στην Basket League είναι δεινή αυτή τη στιγμή. Ο Άρης μαζί του μπόρεσε να κοιτάξει ψηλότερα απ' ότι λίγα χρόνια πιο πριν.