Στη χώρα που δεν φταίει κανείς, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς!

Νίκος Αθανασίου Νίκος Αθανασίου
Στη χώρα που δεν φταίει κανείς, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς!
Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για την εθνική τραγωδία που γέννησε απέραντη θλίψη αλλά και αλληλεγγύη σε έναν τόπο που πάντα θα φταίει ο... Χατζηπετρής.

Άνθρωποι ανοίγουν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν πληγέντες. Γιατροί παρέχουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Tα social media έγιναν μία τεράστια δεξαμενή βοήθειας και χρήσιμων πληροφοριών. Τα δημαρχεία και οι μεγάλες αίθουσες των δήμων της Ραφήνας, της Νέας Μάκρης, γέμισαν από είδη πρώτης ανάγκης που από το υστέρημά του ο απλός λαός προσέφερε σε εκείνους που από την μία στιγμή στην άλλη έχασαν όλη τους την ζωή και βρέθηκαν στον δρόμο. Ένας λαός που μπορεί στο σπίτι του να μην έχει τα απαραίτητα αλλά είναι έτοιμος να προσφέρει ό,τι και όπως μπορεί.

Εθελοντές από όλη την χώρα είναι εκεί, δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη. Μάγκες. Η Θύρα 13, η Θύρα 7, η Original, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Σωκράτης, ο Μπόγρης, ο Τσιάρτας και πόσοι ακόμη κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν, κάνουν ότι μπορούν για να επιστρέψουν στην ζωή όσοι έμειναν ζωντανοί αλλά μέσα τους νιώθουν πεθαμένοι.

Η απέραντη ανθρωπιά που πλημμύρισε την Ελλάδα μετά την εθνική τραγωδία στην Ανατολική Αττική αποτελεί την μοναδική ανάσα μέσα στην μαυρίλα που σκόρπισε η φονική πυρκαγιά, μία πυρκαγιά που στέρησε την ζωή από 81 ανθρώπους(μακάρι να μην ανέβει αυτός ο αριθμός) και ισοπέδωσε μία ολόκληρη περιοχή. Το Μάτι.

Όλα αυτά τα χρόνια μας πήραν πολλά. Πάρα πολλά. Και με δική μας μας ευθύνη φυσικά. Για πολλά από αυτά που ζούμε την τελευταία δεκαετία ως λαός είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν είναι ώρα, όμως, να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα.

Μας πήραν τα όνειρα, την ελπίδα, τα σπίτια, τα λεφτά, την όποια παιδεία(ΛΕΑ=ΛΩΡΙΔΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ και όχι ΛΩΡΙΔΑ ''να γλιτώσουμε την κίνηση''), την αξιοπρέπεια. Σε άλλους κάποιους από αυτά, σε μερικούς όλα, σε κάποιους περισσότερο και σε κάποιους λιγότερο.

Ένα πράγμα, όμως, ο Έλληνας δεν θα το χάσει ποτέ. Ό,τι και να γίνει. Ό,τι και να του πάρουν, ό,τι και να χάσει μέσα στην κρίση. Όσα κακά και αν έχει. Την ΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Είναι πραγματικά φοβερό αυτό που γίνεται τις τελευταίες ώρες και ας γίνεται ΜΟΝΟ όταν έρχονται τα πολύ δύσκολα. Και ας γίνεται μόνο στην δυστυχία, μόνο στις τραγωδίες. Είπαμε, Έλληνες. Από τα αρχαία χρόνια ενωμένοι μόνο στα δύσκολα και όταν αυτά περάσουν ξανά στην φαγωμάρα και την διχόνοια.

Αυτή η ανθρωπιά είναι το μόνο που κάνει να ξεκολλάει λίγο το κεφάλι σου από όλες αυτές τις τραγικές ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στο Μάτι. Γιατί το μυαλό έχει κολλήσει εδώ και 48 ώρες. Γιατί στην ίδια θέση θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά μου, ο παππούς σου, η αδελφή μου, το παιδί σου, η γυναίκα μου, ο κολλητός σου, εγώ, εσύ.

Γιατί στην ίδια θέση ήταν δικοί σου και δικοί μου άνθρωποι. Συγγενείς, φίλοι ή γνωστοί. Κάποιοι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους κάποιοι άτυχοι.

Σκέφτεσαι πως μπορεί να ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι, σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά και τρελαίνεσαι. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Βλέπεις τα ποδήλατα, τα παιδικά παπούτσια, τα καμένα αυτοκίνητα, τις σκηνές από την Κόλαση την ίδια και σου γυρίζει το μυαλό.

Όπως τρελαίνεσαι όταν κόσμος καίγεται ζωντανός και το μυαλό του κάθε «καμμένου» τραγόπαπα είναι να κάνει κήρυγμα στον «άθεο πρωθυπουργό» και όχι να ανοίξει την αγκαλιά της εκκλησίας και να βάλει μέσα τον πόνο του κοσμάκη.

Όπως τρελαίνεσαι όταν ο εξαφανισμένος δήμαρχος Μαραθώνα εμφανίζεται μέσα στην νύχτα και ενώ έχουν καεί τα πάντα και δηλώνει «έχουμε σχέδιο αλλά δεν μπορούμε να σας το πούμε».

Όπως τρελαίνεσαι όταν σε αυτή την χώρα αυτή η πουτ@ν@ η ΕΥΘΙΞΙΑ παραμένει λέξη άγνωστη...

Εδώ σε τούτη την γωνιά δεν είμαστε ούτε πυροσβέστες, ούτε λιμενικοί, ούτε αστυνομικοί, ούτε στρατιωτικοί, ούτε υπεύθυνοι άρα και καταρτισμένοι για την προστασία του πολίτη. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν το κρίσιμο τρίωρο στο Μάτι που η φωτιά σκόρπισε τον θάνατο. Δεν είμαστε ειδικοί. Προφανώς πολλά θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αλλά αυτή είναι δουλειά του εισαγγελέα και της δικαιοσύνης. Απλά μία απορία, ρε παιδιά...

Για τους δεκάδες νεκρούς στην Ηλεία το 2007, δεν έφταιγε κανείς...

Για τους δεκάδες νεκρούς στην Μάνδρα τον περασμένο Νοέμβριο που πνίγηκαν από μία καταιγίδα μέσα στα σπίτια τους, δεν έφταιγε κανείς...

Για την εκατόμβη νεκρών στο Μάτι, δεν φταίει κανείς...

Τελικά, ότι και να γίνει σε αυτή την χώρα, φταίει ποτέ κανείς για τίποτα;

Τι θα πει δε φταίμε εμείς

τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι

τι θα πει πως φταίνε αυτοί

τι θα πει ρε σεις τι θα πει;

Θα πει πως φταίμε κι εμείς,

φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,

φταίει κι ο Χατζηπετρής.

Δυστυχώς στην χώρα που ποτέ δεν φταίει κανείς, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς...

Υ.Γ1: Σέβομαι απεριόριστα την άποψη που λέει ότι «δεν είναι ώρα για ευθύνες». Μόνο που όσοι σωστά και με αγάπη την εκφράζουν, ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό. Ο χρόνος δεν σταματά. Η ζωή συνεχίζεται. Είμαστε στις 25 Ιουλίου, έρχεται Αύγουστος. Έρχονται καύσωνες, έρχονται μέρες που θα φυσάει. Το μάθημα από την Ηλεία δεν το πήραμε. Κανείς. Αν δεν πάρουμε και το μάθημα από το Μάτι, θα ξαναείμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και δεν είναι απλά μαθήματα. Είναι άνθρωποι που φεύγουν, είναι οικογένειες που καταστρέφονται, είναι μία τραγωδία...

Νίκος Αθανασίου
Νίκος Αθανασίου

Από τότε που θυμάται την ύπαρξή του o Νίκος Αθανασίου, λατρεύει τον Παναθηναϊκό και το ποδόσφαιρο. Από το 2008 μέχρι και σήμερα είναι υπεύθυνος για το ρεπορτάζ του Τριφυλλιού στο δεύτερο σπίτι του, στο μεγαλύτερο επαγγελματικό όνειρο που θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, στο Gazzetta.gr και ενώ είχε προηγηθεί η Αθλητική Ηχώ, το Κανάλι 1(90.4) και ένα πέρασμα από το Leoforos.gr. Στο πέρασμα των χρόνων δεν σταμάτησε ποτέ με την ίδια αγάπη και αφοσίωση να παίζει Football Manager, να ακούει όλων των ειδών τις μουσικές ακόμη και αν μέσα σε δέκα λεπτά μπορεί να συνυπάρξουν ο Μητροπάνος με τον Hoyem και ο Αργυρός με τους Active Member, να θεωρεί ομορφότερο μέρος στο πλανήτη το Αίας Κλαμπ και να μην μπορεί με τίποτα και για κανέναν λόγο να παρακολουθήσει αγώνες από τα μπουθ της Λεωφόρου, βρίσκοντας πάντα εναλλακτικές για να συνδυάζει τη δουλειά με την... τρέλα. Τα τελευταία χρόνια μαθαίνει, αναλύει και παρατηρεί το αγαπημένο του σπορ μέσα από μια σειρά επιμορφωτικών προγραμμάτων και διπλωμάτων management, ανάλυσης, τακτικής και scouting, τα καλύτερα «δώρα» που θα μπορούσε ποτέ να κάνει στον εαυτό του σε σχέση με το ποδόσφαιρο.