Όλα λάθος, στην χώρα του… κατά λάθος
Εχω ξαναγράψει πολλές φορές σε τούτη εδώ τη γωνιά ότι στην χώρα που ζούμε και η πολιτεία και οι πολίτες της (στην πλειοψηφία τους), λειτουργούν ακόμη και στα πιο σοβαρά θέματα, με τον απολύτως λανθασμένο τρόπο. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό και στην τόσο σοβαρή υπόθεση της παιδεραστίας ή του βιασμού.
Την ελληνική πολιτεία και τους πολίτες της, δεν την αφορά το πρόβλημα, σχεδόν ουδείς ασχολείται με την ουσία του προβλήματος, παρά μόνο με το πρόσωπο. Δεν τους αφορούν καν τα θύματα, τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν διστάζουν και να τα χλευάσουν ή και να τα κατηγορήσουν. Υποκλίνομαι στον λόγο και την καθαρότητα της σκέψης του Σωτήρη Τσαφούλια, ο οποίος προ ημερών προσπάθησε με τον τρόπο του και από το δικό του μετερίζι, να χτυπήσει κάποιες καμπάνες, μήπως και βρεθούν κάποια πρόθυμα αυτιά για να ακούσουν. Ο άνθρωπος είπε τα αυτονόητα, αλλά σε αυτή την κοινωνία που όλα γίνονται με το λάθος τρόπο, τα αυτονόητα ακούγονται στα αυτιά μας, ως η σπουδαιότερη μελωδία που έφτασε ποτέ σε αυτά. Πραγματικά, ευχαριστώ και ευγνωμονώ τον Σωτήρη Τσαφούλια για τα λεγόμενά του, προ ημερών.
Ο ασκοί του Αιόλου λοιπόν, οι οποίοι άνοιξαν μετά την θαρραλέα καταγγελία της Μπεκατώρου (πόσα της χρωστάμε ως κοινωνία), φανερώνουν το απολύτως υπαρκτό πρόβλημα της κατάχρησης εξουσίας, η οποία σε μία διαδεδομένη μορφή της στην ελληνική κοινωνία, αποτυπώνεται με διαφόρων ειδών σεξουαλικά εγκλήματα. Βιασμός, παιδεραστία, ασέλγεια και ένα σωρό παρόμοιας φύσης αδικήματα, τα οποία πηγάζουν από την κατάχρηση εξουσίας, της θέσης που έχει κάποιος, ή ακόμη χειρότερα, του περίφημου κοινωνικού του status. Οσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι του θεάτρου, απλώς εθελοτυφλούν. Συμβαίνει παντού, σε κάθε χώρο και σε κάθε περιβάλλον, που επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Και για να συνεννοηθούμε και με αυτούς που θέλουν να τα ακούνε και να τα διαβάζουν και με τον αγοραίο τρόπο έκφρασης, κανένα πρόβλημα. Η φράση «θα μου κάτσεις αν θες να πας μπροστά σε αυτό το χώρο…», ή το «θα μου κάτσεις ή θα σε καταστρέψω…» ή το ακόμη πιο ακραίο, του βιασμού και της φράσης που τον ακολουθεί «δεν θα ανοίξεις το στόμα σου πουθενά αλλιώς θα σε τελειώσω…», δεν είναι συμπεριφορές που συναντά κανείς μόνο στο θέατρο, αλλά παντού.
Αφού λοιπόν έκανα μία πρώτη απόπειρα να συνεννοηθώ με όλους αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα, θα επιχειρήσω κάτι αντίστοιχο, χωρίς σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, το γνωρίζω ασφαλώς και με όλους αυτούς που βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους και στη συνέχεια αποφασίζουν γι’ αυτούς ανάλογα με τις ταμπέλες που τους έβαλαν. Αν θέλουμε να κάνουμε μία προσπάθεια να ζούμε σε μία κανονική κοινωνία και όχι σε μία ζούγκλα, σαν αυτή που εδώ και χρόνια φτιάχνουμε και πλησιάζουμε στο να… τελειοποιήσουμε, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά μία τελευταία «ευκαιρία».
Η «ζούγκλα» που φτιάξαμε δεν είναι καμωμένη από αριστερούς, όπως πιστεύουν οι δεξιοί, δεν είναι καμωμένη από δεξιούς, όπως πιστεύουν οι αριστεροί, είναι σίγουρα καμωμένη και από δεξιούς και από αριστερούς και από κεντρώους. Είναι και από άνδρες και από γυναίκες, είναι και από τις προηγούμενες γενιές και από τις τωρινές, είναι και από τους πολιτικούς και από τους πολίτες, είναι από όλους. Διότι εδώ σε αντίθεση με την γελοιότητα του Πάγκαλου και το «όλοι μαζί τα φάγαμε…», ισχύει ότι κανείς δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω…
Η υπόθεση λοιπόν του Λιγνάδη, είναι μία ανατριχιαστικά σοβαρή υπόθεση, με βάση πάντα τις καταγγελίες, μία υπόθεση που φυσικά θα πρέπει να αποδειχτεί και νομικά ως τέτοια. Μία υπόθεση για να ταρακουνήσει όλους μας και όχι το χώρο του θεάτρου ή τον χώρο της πολιτικής. Μία υπόθεση για να μιλήσουμε, επιτέλους σοβαρά και με ειλικρίνεια σε αυτή τη χώρα για την σεξουαλική κακοποίηση – καταπίεση και ότι παρεμφερές.
Αντιθέτως τι κάνουμε για μία ακόμη φορά σε αυτόν τον τόπο, με ένα τόσο σοβαρό θέμα; Κάνουμε πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως κοινωνία.
Είναι ντροπή λοιπόν το θέμα αυτό να χρησιμοποιείται για πολιτική εκμετάλλευση. Το κάνει ξεκάθαρα ο ΣΥΡΙΖΑ και με χυδαίο τρόπο, χρησιμοποιώντας και τα διαφόρων ειδών «παπαγαλάκια» δημοσιογράφους, αλλά και όλους τους θαυμαστές του αυριανισμού. Το ότι ο Λιγνάδης ανήκει σε έναν πολιτικό χώρο, το ότι έχει σχέσεις, είτε επαγγελματικές, είτε ακόμη και κοινωνικές ή φιλικές σε κάποιες περιπτώσεις, με πρόσωπα από αυτόν τον χώρο, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα περισσότερα από αυτό. Δεν είναι ο κάθε ένας που γνώριζε ή ανήκε στον ίδιο χώρο με τον Λιγνάδη, παιδεραστής ή βιαστής ή ότι άλλο. Πόσο αυτονόητο είναι άραγε αυτό, για να το καταπατούν με τόση ευκολία ακόμη και μέσα στη Βουλή. Ας μην μιλήσω για τα social media.
Όπως είναι αυτονόητο, ότι αν αποδειχτεί ότι ο Λιγνάδης έκανε όλες αυτές τις φρικιαστικές πράξεις, δεν τις έκανε στο όνομα του θεάτρου και της τέχνης και δεν αφορούν κάθε άνθρωπο του θεάτρου και της τέχνης. Η φράση «αυτά το ξέρουμε ότι γίνονται στο θέατρο και τον κινηματογράφο…», είναι εμετική και επικίνδυνη, τόσο απλά…
Την ίδια ακριβώς στιγμή, είναι ντροπή η Υφυπουργός Πολιτισμού, η κυρία Μενδώνη να μην έχει παραιτηθεί. Ντροπή όμως. Όχι ασφαλώς γιατί γνώριζε. Αλλωστε αν γνώριζε, τότε δεν θα ήταν το θέμα μας, η παραίτησή της, αλλά η ποινική δίωξή της, γιατί θα κάλυπτε κάποιον που κατηγορείται για παιδεραστία και βιασμούς, πράξη ποινικά κολάσιμη. Πρέπει να παραιτηθεί λοιπόν, γιατί δεν γνώριζε και άθελά της έβαλε σε μία σημαντική θέση, κάποιον που κατηγορείται για αποτρόπαια εγκλήματα, κάποια από τα οποία τα έπραξε, στο όνομα της εξουσίας και την δύναμη της θέσης, στην οποία τον τοποθέτησε η κυρία Μενδώνη. Πόσο πιο αυτονόητο είναι, ότι ως πράξη ελάχιστης πολιτικής ευθύνης, θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί ήδη και αν δεν είχε ίχνος ευθιξίας για να το πράξει, πόσο αυτονόητο είναι ότι θα έπρεπε να της έχει ζητηθεί από τον Πρωθυπουργό η παραίτησή της.
Είναι ντροπή για μία ακόμη φορά, να δίνεται στην κοινωνία η αίσθηση της πολιτικής συγκάλυψης σε μία τέτοια μορφή σκανδάλου. Διότι, εδώ δεν πρόκειται για κάποιον που κατηγορείται ότι έκλεβε χρήματα, ότι έπαιρνε μίζες για τα υποβρύχια, πρόκειται για κάποιον που κατηγορείται ότι βίαζε και κακοποιούσε παιδιά, για κάποιον που βίαζε τα όνειρα και τις ζωές παιδιών. Ε, δεν γίνεται και εδώ να δίνουμε την εικόνα της πολιτικής συγκάλυψης, δεν γίνεται…
Όπως δεν γίνεται να συνεχίσουμε σε αυτήν εδώ τη χώρα να συμπεριφερόμαστε με αυτήν την αδιανόητη καφρίλα. Δεν γίνεται να υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι αντιδρούν και δικαίως ασφαλώς, για την κατάφορη καταπάτηση των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα, μία ακόμη περίπτωση που δείχνει, ότι προσπαθούμε να καταπατήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο, με τον τρόπο που το κάνει η Τουρκία και την χλευάζουμε, αλλά την ίδια ώρα να κατακρίνουν με εμετικό τρόπο και όποιον προσπαθεί νομικά να υπερασπιστεί τον Λιγνάδη.
Ολοι απέναντι στο νόμο, είναι ίσοι και ίδιοι. Και ο Κουφοντίνας και ο Λιγνάδης και ο κάθε ένας που έχει διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα, όσο φρικτό κι’ αν είναι. Αν δεν μείνουμε σε αυτό, αν δεν σταθούμε στους νόμους και στα δικαιώματα των πολιτών, τότε ας πάρουμε τις πέτρες κι’ ας ξεκινήσουμε τον λιθοβολισμό του Λιγνάδη και του κάθε Λιγνάδη, ή ας αφήσουμε τον Κουφοντίνα και τον όποιον Κουφοντίνα εν έτει 2021, να πεθάνει από απεργία πείνας, επειδή δεν του παρέχουμε τα νόμιμα δικαιώματά του.
Τότε «ναι» θα έχουμε φτιάξει μία κοινωνία απόλυτης ζούγκλας…
