Οι στιγμές πριν τη selfie

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Οι στιγμές πριν τη selfie
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας. Τη γιορτάζουν νομίζω περισσότερο οι σπουδαστές Φωτογραφίας και οι ερασιτέχνες φωτοευαίσθητοι, ίσως να μη τη θυμούνται οι επαγγελματίες. Δεν έχει και καμιά τρελή αξία να γιορτάζουμε τις Παγκόσμιες Ημέρες, είναι τις περισσότερες φορές μια αφορμή συζήτησης κι επικαιρότητας.

Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που αγγίξατε μια φωτογραφική μηχανή ή που νιώσατε την ανάγκη να φωτογραφίσετε κάτι χωρίς τη σπουδή να το ανεβάσετε στα social media. Δεν ξέρω επίσης αν θυμάστε, πότε τυπώσατε τελευταία μια φωτογραφία για να στολίσετε το σπίτι σας με τα παιδιά σας, ένα στιγμιότυπο ευτυχίας, καλοκαιρινών στιγμών ή οικογενειακών συγκεντρώσεων. Αν καδράρατε μια καλλιτεχνική στιγμή έκφρασης, ακόμα καλύτερα.

Διάβασα σήμερα σε ένα site φωτογραφικού ενδιαφέροντος, ότι στατιστικά οι πιο πολλές φωτογραφίες στις μέρες μας προορίζονται για τα social media. Από αυτές οι περισσότερες είναι selfie. Μυστήριο πράγμα οι selfie. Θα ήταν φωτογραφικά πολύ ενδιαφέρον να παρατηρούσαμε ένα πρόσωπο και τις εκφράσεις του τα δευτερόλεπτα ακριβώς πριν τη selfie λήψη κι αμέσως μετά. Η προετοιμασία πριν τη στιγμιαία αυτό-απαθανάτιση της «ευτυχίας» ή της «περισυλλογής» και το contrast αυτού που δείχνουμε με αυτό που πραγματικά είμαστε.

Ένας φίλος μου ο Κωστής το σχολίασε, που αλλού στο facebook, πολύ εύστοχα, «μακάρι να περνάτε όλοι τόσο καλά, όσο δείχνετε». Προφανώς βλέποντας τα likes και τα αποθεωτικά comments κάτω από τις selfie μας επιβεβαιώνουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, ότι είμαστε όμορφοι, περνάμε καλά, τρώμε υπέροχα, ζούμε αξιοθαύμαστα. Δεν είναι κάτι κατακριτέο, απλά θα ήταν ωραία να περνάμε τόσο καλά όσο ποζάρουμε.

Παρατηρούσα τις προάλλες μια κοπέλα στην παραλία Θεσσαλονίκης. Ήταν μόνη, είχε ομολογώ ένα πολύ όμορφο φόντο, την πάντα φωτογενή θάλασσα κι ένα σούπερ-ντούπερ smartphone στο χέρι της με HD κάμερα και 6” οθόνη. Είχε κι ένα πολύ αδιάφορο βαριεστημένο ύφος από αυτά που πολύ συχνά οι νέοι άνθρωποι φοράνε σαν unisex και all weather ρούχο. Τσέκαρε λίγο το φόντο της, τσέκαρε και τη θέση του ήλιου (φωτογραφικά πολύ σωστό αυτό) και ξαφνικά την αδιαφορία της αντικατέστησε ένα λαμπερό υπερχαρούμενο χαμόγελο που την έκανε να ομορφύνει κατά υπερβολικό σε σχέση με πριν βαθμό. Τέλειωσε τη selfie λήψη της και μετά τσέκαρε το αποτέλεσμα στην OLED οθόνη. Έπειτα με απαράμιλλη άνεση εκφραστικής αλλαγής, που θα ζήλευε κι η Αλίκη αν ζούσε, υιοθέτησε το ναζιάρικο, συνοφρυωμένο duck face ύφος και τράβηξε άλλη μια selfie. Μετά ξανά αφοσιώθηκε στην οθόνη της προφανώς φιλτράροντας το τελικό αποτέλεσμα πριν το ποστάρει.

Έχουν εκλείψει κατά μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι που χαμογελάνε ή γελάνε με την καρδιά τους, αν δεν πρόκειται να το ποστάρουν με selfie ή «τυχαίες κι αυθόρμητες» λήψεις από φίλους τους, που «έτυχε» να τους φωτογραφίσουν την κατάλληλη στιγμή. Το να χάσουμε το χαμόγελό μας είναι βέβαια μια κάποια δικαιολογημένη προσωπική ήττα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, το να το εφευρίσκουμε είναι ένα άλλο φαινόμενο selfie και social καθημερινότητας που τείνει να γίνει αυτονόητα φυσικό.

Ένας παλαιός επαγγελματίας φωτογράφος μου είχε σχολιάσει κάποτε, «η Τέχνη της Φωτογραφίας ξεφτιλίστηκε από τότε που το κάθε καρέ είναι τζάμπα». Η αλήθεια είναι πως πια δε σκεφτόμαστε πόσα καρέ απέμειναν στο 36αρι φιλμάκι μας, ούτε πόσα θα μας χρεώσουν στην εμφάνιση και στην εκτύπωση. Αλλά είναι μάλλον υπερβολικό και δείγμα γήρατος να δαιμονοποιούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας και την πολυτέλεια να «πυροβολούμε» χωρίς φραγμό κόστους με τη φωτογραφική μας κάμερα. Η digital τεχνολογία δε μας φταίει, αν δεν ξέρουμε πως να τη μεταχειριστούμε.

Κλείνω το κείμενο ακούγοντας ήδη τις μουρμούρες από τους νεότερους αναγνώστες που θα σχολιάζουν πόσο γεροπαράξενος γίνομαι σιγά σιγά και τι γκρίνια βγάζω με την πρώτη σημαντική ή ασήμαντη αφορμή. Το έγραψα γιατί διάβασα στο ημερολόγιο, ότι σήμερα καθιερώθηκε να γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας. Και σκέφτηκα ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ευχηθώ ειδικά στους νεότερους αναγνώστες να είναι οι στιγμές πριν τη selfie τους τόσο γελαστές, ναζιάρικες κι ευτυχισμένες όσο και τα καρέ που ποστάρουν.

Υ.Γ. Ο καλύτερος εορτασμός της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας γίνεται μέσα σε έναν σκοτεινό θάλαμο αλλά ξέρω, σας βάζω δύσκολα!

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.