Τα «υποκείμενα νοσήματα» της χώρας μας
Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις
Είναι οι δυο λέξεις που προσωπικά θα με ακολουθούν καιρό αφού λήξει όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση που περνάμε. Η απογευματινή ενημέρωση, όπως η Πολιτεία έχει ορίσει να γίνεται κάθε μέρα στις 6, περιλαμβάνει νούμερα, αναγνώσεις αριθμών, κρουσμάτων, διασωληνωμένων, νεκρών, στατιστικές συγκρίσεις με προηγούμενες εβδομάδες, στατιστικές συγκρίσεις με άλλες χώρες, που αργότερα στα δελτία γίνονται infographics για γρηγορότερη κατανόηση. Ειδικά στην ανακοίνωση των αριθμών συνανθρώπων μας που έχασαν τη μάχη, δύο είναι οι χαρακτηριστικές φράσεις που όλοι περιμένουμε να ακούσουμε. Την αναγγελία του ηλικιακού group στο οποίο ανήκουν και τις λέξεις «υπήρχαν υποκείμενα νοσήματα».
Όσο πιο μεγάλη η ηλικία κι όσο πιο συχνά τα υποκείμενα νοσήματα, τόσο συχνότερα ένα εσωτερικό «ουφ» ανακούφισης γιατί αισθανόμαστε μια τεράστια απόσταση να μας χωρίζει από όσα ακούμε εμείς οι νεότεροι και υγιείς, αλλά και τόσο συχνότερα μια θηλιά άγχους στους γονείς μας που μπορεί να βρίσκονται στην έβδομη ή στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους και να έχουν θέματα με πίεση, με ζάχαρο, καρδιαγγειακά προβλήματα κλπ. Η στιγμή της υποδόριας ανακούφισης δε σας κρύβω με κάνει να ντρέπομαι λίγο, είναι μια ένοχη ανακούφιση του αισθήματος επιβίωσής μου.
Αυτά όμως τα υποκείμενα νοσήματα δεν είναι μόνο ατομικά, είναι και συλλογικά. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται οι γιατροί, οι νοσηλευτές και το υγειονομικό της χώρας. Η γύμνια των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων όπου άνθρωποι με περισσή διάθεση και φιλότιμο κι αυτοθυσία παλεύουν με τα φτωχά υλικά, με τον κίνδυνο της υπερφόρτωσης, με την ελάχιστη έμπρακτη αναγνώριση, εννοώ αξιοπρεπείς μισθούς και πληρωμένες στην ώρα τους υπερωρίες αντί χειροκροτημάτων στα μπαλκόνια. Συνθήκες ευγνωμοσύνης για αυτό που προσφέρουν στην κανονικότητα κι όχι θεατρικά μπράβο σε συνθήκες επιστράτευσης.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη σε απόθεμα μονάδων αίματος κι όχι μόνο σήμερα, πάντα στην Ελλάδα. Στατιστικά σταθερά στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης σε ό,τι έχει να κάνει με την αιμοδοσία, τη δωρεά αιμοπεταλίων, τη δωρεά οργάνων στην τωρινή συγκυρία παρακαλούν όλοι οι υγειονομικοί για έκτακτες αιμοδοσίες που θα αποτελέσουν φιλί ζωής για τις τράπεζες αίματος της χώρας. Αντί να τσακωνόμαστε για το αν η παραλία Θεσσαλονίκης είχε όντως κόσμο ή αν ήταν ένα ηθελημένο σφάλμα τηλεφακού, αντί να διαφωνούμε για το άνοιγμα ή το κλείσιμο των εκκλησιών ας τα κάνουμε όλα έκτακτα κέντρα αιμοδοσίας. Αντί να διαφωνούμε για το αίμα και το σώμα του Χριστού είτε πιστεύουμε είτε όχι, μπορούμε να προσφέρουμε το δικό μας αίμα ή το δικό μας σώμα ως εθελοντές εκεί όπου χρειάζεται. Ο πόλεμος αυτός δε χρειάζεται μόνο τηλεθεατές, coronavirus will not be televised.
Διαβάζω ότι πολλοί συμπολίτες μας βρήκαν έναν μαγικό τρόπο να περάσουν Πάσχα στο χωριό. Με μια χειρουργική επέμβαση στο TAXIS μπήκαν κι άλλαξαν τον τόπο μόνιμης διαμονής για να περνούν διόδια και να προσπερνούν απαγορεύσεις. Τόση ευφυία, τόση εφευρετικότητα, τόσο λάθος ξοδεμένη. Η κυβέρνηση αντέδρασε με γρήγορα αντανακλαστικά, πονηροί κυβερνώντες πονηρών πολιτών. Αν βέβαια προλάβαινα να «ξεγελάσω» το σύστημα κι έσκαγα μύτη στο αμόλυντο από κορωνοϊό χωριό μου, ο γείτονας που θα με κάρφωνε θα ήταν ρουφιάνος, γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε όποιον εναντιώνεται σε κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά. Τον βαφτίζουμε ρουφιάνο για να απαλείψουμε την προσωπική μας ευθύνη και να ελαφρύνουμε τις εντυπώσεις. «Μα εμένα το σπίτι μου στο χωριό είναι απομονωμένο, δε θα βγω από κει». Ναι δεν ξέραμε να προσλάβουμε άλλο ένα εκατομμύριο ειδικούς φρουρούς για τα εξοχικά και τους σύγχρονους wanna be ερημίτες!
Τέλος οι εθνοπατέρες μας, το αιώνιο «υποκείμενο νόσημα» του τόπου. Άλλοτε σε έναν χυδαίο διαγωνισμό φιλανθρωπίας, άλλοτε σε μια κόντρα χαμηλών ή υψηλών τόνων γιατί πρέπει να υπάρχει αντίλογος κι εκεί που δε χρειάζεται, γιατί πρέπει να ανακαλυφθούν «ευθύνες», όταν με το ρυθμό εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, οι ευθύνες πλην απειροελαχίστων περιπτώσεων είναι συλλογικές. Τις περισσότερες φορές οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι εκτός θέματος κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ύβρις που μπορώ να απευθύνω σε εκλεγμένους από το λαό αντιπροσώπους. Φοβάμαι μάλιστα ότι θα είναι εντελώς εκτός θέματος την επόμενη δύσκολη ημέρα. Όταν δε θα αντιμετωπίζουμε άμεσο υγειονομικό κίνδυνο, αλλά θα πρέπει να πατήσει στα πόδια της μια κοινωνία που οικονομικά, εργασιακά, επιχειρηματικά θα έχει τεράστιες απώλειες και θα συνειδητοποιήσει πόσα βήματα πίσω έκανε μέσα 3 – 4 μήνες.
Είμαστε ιστορικά τόσο κακοί στη διαχείριση του μετά. Είμαστε πάντα τραγικά κακοί και διαχρονικά διχασμένοι ακόμα και μετά από εθνικούς θριάμβους και συλλογικές νίκες. Και η ρημάδα η ιστορία επαναλαμβάνεται πατώντας πάνω στα υποκείμενα νοσήματα κάθε λαού.
