Η εποχή μας έχει ήρωες και είσαι… Ε.Σ.Υ!

Μιχάλης Τσαμπάς Μιχάλης Τσαμπάς
Η εποχή μας έχει ήρωες και είσαι… Ε.Σ.Υ!
Ο Μιχάλης Τσαμπάς γράφει για τους καθημερινούς ήρωες στον… πόλεμο με τον κορονοϊό, που προφανώς για να τα καταφέρουν θέλουν κάτι παραπάνω από ένα χειροκρότημα. Είτε αυθόρμητο, είτε «επικοινωνιακού χαρακτήρα»!

Κατά καιρούς ιστορικοί, αναλυτές, διεθνολόγοι, πολιτικοί έχουν αναφερθεί σε… Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο παίρνοντας ως αφορμή διάφορα γεγονότα που… σόκαραν όλο τον πλανήτη. Αυτό που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες με τον κορονοϊό κι αυτό που όπως όλα δείχνουν πρόκειται να ζήσουμε και τους επόμενους μήνες, μάλλον μοιάζει πιο κοντινό από οτιδήποτε άλλο σε πόλεμο και μάλιστα Παγκόσμιο.

Πόλεμος χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Ούτε μια βόμβα. Γίνεται; Κι όμως γίνεται. Εκατοντάδες καθημερινά τα θύματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με την Ιταλία να καλείται να πληρώσει τον μεγαλύτερο φόρο αίματος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας πια και όχι μόνο ηλικιωμένοι όπως τις πρώτες μέρες… φεύγουν από τη ζωή.

Άλλοι ζουν τον δικό τους Γολγοθά είτε διασωληνωμένοι σε δωμάτια εντατικής νοσοκομείων, είτε στα σπίτια τους. Η λέξη καραντίνα, άθελα της έγινε η πλέον δημοφιλής στις μηχανές αναζήτησης. Ίσως μετά τον κορονοϊό. Κι ερχόμαστε εντός συνόρων που η κατάσταση επίσης είναι δύσκολη. Δραματική. Πρωτόγνωρη.

Ένα ταξίδι σε νερά όχι μόνο φορτουνιασμένα, αλλά κυρίως αχαρτογράφητα. Ο φόβος για το σήμερα, ο τρόμος για την επόμενη μέρα, τα ερωτηματικά για το άγνωστο, η καχυποψία για τον… διπλανό, η οργή για αυτόν που δεν πειθαρχεί, η θλίψη γι’ αυτούς που έφυγαν, η αγωνία γι’ αυτούς που δίνουν καθημερινά την άνιση μάχη. Eκατομμύρια άνθρωποι από την μία μέρα στην άλλη άλλαξαν, με άγριο, άγαρμπο τρόπο την ζωή τους.

Άφησαν την εργασία τους (δυστυχώς στην πορεία θα αποδειχθεί κάποια δεν θα γυρίσουν σε αυτές…) και κλείστηκαν στα σπίτια τους. Το παρήγορο είναι πως «κλείστηκαν για το καλό τους και το καλό των αγαπημένων τους προσώπων». Το #μένουμε_σπίτι δεν είναι κλισέ, δεν είναι μόδα, είναι ανάγκη. Επιτακτική μάλιστα. Υπάρχουν όμως όλες αυτές τις ημέρες και κάποιοι που όσο κι αν το θέλουν να… κλειδαμπαρωθούν στην σπιτική τους ασφάλεια, δεν το κάνουν. Όχι γιατί δεν θέλουν, όχι γιατί είναι χαζοί και… τρέχουν στις παραλίες, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γιατί είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Έχουν δώσει τον όρκο και αυτή την εποχή τον τιμούν μέχρι εκεί που δεν πάει.

Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι βοηθοί, όλοι όσοι κινούνται γύρω από το σύστημα υγείας και ιδιαίτερα το δημόσιο. Γιατί κυρίως αυτό είναι που δίνει τις μάχες του. Τις άνισες μάχες, με έναν άγνωστο ιό, με μηδενική… βιβλιογραφία, χωρίς εμβόλια, χωρίς άλλες άμυνες και με πενιχρά μέσα.

Ποιος ξεχνάει άλλωστε ότι μιλάμε για τα ελληνικά νοσοκομεία;

-Ναι αυτά που δεν έχουν ούτε κρεβάτια και έχουν γεμίσει τους διαδρόμους με ράντζα.

-Ναι αυτά που στάζουν τα σκουριασμένα υδραυλικά τους.

-Ναι αυτά που το προσωπικό είναι δυσανάλογο με τις καθημερινές απαιτήσεις.

-Ναι αυτά που δεν έχουν ούτε μάσκες, ούτε κλινοσκεπάσματα.

-Ναι αυτά που έχουν τεράστιες ελλείψεις από απαραίτητα ιατρικά μηχανήματα.

Και πολλά, πολλά άλλα…

Αυτό είναι το ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας. Με τα δεκάδες προβλήματά του, έτοιμο από καιρό για να καταρρεύσει, αλλά παραμένει εκεί όρθιο. Παλεύει, αντιστέκεται, τρώει τα χαστούκια του, κερδίζει και ξανά από την αρχή. Μια διαρκής μάχη. Ένας πόλεμος με στρατιώτες που πάνε σε αυτόν με σφεντόνες. Δεν το παρατάνε όμως. Με ότι διαθέτουν ρίχνονται στη μάχη και σώζουν ζωές. Παλεύουν με τον κορονοϊό… χωρίς αύριο. Γιατί το σήμερα, το τώρα είναι αυτό που δεν πρέπει να χαθεί. Παλεύουν να μας πείσουν ότι αντέχουμε και χωρίς βόλτες. Χωρίς παρέες για μερικές μέρες.

Αυτοί είναι οι ήρωες της εποχής. Καλά τα μπράβο. Καλό το… online χειροκρότημα, είτε είναι από καρδιάς, είτε το κάναμε για να το ποστάρουμε μετά στα social. Όμως αυτό που μετράει είναι το μετά. Όταν αυτή η μάχη, όταν αυτή η περιπέτεια, αυτός ο «πόλεμος» τελειώσει, οφείλει όλη η κοινωνία, οφείλει η συντεταγμένη πολιτεία να στρέψει όλο το ενδιαφέρον της προς τα εκεί. Να μην περιοριστεί απλά σε ένα ακόμη χειροκρότημα...

ΥΓ. Για όλους αυτούς που κάνουν την βόλτα τους στην παραλία της Θεσσαλονίκης, που περιμένουν στην ουρά για ένα κοκτέιλ (!!!), για όλους αυτούς που κατέκλυσαν τις παραλίες της Αθήνας, για όλους αυτούς που δεν μπορούν μια Κυριακή χωρίς να μεταλάβουν, για όλους αυτούς που γέμισαν τα γηπεδάκια μπάσκετ, για όλους αυτούς που έκαναν sold out στα… in καφέ της πόλης τους δεν υπάρχουν λόγια. Ή μάλλον υπάρχουν. Το είχε πει ο Γιώργος Γεωργίου στο περίφημο «Καφενείο των φιλάθλων» πριν πολλά-πολλά χρόνια. Ο ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ, Ο Μ@ΛΑΚ@Σ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ! Απλά αυτή την φορά είναι παράλληλα και επικίνδυνος!

Μιχάλης Τσαμπάς
Μιχάλης Τσαμπάς

Η πρώτη επαφή με τον.. χώρο έγινε στις «Παιδικές Φωνές» της Τετάρτης Δημοτικού σε ένα σχολείου του Αγρινίου. Ενα αθλητικό μονόστηλο και... όλος ο κόσμος δικός του. Από τότε κύλησαν... τόνοι κυβικά νερού στο αυλάκι αλλά το μυαλό πάντα εδώ γύρω τριγύριζε.

Για μια δεκαετία και κάτι μια μαγευτική περιήγηση στον κόσμο του χαρτιού και της εφημερίδας. Εφημερίδων για την ακρίβεια. Και μια και δύο και τρεις. Με μια τζούρα κι από ραδιόφωνο. Όμως η άλλοτε κραταιά και πλέον μια γλυκιά ανάμνηση «Αθλητική Ηχώ» έχει την δική της ξεχωριστή θέση στην καρδιά.

Κι από τον Ιούνιο του 2008 (βάλε κι ένα μήνα πριν τα δοκιμαστικά) το Gazzetta κυριαρχεί. Τα κτήρια αλλάζουν. Πότε Κατεχάκη, πότε Νέο Ηράκλειο και τώρα Αγία Παρασκευή. Η αγαπημένη όμως συνήθεια 15 ετών δεν αλλάζει ποτέ. Θέματα, τίτλοι, ειδήσεις, μεταγραφές, αποκλειστικότητες, συνεντεύξεις, αφιερώματα, μεγάλες διοργανώσεις. Όλα περνάνε μπροστά από τα μάτια και μεταφέρονται με αγάπη στην οθόνη. Συνεχίζεται...