Η δουλειά στην οποία βάζεις τον εαυτό σου, είναι τέχνη, έτσι Αλεξ;
Λένε ότι τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν. Γι' αυτό το μοντάζ είναι τέχνη.
Η πιο χαρακτηριστική φράση που άκουσα πάντως για το μοντάζ είναι αυτή που λέει ότι «στόχος του μοντέρ είναι να διεισδύσει στο μυαλό του θεατή, να τον κάνει να αισθανθεί τα πάντα, χωρίς να γίνει αντιληπτός»
Ναι λοιπόν, το μοντάζ είναι τέχνη κι ας είναι υποτιμημένη. Αλλωστε είναι γνωστή η συνήθεια που έχουμε να περιορίζουμε την τέχνη, ή η διάθεση μας να την προσδιορίσουμε με έναν στενό τρόπο, για να την φέρουμε στα μέτρα μας. Επίσης έχουμε μία εμμονική διάθεση να μην ταυτίζουμε την τέχνη με την τεχνολογία, καμιά φορά ακόμη και να την ξορκίζουμε όταν παντρεύεται με αυτήν.
Ακόμη και οι δικές μου απόψεις μπορεί να μην απείχαν ως ένα βαθμό, από αυτή την λογική μέχρι πριν μερικά χρόνια. Ωσπου στην επαγγελματική μου ζωή, γνώρισα και δούλεψα με ορισμένα παιδιά – επαγγελματίες, που με έκαναν να καταλάβω, πόσο μεράκι, πόσο μεγάλη διάθεση, πόσο φαντασία, πόσο τέχνη, μπορείς να καταθέσεις μαζί με την ψυχή σου, μπροστά από έναν υπολογιστή και μία οθόνη.
Ένα τέτοιο παιδί ήταν και ο Αλεξ, ο οποίος χθες το μεσημέρι σε ηλικία 39 ετών μας… αποχαιρέτησε ξαφνικά. Ο Αλεξ ήταν ένας καλλιτέχνης με την αληθινή έννοια του όρου. Μία ταξιδιάρα ψυχή, με ένα βλέμμα που σου έδινε την αίσθηση ότι κοιτούσε μονίμως στο άπειρο και ένα ζεστό χαμόγελο που σε έκανε να πιστεύεις, ότι στη ζωή του δεν έχει υπάρξει λεπτό που δεν ήταν χαμογελαστός.
Δεν ήταν φίλος μου, ήταν απλά συνεργάτης μου και μάλιστα όχι στενός, υπό την έννοια ότι δεν δουλεύαμε μαζί συχνά. Δεν χρειάζονταν όμως να είναι κολλητός σου ο Αλεξ για να τον καταλάβεις και ως άνθρωπο και ως επαγγελματία και ως καλλιτέχνη.
Μερικές ώρες μαζί του, δίπλα του, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μπροστά από μερικές οθόνες και την μονταζιέρα έφταναν. Γνωριστήκαμε και δουλέψαμε μαζί πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια, για ένα ντοκιμαντέρ της Cosmote TV για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Λέστερ. Εκεί διαπίστωσα μέσα σε λίγα λεπτά την καλλιτεχνική φύση του ανδρός, την αγάπη για την δουλειά, για αυτό που έκανε, την σημασία στην λεπτομέρεια, το καρέ που έπρεπε να είναι σε απόλυτη αρμονία με την μουσική και το σπικάζ, την πινελιά της φαντασίας που περνούσε στα μάτια σου μέσα από την τεχνολογία. Ατελείωτες ώρες, μετά το πέρας της βάρδιας του για να είναι το αποτέλεσμα όχι απλά καλύτερο, αλλά τέλειο στα μάτια του.
«Το ζεις, το καταλαβαίνεις, το νιώθεις, σε παίρνει μαζί του, σου λείπει κάτι, μήπως να ανέβει η μουσική λίγο εδώ, μήπως τα κοντινά να γίνουν πιο εκφραστικά, λίγο πιο αργή η κίνηση, μήπως το πέρασμα να γίνει με άλλο πλάνο, ταξιδεύεις μαζί του ρε παιδί μου…», ο Αλεξ και οι ανησυχίες του.
Ατελείωτες ώρες μετά το πέρας της βάρδιας του και ο Αλεξ εκεί να μου λέει. «Φίλε θα φύγουμε μόνο όταν θα ανατριχιάζεις με αυτό που βλέπεις και ακούς. Αν δεν ανατριχιάζεις δεν είναι καλό, αν δεν σε διαπερνά, δεν μετράει μία…». Κι εγώ εκεί με τις παραξενιές μου, να τολμώ μερικές φορές να κάνω και υποδείξεις. Και αυτός να ακούει όχι απλά με υπομονή, αλλά με διάθεση, να πάρει ακόμη και από κάποιον άσχετο με το μοντάζ την ιδέα του, να ακούσει αυτό που εγώ φαντάστηκα και να το κάνει εικόνα. Να πιάνει στα χέρια του το πληκτρολόγιο και να κάνει μικρά θαύματα.
Ναι ρε φίλε, όταν ο μοντέρ είναι σαν τον Αλεξ, το μοντάζ δεν είναι μόνο μία σπουδαία τέχνη, είναι μαγεία…
Πολλές φορές στην τηλεόραση, ακούτε τους ανθρώπους που είναι μπροστά από τις κάμερες να μιλούν για αυτούς που είναι πίσω από αυτές και να σας λένε ότι «χωρίς αυτούς δεν θα συνέβαινε τίποτα από όσα είδατε…». Οι περισσότεροι από εσάς το ακούτε, αλλά δεν ξέρω πόσοι το μετράτε. Σας διαβεβαιώνω ότι ακόμη και πιο πίσω και από αυτούς που είναι πίσω από τις κάμερες μπορείτε να βρείτε καλλιτέχνες σαν τον Αλεξ.
Ο Αλεξ έφυγε χθες βιαστικά, στα 39 χρόνια του. Οι δικοί του άνθρωποι τον θρηνούν, στους φίλους του ήδη λείπει. Εγώ χθες το βράδυ, έβαλα ένα ποτήρι μπύρα σαν αυτή που τόσο του άρεσε να πίνει και κάθισα να δω ξανά το ντοκιμαντέρ για την Λέστερ. Να παρακολουθήσω ξανά την μαγεία της τέχνης του. Όταν τελείωσε, πήγα στο γραφείο μου, άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω αυτό το κομμάτι.
Όχι για να τον αποχαιρετήσω, αλλά για να σας θυμίσω μέσα από την ιστορία του Αλεξ, ότι οι άνθρωποι μπορεί να φύγουν ακόμη και στα 39 χρόνια τους, πριν προλάβουν να ζήσουν πολλά από αυτά που θα έπρεπε, αλλά έστω κι’ έτσι, έστω και τόσο νωρίς, μπορεί να φύγουν γεμάτοι από την ζωή. Γεμάτοι από την δημιουργία, από την τέχνη, από την αγάπη για αυτό που έκαναν. Και ο Αλεξ έφυγε σίγουρα γεμάτος από αυτό που έζησε και έφτιαξε γιατί μέσα στη δουλειά του θα βρείτε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του.
Ο Αλεξ έφυγε σίγουρα γεμάτος κι’ ας ήταν μόλις 39…
