Ο Κορκονέας-πατέρας και ο σύννομος βίος του καθενός μας

Σκέφτομαι μέρες να γράψω κάτι για την απόφαση του δικαστηρίου για το δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και άφηνα να περάσει κι άλλος χρόνος, όχι τόσο για να δω τις εξελίξεις, που τελικά υπήρξαν από τη μεριά του Αρείου Πάγου, όσο για να μη γράψω κάτι εν θερμώ. Ξέρετε εκείνος ο Δεκέμβρης υπήρξε αρκετά ιδιαίτερος για εμένα, γιατί εκτός από το ότι έπρεπε να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου ως πολίτης και ως πατέρας, όφειλα να ελέγξω και τις λεκτικές αντιδράσεις μου, μια που επαγγελματικά είχα δραστηριότητα ως συμπαρουσιαστής και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση σε εκπομπές με πολύ μεγάλη ακροματικότητα και τηλεθέαση αντίστοιχα. Σε προσωπικό επίπεδο εκείνον το Δεκέμβρη έκανα και κάποιες πολύ αυστηρές διαπροσωπικές κρίσεις σχετικά με το ποιους ανθρώπους βάζω στο σπίτι μου, φέρνω σε επαφή με τα παιδιά μου και συναναστρέφομαι.

Το τι έγινε εκείνη τη βραδιά, το πως έγινε και το που οδήγησε, λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε. Άλλος σήμερα ακούει τον όρο «Δεκεμβριανά 2008» και πρώτα πρώτα σκέφτεται ότι ένας ένστολος λειτουργός του Κράτους σκότωσε ένα παιδί κι άλλος ότι κάηκε όλη η Αθήνα επί μέρες. Σε κάθε περίπτωση η γνώμη μου περί ανάγνωσης της κατάστασης παραμένει σταθερή. Γεγονός δεν είναι ό,τι δείξει η κάμερα και όπου ζουμάρει ο φακός, γεγονός είναι αυτό που έχει συμβεί και μπορείς να εκτιμήσεις και να κρίνεις μόνος ανάλογα την παιδεία σου και τη συναισθηματική σου νοημοσύνη. Όπως καταλαβαίνετε, όταν βρέθηκε συγγενής μου νομικός βλέποντας στην τηλεόραση του σπιτιού μου τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας να πει, «είναι δυνατόν να καίνε όλη την Αθήνα για ένα κωλόπαιδο;» εγώ αυτόματα διέγραψα μέσα μου αυτό το συγγενή μου. Για πολλές μέρες η κορυφαία είδηση ήταν τα επεισόδια κι όχι ο θάνατος ενός 15χρονου. Αυτό δείχνει πολλά για την ελληνική δημοσιογραφία και για την ελληνική δημοκρατία ταυτόχρονα. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω ότι πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής τώρα, όπως ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης, Υπουργός σήμερα και Αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος χαρακτήριζε το σημερινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και τότε Υπουργό Εσωτερικών κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, «ως τον αχρηστότερο Υπουργό Εσωτερικών από καταβολής του ελληνικού κράτους επειδή άφησε να καεί η Αθήνα». Έτσι για τη σημειολογία της μνήμης μας. Μετά προφανώς ο κύριος Γεωργιάδης απολογήθηκε, on camera μάλιστα, και το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν.

Όπως διαβάσατε παντού πιστεύω, το δικαστήριο της Λαμίας έκρινε ένοχο τον Κορκονέα και του επέβαλε ποινή 13 ετών κάθειρξης κι αθώο τον συγκατηγορούμενο και συνοδηγό του εκείνο το βράδυ Σαραλιώτη. Στον Κορκονέα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του σύννομου βίου και με το χρόνο που ήδη είχε εκτίσει ως φυλακισμένος μαζί με κάποια μεροκάματα που έκανε στη φυλακή είναι ήδη ελεύθερος. Ο Σαραλιώτης δε σε συνέντευξη που έδωσε είπε πόσο του έχει λείψει η δουλειά του (!) κι ότι θα ήθελε να επιστρέψει στο Σώμα της Αστυνομίας. Προφανώς ο δεύτερος δεν πάσχει από κάποιο σύνδρομο μετατραυματικού στρες εξαιτίας της δολοφονίας ενός παιδιού μπροστά του ούτε τρέφει πια κάποιο φόβο ή αποστροφή για τα όπλα και την καταστολή.

Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Νομοθέτης, όταν αποφάσιζε να διατυπώσει τον όρο «σύννομος βίος». Είμαι βέβαιος ότι κανένας δικαστής ή αστυνομικός δεν μπορεί να σταδιοδρομήσει στο Σώμα του, αν δεν είναι ο σύννομος βίος του προαπαιτούμενος. Είναι υψηλή η θέση ευθύνης του και υψηλή η εξουσία του για να εμπιστευθούμε ανθρώπους χωρίς πρότερο σύννομο βίο. Πως λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί μπορούν να επικαλεστούν σε περίπτωση έκνομης πράξης τους τον «πρότερο σύννομο βίο τους», όταν αυτός ήταν απαραίτητος για το διορισμό τους; Αντίθετα αν ένας εκδοροσφαγέας, ένας αγρότης, ένας ψαράς παρανομήσει, τότε έχει νόημα να ασχοληθούμε με το ποιόν του πρότερου βίου του, για να τον «περιγράψουμε» και να τον μεταχειριστούμε νομικά ως κοινωνία. Αν ο δημόσιος λειτουργός, ο βουλευτής-νομοθέτης, ο αστυνομικός οφείλουν να προσκομίσουν αποδείξεις για το σύννομο βίο τους προκειμένου να αναλάβουν τη θέση τους, πως αργότερα γίνεται να κουνάνε ως παντιέρα τη συννομιμότητά τους για να τύχουν επιεικούς μεταχείρισης;

Ο Άρειος Πάγος, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ζήτησε να λάβει το σκεπτικό της απόφασης μόλις αυτή καθαρογραφεί, για να κρίνει την κρίση των δικαστών του δικαστηρίου της Λαμίας. Πριν και πάνω από αυτό μήπως θα έπρεπε να γνωμοδοτήσει επί του όρου «σύννομος βίος»; Επίσης μήπως οι κορυφαίοι της Δικαιοσύνης πρέπει να ασχοληθούν με το αστυνομικό σώμα, με το ποιοι οπλοφορούν, με τι κριτήρια και ποιες είναι οι διαδικασίες της ψυχιατρικής αξιολόγησης για τους οπλοφορούντες αστυνομικούς μας, που τότε το Δεκέμβρη του 2008 όταν ήταν και πολύ sexy ως θέμα, ακούγαμε από τα χείλη εκπροσώπων όλων μα όλων των πολιτικών παρατάξεων; Έχει θωρακιστεί επιστημονικά το ελληνικό κράτος, ώστε να μη δώσει όπλο σε έναν ακόμα Κορκονέα; Και μια άσχετη λίγο ερώτηση. Αν περιμένει ο Άρειος Πάγος να καθαρογραφεί η απόφαση της πιο πολύκροτης ποινικής υπόθεσης της χώρας, αντιλαμβάνεστε πόσοι κακόμοιροι περιμένουν να «καθαρογραφούν» οι αποφάσεις τους, για να συνεχίσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη ζωή τους;

Ο αθώος Σαραλιώτης επιθυμεί να επιστρέψει στην υπηρεσία του. Πιθανώς να είναι πάλι συνοδηγός ενός Κορκονέα, που χαριτολογώντας θα αποκαλεί «Ράμπο» και δε θα διανοηθεί να καταγγείλει ποτέ ως επικίνδυνο, χωρίς αυτό να επιφέρει ποτέ καμιά νομική συνέπεια, έστω μιας μικρής ποινής που θα αμαυρώσει το «σύννομο βίο» του. Δε θα είναι και φοβερή έκπληξη για μένα αν συμβεί, ζούμε βλέπετε στην κοινωνία της λήθης όπου μπορούν δημόσιοι λειτουργοί να χρηματίζονται αποδεδειγμένα (on camera) και λίγα χρόνια μετά να ζητούν την ψήφο μας ως υποψήφιοι δήμαρχοι και σε χιλιάδες περιπτώσεις να την παίρνουν κιόλας, επειδή «έχουν άκρες στο κόμμα».

Η σχέση μου με την Αστυνομία και τους λειτουργούς της είναι από πάντα και σήμερα πολύ καλή. Και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, όταν βλέπω αστυνομικούς να περνάνε έξω από το σπίτι μου ή να περιπολούν στην πόλη, έχω ένα αίσθημα ασφάλειας. Έχω και φίλους αστυνομικούς, νεά παιδιά, με οικογένειες, γονείς, αδέρφια, όπως όλοι μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να σηκώσει το όπλο απέναντι σε ένα παιδί στην ηλικία του γιου μου και να πυροβολήσει. Δε θα ανεχόμουν από κανέναν σκατόψυχο να μου πει μετά, «ας πρόσεχες το γιο σου και τις παρέες του και που σύχναζε» κι άλλες τέτοιες μαλακίες. Όχι στην Ελληνική Δημοκρατία που αναγράφει η ταυτότητά μου. Δεν είναι επάγγελμα ο αστυνομικός, δεν είναι μια δουλειά για 800 ευρώ, είναι αποτυχημένο όλο το σύστημα αν προσελκύει νέους και νέες για να «τακτοποιηθούν επαγγελματικά». Στη στολή ενός αστυνομικού δε βλέπω έναν μπάτσο, βλέπω κάποιον που θα με προφυλάξει και θα με βοηθήσει. Δε βλέπω έναν Κορκονέα, βλέπω τους αστυνομικούς-παλιούς συμμαθητές μου. Ελπίζω να μην είμαι 45 ετών αφελής.

Ο Κορκονέας διαβάζω είναι και πατέρας. Πατέρας δυο παιδιών. Κάποια στιγμή θα έχει γίνει ή θα γίνει η ερώτηση, «ρε πατέρα γιατί σήκωσες το όπλο και πυροβόλησες;» Τα παιδιά του Κορκονέα και τα παιδιά όλου του κόσμου έχουν πρόσβαση σε όλα τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Μπορείς να τους απαντήσεις ό,τι θες αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις όσα ήδη ξέρουν. Δε ζηλεύω την ελεύθερη ζωή του Κορκονέα από δω και μπρος. Δεν πιστεύω ότι με δέκα ή με είκοσι χρόνια παραπάνω φυλάκισης θα ήταν ξαφνικά ευτυχισμένοι οι γονείς του Γρηγορόπουλου. Πιστεύω όμως ότι θα είναι απολύτως απογοητευμένοι από όλες τις προηγούμενες και πρόσφατες εξελίξεις. Όπως απογοητευμένοι θα είναι και οι γονείς του Παύλου Φύσσα πριν καν βγει η απόφαση, από ολόκληρη τη διαδικασία – τραγέλαφο που σέρνεται χρόνια. Όπως απογοητευμένη κάπου θα ζει και η Ηριάννα που δεν είναι πια της μόδας. Όπως απογοητευμένος νομίζω θα είναι κάποιες στιγμές που δεν είναι πάνω απ’ όλα θυμωμένος ο Νίκος Ρωμανός. Δεν ξέρω αν θα ήμουν διαφορετικά θυμωμένος ή οργισμένος ή εξαγριωμένος σε περίπτωση που ήμουν έφηβος και σκότωνε το φίλο μου ένας αστυνομικός μπροστά στα μάτια μου. Πιστεύω ότι όσο και να «καθαρογραφούν» οι αποφάσεις, αν δεν είναι καθαρές, απλά περιγράφουν την ανικανότητα του Κράτους μας να είναι ευνομούμενο. Κι αλλίμονο αν μετά αφήσουμε τη Δικαιοσύνη σε άλλους.