Πώς βίωσα τις Πανελλήνιες

Πώς βίωσα τις Πανελλήνιες
Οι Πανελλήνιες πλησιάζουν και η Στέλλα Παπαδοπούλου 10 χρόνια μετά τη χειρότερη εμπειρία της ζωής της βγάζει τα εσώψυχά της.

Ατελείωτες ώρες πάνω από ένα βιβλίο. Αϋπνίες για να μάθεις παπαγαλία το βιβλίο... μην σου ξεφύγει κανένα κόμμα ή καμιά τελεία. Άγχος, κλάμα, αγωνία, φόβος.

Ε, καμία σχέση με όλα αυτά.

Το καλοκαίρι του 2007 έκανα την επανάστασή μου κι ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι δεν με ενδιαφέρουν οι Πανελλήνιες. Το «εγκεφαλικό» των γονιών μου το βλέπω ακόμα εικόνα μπροστά μου.

Πώς έφτασα μέχρι εκεί; Αγανάκτησα. Όλο το καλοκαίρι μου είχε σκαλώσει στο κεφάλι μία κουβέντα: «Πάρτε αυτό το φυλλάδιο για να λύσετε τις ασκήσεις στο φροντιστήριο». Περιττό να σας πω ότι αυτό μας το είπε καθηγήτρια στο σχολείο.

Δεν θέλω να τσουβαλιάσω όλους τους καθηγητές, ωστόσο από αυτό το ευφάνταστο, δροσερό και τσαχπίνικο σύστημα της Ελλάδας δύσκολα ξεφεύγει κανείς.

Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί οι γονείς μου ( και δεν μας περίσσευαν τα χρήματα) έπρεπε κάθε μήνα... βρέξει - χιονίσει να... σκάνε ένα σωρό λεφτά σε φροντιστήρια, για να μάθω αυτά που έπρεπε στο σχολείο.

Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί έπρεπε μετά από το σχολείο να τρέξω αμέσως στα φροντιστήρια για να διδαχθώ ξανά την ίδια ύλη.

Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί έπρεπε να κόψω όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες που με ευχαριστούσαν επειδή δεν είχα χρόνο για να διαβάσω για το σχολείο και τα φροντιστήρια.

Μα πρέπει να αφοσιωθείς αποκλειστικά στον στόχο σου...

Δεν μπορούσα να καταλάβω, τι μας πρόσφερε να μάθουμε μηχανικά ένα κείμενο παπαγαλία.

Για να μην πλατιάζω η χρονιά πέρασε μαρτυρικά. Οι γονείς μου θεώρησαν πως πρέπει να συνεχίσω τα φροντιστήρια και στην Τρίτη Λυκείου: «Για να κάνουμε από την πλευρά μας το σωστό», μου είπαν.

Από τη μεριά μου διάβαζα με τον τρόπο μου και μάλλον επιλεκτικά. Όταν έφτασε η στιγμή των εξετάσεων νομίζω πως ήμουν το μόνο άτομο χωρίς άγχος.

Και τα μόρια μου έβγαλα και σε μία σχολή πέρασα ( σ.σ. οκ δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή ) και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

Μετά από τόσα χρόνια δεν έχω μετανιώσει στιγμή για την «επανάστασή» μου. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και το σίγουρο είναι πως όταν πιστεύεις κάτι και προσπαθείς με όλο σου το πάθος γι' αυτό έρχεται.