Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol. 37 (pics&vids)

ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord

Ο «παπατρέχας» Βέγγος και η ταράτσα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή…

Σουρεαλισμός και ρεαλισμός συναντώνται με ένα ιδανικό τρόπο στην ταινία «Ο παπατρέχας» που γύρισε στο τέλος του 1965 ο Θανάσης Βέγγος, με τη δική του εταιρεία παραγωγής. Με πρωταγωνιστή τον ίδιο, σε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας του, ο Βέγγος δεν αφήνει κυριολεκτικά τίποτα όρθιο. Τρέχει διαρκώς, κάνει απρόσεκτες κινήσεις και ζημιές, φροντίζει για όλους, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά όλα αυτά καταγράφονται από την κάμερα με ένα μοναδικό τρόπο που σε συνδυασμό με την ανεπανάληπτη ερμηνεία του ίδιου, προκαλούν ατέλειωτο γέλιο μέχρι δακρύων. Στην ταινία αυτή υποδύεται τον Πολύδωρο… Λαγό (!) – από τις σπάνιες φορές που σε ταινία δεν έχει το όνομα Θανάσης -, έναν αγαπητό θυρωρό μιας πολυκατοικίας της πρωτεύουσας, ο οποίος τρέχει και δε φτάνει, προκειμένου να εξυπηρετήσει όλους τους ένοικους της πολυκατοικίας, για να εξοικονομήσει χρήματα να παντρέψει τις έξι αδερφές του, αλλά και την γεροντοκόρη θεία του. Οι καταστάσεις που δημιουργούνται πολλές φορές φθάνουν στα όρια του εξωφρενικού, την ίδια στιγμή όμως δεν χάνουν την αίσθηση ρεαλισμού τους. Ο Πολύδωρος ξεκινά ένα ανελέητο κυνήγι γαμπρών και γάμων, με σκοπό να πάρει και αυτός σειρά και να παντρευτεί την καλή του. Φυσικά οι καταστάσεις που δημιουργούνται είναι απίστευτες, ενώ όπως είχε αποκαλύψει πολλά χρόνια και ο ίδιος σε συνέντευξή του, στα γυρίσματα της ταινίας αυτής κινδύνευσε και η ζωή του, στη σκηνή που πέφτει από την ταράτσα της πολυκατοικίας κρατώντας μόνο ένα σχοινί μπουγάδας! Η σκηνή είναι εξαιρετικά ρεαλιστική κι αυτό έγινε σκοπίμως από το Βέγγο, στον οποίο άρεσε να γυρίζει σκηνές που παρά τις υπερβολές τους, ήθελε να φαίνονται αληθινές. Το ίδιο ισχύει και στην σκηνή που πέφτει με το κεφάλι πάνω στην τζαμαρία της πολυκατοικίας, σκηνή που αρχικά …τρομάζει τον θεατή με τον εξαιρετικό ρεαλισμό της. Το σενάριο της ταινίας ήταν του Ναπολέων Ελευθερίου, καλού φίλου του Βέγγου, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και σε άλλες ταινίες. Η σκηνοθεσία ήταν του Ερρίκου Θαλασσινού και η μουσική του Παύλου Φιλίππου. Μαζί με τον Βέγγο, στον «Παπατρέχα» πρωταγωνιστούσε πλειάδα καλών και αγαπημένων ηθοποιών όπως οι Σούλη Σαμπάχ, Κατερίνα Γιουλάκη, Ηρώ Κυριακάκη, Τάκης Μηλιάδης, Ταϋγέτη, Κία Μπόζου, Νίκος Φέρμας, Λαυρέντης Διανέλλος, Νίτσα Μαρούδα, Κώστας Μεντής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος κ.α. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της Αθήνας τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου του 1966 και «έκοψε» στην πρώτη προβολή της 420.339 εισιτήρια, αριθμός που την έφερε στην πρώτη 5άδα των ταινιών εκείνης της σεζόν.

Ο Φώσκολος του ρίσκου και ο έρωτας Δ. Παπαμιχαήλ-Δ. Διαμαντίδου που σκανδάλισε την Αθήνα

To 1961 o Nίκος Φώσκολος δεν ήταν ακόμα ο μεγάλος σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συγγραφέας που σήμερα όλοι γνωρίζουμε. Ήταν απλά ένας δημοσιογράφος που έγραφε στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, είχε περάσει από το ραδιόφωνο και μόλις ξεκινούσε να δοκιμάζει τις ικανότητές του, πρώτα στο θέατρο και μετά στο σινεμά. Δεν είχε λοιπόν να διακινδυνεύσει τίποτα εκείνη την εποχή. Και αυτό ακριβώς του έδινε την ώθηση να δοκιμάζει πράγματα που ίσως μετά από μερικά χρόνια να μην δοκίμαζε. Η ταινία με τίτλο «Ο θάνατος θα ξανάρθει» στηρίχθηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο που είχε γράψει ο ίδιος στις αρχές του 1960 και αποτελούσε ακριβώς ένα τέτοιο ριψοκίνδυνο εγχείρημα, για πολλούς λόγους. Ο πιο σημαντικός ήταν ότι κινούνταν στα όρια των κλασικών αστυνομικών νουάρ του Χόλυγουντ, ταινίες που εκείνη την εποχή «έσπαγαν ταμεία», ενώ παρέπεμπε ξεκάθαρα σε αστυνομικά διηγήματα της Αγκάθα Κρίστι. Ο κίνδυνος λοιπόν ήταν να θεωρηθεί η ταινία απλά μια απομίμηση αυτών. Ωστόσο αυτό δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, αφού το σενάριο που έγραψαν ο Ερρίκος Θαλασσινός και ο Γιώργος Νότας πάνω στο θεατρικό του Φώσκολου, διέθετε και δικά του χαρακτηριστικά, προσαρμοσμένα στην ελληνική πραγματικότητα. Από την άλλη, ισχυρό ατού της ταινίας ήταν τα σπουδαία ονόματα ηθοποιών που συμμετείχαν, τα οποία δεν άφηναν κανένα περιθώριο ενδείξεων απομίμησης του Χόλυγουντ, δεδομένου ότι οι ερμηνείες τους ήταν μοναδικές. Και πώς να μην ήταν άλλωστε, όταν μιλάμε για ηθοποιούς όπως οι Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Νέλλη Αγγελίδου, Δέσπω Διαμαντίδου, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μέλπω Ζαρόκωστα, Θανάσης Μυλωνάς, Βασίλης Ανδρονίδης, Χρήστος Τσαγανέας, Λαυρέντης Διανέλλος και πολλούς άλλους. Η υπόθεση της ταινίας ήταν η εξής: Μια νύχτα, δολοφονείται στην Κύπρο ο ιδιοκτήτης ενός απομονωμένου ξενοδοχείου. Ως ύποπτοι φέρονται η κόρη του Έλενα, η δεύτερη γυναίκα του Λίζα, η ανιψιά της με τον αρραβωνιαστικό της, ο γιατρός του και το υπηρετικό προσωπικό. Την εξιχνίαση του εγκλήματος αναλαμβάνουν ο επιθεωρητής Φοξ και ο βοηθός του, αλλά την ώρα της ανάκρισης καταφτάνει ο ντεντέκτιβ Τηλέμαχος Χριστοφής με τη βοηθό του Αλίκη, καθώς επίσης και ο λοχαγός Καραλής, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τον νεκρό - και έτσι τα πράγματα περιπλέκονται. Η σκηνοθεσία ήταν του Ερρίκου Θαλασσινού και η μουσική του Αργύρη Κουνάδη. Η ταινία «Ο θάνατος θα ξανάρθει» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους Αθήνας-Πειραιά στις 9 Απριλίου του 1961 και στην πρώτη της προβολή έκοψε 43.658 εισιτήρια, ερχόμενη στην 11η θέση ανάμεσα σε 58 ταινίες που προβλήθηκαν εκείνη τη σεζόν. Καθόλου άσχημη η εμπορική της πορεία λοιπόν. Η ταινία «συνοδεύεται» και από ένα ενδιαφέρον tip, δεδομένου ότι ο Παπαμιχαήλ και η Διαμαντίδου που συμπρωταγωνιστούσαν, εκείνη την εποχή ήταν ζευγάρι, κάτι που είχε σκανδαλίσει τους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας και τον καλλιτεχνικό κόσμο, δεδομένης της μεγάλης διαφοράς ηλικίας, αφού η Διαμαντίδου ήταν 18 χρόνια μεγαλύτερη του Παπαμιχαήλ. Άλλη εποχή, άλλα ήθη. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έλεγαν ότι εξαιτίας της σχέσης αυτής, ο Παπαμιχαήλ αναδείχθηκε στον κινηματογράφο και στο θέατρο, κάτι βέβαια που στην πορεία αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμο, αφού οι υποκριτικές ικανότητες του τελευταίου αποδείχθηκαν τεράστιες, σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του.

«Οι δοσατζήδες» Βέγγος – Σταυρίδης και η «χημεία» που σταμάτησε σε μόλις δύο ταινίες

Βλέποντας και ξαναβλέποντας τις παλιές, ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέται κανείς «γιατί ο τάδε και ο δείνα ηθοποιός δεν έπαιξαν περισσότερες ταινίες μαζί, αφού η χημεία τους είναι εξαιρετική;». Την απάντηση σαφώς και δεν μπορεί να τη δώσει κάποιος με κατηγορηματικό τρόπο, δεδομένου ότι τα στοιχεία που θα βοηθούσαν σε αυτή, έχουν χαθεί στο βάθος του χρόνου. Όσες φορές όμως κι αν είδαμε μαζί σε ταινίες τον Θανάση Βέγγο και τον Νίκο Σταυρίδη, πάντα έχουμε την ίδια απορία: Γιατί οι δυο τους δεν έπαιξαν σε περισσότερες ταινίες μαζί; Η αλήθεια είναι ότι οι δύο αυτοί σπουδαίοι ηθοποιοί έχουν συνυπάρξει σε 6 ταινίες. Συμπρωταγωνιστές όμως ήταν μόνο σε δύο. Η αρχή έγινε το 1959 με τους «Δοσατζήδες» και ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα, το 1962, στην κωμωδία του Κώστα Ανδρίτσου «Ευτυχώς Τρελάθηκα». Και στις δύο περιπτώσεις, η συνεργασία τους ήταν άψογη και το αποτέλεσμα πραγματικά πολύ καλό. Η ταινία «Οι δοσατζήδες» που γυρίστηκε από την Ορίζων Φιλμ, με διανομή από την Καραγιάννης-Καρατζόπουλος ήταν ένα σπουδαίο δείγμα των ικανοτήτων των δύο ηθοποιών. Είναι μοναδικός ο τρόπος που με τις ερμηνείες τους περνούν τον θεατή από το γέλιο, στη λύπη και στον προβληματισμό. «Ανθρώπινη νεορεαλιστική κωμωδία» χαρακτηρίστηκε η ταινία. Η προσωπική μας άποψη είναι ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Η υπόθεση ήταν η εξής: Ο Γρηγόρης Πασπάτης και ο Θωμάς Καλαφάτης είναι φίλοι καρδιακοί και αποφασίζουν να ανοίξουν δική τους επιχείρηση. Αγοράζουν εμπόρευμα από τον κύριο Γιώργο και με την μοτοσικλέτα-πολυκατάστημα γυρίζουν την Αθήνα, πουλώντας με δόσεις. Έχουν σχεδόν ξεπουλήσει, όμως δεν έχουν ούτε μια δραχμή. Αποφασίζουν να αρχίσουν να μαζεύουν τις δόσεις. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όπως τα περίμεναν, αφού κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει. Οργανώνονται καλύτερα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν η μοτοσυκλέτα-μαγαζί τους χάνεται. Οι δυσάρεστες καταστάσεις που δημιουργούνται ωθούν τους δυο φίλους στο χωρισμό. Αυτό όμως δεν θα συμβεί, αφού την τελευταία στιγμή, η μοτοσυκλέτα βρίσκεται κατεστραμμένη στο σταθμό Λαρίσης και αυτό θεωρείται από αυτούς ως σημάδι ότι δεν πρέπει να χωρίσουν. Έτσι αποφασίζουν να προσπαθήσουν ξανά και τα καταφέρνουν. Μοναδική η σκηνή στο σταθμό Λαρίσης που οι δύο φίλοι βρίσκουν κατεστραμμένη τη μηχανή τους. Η αίσθηση της χαρμολύπης βρίσκει ίσως την καλύτερη αποτύπωσή της, προκαλώντας συγκίνηση. Στην ταινία εκτός από το δίδυμο Βέγγου-Σταυρίδη εμφανίζονται οι Αλέκα Στρατηγού, Λέλα Πατρικίου, Γιάννης Σπαρίδης, Άλκηστις Γάσπαρη, Κούλης Στολίγκας, Ράλλης Αγγελίδης, Βιολέττα Σούλη, Καίτη Πασά. Η σκηνοθεσία ήταν του Βασίλη Γεωργιάδη, σε σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου. Η μουσική ήταν του Χρήστου Μουραμπά. Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1958-1959 και έκοψε 16.465 εισιτήρια, ερχόμενη 24η σε 51 ταινίες της σεζόν. Μάλιστα, επανακυκλοφόρησε από την εταιρεία "Αθήνα Φιλμ" του Θανάση Σύλια, σχεδόν μια δεκαετία μετά την αρχική της κυκλοφορία, όταν ο Βέγγος είχε γίνει πια πρώτο όνομα.

Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας