«Δεν θέλω μπράβο, θέλω σχέδιο»: Τι είπε ο άνθρωπος που έφτιαξε με τα χέρια του ράμπα ΑμΕΑ
Το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Αναπηρίας, ο Κωνσταντίνος Τσιφτσόπουλος αποφάσισε να κάνει κάτι που κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει: να κατασκευάσει μόνος του μια ράμπα διέλευσης στη διασταύρωση Βενιζέλου και Παπαδοπούλου στη Θεσσαλονίκη, ένα σημείο που για χρόνια λειτουργούσε σαν «παγίδα» για άτομα ΑμεΑ, ηλικιωμένους, γονείς με καρότσια και πεζούς.
Μετά από επανειλημμένες αναφορές και εκκλήσεις του προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης και χωρίς καμία ουσιαστική ανταπόκριση, πήρε ένα πιστολέτο, τσιμέντο, άμμο και νερό και άρχισε να ανοίγει μόνος του δρόμο εκεί όπου η πόλη τον άφηνε αποκλεισμένο.
Η αυτοσχέδια ράμπα που έγινε σύμβολο
Μούσκεμα από τη βροχή, κουρασμένος αλλά αποφασισμένος, ο Κωνσταντίνος δούλευε επί ώρες. Γύρω του, κάτοικοι, καταστηματάρχες και περαστικοί στάθηκαν στο πλευρό του, άλλοι με εργαλεία, άλλοι με υλικά, όλοι με μια αυθόρμητη διάθεση στήριξης. «Από το 2018 βλέπω ανθρώπους να πέφτουν και να τραυματίζονται εδώ», είπε φαρμακοποιός της περιοχής.
Την επόμενη μέρα ο Δήμος εμφανίστηκε και αποκατέστησε τη ράμπα, χαρακτηρίζοντας την πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου «πρόχειρη». Ωστόσο, παραδέχθηκε ότι η πράξη του λειτούργησε ως αφύπνιση.
«Δεν θέλω μπράβο, θέλω σχέδιο»
Σήμερα, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή του MEGA, ο ίδιος Κωνσταντίνος ήταν απόλυτος: το ζήτημα δεν είναι ένα σημείο, ούτε η δική του προσωπική δυσκολία.
«Δεν νιώθω δικαιωμένος. Και να την φτιάξουν, ο θυμός μου είναι μεγάλος», είπε. «Όταν πήγαινα μόνος μου και τους έλεγα να το φτιάξουν, μου απαντούσαν ότι δεν έχουν χρήματα ή προσωπικό. Όταν είδαν ότι το θέμα πήρε έκταση στη δημοσιότητα, έσπευσαν να δημιουργήσουν ράμπα».
Όσο για τα «μπράβο» που άκουσε;
«Ο σκοπός μου είναι βαθύτερος, δεν θέλω να ακούω μπράβο. Επιθυμώ να γίνει μελέτη για να είναι προσβάσιμα πολλά σημεία της πόλης. Μου λένε ότι δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν. Τους είπα, όμως, ότι από κάπου πρέπει να αρχίσετε. Όχι προχειροδουλειές για τα μάτια του κόσμου».
Όπως ανέφερε, δύο πράγματα τον συγκίνησαν περισσότερο:
Οι μαγαζάτορες που έσπευσαν να βοηθήσουν στο έργο, προσφέροντας ό,τι μπορούσαν και ένα τηλεφώνημα από παλιό φίλο με κινητικά προβλήματα, που του εκμυστηρεύτηκε ότι σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό, αλλά βλέποντας την πράξη του Κωνσταντίνου ένιωσε πως «δεν πρέπει να φύγει και να τα παρατήσει», πως έχει ακόμα λόγους να μείνει και να παλέψει.
