Το «ΟΧΙ» ήταν του λαού!
Η βία μας είχε βρει και στο σκοτάδι ζούσαμε. Ξάφνου, κομψευόμενοι κύριοι, γείτονες, ήρθαν για επίσκεψη. Φάνηκε σαν ήταν κίνηση αβροφροσύνης, όμως ήταν επίδειξης και προσπάθειας επιβολής ισχύος. Αξιώσεις προβλήθηκαν, ιταλικές, τελεσίγραφο… Η γλώσσα δεν έχει σημασία, μα οι προθέσεις, οι επιδιώξεις, οι μεγάλες φιλοδοξίες, οι επεκτατικές βλέψεις και η φιλοπατρία… Τι σπουδαία λέξη αυτή, σαν να ζωντάνεψε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Το χαρτί έλεγε την ιστορία και το θράσος του ισχυρού, την αλαζονεία του δεν έκρυβε. Να περάσουν από ελληνικό έδαφος τα ιταλικά στρατεύματα, να καταλάβουν στρατηγικά σημεία… Και μες τη σιγαλιά, εκεί που η ησυχία είχε «ξαπλώσει» στα χαλιά κάτω από τις βαριές κουρτίνες, ακούστηκε το «ΟΧΙ». Τρία γράμματα πανύψηλα ορθώθηκαν, άστραψαν και βρόντηξαν και οι σκιές έγιναν αστραπές που ζβάρα τα πήραν όλα και οργανώθηκαν, αντιστάθηκαν, μάτωσαν, μάτωσαν, μάτωσαν και η φιλοπατρία φούσκωσε και έπνιξε τον εισβολέα, τον κατακτητή και όσους είχαν ορίσει τη ζωή τους με βάση τις συμμαχίες που είχαν φτιάξει. Λένε ότι αυτή τη λέξη τη μικρή μα τόσο μεγάλη, την είπε ένας άνθρωπος, ο Ιωάννης Μεταξάς. Θα μπορούσε, αλλά το «ΟΧΙ» της φιλοπατρίας και της αντίστασης ήταν και είναι του λαού. Γράφτηκε με αίμα και ό,τι στην πέτρα και το χώμα γράφεται μένει για πάντα.
Οι σημαίες σηκώθηκαν ξανά
Δεν μπορούσε το «ΟΧΙ» του λαού να έχει σχέση με αυτό του Μεταξά. Ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Αντέγραψε τα πάντα από τα καθεστώτα των Μουσολίνι, Χίτλερ. Από τα βασανιστήρια στους κομμουνιστές μέχρι την οργάνωση της νεολαίας με φασιστικό τρόπο. Παράλληλα, η ελληνική αστική τάξη που κυριαρχούσε τότε ήταν στο πλευρό των Άγγλων. Η Ελλάδα ανήκε στην αγγλική σφαίρα επιρροής και ο Μουσολίνι ήθελε να το αμφισβητήσει, ήθελε να πάρει με το μέρος του τη χώρα λόγω στρατηγικής θέσης. Στην ουσία, λοιπόν, το «όχι» του Μεταξά ήταν υπαγορευμένο από τους Άγγλους.
Το περήφανο «ΟΧΙ» ανήκει μόνο στον λαό και οι πράξεις του το αποδεικνύουν. Αυτός ο ταλαιπωρημένος λαός, ο κυνηγημένος, ο εχθρός στον τόπο του, οργανώθηκε, ύψωσε ανάστημα. Κάρφωσε το «ζήτω» στο διάστημα, το έκανε ήλιο του, φόρεσε την αρματωσιά της έναστρης νύχτας και με βλέμμα που γκρέμιζε βουνά πήρε τις τσαλακωμένες, ποδοπατημένες, σημαίες και τις σήκωσε ξανά. Με αναπεπταμένα τα λάβαρα του και με στόχο τη λευτεριά της πατρίδας του πολέμησε, αντιστάθηκε, έχυσε το αίμα του και η κόκκινη κλωστή που έφτιαξε έγινε η αρχή για το σπουδαιότερο κατόρθωμα στη σύγχρονη ιστορία μας. Ο κόσμος που έφτιαξαν κατά κύριο λόγο οι κομμουνιστές βρήκε και τα γράμματα του και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έκανε το «ΟΧΙ» βρόχο στον λαιμό των φασιστών και των ναζί.
Ο λαός απέναντι στη μηχανή θανάτου του Χίτλερ
Η Ιστορία έχει συνέχεια όπως και οι άνθρωποι που τη φτιάχνουν. Από τη μεγάλη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ’21 στο έπος του ’40, στον νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ο λαός έδωσε τα καλύτερα του παιδιά στον αγώνα των κομμουνιστών, στον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ενάντια στους εισβολείς-κατακτητές. Οι αληθινά πατριώτες τέθηκαν στην υπηρεσία της μεγάλης αντίστασης, κάθε ρεματιά, κάθε βράχος, κάθε καλύβα, έγινε φρούριο και εφιάλτης για τον εχθρό και δεν έκαναν πίσω για τίποτα και για κανένα. Ακόμη κι όταν η συνθηκολόγηση με τους ναζί ανέδειξε εκτρώματα τύπου Τσολάκογλου, το αντάρτικο ήταν εκεί. Όχι και ο βασιλιάς, οι αστοί πολιτικοί, οι ανώτατοι στρατιωτικοί που δραπέτευσαν στην Αίγυπτο έχοντας την προστασία των Άγγλων. Οι απλοί άνθρωποι, η εργατική τάξη, που δεν είχε τίποτα να χάσει πέρα από τις αλυσίδες της -κυριολεκτικά- τα έβαλαν με τη μηχανή θανάτου του Χίτλερ και μέσα από τις παρτιζάνικες ομάδες που συγκρότησαν αποδυνάμωσαν το θηρίο που τσάκισε τελικά ο κόκκινος στρατός. Αυτό το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» ήταν δίπλα τους σε κάθε στιγμή. Ιδιαίτερα όταν στέκονταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και ύψωναν τη γροθιά με θάρρος ως το τέλος. Η μέρα αυτή, η γιορτινή, είναι ιερή και ποτισμένη με το αίμα του λαού και των παιδιών του, είναι ένα σημείωμα, το τελευταίο, που πάντα θα μας δείχνει τον δρόμο.
