Τσέλσι 2004-05 ή Τσέλσι 2014-15;

• Οι προσωπικότητες και το πλάνο
• Τα ρεκόρ
• Οι αντίπαλοι
• Πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη
• Χαρακτήρας από το μηδέν

Συνήθως, το sequel μιας ταινίας είναι χειρότερο από το πρώτο μέρος, κυρίως αν η αρχική εκδοχή έχει θέσει τον πήχη ψηλά. Ο Ζοσέ Μουρίνιο, είχε κάνει ακριβώς αυτό. Έφερε στο Στάμφορντ Μπριτζ το πρώτο Πρωτάθλημα στα τελευταία 50 χρόνια, το League Cup, καθώς και έναν αριθμό από ρεκόρ. Παράλληλα, ανέδειξε τις ηγετικές προσωπικότητες του ρόστερ και έδωσε μερικές αξέχαστες παραστάσεις στην Ευρώπη, αφήνοντας τη σφραγίδα του στο αγωνιστικό στιλ και τον χαρακτήρα. Ήταν ακριβώς εκείνο που ήθελε ο Ρομάν Αμπράμοβιτς για να συνδέσει την παρουσία του στο Λονδίνο με την ισχυροποίηση του συλλόγου στην Premier League και στο Champions League.

Λίγο μετά την υπογραφή του στους «Μπλε», ο Ζοσέ είχε αποκαλέσει τον εαυτό του Special One. Σήμερα, έχοντας κατακτήσει 3 Premier League, ένα FA Cup, τρία League Cup, ένα community shield και έχοντας καλύτερο ποσοστό νικών ακόμα και από τον Σερ Άλεξ, έχει αποδείξει σε φίλους και εχθρούς ότι είναι πραγματικά special στο Νησί και όχι μόνο. Ποια όμως ήταν η καλύτερη Mourinho's Chelsea; Εμείς παρουσιάζουμε πέντε λόγους που... η παλιά ήταν αλλιώς και σας καλούμε να πάρετε θέση.

Οι προσωπικότητες και το πλάνο

Φέτος, οι μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό τα κενά που υπήρχαν πέρυσι. Ο Ντιέγο Κόστα αποδείχθηκε ιδανικός φορ σε αγωνιστικά χαρακτηριστικά και προσωπικότητα για το σύνολο που έστησε ο Μουρίνιο και τράβηξε το κουπί στην επίθεση. Ο Σεσκ Φάμπρεγας, ήταν εκείνος που έκανε τη διαφορά στο οργανωτικό κομμάτι, κυρίως στο πρώτο μισό του Πρωταθλήματος, καθώς προς το τέλος της σεζόν έβγαλε κόπωση. Ο πολύπειρος Τζον Τέρι και ο Εντέν Αζάρ είναι ακόμα δύο παίκτες με ισχυρή προσωπικότητα, ενώ η παρουσία του Ντρογκμπά στα αποδυτήρια από μόνη της αρκεί. Η Τσέλσι του 2004 όμως είχε περισσότερες προσωπικότητες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Είχε τους Τέρι και Ντρογκμπά 10 χρόνια νεότερους και άρα ικανότατους να προσφέρουν περισσότερα στο χορτάρι, με τον δεύτερο να είναι ο φορ-φόβητρο για κάθε άμυνα και τον πρώτο να συνθέτει μαζί με τον Καρβάλιο ένα αμυντικό δίδυμο με ξεχωριστό χαρακτήρα. Ο Τσεχ, ο Λάμπαρντ, ο Μακελελέ, ο Ρόμπεν, ο Γκαλάς. Όλοι τους προσωπικότητες ικανές να σηκώσουν την ομάδα στα δύσκολα και να στηρίξουν το μεγαλόπνοο (και διαφορετικό από το τρέχον) σχέδιο του Mou, ο οποίος έφερε το 4-3-3 σε μια εποχή που οι περισσότερες ομάδες έπαιζαν 4-4-2.

Όπως είχε εξηγήσει και ο ίδιος: «αν έχω ένα τρίγωνο στο κέντρο, τον Κλοντ Μακελελέ πίσω και δύο μπροστά του, πάντα θα έχω πλεονέκτημα απέναντι στο καθαρό 4-4-2, όπου οι δύο κεντρικοί μέσοι βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Θα έχω έναν έξτρα παίκτη. Ξεκινάει με τον Μακελελέ, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στις γραμμές. Αν κανείς δεν πάει πάνω του, βλέπει όλο το γήπεδο και έχει χρόνο. Αν τον κλείσουν, σημαίνει ότι ένας από τους κεντρικούς μέσους μένει ελεύθερος. Αν κλειστούν όλοι και βοηθήσουν οι ακραίοι μέσοι του αντιπάλου, τότε δημιουργούνται κενά στα "φτερά", είτε για τους εξτρέμ είτε για τα μπακ μας. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει το 4-4-2 για να το σταματήσει». Το τότε πλάνο ήταν περισσότερο αποδοτικό, παρότι η σημερινή Τσέλσι έχει τη δυνατότητα να διαφοροποιήσει περισσότερο το παιχνίδι της.

​

Το 4-3-3 του Μουρίνιο (Πηγή: Zonalmarking)

Τα ρεκόρ

Η Τσέλσι του 2004-05 έκανε ρεκόρ με τα 15 γκολ παθητικό που δέχθηκε σε όλη τη σεζόν. Κράτησε 25 φορές ανέπαφη την εστία της, δημιουργώντας μια ακόμα μοναδική επίδοση, ενώ συγκέντρωσε τους περισσότερους πόντους με 95, τις περισσότερες νίκες με 29 και τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες (9). Εκπληκτικά πράγματα από τους «Μπλε» εκείνης της περιόδου, που είχαν όχι μόνο απροσπέλαστη άμυνα, αλλά ήξεραν να νικούν με κάθε τρόπο, έβρισκαν πρωταγωνιστές και έβγαλαν τη σεζόν με μόλις μία ήττα, από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Old Trafford. Οι αριθμοί αυτοί έδειξαν από τότε ότι τα επιτεύγματα εκείνης της ομάδας δύσκολα θα επαναληφθούν.

Οι αντίπαλοι

Φέτος, η Τσέλσι εκμεταλλεύτηκε εν πολλοίς και τα προβλήματα των αντιπάλων της. Η Μάντσεστερ Σίτι δεν βρήκε ποτέ την περσινή της φόρμα. Η Άρσεναλ τους τελευταίους μήνες και με τις κατάλληλες πινελιές άρχισε να αποδίδει εκπληκτικό ποδόσφαιρο, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ περνά μεταβατική περίοδο, ενώ η Λίβερπουλ πλήρωσε ακριβά την αποχώρηση του Λουίς Σουάρες. Όλες, έκαναν «κοιλιές» μέσα στη χρονιά, τους έλειψε η σταθερότητα που απαιτούταν για να διεκδικήσουν τον τίτλο. Το 2004, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Ο Μουρίνιο είχε να αντιμετωπίσει την Άρσεναλ που έναν χρόνο πριν είχε πάρει αήττητο πρωτάθλημα, πετώντας φωτιές και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που ναι μεν είχε μείνει νωρίς πίσω στη μάχη του τίτλου, αλλά αποτελούσε μια καθόλα υπολογίσιμη δύναμη. Μόλις είχε αποκτήσει τον Ρούνεϊ, ενώ ήταν εκείνη που είχε βάλει τέλος στο φοβερό ρεκόρ των 49 αγώνων χωρίς ήττα της Άρσεναλ. Επίσης, ήταν η μοναδική που εμπόδισε την Τσέλσι να πάρει αήττητο πρωτάθλημα. Ακόμα-ακόμα είχε να αντιμετωπίσει και την μεγαλύτερη έκπληξη εκείνης της χρονιάς, την Έβερτον του Ντέιιντ Μόγιες που πήρε την τέταρτη θέση, αφήνοντας πίσω της τη Λίβερπουλ. Ο ανταγωνισμός ήταν δυσκολότερος.

Πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη

Οι «Μπλε» της προηγούμενης δεκαετίας συνδύασαν τον τίτλο του Πρωταθλήματος με αυτόν του League Cup, όπου μεταξύ άλλων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι. Απέτυχαν στο FA Cup, όπου αποκλείστηκαν στον πέμπτο γύρο, αλλά συνέχισαν στην Ευρώπη, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά και δίνοντας απίστευτα δυνατά ματς στα νοκ-άουτ. Αρχικά, τα παιχνίδια-διαφήμιση με την Μπαρτσελόνα, όπου έχασαν 2-1 και σε εκείνο το αξέχαστο ματς του Μαρτίου του 2005, επικράτησαν με 4-2 στο Stamford Bridge. Μετά, με την Μπάγερν, την οποία νίκησαν 4-2 και στο Μόναχο ηττήθηκαν 3-2, κρατώντας το προβάδισμα πρόκρισης. Αποκλείστηκαν δύσκολα στους «4» από τη Λίβερπουλ, που πέτυχε το μοναδικό γκολ των δύο αγώνων.

Φέτος, στο Κύπελλο η Τσέλσι αποκλείστηκε νωρίτερα από ότι τότε, χάνοντας στον τέταρτο γύρο από την Μπράντφορντ. Κατέκτησε επίσης το League Cup, αλλά στην Ευρώπη τέθηκε εκτός μάχης στους «16» από την Παρι, με αποτέλεσμα να μην έχει στην τελική ευθεία του Πρωταθλήματος να σκέφτεται και το Champions League και έτσι να αφοσιωθεί 100% στην Premier League. Σημαντικό πλεονέκτημα.

Χαρακτήρας από το μηδέν

Όπως και φέτος, έτσι και τότε ο Μουρίνιο χρειάστηκε δύο χρόνια για να φέρει Κούπα. Είναι, άλλωστε, σύνηθες για τον Πορτογάλο να θέλει δύο σεζόν για να φέρει εις πέρας τα πρότζεκτ του. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά. Το 2004/05, το πείραμα του Αμπράμοβιτς ήταν ακόμα στα σπάργανά του. Είχε μεν φέρει την πρώτη φουρνιά μεγάλων παικτών, αλλά η αποτυχία καραδοκούσε στη γωνία. Ο Πορτογάλος δεν «κουβαλούσε» το βιογραφικό που έχει σήμερα, έχοντας δείξει την δουλειά του σε Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία. Ήταν ένας ταλαντούχος, manager, είχε δείξει πολύ ενδιαφέροντα δείγματα στο πρότζεκτ της Πόρτο, αλλά δεν είχε αποδείξει την αξία του σε υψηλό επίπεδο, ούτε σε κάποιο άλλο Πρωτάθλημα πέραν του πορτογαλικού. Η επιλογή του είχε ρίσκο και αυτό φάνηκε όταν ο Αμπράμοβιτς πήγε να κάνει το ίδιο με τον Βίλας-Μπόας, αλλά ο Πορτογάλος απέτυχε στη μετάβαση.

Ο Ρώσος μεγιστάνας ενίσχυσε τον Μουρίνιο με τα χρήματα που χρειαζόταν για να φέρει τους παίκτες που ήθελε, στήριξε το αγωνιστικό του πλάνο και το δημιούργημά του όχι απλά κυριάρχησε, αλλά έβαλε τα θεμέλια και για την συνέχεια, όπου οι «Μπλε» παγιώθηκαν στο Big 4. Ο Special One κατάφερε μέσα σε μια χρονιά να δώσει χαρακτήρα Πρωταθλητή σε μια ομάδα που δεν είχε δει Πρωτάθλημα για 50 χρόνια και να τη μάθει να παίζει το δικό του αγωνιστικό στιλ. Το έργο του, ήταν σαφώς πιο δύσκολο από ότι τώρα...